Felixje

Wie had ooit gedacht dat er in huize Luypaert nog een bewoner bij zou komen? Ik alvast niet, en toch gebeurde het. Al had ik die ochtend, toen de deur achter me dichtviel, zelf nooit gedacht dat het weer een memorabele dag zou worden. Na enkele verplichtingen, gevolgd door leuke ontspanning met vrienden kwamen we samen voor een laatste kopje koffie om terwijl onze koopjes te tonen aan de thuisblijvers. Geloof het of niet, daar zat opeens een mini poesje in de badkamer dat uit de handen genomen was van een landlopertype met onappetijtelijke adem en dito broek. Het verwarde niemand toen we het relaas kregen waarom dat poesje opeens in de badkamer een tijdelijk onderkomen gevonden had. Natuurlijk was ik razend nieuwsgierig naar dat dotje en het werd mij dan ook prompt in de handen gestopt. Het dotje bekeek mij met frutseloogjes en friemelde zich recht tussen mijn boezem waar het zich vastklampte om niet meer te lossen. De koopjes werden onmiddellijk naar de achtergrond verwezen. Iedereen schaarde zich rond het grappige ding dat niet meer van plan leek mij ooit nog te lossen.

Miauwkrijsje

Het hoeft niet gezegd dat mijn hart weeral smolt als sneeuw voor de zon. Omdat ik het minietje nog niet goed bekeken had, schoof ik door naar de spiegel om het even beter te bekijken. Een vriendin probeerde om het even over te nemen, zodat we in staat zouden zijn om te kijken of het in goede gezondheid verkeerde en of het een hijtje of een zijtje was, maar zij werd meteen getrakteerd op een miauwkrijsje dat zoveel betekende als: ‘laat mij gerust, ik hang hier goed.’ Het geluid was duidelijk, dit snoesje had zijn nieuwe mens zelf uitgekozen. Na nog een ijselijk geluid of er iemand doodgeknepen werd dat meteen stopte toen alle andere handen behalve de mijne verdwenen waren, had ik uiteindelijk toch het onderkantje voor ogen en zag dat het een mannetje was.

Dendermondewaarts

J. wist nog perfect wanneer dit nestje geboren was en met een kalender in de hand wisten we al snel hoe oud dit bolletje leven was. Een zes weken oud miniventje met duidelijk karakter. Toen ik hem weer op zijn buikje draaide gaf ik hem over aan D. De uk wierp eerst al zijn pootjes in de lucht, draaide zich vervolgens, blies naar iedereen die hem bekeek op zijn stoerste manier, keek dan naar mij met grote oogjes, piepte, strekte zijn armpjes in de lucht waarop ik hem terug overnam en kroop meteen terug naar de veiligheid van mijn boezem. Iedereen was vertedert door het baasje en hoewel ik altijd beweerd had dat vier katten eentje van het goede te veel was gezien mijn tuinloze woonsituatie, was er van dat voornemen op slag niet veel meer te bespeuren. Dit schatje ging mee Dendermondewaarts, zoveel was zeker.

“Enkele uren later reed ik huiswaarts met nog steeds het kleine hummeltje tussen mijn boezem…”

Boezem

Een zwart wollig poesje met zwarte snoet en witte snor, twee witte bretellen op zijn borst, een half maantje wit op zijn onderbuik, witte tenen, achteraan twee witte konijnenpootjes waarop op eentje een zwarte plek en roze kussentjes. Die zou Felix heten, dat paste perfect. ‘De’ Felix was een feit. Enkele uren later reed ik huiswaarts met nog steeds het kleine hummeltje tussen mijn boezem, al had ik wel een extra knoopje dichtgedaan van mijn blouse, omdat hij, eens in de wagen, opeens zin kreeg om op mijn hoofd gaan te zitten. Omdat het na elven was en dus donker, had ik schrik dat hij het op een wandelen zou zetten en onder mijn pedalen zou terechtkomen, dus stak ik hem terug waar hij zelf al een hele avond weggekropen was en knoopte mijn blouse tot boven toe, tot hij er enkel met zijn hoofdje kon buitenpiepen. Zo zijn we dus van Antwerpen naar huis gereden. Lekker warm had ik het wel, dat moet gezegd.

Thuisgekomen werden we opgewacht door mijn andere knuffels, die zo gefixeerd waren op hun lege bordjes dat ze zelfs niet zagen dat er een extra hoofd onder mijn kin meekeek, tot hun brokjes opgesmuld waren. Omdat ze de kleine nog niet gezien hadden, besloot ik om hem eerst in bad te stoppen, zodat die vreemde geur van zijn lijfje zou zijn. De ondervinding heeft mij geleerd dat het aanvaardingsproces dan van een leien dakje loopt.

Punkielook

Toen ik de shampoo richting keuken versleepte kreeg Jasper opeens in de gaten dat er iets veranderd was en toen de gootsteen gevuld was met lauwwarm water kreeg hij de vreemde luis opeens in zijn vizier. Zijn blik ging verwonderd van die zwarte bol naar mij, voor hij al blazend zijn idee hierover verduidelijkte. Na de wasbeurt draaide ik Felixje in een handdoek en zette hem op de zetel. Er schoot zowaar nog wat poes van over in zijn natte jasje.

Een beetje deuzig keek het baby’tje rond in zijn punkielook, zwaar onder de indruk van die drie grote katers die hem kwamen besnuffelen. Toen ik vervolgens een speelmuis opnam en die voor de pruts zijn oogjes bengelde, was het startsein gegeven. Snel graaide ik enkele balletjes bij elkaar en hield me bezig met ons kwartiertje sport. Na amper drie minuten liep iedereen door elkaar om zijn lievelingsspeeltje van dat moment in veiligheid te brengen. Het kleintje mocht zowaar aan alles komen, behalve Dextertjes gele muis en Jaspers groene octopus. Die laatste bracht zijn favoriete speeltje dan ook snel in veiligheid voor hij zich weer op de rest concentreerde.

Sprotje

Gerustgesteld over de impact van de nieuwe bewoner zocht ik ondertussen een extra drinkbakje en een mini kattenbak bij elkaar om even ter gewenning in de andere kamer te installeren. Natuurlijk moesten de groten, een voor een in dat bakje gaan om hun stempel er op te zetten, maar ze werden leergierig gevolgd door Felixjes blik, die al snel zijn eerste wandeling ondernam richting die bak, want daar was vast iets leuks te beleven. Jasper en Dexter keken ondertussen nieuwsgierig naar het kleine sprotje.

Hoe te plassen wist hij nog niet, maar met een beetje hulp had hij toch voor het slapengaan zijn eerste miniplasje gepleegd. Zijn eerste eitje liet twee dagen op zich wachten en daar heeft heel wat gekroch aan vooraf gegaan. Maar Felix heeft maar twee ongelukjes gehad voor hij helemaal begreep waar die kattenbak voor diende, en voor een zes weken oud kadolleke vind ik dat heel flink.

Na twee dagen verhuisde zijn toilet dan ook naar de andere kattenbakken, want met vier op twee bakjes gaan leek me iets te weinig. Zijn inschattingsvermogen van hoe dringend hij moet is nog niet helemaal op punt gesteld, maar hij doet zijn best. Enkel ‘s nachts heeft hij een probleem om het toilet te vinden, maar morgen ga ik om een nachtlampje om daar in het stopcontact te steken, en dan is dat probleem ook meteen van de baan.

Ondertussen ontpopt mijn Dexterman zich als de ultieme grote broer en speelkameraad. Hij laat zich zelfs als kussen gebruiken door het kleintje. De serieuze opvoeding gebeurt als vanouds door Tobiasje en Jasper op zijn beurt verzorgd dan weer het speelkwartiertje. Zo zijn alle taken eerlijk verdeeld. Het zijn lieve slimme bazekes mijn zoetjes.