De onbeschoftheid der mensen
De zomer is in aantocht, en dit jaar heb ik besloten mee te doen met de trend waarin mensen met het stijgen van de temperatuur ineens aan hun lichaam gaan denken. Die zogenaamde vetrolletjes en dat witte gelaat kunnen natuurlijk echt niet meer als je in je zwembroek of badpak over het strand gaat paraderen, dat is de gedachte erachter. Ik ga nu een paar ochtenden in de week, als ik uit m’n bed kom tussen 9 en 11 – ’t leven gaat niet over rozen – hardlopen, tenzij het slecht weer is, tenzij ik koffie drink, tenzij ik geen zin heb, tenzij tenzij. Gewoon tenzij, ik verzin wel een reden om niet te gaan. Wat sport betreft heb ik namelijk weinig doorzettingsvermogen, maar goed, ‘ut desint vires, tamen est laudanda voluntas’ (ook al ontbreken de krachten, de wil moet geprezen worden). Ik ben dus benieuwd hoe lang ik het volhoud en of ik überhaupt een gram vet verlies. Misschien moet ik Tommy maar aan een lijntje meenemen, dan krijgt hij ook meteen lichaamsbeweging. Maar ik weet dat ik liever net als Tommy een uurtje langer op bed lig, dan dat ik zoals Jerry vroeger, actief van de buitenlucht ga genieten.
Individu
Een tijd geleden, ik vond het zodanig onbelangrijk dat ik niet meer precies weet wanneer, was het ‘de dag van het individu’. Ik liep met een vriend door de stad toen we dit op een advertentie zagen, waarna ik zei dat ze beter een ‘dag voor de gemeenschap’ hadden kunnen organiseren. Zijn antwoord was dat hij zowat elke dag al gemeenschap had… Maar goed, niemand zal ontkennen dat de samenleving de laatste jaren verregaand geïndividualiseerd is.
“De schurken komen in verschillende gedaanten en in verschillende gradaties: soms zijn het mannen, soms zijn het vrouwen…”
Schurken
Onlangs heb ik weer een nieuwe reden bedacht om niet te gaan hardlopen. Wat me namelijk het meeste irriteert aan het hardlopen zijn de mensen die ik onderweg tegenkom. Wat een stelletje onbeschofte personen, stuk voor stuk, uitzonderingen daar gelaten. Toen ik laatst iemand, terwijl ik langsliep, gedag zei, kreeg ik geen reactie terug. Blijkbaar valt de individualisering inderdaad niet mee. iedereen leeft maar langs elkaar heen, zonder iets te zeggen. Hoeveel moeite kan het zijn om even – naar gelang het tijdstip van de dag – goedemorgen, goedemiddag of goedenavond te zeggen? Wat kost een beleefd knikje ter begroeting? Dat het wat dit betreft vroeger wél beter was, blijkt denk ik uit het feit dat mensen op leeftijd wel het fatsoen hebben om anderen op straat gedag te zeggen.
De schurken komen in verschillende gedaanten en in verschillende gradaties: soms zijn het mannen, soms zijn het vrouwen. Het ergste zijn de mensen die je wel aankijken, maar alsnog geen gedag zeggen. Ik ben toch zeker niet de enige die dit onbeschoft vindt? Diep teleurstellend.
Ik ben blij dat m’n katten tenminste wel sociale wezens zijn. Als je thuis komt zitten ze op de vensterbank op je te wachten, en met het openen van de deur komt hun begroetend miauw je tegemoet. Hoewel ze niet altijd even goed luisteren, Tommy springt namelijk nog steeds op m’n bed en Jerry maakt er een sport van om stiekem m’n kamer in te komen, kan ik het altijd zeer op prijs stellen als ze een aai over hun bol komen halen, of wanneer ze voor m’n voeten springen als ik net m’n bed uitkom. De mens kan dus nog heel wat leren van katten als het op sociaal gedrag aankomt.
