Grijpgrage pootjes on the Wild-side
“In de vernielzuchtige maatschappij van tegenwoordig schijnt het concept ‘gezin’ niet veel zaaks meer te zijn lijkt het wel en moet iedereen onderhevig zijn aan een soort wegwerpproblematiek…”
“In de vernielzuchtige maatschappij van tegenwoordig schijnt het concept ‘gezin’ niet veel zaaks meer te zijn lijkt het wel en moet iedereen onderhevig zijn aan een soort wegwerpproblematiek…”
“De winter kroop langzaam naar haar zomerslaapje en we verlangen met zijn allen naar warmte, lente en naar genieten van het zonnetje in de tuin…”
“Sommige beelden blijven onwezenlijk lang hangen, al was het in flarden, zo ook hier voor wat betreft het helase vinden van een verdronken kippenkuikentje van amper drie weekjes oud…”
“Met onze tuin gekleed in groen en lucht, wiebelden gedachten vrijmoedig richting een heus knutselavontuur…”
Die dag was begonnen met een ranzig randje, het leek of er iets stond te gebeuren en het was inderdaad amper negen uur of het spel begon al.
Die dag huiverde ik, maar niet van angst. Neen ik huiverde bij het idee dat de Kerst er weer zat aan te komen…
Zoals u ziet heb ik de looks van een basebalspeelpoes maar ben in feite een ware een salondanser, zij het zonder vrouwelijk heupgedraai…
Zo begon die vrijdag na een hectische donderdagavond met een lieflijk ronkend rumoer en het getrippel van speelpootjes die humoresk door de kamers dartelden…
Na een zwart lapje nieuwsberichten vol verontrustende mededelingen en het schorre gekraak van een staartje onweer in de verte, snakten we weer naar de zorgeloosheid in de routine van het dagdagelijkse…
Mijn agenda gaf aan dat het weer tijd werd voor mijn maandelijkse bijdrage aan mijn favoriete kattensite en ik was er helemaal voor gaan zitten met een glaasje roze pompelmoessap van Appelsientje (iedereen heeft zo zijn favorietjes.)
‘In katerland met één kattin is haar krolse buikmiauw koning,’ vergaf ik mijn slankste spruit voor de tiende keer die avond toen hij met zichzelf weer eens geen blijf meer wist en als een dolle hond door de huiskamer tolde.
Van zodra de eerste vondelingverhalen weer de ronde doen, voel ik het al onder mijn huid kriebelen. Ongehoord maar helaas, elk jaar weer droeve realiteit.