Aandacht

Siepie wil aandacht. Dat willen de meeste katten zo op z’n tijd, maar niet al te vaak en alleen als ze er om vragen. Siepie vraagt er de ganse dag om. Op dit moment heb ik haar net voor de vijfde keer van het toetsenbord geduwd, waar ze op haar rug met de pootjes omhoog lag. (behoorlijk lief, maar na vijf keer te veel van het goede).

Siep-loos

Ik heb geen idee waar het vandaan komt. Siep is altijd al meer van de knuffel dan Luna, maar nu loopt het de spuigaten uit. Waar ik ook ben, daar is Siepie en als ik in een kamer ben, waar de deur even van dicht is gevallen, dan krabt ze net zo lang aan diezelfde deur tot ze weer bij me kan zijn.
Och, natuurlijk ben ik wel gevleid door zoveel aandacht, maar ik wil best even uitleggen waarom ik sommige momenten liever Siep-loos door zou willen brengen…

Het is midden in de nacht en het huis is stil. Siepie loopt geruisloos onze slaapkamer binnen en gaat naast het bed zitten. Ze schat de situatie in. Het kan. Ze springt op de hoofdsteun en dan, door middel van een behendige sprong belandt ze op de buik van het o zo lieve baasje. Het is dan ook al een paar uurtjes geleden dat Siep geaaid is. Ha kijk! Daar komt baasjes hand al onder de dekens vandaan en kroelt me lekker achter de oortjes. Eens kijken, hier kan ik… nee. Hier kan ik ook niet… nee. Misschien dat ik me hier te ruste kan leggen… ja perfect. Even mijn waardering laten blijken door het knorsysteem luid in werking te zetten. Ja… heerlijk… welterusten.

Tractor

Klaarwakker, met bijna geen lucht in mijn longen door vijf kilo op mijn buik, door luid gemauw in mijn oor, door een kattenlijf dat na de vijftiende keer ronddraaien pas lekker lag en nu als een soort tractor op mijn buik ligt te ronken, bedenk ik dat dit morgennacht weer zo zal zijn.

‘Ah joh, dan doe je de slaapkamerdeur toch dicht?’, zeggen kattenleken tegen me. Ik zou hen wel eens willen zien kijken naar de witte hoogglanzende houtkrullen die zorgvuldig van hun pasgelakte deur zouden zijn gekrabt. Als je er nog niet wakker van zou worden, van dat gekrab. Want ze zijn volhardend hoor, die katten.

“Siep is altijd al meer van de knuffel dan Luna, maar nu loopt het de spuigaten uit…”

Verhaartijd

Ik hoef nu niet zo nodig te vertellen van al die keren dat ik op de bank lig met een Siepielijf bovenop me. Of niet kan eten, doordat Siepie constant kopjes geeft tegen mijn vork. Of kleine tikjes geeft tegen mijn hand bij geen aai-reactie. Want ja, nogmaals: het valt ook allemaal best wel mee en het is heel lief ook en het zal ook best wel binnenkort over zijn. Maar mag ik nog even zeuren over die haren?

Het is, naast kroeltijd ook Verhaartijd. Bij meer kroelen, verliest de kat ook meer haren. Het is niet zo fris in bed, het is niet zo fris aan de mouwen van je kleren (zeker bij het jezelf voorstellen aan je nieuwe baas) en het is zeker niet fris aan je vork. Maar weet je wat. Ik hou op met zeuren. Ik wilde katten en dit hoort erbij.

Bovendien gaat het typen inmiddels wat moeilijker met een kattenlijf op de toetsen dkjfeiphe0hgnvowe