Thesis Tobiasje

Mijn afstudeerplan is helemaal in melkkannen en kruikjes. Er dient nog één klein akkefietje te gebeuren voor ik mijn ultra katdiploma van eerste categorie knuffelbeest verworven heb en dat is… mijn thesis… zucht. Hoewel een erg vervelend karwei, heb ik die classificatie nodig, om een beetje aanzien te verkrijgen in de buurt hier. Het zit stikt hier namelijk van de buitenpoezen en ik ben een, ja je raadt het al, een binnenhuiskater.

Hormoontjes

Maar wat kan ik zeggen, ik heb nooit wat anders gekend en ik hou ervan. Alles wat mijn pluizige hartje belieft, wordt hier liefdevol in mijn eigen stek aangebracht. Tot ontbijt op bed toe als ik mijn charmes uitspeel. Hier op één hoog, ben ik de koning te rijk. Heel soms waag ik het om met uiterste concentratie even op de trappen in de hal te lopen. Tenminste, als wij – zijnde broers, Jasper, Dexter, Felix en ik – er in slagen door de benen van ons mensje te floepen, wanneer ze even onachtzaam is. Dat is echt leuk. We spurten dan naar beneden en gaan steevast alle grond uit de plantenbakken krabben om onze neusjes er diep in te steken en die speciale grondgeur op te snuiven. Spannend hoor. Ons moeke is daar meestal niet helemaal mee opgezet, maar verder dan een schijntik tegen onze billen krijgen we er toch nooit voor, dus wat houdt ons dan tegen. Toch, zo een drie à vier keer per jaar zijn we met zijn allen – maar Dextertje iets minder – onderhevig aan de hormoontjes. Toch vechten we daar tegen en ons mensenmoeke helpt ons daarbij. Helaas is de roep van de natuur soms te sterk en kan zelfs mensentroost, in de vorm van lekkers, niet baten.

Cojones

Ik weet het, ik wil het, ik snak ernaar, ik zweer het… enkel… mijn verstand weet het nog niet. Wat wil je, bij de buren loopt een allerliefst kattinnetje waar ik onweerstaanbaar naartoe getrokken wordt. Mijn afleiding wordt steeds begunstigd door haar mooie witte sokjes. Voor haar wil ik die grote wereld achter de voordeur wel eens betreden.
Moest ik geen gesneden kater zijn, stond niets me in de weg eigenlijk en dat kan niemand ontkennen. Helaas, met mijn lege ‘cojones’, hangt de poes van Damocles boven mijn hoofd qua voortplantingsmogelijkheden, wat alle romantiek meteen op een laag pitje zet. Jasper lacht me daar graag mee uit. Tenminste, zolang zijn hormoontjes niet werken, want dan miauwt hij wel anders.

“Bij de buren loopt een allerliefst kattinnetje waar ik onweerstaanbaar naartoe getrokken wordt…”

Pilchards in tomatensaus

Nog drie weken om mijn thesis in te leveren, zie ik op de kalender. De hoogste tijd dus om me daar op te concentreren. Enkel, ik raak niet vooruit… vindt geen inspiratie meer, tenminste… geen inspiratie die me vooruit helpt. In de tuin van de buren zie ik haar een putje graven, inspiratie genoeg daar… en dan ontwaart mijn neus Pilchards in tomatensaus.
Snut, nu kan ik me helemaal niet meer concentreren. Is er hier dan geen kat die zich wat aantrekt van een hard studerende kater??? Kan het dan echt niemand wat schelen?
Hoewel ik misnoegd grol over al die afleidingen, reppen mijn pootjes zich toch zo vlug als ze kunnen naar de keuken. Mijn broermanskes zitten daar al met hun neus in de tomatensaus, de smospotten.

Alfapoes

Schaamteloos en resoluut duw ik hen opzij. Hoewel ik er gerust in ben. Want aangezien ik hier de Padre Familias ben en mijn broertjes zo beleefd opgekweekt zijn dat ze altijd netjes de helft opeten, of de helft laten liggen zeg maar, niet meer of niet minder. Behalve die snotneus dan, die durft al eens sneller te zijn, maar ik ben hier de alfapoes, dus ik eet gewoon tot ik genoeg heb. Een leider heeft tenslotte al zijn vitamientjes nodig om het plebs in de greep te houden evenals de energie om mijn thesis over: ‘de ongemanierdheid van een standaard bezoekpoes’ af te maken. Want men weet hier nooit wanneer dat frappant mannelijk studie-object van de overburen weer langskomt.

Straatmacho

Dan is er altijd heibel in en rond het huis, want die straatmacho van dienst veegt steevast zijn rost gestreepte pelspoot aan het feit dat wij hier gezonde en afgelijnde leefregels handhaven. De onverlaat doet gewoon zijn zin. Zo gaat dat met straatkaters schijnt.

Jasper, Dexter, Felix en ik gaan dan getormenteerd liggen loeren van op een knuffeldekentje, want dat krijgt hij niet. Gelukkig mag ik mij in mijn thesis wel laten gaan en de geschreven wraak zal zwaar gestreept zijn.

Tobiasje
x