Big Spender

Een mens kan veel redenen tot genieten hebben al wordt er zelden over gesproken want geluk is zoet en verbindt, en die overgangen gebeuren hier soepel en niet moeilijk. Het ene vervloeit in het andere. Maar toch, ik maak graag nog eens een uitzondering om een liefderijke anekdote te verwoorden met zachte pen.

Iedereen vraagt zich bij het opstaan wel eens af wat deze dag nu weer in petto heeft, zo ook ik die bewuste vrijdag. Slechts drie tellen na die vraagstelling kreeg ik al een antwoord, zij het niet verwacht of meteen van harte.

‘Zoet zoet! Rap, kom eens hier en breng uw trekmachien mee… Raprap, maar stillekes zijn hé!’

Gerbera’s

Eventjes dacht ik nog dat er eentje van mijn mannen een nieuw lief had, maar gezien ik tot nog toe de enige dame in huis ben is dat technisch nogal moeilijk. Tobiasje was in zijn nieuwe hangmat aan het dutten en Felix trachtte er onder te kruipen om zo broerlief weg te jagen en diens plaats in te nemen. Tobiasje die erg op zijn dutrust staat als ie zich afzondert was daar niet meteen van gediend, maar de manier waarop Felix te werk ging, was echt waar om je een kriek mee te lachen. Natuurlijk bleek ik weer eens veel te traag om het geweldigste kiekje van die dag te schieten en een welgemikte klets rond juniors oren van zijn seniorbroer, joeg hem weg in zo’n spurttempo waarvan Jasper dan weer de kriebels kreeg en diens schrikken joeg Tobias dan toch uit zijn geliefkoosde hangmat met zoveel lawaai dat enkele meters verder Felixje tegen de salontafel liep, waardoor er een trechtervaas met Gerbera’s de grond optuimelde. Amper 6.45 uur en al brokken, het kan verkeren.

Scherfruimen en dweilsmijten

Al zitten we momenteel wel met een overdaad aan vazen door oma’s verhuis en zijn ze amper in de kasten te krijgen, toch hebben we niet uitgerekend nood aan ‘zulke hulp’ voor opruiming. Toch, van onze liefde bewust gingen wij geen amok maken om een zooitje meer of minder. Al geef ik wel toe spijt te hebben van die mooie maar vooral praktische vaas die nu aan diggelen lag. Enkel een miniem trilletje in mijn stem verried dit spijtgevoel en mijn hersens dachten synchroon ‘dat is dan eentje waar we geen plaats meer voor hoeven te zoeken.’ Wat natuurlijk niet opwoog tegen de brokken. Maar wie ben ik? Een afgevaardigde van de brokkenpolitie? Neen toch? Dus terdege onder invloed van de tropische hitte in een lucht die snakte naar bevroren ijs, spurtte ik om vuilblik en borstel terwijl schatlief de vierpoters uit de buurt van de scherven hield.

Tijdens dat gezamelijke scherfruimen en dweilsmijten had lieverd besloten om van deze eerste vakantiedag annex brokkendag iets leuks te maken voor het negen uur werd en ik sprong maar wat graag zingend in de douche, helemaal in de mood voor een romantisch uitje samen.

Big spender

Na een verkwikkende natuursnuif-geniet, eet- en verwendag, heb ik mijn lieverd overhaald om mijn duit in het vakantiezakje te doen en op de terugweg even de big spender uit te hangen na een koel drankje en instrueerde hem richting Zoomarkt. Onze suikerspiegel was dramatisch gezakt en daar stond immers een frisdrankautomaat. Even later – we stonden dan toch al voor de deur – stapten we dorstgelest de winkel binnen voor enkele ditjes en datjes voor de poesjes en vogeltjes en hadden we maar meteen een nieuwe kattentoren aangeschaft. Het duizelde wel nog even van de rekening maar de voorpret op de reactie van de poezels nam al snel de overhand. Dit zouden ze vast super vinden en het paste perfect bij de nieuwe raambekleding, dus moesten ze het wel super vinden.

“Het duizelde wel nog even van de rekening maar de voorpret op de reactie van de poezels nam al snel de overhand…”

Hete kolen

Snoesje propte de kattenbakvulling in de koffer en onderwijl stapelde ik een palet Whiskas op de achterbank en vulde de gaatjes met zijn kanariezaadzakjes. De doos van de toren paste er als bij wonder perfect bovenop, zodat we gelukkig met alle deuren gesloten huiswaarts konden bollen.

Vrolijk taterend over onze nieuwe aankoop voelde wij de hete kolen al kriebelen. Die doos zou eerst en vooral moeten gemonteerd worden voor ik alvast aan iets anders zou kunnen denken, zoveel was zeker. Ik voelde me steeds warmer worden van enthousiasme toen de doos amper in huis stond en Jaspertje al fervent aan het snuffelen en zoeken was hoe erin te komen. Dit speeltje zou niet moeten ingewreven worden met een vleugje kattenkruid om hen te laten wennen.

Mannending

Het is een mooi torentje, niet te groot, niet te klein, hij past perfect voor het venster zonder al te veel licht of ruimte af te nemen en de poezels zijn er duidelijk dol op. De perfecte uitkijktoren, lamzakboog, krabpaal en verstopplek in één. Enkel die voorzichtige Dexter was enkele uurtjes in afwachtende en tijdelijke perplexheid omdat hij geen kop of staart aan dat vreemde ding scheen te kunnen knopen. En dat zijn grote broer Jasper daar zomaar zonder blikken of blozen opsprong en zich nestelde.

Lieverd lachte gezapig om zijn favoriete pineutepoesje zoals hij Dexter placht te noemen. Hij weet zelf niet hoe het komt, maar hij heeft blijkbaar steeds medelijden met mijn kleine mannetje omdat hij naar verluidt zo pineuterig kan kijken. Zelf zie ik het niet maar het zal vast zo’n mannending zijn. Een ding garandeer ik u wel, ons slankgeheupte Dextertje heeft inderdaad charmes die enkel te beschrijven zijn met een schattigheidsfactor tien vermengd met een vreemd soort eigenwijze nederigheid, als dat al zou bestaan.

CSI en geluk

Ondertussen probeerde Tobiasje mee op de nieuwe toren te springen maar Jasper zag dat nog niet meteen zitten. Met het raam op een kier lag ons wit wolkje uitermate te genieten van een heerlijk warme zomerbries die zijn snorhaartjes deed wuiven. Mijn grootste kater hoorde ik dan weer wel rondhuppelen tussen de meubelen om vervolgens op zijn buik te gaan liggen, op jacht naar alle kattenspeeltjes terwijl Felix hem erg leek te helpen om alles meteen weer rond te voetballen. Mijn hart liep over. Terwijl Jasper van op zijn nieuwe plekje het zomerse buitenaroma van vers gemaaid gras van de buren opsnoof, beloerde ik stiekem al mijn mannetjes vanuit de keuken en voelde me warm worden… weeral.

Wanneer alle boodschappen uiteindelijk hun plekjes gekregen hadden, trok ik mijn tweepotige lieverd naar de zetel en nestelde me als een gelukkige poes tegen hem aan. ‘Wij zijn toch een cool gezin hé,’ fluisterde ik hem toe. ‘Al de kindjes gelukkig en zie ons hier nu toch eens zitten.’ Hij trok me tegen zich aan en ik zapte lekker naar CSI terwijl hij verder ging met zijn inventarisatie van de pluchen muizenspeeltjes. Aangemoedigd door de rust die we uitstraalden en de zachte blikken naar elkaar, kwamen Tobias, Dexter en Felixje er al snel bij gekropen. Ja, die avond liet alles zich tot één woord herleiden… Geluk.