Poten
Spinnen zitten graag in ons huis, meestal ongezien in een hoekje maar ook soms duidelijk eng zichtbaar op een witte muur. Op een plek waar je voorbij loopt en dan vanuit je ooghoek ineens een zwarte vlek ziet. Spinnen zijn soms dun met lange poten en soms dik met korte poten, maar het zijn er altijd acht, die poten. Als ze die allemaal graag willen behouden, kunnen ze eigenlijk maar beter niet bij ons in huis gaan zitten. Want in ons huis wonen Luna en Siepie.
Spinnenpoten zijn vies
Luna en Siepie houden van spinnen. Je kan er mee spelen en zijn bovendien erg smakelijk. Behalve de poten. Niet sappig, juist eerder wat aan de droge kant en ze blijven tussen je tanden steken. Spinnenpoten moet je uitspugen, zo blijkt als ik na een dagje met de achterdeur open her en der wat zielige geknakte poten in de woonkamer aan tref.
Nu is het niet zo, dat die spin helemaal voor niks ons huis is binnengewandeld. Het was een ongelukkige keuze, dat wel, maar de spin heeft toch nog dienst kunnen doen. Hij of zij was namelijk puur ter lering en vermaak van onze kattenkoppen. Het gaat als volgt. De spin zit, na de slechtste keuze uit zijn leven om de drempel naar onze keuken over te gaan, duidelijk zichtbaar op de muur of, nog dommer, gewoon op de grond. Dan vraag je er als kamikaze-spin eigenlijk om. Het is een kwestie van enkele minuten totdat je dan opgemerkt wordt door ofwel Luun, ofwel Siep. Dat maakt verder niks uit. Als spin ben je gewoon al verloren.
Geen vermaak
Als eerste wordt je met een ferme zwaai van een kattenpoot de lucht in gezwiept. Nou zijn spinnen niet al te zwaar, dus het weer neerkomen op de grond kan je hoogstens wat opschrikken, maar pijn doet het weinig. Voor de zekerheid probeer je toch maar weg te lopen. De kattenpoot gaat nu op een van je poten staan. Niet op je gehele lijf en niet al te hard, want dan zou je a) meteen dood zijn en dus niet meer ter vermaak en b) niet meer sappig.
‘Ha! ‘,denk je, ‘ik laat gewoon een van mijn poten los. Met die overige zeven kan ik ook makkelijk nog wegkomen’. Het loslaten van de poot verstoort inderdaad even de concentratie van de kat. Ze zal je laten wegrennen, maar dat is maar even grappig. Zo sadistisch zijn ze nou ook weer niet, zeker niet Luun of Siep, dus voordat je hoop krijgt, wordt er opnieuw een kattenpoot geplaatst en dit keer wel op je zielige lijfje. Nog steeds niet al te hard, want zie bovenstaande, maar hard genoeg om alle spinnenhoop die in je zat voorgoed uit te doven.
“Ze zal je laten wegrennen, maar dat is maar even grappig…”
Kriebelende ondingen
Dit tafereel kan zich natuurlijk wel eens een paar keer herhalen, zeker bij de wel wat meer sadistisch ingestelde katten (oh wee als je je vege spinnenlijf in een boerderij waagt. De gemene boerderijkat neemt het allemaal niet zo nauw) maar het onvermijdelijke zal vroeg of laat altijd volgen: je wordt levend opgegeten.
En dan ben ik weer terug bij af: ik kan me best voorstellen dat ze de poten uitspugen. Ze zullen vast ook wel aan de droge kant zijn, maar stel je voor dat je zo’n wriemelend lijf in je mond doet en dan die poten voelt kriebelen. Dan slik je toch het lekkerste stukje gauw door en gooi je die kriebelende ondingen er zo snel mogelijk weer uit..?
Ja hoor, ik kan me dat goed voorstellen zelfs. Groot gelijk hebben ze. Het ziet er wat vies uit, spinnenpoten in de woonkamer, maar ik ruim ze graag op.
Het is zeker beter dan ineens een grote zwarte vlek zien vanuit mijn ooghoek.
