Mini koersmachine

Toen Tobias nog een Tobiasje was, van zo’n drie kersen hoog, om even enkele kinderliedjes bij elkaar te werpen, was hij niet zo een kei in echte katteneigenschappen. Dat kwam omdat hij amper vier weken oud in mijn moederhand verzeild was geraakt nadat het hummeltje en zijn broer en zus gered waren van de verdrinkingsdood of erger. Voor zijn nestgenootjes had ik een goede thuis gevonden, enkel hij, de donkerste van de drie streepjes was overgebleven. Hoewel ik voor de veertiende keer gezworen had geen katten meer naar huis mee te nemen omdat ik nogal klein behuisd ben enerzijds, en anderzijds al de trotse moeder was van twee oude schatjes van katjes van respectievelijk veertien en zestien jaar, was ik toch weer omgekocht.

Chocoladebillen

Temeer omdat het kleine gestreepte ukje zijn buik liet zien waar hij geen streepjestekening had maar bollen. Helemaal vertedert en reeds overhaalt door het feit dat ik er niet aan dacht hem aan zijn lot over te laten, maakte ik een hangmat van mijn trui en nam hem mee huiswaarts. Amper een hand groot, was hij meer dan groot genoeg om mijn door en door brave Ramsesje – die tevens de heer des huizes was – zijn spreekwoordelijke klust te doen verliezen. Ik werd prompt onthaald op een scheve blik en een paar chocoladebillen die zich naar mij draaiden, toen hij het ‘geval’ even besnuffeld had om er daarna eens goed naar te blazen en dan op zijn stappen te keren en in zijn mandje te gaan liggen mokken.

Tobiasje, zich van geen kwaad bewust was even ineen gekropen, had vervolgens bijna vier volledige, wankele, ongecontroleerde stapjes op de zetel gezet richting die chocoladebruine soortgenoot en was toen verbouwereerd op zijn zijkant gevallen, toen hij voor de tweede keer op een blaasconcert getrakteerd werd. Tita, de kattin des huizen, gelokt door de herrie in ‘haar’ woonkamer kwam ook eens kijken. Wat ze zag kon haar allerminst vertederen en op hoge poten draaide ze zich om, liep naar de keuken en stak haar hoofd in een bord brokjes. Tita stak trouwens altijd haar hoofd in een bord brokjes als ze er een voorbijliep. Maar omdat haar broer in vijftig keer at, waren wij verplicht om steeds een gevuld bordje te laten staan.

Uk

De oudere poezen leken zich verder niet zoveel aan te trekken van de nieuwe logé, en daar was ik wel blij om. Tenslotte zaten er heel wat generaties tussen. Ik besloot snel een foto nemen van mijn nieuwste spruit, want ze zijn zo snel groot.

Wanneer de oudere poezen sliepen probeerde Tobiasje hen te kopiëren, wanneer de oudere poezen aten, probeerde hij dat ook, eigenlijk deed hij niet anders dan slapen en achter zijn grote broer lopen. Heel grappige taferelen waren dat. En als het Ramses te veel werd gaf hij met zijn rechtervoorpoot een klets rond de kleine zijn oren. Natuurlijk begreep die daar niets van, maar wij hebben meermaals gelachen met dat tafereel. Vooral als je weet dat de uk nog met de papfles moest opgevoed worden omdat hij nog zo klein was, kan je begrijpen dat er van enig besef nog geen sprake was.

“De oudere poezen leken zich verder niet zoveel aan te trekken van de nieuwe logé, en daar was ik wel blij om…”

Papfles

De enige momenten dat er van enige interactie met grote zus Tita sprake was, was wanneer het flesjestijd was. En dat was toch om de vier uur in het begin. Tita, die zo goed als veertien jaar ‘de jongste’ geweest was, had niet de intentie die plaats zomaar af te geven. Wanneer Tobias aan zijn fles hing kwam zij tot het besef dat ze eigenlijk ook nog maar een heel klein babypoesje was. Dat waren de enige momenten dat er van enige jaloezie sprake was. Tita dronk ook graag melk, en zij dacht natuurlijk dat er zuivere melk in die papfles zat. En waarom zij in haar kom moest likken als die snotneus dat in zijn mond gedruppeld kreeg, stond haar duidelijk niet aan. Toen ze haar prutsbroer zag sjokken aan zijn speen deed ze er dus alles aan om die speen in haar mond te krijgen. Alle haar bekende trucs haalde ze boven, van deugnieterij, tot uitgehongerd wenen, tot op haar kant vallen van zogenaamde uitputting. Wanneer Tobiasje zijn fles niet opkreeg, kreeg zij wel de restjes, en dat wist ze heel goed. Want zodra hij eenmaal stopte met sjokken om even adem te halen stak zij gelijk een serenade af die zo in de ‘Barbier van Sevilla’ terechtkon.

Livingspurten

Na de maaltijd, zoals dat met babytjes hoort, wandelde ik Tobiasje rond tot zijn maagje gekeerd was. Het viel ook voor dat ik Tita in mijn armen had, want die moest dan ineens ook geknuffeld worden natuurlijk, Tobiasje er gewoon bovenop zette, en zo rondliep.

Ook zette ik hem soms op de gekste plaatsen neer zodat hij op onderzoek kon gaan. Hij was immers nog veel te klein om overal op te springen en zijn bovengronds territorium beperkte zich toen nog tot de zetel – waar hij meestal opgetild werd – en zijn bedje met speelmat. Maar het liefst van al speelde hij voetbal. Hij heeft de tien meter livingspurten ooit met verve gewonnen toen hij nog aan de papfles zat. Geloof mij, de buren spreken er nog van.