Kerieuzeneuze Sniepjespoes
Een klein groezelig schatje kwam uit de stalling getrippeld. Het mooiste bewijs dat er inderdaad grote nood was aan een grote schoonmaak in die ruimte. Maar wat wil je, een versgezaagde berg hout stapelen doe je nu eenmaal niet op vijf minuten en zeker niet zonder je vuil en stoffig te maken. Uit poezenoogpunt daarentegen was al dat hout een ideaal speelterrein.
Sniepsnok
De oude gekrompen houtstapel had tijdens de winterperiode -wanneer de poezen des huizes niet in de tuin speelden, onderkomen gevonden voor een familie muizen waar men gerust van kroostrijk kon spreken aan het aantal wandelingen dat onze Mistyman heen en weer liep om deze kleine vierpoters uit te roeien, te zien. Met een luide buikmiauw en zijn mond vol muis, had hij de hele middag nodig gehad om in zich in sluipmodus te profileren tot de kattenvanger van Appels.
Het was zalig te zien hoe hij zijn helpende pootje bijdroeg om de ruimte weer op orde te krijgen. De kleine-lieve-bedrijvige sniepsnok kwam elke vangst trots laten bewonderen en pas toen hij zich na enkele uren langgerekt in de zon op het terras uitstrekte, zagen wij hoe moe hij geworden was van deze eerste dag buitenspelen deze maand. De randjes onder zijn ogen spraken klare taal, evenals de gelukzalige grijns op zijn toch wel slaperige snoet. Helemaal onder het stof zat hij en te moe en te voldaan om eerst een groot Mistywasmoment in te lassen. Gelukkig was de buitendeur dicht en voor iedereen terug binnen zou gaan, zou ik hem wel even uitstoffen zoals we dat hier noemen.
Kruutproetpruut
Aan de binnenzijde van het tuinraam daarentegen zat een klein halfwas naaktkatje nieuwsgierig te kijken naar al die bedrijvigheid buiten. Zij wilde maar één ding en dat was bij haar broeremansen (hond en kat) en haar zus (kat) zijn, maar was nog te fragiel om tijdens al die gevaarlijke drukte alleen de tuin te verkennen. Tenslotte was zij niet echt een katje dat je zomaar alleen op de hort laat gaan, vooral niet nu ze, zo jong als ze was, toch de indruk gaf een ietwat hitsig te lopen. Onze kater is dan wel gesneden, maar er lopen er nog rond in de buurt.
Ondanks haar prille leeftijd en dito lijfelijke miserie, was haar krolsheid op zich wel meer dan het bekijken waard. Luid gemiauw kwam er bij dit schatje niet aan te pas en je zag goed dat onze rimpelpoes al helemaal niet wist wat haar overkwam. Gedurig ging ze zich onder gek kruutkroetpruut-geluid aan haar broer Misty aanbieden, van zodra die zich in haar omgeving bevond.
Muisvrij
Deze laatste was daar helemaal niet van gediend en vond enkel dat ze hard overdreef met haar achtervolgingen. ‘Zotte zus,’ zag je hem denken. Dus dat uitgerekend hij kon komen helpen met de houtruif muisvrij te krijgen, was voor hem enkel een welkome maar vooral leuke afleiding van die gekke zus van hem. Omdat Vileda toch zó zielig begon te doen en ook vooral omdat ik groot medelijden kreeg met haar -daar al haar speelvriendjes buiten waren en zij alleen binnen zat en ze toch zo haar uiterste best deed om de zielenpoot uit te hangen voor het raam- kreeg ik haar baasje uiteindelijk zover om met haar tijdens een ingelast Vileda-pauze-moment een tuinwandeling te doen. Lekker ingestopt welliswaar, want uit de zon was het merkelijk frisjes. En voor een pelsloos katje dat haar hele leven nog geen stap buitengezet heeft, behalve bij haar blijde intrede, mocht er geen risico genomen worden, vond ik.
Na een van de rookpauzes werd zijn kleine spruit ingeduffeld en zij verwelkomde dat idee op haar beurt met een goedkeurend luid mjaaaaaauwend gezang.
“En voor een pelsloos katje dat haar hele leven nog geen stap buitengezet heeft, behalve bij haar blijde intrede, mocht er geen risico genomen worden, vond ik…”
Vierpoters
Tijdens haar tuinwandeling, waar ze toch zwaar van onder de indruk was aan haar bibberen te zien, kwam ze in de veilige armen van haar lievelingsmens langzaam weer tot zichzelf. Met grote nieuwsgierige oogjes keek ze gretig vanuit de veilige trui van haar baasje rond. Het tweetal werd op de poot gevolgd door haar hond, die zijn kindje onder geen beding uit het oog wilde verliezen. Zelf heb ik heel hard genoten van dit schouwspel. Vooral toen ook Misty kwam helpen kijken en zich met een vragend gezicht en bijhorend geluid tot mij wendde: ‘waarom zijn vake en hond van boom naar boom liepen om kleine zus even te laten snuffelen? Kon die dat niet zelf dan?’
Het was al met al een bewogen middag en dat werd echt duidelijk toen alle hout eindelijk gestapeld raakte en iedereen zo goed als mogelijk afgestoft was en we vervolgens moe en voldaan allemaal in een zetel ploften voor een welverdiende rust. Binnen de vijf minuten hingen wij, twee mensen, drie poezen en een hond, uitgeteld bij een tasje koffie in alle houdingen in die arme zetel.
Alle kleine vierpoters waren al snel aan een pelsonderhoud begonnen en de hond sjokte gedreven op zijn speelbeer. Na nog een halfuurtje bekomen, waren ook de mensen klaar om een verfrissende douche te nemen, en geloof het of niet, ondanks de schijnbaar zware slaap van de twee jongste katten, werden wij toch weer nieuwsgierig naar de badkamer gevolgd door hun trippelende pootjes. Ze recupereren snel die kleine rakkers.
