Glasvrij kerstfeest

We waren dit jaar echt verschrikkelijk laat. Het is dat zes december op een woensdag viel (op woensdag heb ik een vrije middag), anders had de kerstboom er ook veel te laat gestaan. Ik ben dol op kerst en ik vind het de mooiste tijd van het jaar. Gezellige, vrolijke en ontroerende platen op de radio, overal lichtjes te vinden in de donkere nachten, een mooie boom en vrolijke pakjes daaronder… en af en toe een verdwaalde kat die onderzoekt of de pakjes nagelbestendig zijn.

Nailproof

Sinds onze eerste kerst met de katten in huis zijn ze dat ook, nagelbestendig. Ik kan me nog goed herinneren dat wij eens een ochtend opstonden en geen enkele verrassing meer verwachtten: werkelijk ieder pakje was geopend, al dan niet netjes bij het plakband, en sindsdien tapen wij alles zorgvuldig ‘nailproof’ in. Dat ze ons de avond daarop alsnog wisten te verrassen door uit frustratie alle ballen uit de boom te meppen zullen wij dan ook niet snel meer vergeten.

We hadden in die tijd mooi rood tapijt met een warme uitstraling, van dat soort dat ook prima te stofzuigen was. Dat tapijt had overigens binnen een maand al overal losse haaltjes zitten, omdat die twee minkukels van ons het niet voor elkaar kregen om met ingetrokken nagels rond te lopen. Als we stil waren konden we hen zelfs horen lopen: ‘krg, krg, krg, krg’ met opvolgend alle haaltjes van dien. Wist je dat het glas van kerstballen zich daar graag in nestelt? Nou, wij toen wel! Het was een avond waarop wij later thuiskwamen dan normaal. Waar we vandaan kwamen weet ik niet meer, misschien waren we de stad in geweest of hadden we bij iemand gegeten. We waren in ieder geval veel te laat, naar de mening van Sarah en Nol dan toch, om de katten eten te geven.

Beledigd

Uit frustratie hadden ze de aanval op de cadeautjes ingezet, maar daar boekten ze weinig resultaat. Ten einde raad waren ze dan maar begonnen met het neerhalen van de boom. Bal voor bal. Toen we thuiskwamen hingen alleen de plastic ballen nog netjes op hun plek – de ballen die we uit voorzorg overigens al netjes onderin hadden gehangen. Dat de katten via de bank ook bij de rest konden, hadden wij stom genoeg volledig over het hoofd gezien. Omdat het al vrij laat was besloten we de volgende ochtend de kamer maar volledig onder handen te nemen en de stofzuiger zijn werk te laten doen. Beledigd lieten de katten zich die nacht buiten de woonkamer sluiten.

Stripverhaal

Ik begon dit verhaal met vertellen dat wij laat waren dit jaar. Dat is eigenlijk een heel ander verhaal. Normaal gesproken liggen onze zelfgemaakte kerstkaarten namelijk al op plaats van bestemming rond de twaalfde december, maar dit jaar wilde dat niet lukken. Je snapt dat ook in dit geval de katten hier een klauwtje in de pap hadden… Ons idee was leuk, of nu ja, mijn idee was leuk, want Raymond laat dat soort gepriegel graag aan mij over. Ik besloot er dit jaar een stripverhaal van te maken en op de voorkant van de wenskaart staan dan ook diverse foto’s die elkaar opvolgen. Hierbij zouden dan tekstballonnetjes komen met uiteraard, een grappig verhaaltje. Om het geheel wat uitstraling te geven besloot ik dat de tekstballonnen een 3D-uiterlijk moesten krijgen.

“Na de zevende kaart waren de ballonnetjes vierkantjes geworden en op het eind durfde ik de kaarten bijna niet meer te versturen…”

Ballonnetjes

“Kan ik je helpen?” klonk er van de week met tegenzin uit de woonkamer. Ik negeerde de toon en riep iets als ‘fijn!’. Zestig kaarten moesten verstuurd en elke kaart had zeven tekstballonnen: ik kon wel wat hulp gebruiken eerlijk gezegd! Na de derde kaart was Raymond het zo zat dat hij ter plekke besloot om volgend jaar zélf de kaart te ontwerpen. Na de zevende kaart waren de ballonnetjes vierkantjes geworden en op het eind durfde ik de kaarten bijna niet meer te versturen. Uiteraard was het niet Raymond die zo slecht de boel knipte.
“Hoe kan ik nou netjes knippen met een kat op schoot?” riep hij me gefrustreerd toe.
“Zet die kat dan even op de grond,” was mijn kriegelig antwoord. Kon die knul dan niets zelf bedenken? Hard werkten we door, want de kaarten moesten en zouden datzelfde weekend nog de deur uitgaan. Onze aandacht was zo op de kaarten gevestigd, dat we absoluut niet doorhadden welk spel de katten besloten te spelen. Na zo’n vijf uur flink doorwerken waren we klaar en voldaan zakten we naast elkaar op de bank. Pas toen kreeg ik de kerstboom in de gaten.

Kerstversiering

“Zeg Ray,” begon ik, “heb jij toevallig iets aan de kerstboom gedaan?” Hij schudde vermoeid van nee en sloot zijn ogen met het plan even een tukje te doen.
“Even serieus Ray, heb je écht niks aan de boom gedaan? Hij ziet er anders uit.”
“Neehee, en laat me nou even pitten joh!”
“We hadden toch ballen in die boom gehangen?” Geschrokken schoten zijn ogen weer open en snel liep hij naar de boom. Onder zijn voeten hoorde ik stukjes glas versplinteren.
“Nee hè…”

Uiteindelijk is het onze eigen schuld. Niet alleen was ik in de veronderstelling dat gewone kerstversiering wel weer kon, bovendien stond de immense krabpaal er vlak naast. Het was vrágen om ellende.