Driepinters
Midden in de nacht kreeg ik een mailtje van een mevrouw. Ze had van haar dochter, die bij een dierenarts werkte, gehoord dat er een kitten met een beschadigde poot binnen was gekomen. De poot zou de volgende dag worden geamputeerd, daarna zou het diertje naar het asiel gaan. Haar vraag was of ik iets kon doen. Ik kon haar bellen en dat deed ik dus, om half een ’s nachts.
Ik stelde haar voor het dier er de volgende ochtend meteen weg te halen en naar een andere kliniek te brengen. Ze zou daar bekeken en eventueel behandeld worden en kon bij een gastgezin worden ondergebracht totdat ze weer sterk genoeg zou zijn.
Kunstwerk
De volgende ochtend werd Flanna naar Sneek gebracht. Zij had een lelijke wond aan haar voorpoot en het onderste deel van haar pootje sleepte. Besloten werd haar toch eerst op antibiotica te zetten en te kijken of de wond en de beschadigde zenuw zou genezen. Na een week in het gastgezin werd duidelijk dat Flanna last had van haar slepende onderpoot; ze begon er aan te bijten. Dus werd alsnog tot amputatie besloten. Zo’n klein katje opereren was een kunstwerk op zich, maar alles lukte en vanaf dat moment had Flanna drie pootjes.
Het gekke was dat niemand het zag. Men zag alleen maar een geweldig dapper en lief poesje, dat heel goed wist wat ze wel en niet wilde. Meteen na de operatie speelde en rende ze beter dan ze voor die tijd kon, toen haar pootje nog in de weg zat. Iedereen was verliefd op dit dappere meisje dat zich zo goed kon redden. Haar karakter en haar wilskracht vertederden iedereen.
“Abby woonde op een boerderij, waar ze door onbekende oorzaak een wond aan haar voorpoot had gekregen…”
Voorpoot
Wat verging het Abby dan anders… Abby woonde op een boerderij, waar ze door onbekende oorzaak een wond aan haar voorpoot had gekregen. Deze wond etterde door en vrat de halve poot weg. Ook hier was er een dochter die bij haar moeder aanklopte omdat ze het zo zielig vond. De moeder nam het dier mee en ging naar haar neef, die dierenarts is. Er was keus uit twee opties: in laten slapen of amputeren. Gelukkig koos mevrouw voor optie twee.
Drie weken na haar amputatie arriveerde Abby hier. Een verlegen poes, die niets van de durf van Flanna had. Ze was al wat ouder – zo’n zes maanden – en had meer moeite met haar handicap dan Flanna ooit had gehad.
Toch was zij niet echt schuw en kon zij zich goed redden, al ging het moeizamer dan ik bij Flanna had gezien. Abby had kennelijk lang te lijden gehad door de pijn in haar gehavende poot en meed mensen. Vaak verstopte zij zich hier voor mensen, maar tegelijkertijd was ze dol op aandacht en op knuffels. Abby wist niet hoe ze moest spelen en durfde haar plek in de groep maar zelden op te eisen.
Katwaardig
Eigenlijk is Abby zieliger dan Flanna. Ik heb diep medelijden met haar, maar heb tegelijkertijd dezelfde bewondering voor haar als voor Flanna, ook zij weet zich goed te redden met een pootje minder. Maar met het zien van deze twee totaal verschillende katjes is de eindconclusie duidelijk: zij hebben wel degelijk een katwaardig bestaan en hebben evenveel recht op een fijn thuis als elke andere kat. Sterker nog, zij verdienen dat des te meer, want ze hebben al jong moeten knokken voor hun bestaan, ze hebben pijn moeten lijden en zich aan moeten passen aan hun lichaam. Ze hebben daarmee bewezen dappere meiden te zijn, deze driepinters waarvan ik de eer heb ze te mogen kennen.
