Blaffie

Ik ben Luna, een huisdier van het type kat. Mijn baasje heeft naast mij nog een tweede kat als huisdier en ze heeft geen hond. Een goede keuze wat mij betreft. Niet dat die tweede kat een juiste keuze was, integendeel, maar het is altijd nog beter dan een hond in huis. Honden zijn niks aan. Overenthousiaste, baasjes-aanbiddende idioten. Dat zijn ze.

Logeetje

Er kwam er laatst eentje hier logeren en ik kon niet anders dan hoofdschuddend toekijken hoe zo’n beest zich gedraagt. Zo kwam mijn baasje vanmiddag thuis en ik verwelkomde haar charmant met een beschaafde miauw en een lief kopje tegen haar benen. Hondemans stond intussen de kamerdeur te bevuilen met zijn poten en overdreven gekwijl. Toen die deur geopend werd, stortte hij zich vol overgave op mijn baasje, alsof hij in geen jaren meer een levende ziel had gezien. Wild springend, blaffend en nog meer kwijlend liet de hond merken dat hij echt, tot diep in zijn hart, overgelukkig was dat er weer iemand thuis was. Mijn oren toeten er nog van.

Hij moest daarna meteen gaan kakken buiten. Ik had hem al gehoord hoor, een uur lang. Janken, onrustig rondlopen. Krampjes van alle drollen die zich oplijnden in zijn darmen. Als hond zijnde hield ie alles keurig in, geduldig wachtend op het baasje. Ik heb de kattenbak toen uitvoerig bezocht. Ik hoefde eigenlijk niet echt, maar heb er toch wat uit weten te persen. Wild scheppend heb ik de drol begraven. Dat was niet nodig, want alleen van de geur al ging Blaffie harder janken. En daar zit ie nu. Vanachter het raam zie ik de pure opluchting op zijn smoeltje nu hij eindelijk met zijn gatje in het zand kan gaan zitten.

Etenstijd

Daarna kregen we te eten. De andere kat en ik ontvingen een bodempje brokjes en we namen er een paar hapjes van. Vervolgens gingen we op de bank liggen om te rusten. Onze logé kreeg een hele bak vol met brokken en hij viel deze aan alsof hij het eerste half jaar niks meer te eten zou krijgen. De helft van het voer werd met wilde hapbewegingen uit de bak geduwd, maar denk maar niet dat hij deze liet liggen om vervolgens ergens te gaan liggen rusten. Alles werd instant opgeschranst. Toen hij met een woeste blik in zijn ogen onze voerbakjes zag, haalde ons baasje deze net op tijd weg.

“Durf maar eens in mijn buurt te komen, halve gare. Een klauw op je dolblije bek kun je krijgen…”

Liefde

Iedereen houdt van knuffelen. Zo ook katten. Maar als je tot vervelens toe door blijft kroelen, dan laat de kat dat weten. Het is op zo’n moment ook meteen duidelijk dat de kroeler fout zat. Met bloedende hand kan ie afdruipen.
Zo vindt onze tijdelijke huisgenoot het ook heus niet leuk om een half uur lang te worden geaaid. Toch beet hij niet van zich af, toen het baasje hem al een uur lang aan het knuffelen was. Nee, het baasje zou wel eens boos op hem kunnen worden dan: het allerergste wat er bestaat. Geduldig onderging hij dus de urenlange liefkozingen. Sterker nog, hij kwispelde er ook nog eens lustig bij.

Badmat

Zucht. Daar komt ie weer. Mijn minachtende blik schrikt de sukkel helaas niet af. Met een hoge rug zeg ik hem: ‘durf maar eens in mijn buurt te komen, halve gare. Een klauw op je dolblije bek kun je krijgen’.
Gelukkig voor de honden zijn er genoeg hondenmensen. Die mensen vinden het niet leuk om een huisdier te hebben dat niet komt als je hem roept. Of urenlang ligt te maffen zonder aandacht aan zijn baasje te besteden. Die willen juist een “man’s best friend”. Maar hoe echt is die vriendschap eigenlijk? Honden luisteren toch gewoon naar degene die de baas speelt, naar degene die het hoogst staat in hun roedel? Wil die baasspeler aandacht, dan behoort de hond die te geven.

Als ik van de 10 keer dat mijn baasje mij roept, 1 keer naar haar toe kom, weet ze wel dat het echt gemeend is. Ik had gewoon zin om naar haar toe te lopen. Dat is pas liefde!
Bescheiden, dat wel, maar toch pure liefde. Daar moet je niet teveel ineens van geven. Iets waar Woefie nog nooit van heeft gehoord. Gelukkig tieft ie morgen weer op, blij en gelukkig naar zijn hondenmens.