Tobias ziekjes, him of all poezels

De winter kroop langzaam naar haar zomerslaapje en we verlangen met zijn allen naar warmte, lente en naar genieten van het zonnetje in de tuin. Dus speurden we met zijn allen onbeweeglijk naar wat opklaringen. Helaas wilde het lot het anders. Mijn lieve, temperamentvolle Tobiasje werd die dag onder valse voorwendselen weggelokt van zijn broertjes toen ik opmerkte dat het helemaal niet goed ging met mijn lievelingsstreepje. Veel te kalm voor zijn doen liep hij mieuwend en prieterig alsmaar in rondjes zijn staart achterna op zo een rare manier die een moeder meteen alle haren ten berge doen rijzen. Met een wanhopige gezichtsuitdrukking was hij weer onderhevig aan een kortsluiting in zijn hoofdje en hij trachtte tot bij mij te geraken. Hij zocht mij terwijl ik al voor hem zat en huilde alsof hij om begrip vroeg. Mijn hart huilde mee maar ik trachtte mijn algemene paniekgevoel te verbergen.

Mini-Neanderthaler

Zelfs Dexter stopte even met de mini-neanderthaler uit te hangen alsof ook hij doorhad dat het nu wel helemaal fout zat. Hoewel Tobiasje af en toe een aanval deed, merkte hij precies ook op dat deze toch anders leek.

Jasper die helemaal niet wilde afgezonderd worden van zijn zieke streepje, beukte met zijn pootjes en alle geweld dat er in zat tegen de deur, waarbij hij voor een keer zijn ijdelheid in de kast liet.

Toen ik het niet meer kon aanzien, plukte ik hem uit een rondje en nam hem op schoot. De arme schat was helemaal van de wereld en ik maakte mij met de minuut ongeruster. Deze aanval duurde nu wel errug lang en Tobiasjes gedrag was ook helemaal anders dan tijdens andere kortsluitingen die zijn hij hele leventje al toch geregeld eens had.

Uitputtingsslaap

Na een klein uurtje, waarbij ik hem bleef strelen en tegen hem prevelde, viel hij uiteindelijk in een ietwat rusteloze uitputtingsslaap. Ik nam hem mee naar de slaapkamer waar ik ons lekker knus installeerde tussen vier kussens, er voor zorgende dat hij niet van bed kon vallen. De tijd en de ondervinding hadden mij immers geleerd dat het al eens kon voorvallen dat hij kort na een aanval overal afviel en dit wilde ik dus ten allen tijde vermijden.

Toen een klein anderhalf uur later het licht in de dag kwam, na een half slapeloze nacht, werd ik wakker van Tobiasje die trachtte van het bed te springen maar terug erg gedesoriënteerd leek.

Ik wilde hem helpen… hij gromde bij wijze van protest – zo van ik kan dat wel zelf- maar liet me tenslotte toch doen. Het schatje begreep immers niet waarom zijn lijfje niet naar zijn hersentjes luisterde.

Andere planeet

Teder drukte ik hem tegen me aan en wat me toen opviel was dat zijn ene pupil duidelijk groter was dan zijn andere. De schrik sloeg me om het hart. Dit was duidelijk veel meer dan een van zijn gebruikelijk kortsluitingen. Zo snel ik kon kleedde ik me aan, zette Tobiasje in zijn wandelmandje en sjeesde naar de dierenkliniek. Van zodra we in de wagen zaten, belde ik dat we onderweg waren in een kort verslag en we mochten onmiddellijk komen. Onder tussen lag mijn schatje daar maar te liggen met een vreemde blik op een andere planeet. Sneller rijden dan mocht leek overbodig, het kwaad was helaas al geschiedt en al leek snoesje momenteel niet echt van deze wereld tezijn, hij was wel terug rustiger in zijn ademhaling dan pakweg een half uur daarvoor. Toen we voor een zoveelste rood licht stonden, opende ik het deurtje om hem even te wrijven en hoewel zijn neusje frisser en schijnbaar gezond nat was zoals het hoort, was zijn tong bloedheet.

In de dierenkliniek moesten we welgeteld een minuut wachten voor we mochten volgen naar een kabinet. Daar werden mijn angstige voorgevoelens helaas bevestigd. Tobiasje had een hersenbloeding gehad.

Regiment spuitjes

Gelukkig begon hij al duidelijke tekenen van vooruitgang te tonen ware het niet dat onaangepast gedrag op zijn lopen en het was blijkbaar ook op zijn oogjes geslagen, wat verklaarde waarom hij me niet leek te zien soms. Met een regiment spuitjes met kort en langdurige werking en een pikuurke om de zwelling in zijn hoofdje snel te laten afnemen, zou het afwachten worden wat hij er aan zou overhouden.

Er werden ook platen genomen waarop verder niets onrustbarends werd opgemerkt en zijn bloeduitslag die zou nog een dagje op zich laten wachten maar al bij al zag het er gezien de omstandigheden niet te desastreus uit.

“Gelukkig waren ze het hierboven met ons eens dat het nog veel te vroeg voor ons snoesje was om in de poezenhemel te gaan vertoeven…”

Gepampel

Mijn lieve zieke flinkertje had al dat gepampel, gesteek en gepor aan zijn lijfje zonder één knorretje doorstaan, net of hij besefte dat het voor zijn goed was. Maar nu had mijn lieverdje in de eerste plaats rust en slaap nodig en daar zouden we eens met verve voor gaan zorgen zie.

Bijna thuis waren rechtte hij zich –voor zover dat kon- hij herkende duidelijk de weg. Die spuit tegen de zwelling in zijn hoofdje zal een paardenmiddel geweest zijn, want ik zag hem zo alerter worden.

Thuisgekomen onthaalde Jasper zijn grote broer met een grote zijwrijf, waarbij Tobiasje bijna omviel, maar zijn ronkknuffeltjes en lieve snoetje gaven mij en ons allemaal moed dat het allemaal goed zou komen.

Eetmachientje

Bij zijn herstel was het ook zaak om hem terug aan het eten te krijgen, waarvoor ik nog een flesje en een pipet had meegekregen om hem desnoods op te voeren. Gelukkig hoefde dat niet want even later likte hij het goedje zo uit een bordje, wat op zich al dag en nacht verschil was met die ochtend, waarbij hij met zijn neus voor zijn ontbijt neerlag zonder er aan te komen, en dat voor een eetmachientje. (Het flesje heb ik hem wel in drie maaltijden gegeven, het was speciaal voor herstellende en revaliderende katers na een zware ziekte of operatie en aangezien hij het ook nog eens lekker vond, was dat leuk meegenomen.)

Bijna een stukje uit ons hart gerukt dat niet vervangen kan worden. Gelukkig waren ze het hierboven met ons eens dat het nog veel te vroeg voor ons snoesje was om in de poezenhemel te gaan vertoeven. Trouwens snoesjes vasthoudendheid aan het leven, zijn trouw door dik en dun, zijn verzorgende factor in ons gezinnetje, zijn schattigheidsfactor en zoveel meer kunnen hier niet gemist worden hoor. We moeten nog veel te veel meemaken in onzen hof. Zijn bloeduitslag was trouwens zo goed als kon gezien de omstandigeheden dus, ons Tobiasje, is en zal –hopelijk- nog lang bij ons zijn als het God belieft. Gelukkig maar.