Zotte goestingskes

Zonder enig flauw vermoeden van de omstandigheden waar een heerlijke maaltijd afhaalchinees in zou ontaarden, was deze zwoele avond begonnen met de optimistische zachtheid waarmee een vrouw zich laat ontvallen dat een potje koken er met zo een weer niet meer inzit.

Om elk misverstand uit de wereld te helpen, wil ik eerste even vermelden wij hier in Oost-Vlaanderen leven in een tijd waar lekkerbekken en smulpartijen goed samengaan, vooral op zwoele avonden.

Meepak-Chinees

Met enige siddering in mijn bezwete lijf, greep ik me vast aan de folders van de thuismaaltijden. Jaspertje was het roerend met mij eens. Hij volgde mij en ging zitten op de thuisleveringbrochure van de plaatselijke pizzaboer, als wilde hij zeggen: ‘Ik heb zin voor Chinees’. Want met zijn pluizige achterwerkje stevig geplant op de andere folders, bleek dat de enige te zijn waar ik ongegeneerd in kon bladeren. Dus het werd Chinees. Al betekende dat wel dat ik er even om diende te rijden, want dat was zoals wij dat hier noemen ‘een meepak-Chinees’. Vriendlief koos zijn favoriete nummertjes uit en ik repte me ernaartoe wijl hij de tafel een romantisch uitzicht beloofde te geven.

Ter smeek-en-waardering

Even later besteeg ik nog steeds zwetend terug de trap naar mijn appartement met een dubbele portie nasi met rund, kip in zoetzure saus en een haaievinnensoepje. Ik raakte nog net achter de voordeur voor er vier sniepjes op hun achterpoten tegen mij aan meeliepen naar de tafel (vriendlief was er geen van). Het respect blonk in hun oogjes, want zij zagen meteen dat ik natuurlijk veel te veel lekkers bij had om allemaal zelf op te smullen. De grijns van vriendlief die het blijkbaar heel amusant scheen te vinden, sprak boekdelen. Het bijhorende geluid ter smeek-en-waardering was vast drie huizen verder te horen. Omdat het duidelijk leek dat onze porties belaagd zouden worden, besloot ik om maar meteen vier kleine kommetjes te nemen en iedereen te voorzien van een rundersnackje. De twee kleintjes, die beiden dol op warm eten zijn, kregen er van mij nog een weelderige kluts soep bovenop gegoten. Pas toen schepte ik voor ons op, plaatste vervolgens de vier kommetjes op een rij in de keuken en trippelde triomfantelijk met de rest naar de huiskamer waar ik me gezellig mee aan tafel nestelde. Uit de keuken kwam een smakelijk geschuif en gesmak terwijl ook wij ons glimlachend op onze bordjes smeten.

Krot en mot

Eventjes later kwamen Tobias en Jasper al terug – die zijn al lang blij als ze even mogen proeven- de twee kleintjes lieten nog op zich wachten tot ze zich er beiden van vergewist hadden dat alle bordjes ‘krot en mot’ leeg waren zoals wij dat hier zeggen. Daarna kwamen ook zij benenknuffelen ter dankbare waardering. Ik voelde mij intens gelukkig en erg gewaardeerd door mijn harempje mannen, het moet gezegd.

Toen ook onze buiken rond gevuld waren en ik met de bijna lege borden keukenwaarts liep, werd ik op de voet gevolgd door een smeekmiauwend Dextertje dat er vast van overtuigd was dat er nog lekkers op lag. Omdat flinke poesjes die niet aan tafel komen bedelen of dieven van mij altijd een beloning krijgen, schraapte ik alle vlees dat nog op onze borden lag in zijn kommetje. De rest kwam even op het aanrecht terecht terwijl ik alle papier bijeenzocht om de overschotten in te draaien. En net dat was zonder Dexter gerekend natuurlijk. Met Felixje in zijn zog was hij waarschijnlijk als de weerlicht op het aanrecht gesprongen en geloof het of niet, hij zat de ananasstukjes uit de zoetzure saus naar binnen te spelen. Nu lijkt me dat niet echt doorsnee-katten-eten te noemen, maar het leek hem oprecht te smaken. Felix wilde absoluut proeven wat er nog zo lekker was maar ondanks het feit dat hij de zo-goed-als-alleseter in huis is, trok hij daar toch zijn witzwarte neusje voor op. Vriendlief lachte zich een breuk terwijl hij de meeste zoetzure saus van de brokjes krapte omdat ook hij dat er net even over scheen te vinden.

“Geloof het of niet, hij zat de ananasstukjes uit de zoetzure saus naar binnen te spelen…”

Doorsnee katteneten

Na enkele minuten nam ik toch maar alles weg, want iets zij me dat het niet de bedoeling was dat mijn floeren friemeltje later buikkrampjes zou krijgen, al was dat niet met zijn volle goesting. Omdat zijn alerte oogjes de etensresten zwaar aan het volgen waren, besloot ik toch maar om ze in het toilet door te sjassen in plaats van ze in de vuilnisbak te draaien. Vooral Felix was in staat om het uit de zak te gaan krabben en dat kan natuurlijk gemist worden.

Later die week hebben die twee knulletjes nog meer doorsnee katteneten met veel smaak naar binnen gespeeld, zoals camembert, inktvis, aardbeienyoghurt, tzatziki, mosselen en prinsessenboontjes. Het hoeft dus niet gezegd dat er tegenwoordig bijna geen natuurlijk afval meer te bespeuren valt in huize Luypaert, maar daar klaagt natuurlijk niemand over.

Enneuh, is het niet zalig als je als mens met een liefdevolle blik bekeken wordt door je poezels. En is het niet hemels wanneer niemand protesteert wanneer de koelkastdeur opengetrokken wordt?