Stoeipoezen
Je zou haast denken dat deze column een portie ondeugd bevat aan de titel gezien, maar niets is minder waar. Toch dekt de titel de lading, al is het in een heel andere context.
Sexy schaterlach
Jasper was opgestaan met een kriebelige buik en dat zou iedereen geweten hebben. Hij piepte en frieuwietelde er op los terwijl hij alles en iedereen kopjes, neuswrijven en duwknuffels gaf. De nazomer zat duidelijk in zijn lijf en hij wilde er nog een warme staart aanbreien. Helaas, met enkel gesneden katers in huis beloofde dat wat. Het zot zat er in en het zag er niet meteen naar uit dat dat er het eerst uur ging uit zijn en zoals hij zich gedroeg kan ik me best voorstellen –uit oogpunt van een krolse kattin dan wel te verstaan- dat zijn geluiden het effect hadden van een opwindende en sexy schaterlach, maar in de oortjes van zijn medebewoners klonk dat wel anders. Relaxt achteroverleunend in zijn fauteuil zocht hij naar prooien, maar vrouwelijk schoon hadden we desalniettemin niet in huis. Van frustratie ging hij zich uiteindelijk dan maar preutelend liggen wassen.
Onderweg naar zijn favoriete preutelbedste tikten de puntjes van zijn witgesokte voeten naarstig na op de vloertegels. Of dat voor ons nog niet duidelijk genoeg was, grossierde hij onderwijl in stoere blikken en bijpassende miauwgeluiden. Als je één oog dicht deed, leek hij even een elegante mondaine man. Paradoxaal genoeg leek dat Dexter wel te bevallen, al was het niet wat Jasper voor ogen had.
Bezopen blik
Dexter zag deze manouvraties als een teken van: “broer, ik wil spelen en we gaan er nekeer goed invliegen zie,” waarbij hij meteen zijn speelkussen door de living smeet als een volleerde basketbalspeler. Dexters actie verried ook zonneklaar wat hij in gedachten had, maar Jasper kon blijkbaar maar één ding denken. Jasper leek zich werkelijk een tel af te vragen of het echt wel de moeite loonde om zijn bezigheden de vrije teugels te laten terwijl zijn kleine broertje met hem wou spelen –daar is hij anders altijd paraat voor- en zijn ietwat bezopen blik reflecteerde zijn overpeinzingen. Vervolgens stapte hij wijdbeens door de kamer en deed schaamteloos verder met zijn bezonjes, wat zijn witte lijfje nog meer accent gaf. Het arme Dextertje deed nog enkele verwoede pogingen om zijn witte broer toch maar aan het spelen te krijgen en droop daarna af richting mijn schoot waar hij mij dan een intrieste blik toewierp. Het duurde even voor ik begreep wat het euvel was, mijn arme schatje moest duidelijk getroost worden.
Openbare zeden
Felix, die de laatste tijd en vooral nu we zonder ons Tobiasje verder moeten, meestal niet veel meer op heeft met zijn kleine broer, vond dat het nu wel genoeg geweest was met al die schaamteloosheid van senior, sloop langszij en tikte schalks met zijn pootje tussen Jaspers oren die zich zowat het apelazarus schrok, wat monkelde, zijn buikige achterwerk nog iets meer naar de zon draaide en vrolijk verder piemelde. Ik had zowaar een zwaffelaar in huis. Mijn twee kleine kabouters wisten niet waar ze het hadden, ze hebben hem elk vanuit hun hoekje met verbijstering gadegeslagen en Jasper was duidelijk niet toe aan een diepgravend gewetensonderzoek over de openbare zeden in huis.
Mijn kleine mannetjes overwogen serieus of ze grote broer even zouden jennen, dat sprak uit hun staartjes, maar uit respect voor de nieuwe hiërarchische lijnen hebben ze het toch maar niet gedaan. Ik vond dat ze er erg flink mee omgingen in feite en dus besloot ik om hen even af te leiden. Aangezien Jasper Oost-Indisch doof bleek voor elke berisping, trok ik met mijn twee juniors richting slaapkamer, waar ze me konden helpen de was in de schuiven te leggen. -Niet dat het dan beter vooruit gaat, maar kwestie van afleiding hé.-
Hoewel ze gerust met elkaar zouden kunnen spelen, waren de streepjes helaas nog niet genoeg herzet om die oude gewoonte terug op te vatten – Dexter is de oudste, maar in postuur de helft kleiner dan onze Junior en daar wringt nu het schoentje- Ondertussen leek Jaspers ondeugdelijkheid hun verwondering enkel maar meer te prikkelen. “Als ze er ook maar geen zotte gedachten van krijgen,” hoorde ik mezelf luidop denken, “Tobiasje had er wel weg mee geweten.”
“Aangezien Jasper Oost-Indisch doof bleek voor elke berisping, trok ik met mijn twee juniors richting slaapkamer…”
Teddybeer
Ik slikte even om een brok in mijn keel weg te krijgen bij de plotse gedachte aan ons grote verlies, maar het gaat nog even niet om dat van ons af te schrijven. Helaas is iedereen hier in huis er erg onder de voet van geweest en nog. Maar we willen geen bedrukte stemming. Trouwens, Tobiasje vond altijd al dat we ons dat niet konden permitteren, ‘de dagen zijn er te kort voor,’ piepte hij dan. Snel stak ik een sigaret op en blies de rook stevig voor me uit… en terwijl ik zo mijn drie friemels bekeek, speelde er een glimlach rond mijn mond. Jasper was ondertussen een metertje opgeschoven en leek zijn teddybeer wel erg hard te knuffelen, normaal gezien gaat hij enkel op diens schoot liggen slapen.
Mijn gedachten zjoerden een beetje over en weer met Dexters hoofdje in mijn hand tot een aangename roes mij overviel en Jasper duidelijk ook, die leek zowaar in slaap te vallen aan zijn knikkebollende hoofdje te zien.
Enkele uren later liep mijn minstreel weer vrolijk rond, duidelijk verlost van zijn buikmuizenissen. Voor alle zekerheid heb ik zijn teddybeer maar in de wasmachine gepropt, want aan het gesnuffel van de andere mannetjes te zien was daar toch iets vreemds mee gebeurd, doch Jasper trok zich daar helemaal niets van aan, een instemmend geronk was zijn enige teken van leven.
