Chronisch nierfalen, wat nu?

[Dafpoetser]

Prachtig eerbetoon aan een niet minder mooi beest.

[vita]

Ha Martine,

Ik heb je verhaal over Simba gelezen. Ik zie hem bijna voor me! Met recht een bijzonder dier. En wat mooi dat je zo'n band met hem kon krijgen, terwijl hij toch al 10 jaar was, toen hij bij je kwam en dus al een verleden had. Het heeft zo moeten zijn, denk ik.
Pino kwam in juni 19 jaar geleden in mijn leven. Mijn neef en zijn vrouw vertelden dat hun poes kittens verwachtte en of ik het leuk zou vinden er één of twee een fijn tehuis te bieden. Ik had nog niet eerder katten gehad, maar daar ik het geweldige dieren vind, was ik er wel voor te porren. En zo haalde ik 7 weken na hun geboorte [vrij vroeg, maar dit door omstandigheden] 2 stoere, kleine compleet zwarte katertjes in huis, die ik de namen Pino en Pucci gaf. Ik zie ze nog voorzichtig door mijn appartement schuivelen, vlak bij elkaar, want dat is veilig en geeft wat steun. Intussen keek ik goed om een verschil te vinden tussen deze 2 zwarte dondersteentjes. Pino had een smaller koppie dan Pucci en zijn staart eindigde in een rond stukje, bij Pucci in een punt. En Pino had een grote bruine moedervlek in één oor. Dus, ik heb me nooit vergist.
Ik genoot van het gezelschapschap van deze 2 lieve broertjes. Of ze nu rondscharrelden of op de rugleuning van de bank wang aan wang in slaap vielen, alleen al naar ze kijken was mooi. Ze haalden heel wat streken uit en met hun donkere kleur waren ze ook goed in verstoppen!
Tot mijn verdriet werd Pucci na 7 en een half jaar ziek. En het ging snel. Na 6 weken heb ik hem moeten laten inslapen. Ik zie nog voor me hoe Pino die weken soms enigszins verbaasd om zijn broer heen hing en hem tot stoeien probeerde te krijgen. Als dat na diverse pogingen niet lukte, besloot hij Pucci dan maar te troosten met een wasbeurt. Zo lief!
Wat was het vreemd voor Pino toen z'n broer er niet meer was. Hij snuffelde maar rond en kon me zo vragend aankijken! Met die grote mooie ogen. Dan kroop hij dicht tegen me aan en op een gegeven moment zelfs in de mouw van mijn trui. Toen besloot ik gezelschap voor hem te zoeken en kwam Mickey, een stoere kater van 2 maanden in ons leven. Ha, ha!! Ik heb Pino vaak genoeg naar me zien kijken met een blik van "Heb je dat voor mij gedaan, hem binnenhalen? Dat had je kunnen láten hoor, dat had je gerust kunnen laten!"
Hij had z'n poten vol aan Mickey, die het hem knap lastig kon maken, maar Pino heeft ook hem met heel wat wasbeurten verwend. Het was zo'n lieverd! Pino was nu echt een kat die niet eens wist hoe je moest uithalen. Een heel trouw zachtaardig beestje. Helaas heeft hij ook van dit maatje afscheid moeten nemen bijna 3 jaar geleden.
En sindsdien waren we samen. Pino was toen inmiddels 16 en ik had het gevoel dat het goed was zo. Ik gaf hem al mijn aandacht en hij genoot ervan. Wij waren maatjes, Pino en ik. !9 jaar lang kwam hij naar de voordeur als ik thuiskwam. Zijn favoriete plekje was op schoot. Soms, als dat niet goed uitkwam omdat ik met iets bezig was, schoof ik hem met moeite weg. Geconcentreerd bezig, om dan opeens te beseffen dat meneer toch gewonnen had. Z'n voorpoten had ie toch gewoon op m'n schoot gelegd, dus lekker toch contact. Hij maakte me vaak aan het lachen als hij pontificaal op m'n krant ging liggen wanneer ik aan tafel aan het lezen was. Hij kreeg dan een stevige knuffel en met een beetje geluk ìk m'n krant weer terug. Van werken achter de cpmputer kreeg ik vaak zere armen. Niet gek als er een zwarte dondersteen tussen jou en het toetsenbord ligt en je daaroverheen moet reiken!
Pino was geen gek dier dat erg veel streken uithaalde, geen beestje dat in rare situaties verzeild raakte.
Weet je wat het was aan Pino? Zijn lieve, lieve koppie, zijn zachte lijfje, zijn trouwe ogen, zijn pootjes op m'n mond [eerst het ene zachte pootje, dan wisselen en het andere...dat deed ie vaak, ik weet niet waarom, maar ik vond dat zo mooi!!] en er altijd zijn voor mij. Ik heb heel wat verdrietige periodes meegemaakt en altijd, 19 jaar lang, was daar Pino, die me troostte en me blij kon maken door er te zijn. Het is nu zo leeg zonder hem. Ik mis hem zo!!....

Ik hoop dat het een beetje met je gaat?

Groetjes, Angela.

[DeTut]

Martine ik voel met je mee...
Ik weet wat een stormloop aan gevoelens je nu zou kunnen doormaken: intens verdriet, schuldgevoel, spijt, woede, depressie enz.
I've been there, meer keren dan de vingers aan 1 hand. Het doet pijn, vreselijke pijn en er is geen medicijn.
Mensen zonder kattenliefde hebben geen idee hoe ze je moeten helpen en zeggen idiote zinnen als 'je hebt toch nog meer katten ?' 'je neemt toch gewoon een andere ..?'
Kattemensen weten dat alleen de tijd de pijn kan doen verminderen, net als bij verlies van een mens.
Je moet hier doorheen en je zult er doorheen komen, echt waar.
Het is goed dat je schrijft en vertelt; nu voel je dat niet zo, maar later zul je weten 'dit heeft me geholpen'.
Simba mocht van een prachtvriend nu een prachtherinnering worden.
Hij heeft vrede; probeer dat jezelf nu ook te gaan geven.
Ik wens je heel veel kracht in de komende tijd en onthoud: het wordt (ooit) weer beter!

[MartineB]

Dankje Rob, ik heb Simba precies zo omschreven als hij was. Fijn dat je het gelezen hebt.

Angela, ik vond het fijn om over Pino te lezen. Het is goed om te weten dat er meer mensen zijn die zoveel om hun kat geven. Pino klinkt als een hele lieve kat, fijn dat je hem zolang in je leven mocht hebben.
Met mij gaat het wisselend. Af en toe ben ik opeens heel erg verdrietig, ik voel me schuldig als ik om iets moet lachen, ik begin steeds te huilen als iemand iets over Simba zegt. Gisteren kreeg ik een kaartje van de dierenarts om me sterkte te wensen met het verlies van Simba.
Toen begon ik haast hysterisch te snikken. Ik wil liever niet horen dat hij weg is.
Het is raar, het huis is opeens zo stil en leeg. Ik heb telkens de neiging om naar hem te zoeken. Hij was zo'n groot deel van mijn leven, van mijn zorgen ook. Er zit een akelig gevoel in mijn borst, brandend haast.
Ik heb het gevoel dat ik mijn beste vriendje kwijt ben. Dat kan ik gewoon niet accepteren. Ik blijf vast klampen aan het idee dat ik hem ooit wel weer zal zien. Dat het afscheid niet voor altijd zal zijn. Dat kan gewoon niet zo zijn.
Gelukkig had je Pino erg lang. Ik snap dat je hem heel erg mist. Ik weet niet of je filmpjes van Pino hebt? Het hielp mij om naar filmpjes te kijken van Simba. Eerst wilde ik dat niet, maar het deed me goed. Ik zag een gezonde en gelukkige Simba en dat gaf troost. Ik wens je veel sterkte.

Mensen snappen inderdaad niks van dit verlies. De meeste mensen zien katten als ''maar een beest'' en begrijpen totaal niet hoe fantastisch ze zijn en hoeveel vreugde en liefde ze geven. Simba betekent voor mij alles. Ik ben blij dat mijn zusje hem ook ziet voor wat hij waard is.

[Dafpoetser]

Lieverd,

Je hebt je best gedaan!
Wees daar nou gerust op.....

[Cari]

Ik heb je verhaal gelezen Martine. Simba was zo'n zeldzame, zelfverzekerde, vriendelijke grote kater, een geboren leider. Prachtig zoals ie de ruzie tussen die 2 grote honden doorbrak !
Misschien nog een fotootje voor ons?

[vita]

Ook met mij gaat het wisselend, maar ik denk voortdurend aan Pino. Wanneer ik thuis kom, verwacht ik tegen beter weten in bijna dat hij de gang in zal komen. Vanmorgen op bed spitste ik opeens m'n oren, want ik meende Pino's loopje [ één nagel tikte zachtjes] toch echt in de gang te horen. Ik mis zo Pino's oortjes die eerst boven m'n bed uitstaken, gevolgd door die lieve oogjes en dan dat zwarte dropsneusje. Vervolgens sprong hij op bed en begon zijn ritueel van zijn pootjes zachtjes ombeurten tegen mijn mond en mijn antwoord van kroelen achter z'n oortjes.
Ik mis het zorgen voor Pino, ik mis zijn voerbakjes in de keuken, ik mis zelfs het verschonen van de kattenbak!! In de supermarkt springen de tranebn in m'n ogen als ik een zak kattenkorrels zie!

Ik voel me verdrietig en mis Pino om me te troosten. Gisteren had ik een slechte dag en moest ik huilen om het gemis. Ik stopte met m'n bezigheden en dacht "ik neem een kop koffie en dan ga ik even op de bank met...Pino op schoot.."!! Zo raar, ik huil om Pino en vervolgens komt een fractie van een seconde de gedachte in me op om hem op schoot te nemen. Ben ik nou gek?

Helaas heb ik geen filmpjes van Pino, maar wel een heel mooie close-up waar hij recht in de camera kijkt. Ik heb h'm als bureaublad op m'n laptop en zo vergroot, ontdekte ik mijzelf, een weerspiegeling in zijn ogen terwijl ik de foto neem. Dat vind ik wel speciaal. Ik brand elke avond een kaars voor Pino. Gewoon een mooi plekje met foto, kaars, witte roos en rozenkrans, in het zicht als ik op de bank zit.
Ik vraag me af of Pino Mickey heeft teruggevonden daarboven en zijn broer Pucci. Ik hoop dat hij bij mijn vader is en bij mijn beste vriendin, die ook veel van katten hield én dus ook van Pino.
En ik troost mijzelf met de gedachte dat ik iedereen, dus óók Pino, eens terugzie.

[Dafpoetser]

Vita,

Wat ontroerend...

Ik geloof heilig dat we, als we gaan, op een mooie groene weide onze lieve poezels tegemoet mogen zien.
Zou voor mij ook een feestje zijn...

[castratenkoor]

Martine sterkte met het evrlies van Simba.
Vita sterkte met het verlies van Pino.

Ik weet als geen ander hoeveel pijn het doet een geliefd dier te moeten laten gaan.
Soms is liefde ook loslaten.
Het was een gebaar uit liefde.
Koester de mooie herinneringen en wees trots op wat je hem geboden hebt in het leven.
Een bestaan met liefde.

[MarjanR]

Wat een leuk verhaal over een hele bijzondere kater.
Wat erg als je je beestje uit een lijden moet verlossen.
Voor mij was het ook nog maar net, en het doet zoveel verdriet.
En ik wil niet zeggen dat het voor de ene erger is dan voor de ander, maar zo'n maatje zoals jij had moet het echt heel zwaar zijn. Mijn Pukje was niet zo'n maatje, maar een echte poeze-poes. En dat voelde ook al zo niet goed, en ik mis haar ook zo erg. Dus het moet voor jou ook zo erg zijn.

Voel je niet schuldig, Martine.
Natuurlijk voel ik het ook zo, maar er is zo'n stemmetje in m'n hoofd die mij verteld dat ik echt het beste heb gedaan voor m'n kat.

Zoek alle foto's op die je hebt en geniet van de herinneringen die jullie samen hadden.

Sterkte

[MarjanR]

Wat een leuk verhaal over een hele bijzondere kater.
Wat erg als je je beestje uit een lijden moet verlossen.
Voor mij was het ook nog maar net, en het doet zoveel verdriet.
En ik wil niet zeggen dat het voor de ene erger is dan voor de ander, maar zo'n maatje zoals jij had moet het echt heel zwaar zijn. Mijn Pukje was niet zo'n maatje, maar een echte poeze-poes. En dat voelde ook al zo niet goed, en ik mis haar ook zo erg. Dus het moet voor jou ook zo erg zijn.

Voel je niet schuldig, Martine.
Natuurlijk voel ik het ook zo, maar er is zo'n stemmetje in m'n hoofd die mij verteld dat ik echt het beste heb gedaan voor m'n kat.

Zoek alle foto's op die je hebt en geniet van de herinneringen die jullie samen hadden.

Sterkte

[MartineB]

Ja, we zien onze katten vast weer op een dag. Ik kan niet geloven dat het afscheid voor altijd zal zijn.
Ik vind het heel fijn dat jullie allemaal zo lief reageren.

Op de avond dat ik Simba moest begraven liep er een man langs de plek waar ik aan het graven was. Het is achter mijn huis en niemand komt daar eigenlijk, behalve de buren dan.
Deze man liep langs mij heen en zei nog iets, wat ik niet heb onthouden trouwens. Maar achter hem aan liep zijn hondje (een Jack russel denk ik). En toen die man de hoek omliep riep hij; 'Simba, kom dan'. Omdat zijn hond niet direct mee liep.
Ik ben totaal niet iemand die gelooft in tekens en het bovennatuurlijke, maar toch heb ik sterk het vermoeden dat dat geen toeval was. (Ook omdat ik niet anders wil geloven, maar toch.)
Ik denk daar steeds aan terug.
Ik heb samen met mijn zusje een mooi grafje gemaakt, met 15 stenen, elk voor een jaar van Simba's leven. We hebben er plantjes en bloemetjes in geplant. En sinds de dag na het begraven is er iemand geweest die besjes neer had gelegd op één van de stenen. De dag daarna had iemand er een viooltje in geplant. En de dag erna nog een.
Daar ben ik ook heel dankbaar voor. Ik weet niet wie dat doet, maar ik vind het heel bijzonder.

En dan ben ik ook buitengewoon dankbaar voor jullie lieve reacties, ze geven me veel steun. Het klinkt raar, maar het voelt dat door deze gebeurtenissen en door jullie vriendelijke woorden dat ik mag geloven dat Simba echt ergens is en dat ik hem weer zal zien.
Dus ik denk dat je Pino ook weer zal zien. Ik vind het erg voor je dat je zoveel mensen en dieren hebt verloren. Ik hoop dat ze allemaal bij elkaar zijn en voor elkaar zorgen.

Ik heb ook een heleboel andere katten verloren, geen enkel dier mocht oud worden in mijn gezin.
Poeki, Sheba, Marie, Mickey, Tommy en Coco.
Ik hoop dat we allemaal weer bij elkaar komen op een gegeven moment. Het verlies van Simba haalt ook een hoop herinneringen op aan de andere dieren die ik verloren heb. Dus ik snap wat je voelt, Angela. Iedereen hier heeft dieren verloren. Ik hoop dat voor iedereen die dit leest dat de dieren die jullie nu hebben allemaal gezond oud mogen worden.

[vita]

Bedankt voor jullie reacties Rob, Dinie en Martine.
En ik sluit me aan bij wat je zegt Martine, ook ik hoop dat jullie dieren gezond oud mogen worden. Ik ben ook dankbaar dat ik Pino maar liefst 19 jaren bij me mocht hebben. Het is ongeveer anderhalf jaar geleden dat er nierinsufficentie bij Pino werd ontdekt [vanwege bloedonderzoek voor een narcose, omdat tanden getrokken moesten worden], maar hij had op dat moment geen klachten. Volgens de dierenarts is het best bijzonder dat een kat van zijn leeftijd nog zo lang redelijk gezond leeft na die constatering.

Wat mooi wat jij vertelt over het grafje van Simba, Martine. Hij heeft zo te horen een mooi plekje gekregen. Ik heb Pino laten cremeren in Stompwijk. De dag na het inslapen haalde ik hem op bij de dierenarts. Ik was best een beetje nerveus over hoe hij erbij zou liggen. Maar ik werd aangenaam verrast. De dierenarts had ervoor gezorgd dat Pino lekker inelkaar gerold lag, je weet wel, die houding waarin katten zo mooi kunnen liggen. Toevallig had ik die laatste weken meermalen gedacht dat ik die mooie, ontspannen en knusse houding zo bij Pino miste. Alsof hij die ontspannenheid niet meer kon voelen. Dus dit was bijna een cadeautje, klinkt dat gek? Aan de rozenstruik in mijn tuin zat die morgen slechts één kleine roos en je begrijpt dat die voor Pino was. Samen met mijn moeder heb ik Pino naar het dierencrematorium gebracht. Nadat we daar nog even bij hem konden zijn en hem zachtjes geaaid hadden en een laatste kus op z'n koppie gegeven [hij voelde nog lekker zacht aan] , hebben we een wandeling gemaakt in de omgeving, terwijl Pino gecremeerd werd. Het voelde best wel goed die uren daar. Ik was blij dat ik Pino zelf had gebracht en dat we nog een momentje samen hadden. En na anderhalf uur kon ik de as van mijn lieve Pinopoes ophalen en meenemen naar huis. Toen sloeg mijn stemming overigens wel om. Ik voelde me zo onwerkelijk en bijna een beetje high, als in een andere wereld. Heel raar!

Je zegt, Martine, dat je niet geloofd in tekens. Toch had ik eergisteren een momentje dat ik zo ervaarde, als een teken. Zoals ik al eerder vertelde, heb ik een mooie close-up van Pino, waarop hij recht in de camera kijkt, als bureaublad op mijn laptop. Toen ik deze afsloot, verdwenen de icoontjes links op het blad, maar...de laptop sloot niet af, wat hij normaal direct doet na het aanklikken. Zo was er een langerdurend, soort verstild moment, dat Pino recht in mijn ogen keek. Het duurde lang en voelde intens. Bijna een echt contact. Ik raakte de laptop niet aan, maar op een gegeven moment sloot hij alsnog af. Teken of geen teken, dit voelde wel bijzonder!

[MartineB]

Ik begin ook te geloven dat Simba er toch nog ergens is.. Hij voelt niet 'weg' zeg maar.
Ik mis hem heel erg, elke dag. Helaas waren er een aantal akelige mensen in de buurt die Simba's graf helemaal overhoop hebben gehaald. Ik ben zo kwaad!! Welke gek haalt nu zoiets in zijn hoofd?? Nu voelt het alsof ik geen rust kan hebben met waar ik hem begraven heb. Ik baal er enorm van. Ik ga het morgen herstellen en hoop maar dat ze er nu wel afblijven. Dit is precies de reden dat ik dieren leuker vind dan mensen.

Ik wil nog graag een foto plaatsen van Simba. Iemand had daar al eerder om gevraagd, maar ik snap niks van computers of camera's, dus dat ging niet zo soepel.
Vita, ik zou ook graag een foto van jouw Pino willen zien, als je die ook wilt plaatsen.
Ik zal morgen een foto van Simba plaatsen.

[vita]

Wat een rotstreek, dat iemand dat doet met een plekje dat zo duidelijk een dierbaar plekje voor iemand is, een grafje! Bah! Ik hoop dat het niet meer voorkomt Martine!
Ik ben benieuwd naar de foto van Simba. Maar, ook ik ben niet handig in het plaatsen van een foto. Ik had gegoogled om te lezen hoe je een foto op een forum plaatst. Ik kreeg een beschrijving, maar begrijpen doe ik het nog niet.....