Chronisch nierfalen, wat nu?

[castratenkoor]

Sterkte en geniet van de goede momenten zou ik zeggen.

[DeTut]

Martine heel veel sterkte
Ik weet het, ik heb het ook diverse keren meegemaakt.
Mijn gevoel is dat het enerzijds vreselijk is dat wij de keus moeten maken om een dier te laten inslapen maar anderzijds moeten we dankbaar zijn dat wij het voor hem KUNNEN doen. denk aan al die zwerfkatten die niemand uit hun lijden verlost als zij een terminale ziekte kijgen...
Het drama van nierkatten is wel duidelijk: door geen eten vergiftigen ze zchzelf in rap tempo, worden daar kotsmisselijk van en eten dus niet en dan nog misselijker enz.
Dus is niet eten het ergste dat zo'n kat kan overkomen. daarom altijd zorgen dat er eten blijft binnenkomen, zo nodig tegen wil en dank. Natuurlijk liefst nierdieet en leifst natvoer zdat ze meteen extra vocht krijgen; dierenarts heeft zeker 4 merken die je kunt uitproberen, mijn kat lust Trovet en Hills het best. als hij dat echt niet eet, meng er dan iets verboden-lekkers door (sheba oid). in te ergste geval tijdelijk alleen gewoon voer en weer zsm op dieet.
Maar als een kat al een tijd bijna niet eet, zul je hem met dwang op gang moeten krijgen: dwangvoeren (vochtig voer via spuitje) tot hij zelf weer eet.
Het is geen kwestie van 'dat is zo zielig' want het is veel zieliger al men niks doet; een nierkat die niet eet word strontmisselijk, dát is pas zielig!! Wie zelf ooit echt misselijk is geweest (bv van een chemokuur) weet hoe erg dit is, je wilt eigenlijk niet meer leven...
en hij kan er zelf niks aan doen want dat snaptie als kat niet; wij MOETEN hierin het beste voor hem doen.
als wij dat niet kunnen/willen, vind ik dat we dan moedig voor het alternatief meotne kiezen en dat is verder lijden besparen. sorry.
Martine ik hoop van harte dat je mijn verhaal op de juiste manier opvat, namelijk 'wat is het beste voor de kat'? t is vreselijk om afscheid te moeten nemen maar de gedachte dat hij lijdt en dat wij daar iets aan (hadden) kunnen doen....
Ik weet, wíj willen nog knuffelen en de kat spint toch nog... (dat doen ze zelfs nog wanneer ze vreselijk gewond zijn, ook een manier om zichzelf een beetje prettiger te doen voelen...)
Wat is het wel-zijn van de kat, daaraan maak ik mijn gevoelens ondergeschikt...
heel veel sterkte en denk aan zijn wens..

[Cari]

Het drama van nierkatten is wel duidelijk: door geen eten vergiftigen ze zchzelf in rap tempo, worden daar kotsmisselijk van en eten dus niet en dan nog misselijker enz. Dus is niet eten het ergste dat zo'n kat kan overkomen. daarom altijd zorgen dat er eten blijft binnenkomen, zo nodig tegen wil en dank.

Door wel eten vergiftigen ze zichzelf ook, met name als de nieren echt bijna volledig naar de gort zijn. Elk voedsel bevat gif, dat zonder functionerende nieren en lever, in het lichaam blijft circuleren. Dwangvoeren in dat laatste stadium is volkomen zinloos en voor de meeste katten een grote kwelling.

[MartineB]

Ik heb Simba gisteren een klein beetje zacht niervoer met dwang gegeven. (Hij had die dag en de dag ervoor in totaal 5 brokjes gegeten.)
Het was maar weinig en hij hield het gelukkig ook gewoon binnen.
Maar toen keek ik naar wat een kat van zijn grootte op een dag nodig heeft en toen realiseerde ik me dat ik dat dus iets van 10 keer per dag zou moeten doen...
Nee dus.
Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Het is inderdaad alleen maar rekken en het maakt zijn leven niet meer waardevol. Het is alleen ontzettend moeilijk om toe te kijken en niks te doen.. Ik geef hem vanaf morgen twee per dag een infuus, gaat het dan nog niet enigzins beter, dan bel ik de DA. Dit kan zo niet langer..
Ik zie hem wegkwijnen. Normaal mauwt hij van die korte geluidjes ("m-aa') als hij me ziet, maar die worden steeds zwakker. Vanmiddag gaf ik hem een infuus en hij stribbelde niet meer tegen.. hij lijkt inderdaad te weten wat er met hem aan de hand is.
De afgelopen dagen slaapt hij alleen nog maar. Dat afgewisseld met naar het bad lopen om uit de kraan te drinken. Ik denk dat de lol eraf is voor hem.

Hij is verre weg de meest lieve zachtaardige kat die ik ooit gehad of gekend heb.
Hij is nog maar 5 jaar bij me en ik had hem zo graag vanaf kitten af aan gehad, 5 jaar is maar zo kort. Maar ik ben dankbaar voor elke dag, elke minuut van die 5 jaar die ik met hem heb kunnen doorbrengen. Hij blijft nog een paar daagjes en in die dagen ga ik doen wat ik kan om het hem zo comfortabel mogelijk te maken.

Bedankt voor al jullie lieve reacties en steun.

[Cari]

Heel veel sterkte Martine!

[castratenkoor]

Van mij ook sterkte Martine! Ik hoop dat hij toch nog een opleving krijgt.

[MartineB]

Vandaag heeft Simba twee keer een bloedneusje gehad... Heeft iemand enig idee of dit in verband staat met zijn nierproblemen?
Ik vond wel iets op internet waar wordt gezegd dat dit te maken heeft met een te hoge bloeddruk, en dat wordt weer veroorzaakt door het nierfalen.
Door de te hoge bloeddruk raken bloedvaten beschadigd en dit kan soms bloedneuzen veroorzaken.
Ik schrok behoorlijk.. Het stroomt er niet uit, het zijn maar een paar druppeltjes, maar betekent dit dan ook dat zijn netvliezen zullen loslaten binnenkort?

[Dafpoetser]

Mijn Silver was de laatste maand door nierfalen blind geworden (bloeddruk), dus dat risico loop je inderdaad.

[Dafpoetser]

Martine,

Volgens mij moet je de gang naar de dierenarts gaan maken, hoe moeilijk ook. Het beestje is ziek, en voelt zich door dwangvoeding niet beter, hoe goed bedoeld ook door jou. Hij weet dat jij alles wat in je macht ligt hebt gedaan, maar ik denk dat je het dier een enorm plezier doet door 'm los te laten, hoe moeilijk ook.
Sterkte.

Rob.

[DeTut]

Martine iedereen die dit leest leeft met je mee, al dan niet vanuit eigen ervaringen.
Wat te doen? Denk aan hem... Een dierenarts kan precies beoordelen hoe slecht hij eraan toe is en hoeveel hij lijdt, vertrouw daarop. Je wilt nu misschien niet gaan vanwege wat je verwacht dat hij zegt, mar hij kan hem misschien nog wel iets geven om wat te verlichten, voor tijdelijk?
bedenk ook dat hij door het aftakelen nu allerlei extra problemen zou kunnen krijgen (benauwdheid, embolie enz). Niet om je te doen schrikken maar stel dat je hem ineens acuut slecht ziet worden en je halsoverkop het afscheid zou moeten regelen...? dan heb je altijd die laatste ellende in je herinnering...
dus zou ik zeggen: doe het nu, weloverwogen en rustig nu hij niet acuut in nood is. je herinnering aan de laaste uren zijn echt belangrijk voor later.
en als het gebeurd is; je huilt je ogen uit je hoofd en weet dat je voor eeuwig een litteken draagt, maar.. er valt ook een steen van je hart. want de onzekerheid, de twijfel, de angst voor wat er kan gebeuren is vreselijk. je gelooft het nu niet maar eigenlijk komt het definitieve scheiden dan voor jou als een soort verlossing. Je hebt er alles aan gedaan en nu vraagt hij nog het laatste van je.
Hoop dat je het hem kan geven om verder lijden te besparen.
Heel veel moed, wijsheid en sterkte!

[MartineB]

Beste iedereen die gereageerd heeft,

Ik heb Simba op donderdag om 4 uur vaarwel gezegd en hem laten gaan.
Ik zou graag zeggen dat ik er vrede mee heb, maar helaas is niks minder waar.
Ik zou zo graag willen dat iedereen hem gekend had, zodat mensen weten wat voor ongelooflijk lief, dapper en zachtaardig dier hij is.
Het voelt alsof ik nooit meer gelukkig zal zijn, ik voel me verscheurd.
De dierenarts was aardig, Simba voelde inderdaad alleen het prikje, maar ik kan mezelf niet vergeven voor wat ik heb gedaan.
Simba sliep die donderdag en de dag ervoor eigenlijk alleen nog maar. Het enige waarvoor hij opstond was om te drinken.
En nog mekkerde hij naar me als hij me zag en probeerde hij te spinnen.

Ik hoop zo dat hij nu ergens is waar hij weer gezond en gelukkig is. Ik zou hem alleen zo graag terug hebben, het ongedaan maken.

Zo bang dat de herinneringen aan hem vervagen.
Ik heb hem onder de grond moeten stoppen en niks is meer ok.

[vita]

Hallo Martine,

Ik ben nieuw op het forum en hoop dat ik alles goed doe en m'n bericht goed overkomt.
Ik heb mijn kat Pino afgelopen zondag 1 augustus moeten laten inslapen en omdat het me niet loslaat, zit ik achter m'n computer en lees nog eens de info na die ik al eerder gegoogled had over nierfalen en hoge bloeddruk. Zo kwam ik ook op het forum en las je oproep je te helpen met tips. Je verhaal kwam me zo bekend voor en raakte me.
Net toen ik me wilde registeren om te reagerern ,las ik je laatste berichtje, waarin je verteld dat je je lieve beestje hebt moeten laten gaan. Ik kan me je gevoelens zo indenken!! Ook ik wil m'n verhaal steeds doen en foto's van Pino aan iedereen laten zien. Net stuurde m'n zus de foto die ze gemaakt had in de wachtkamer afgelopen zondag, vlak voor het afscheid. Als ik kijk naar Pino's kleine koppie tegen me aan, zie ik dat hij zich overgegeven had en m'n hart breekt weer!!
Pino is 19 jaar geworden en "dus" moet ik blij zijn dat hij zo lang bij me is geweest en niet te verdrietig zijn. Maar....ik heb verdriet om het gemis, de leegte. Het gemis is ook fysiek...ik kan nog voelen hoe ik hem vasthield en m'n gezicht in z'n zachte vacht verstopte......
Pino had ook last van nierfalen en ging de laatste 4 weken opeens achteruit. Wilde wel eten, maar kreeg toch niet veel binnen, ook niet nadat een losse tand was getrokken. Problemen in het bekkie komen veel voor bij nierfalen. Zondag ontdekte de arts ook nog een ontsteking en vroeg hij me tot m'n ontsteltenis of ik wist dat Pino blind was!! Dat moest diezelfde dag gebeurd zijn, als gevolg van hoge bloeddruk, waarvan ik niets wist overigens.
Maar het verklaard waarom Pino langzaam aan minder stevig op z'n pootjes stond. Ik dacht vanwege het gewichtsverlies, maar dit was waarschijnlijk de echte reden. Kleine bloedinkjes achter de ogen kunnen neurologische gevolgen hebben. De laatste dagen viel hij vaker en zondag kon hij echt niet meer op z'n pootjes staan. Eten en drinken wilde hij die dag niet meer en dat betekende dat het over moest zijn. Er was geen keus meer en ik hoop dat Pino nu rust heeft.
Laat je niet gek maken achteraf, Martine, want dat gebeurt snel. Je hebt gedaan wat je kon en niemand hield zo veel van je kat als jij. Hij bofte met jou als baasje.
Ik wens je enorm veel sterkte!!

Groetjes, Angela.

[Cari]

maar ik kan mezelf niet vergeven voor wat ik heb gedaan.

Martine, je hebt het enige gedaan wat je nog kon doen. Het leven was voor Simba alleen nog maar lijden en jij hebt hem, met alle liefde die je in je had, verlost. Natuurlijk voel je je klote en dat zal nog wel even zo blijven. Maar langzaamaan zullen de akelige en trieste laatste dagen meer plaats gaan maken voor fijne herinneringen en zal je terug denken aan een gelukkige, gezonde Simba en alle vreugdevolle momenten die jullie samen gehad hebben. Simba was een bofferd, dat er zo enorm veel van hem gehouden is!

[Dafpoetser]

Martine,

Wat jij hebt gedaan is iets waar Simba je dankbaar voor is!
Jij hebt je uiterste best gedaan, en hij weet dat hoor!
Ongedaan maken, en dat wensen heeft geen zin...al snap ik het heel goed.
Jij bent heel goed voor 'm geweest al die jaren, en jij was ZIJN vrouwtje...hij heeft geboft met iemand die voor 'm heeft gezorgd tot 't eind.
Het gemis zal er niet minder om zijn. Sterkte!!!!!

Rob.

[MartineB]

Bedankt voor de lieve reacties, Angela, Cari en Rob.
Ik wil graag wat dingen over Simba vertellen, zodat mensen kunnen lezen wat voor bijzonder dier hij is.
Zelfs al leest niemand het, ik wil het graag doen voor Simba.

5 Jaar geleden heb ik Simba uit het asiel gehaald. Op dierendag was er open dag in het asiel en ik ben daar toen gaan kijken met mijn moeder en zusje.
In de kattenkooi liepen een heleboel katten rond, de meesten waren bang en overdonderd door de plotselinge aandacht van zoveel mensen.
Simba niet, hij liep door het buitenhok in de zon langs mensen hun benen, zo blij met alle aandacht en alle kopjes die hij kon geven.
Hij was rood cypers met wit, met een breed gezichtje, een brede neus en volle wangen. En hele lieve warme ogen. Het was een echte kater om te zien. Hij had een hele lange mooi gevormde staart. Ik had eigenlijk nog nooit zo'n grote kat gezien. Maar hij leek ook heel erg groot omdat hij veel te dik was. Hij woog 8,5 kilo op dat moment.
Hij was afgestaan wanwege een verhuizing en zat al lang in het asiel omdat mensen niet graag een kat adopteren van 10 jaar oud.
Ik was direct verliefd op hem en heb hem een paar dagen later opgehaald.
Thuis hebben mijn zusje en ik hem uit de kooi gelaten bij de achterdeur van het huis. De meeste katten gaan dan heel voorzichtig op onderzoek uit of schuilen onder een bank uit angst voor de nieuwe omgeving. Simba stapte uit de kooi en bleef bij ons zitten, hij begon te spinnen zoals ik een kat nooit eerder had horen doen. Hij bleef ons aankijken en gaf kopjes, totaal niet geinteresseerd of bang voor de nieuwe omgeving. Hij leek alleen maar heel erg dankbaar dat hij bij ons kon zijn.
In huis had hij snel zijn plek gevonden. Hij kwam op mij over als de grote vriendelijke papa en koning in huis. Hij straalde zachtaardige autoriteit uit. Hij kon als enige kat met alle andere katten super goed opschieten, iedereen had respect voor hem en hij had respect voor iedereen.
Hij had één favoriet, en dat is Moby. Moby is een van onze andere katten. Toen Simba hem leerde kennen was Moby nog erg jong. Simba besloot dat Moby fantastisch was en zocht Moby altijd op om hem te wassen en te knuffelen. Moby ging graag tegen Simba aan slapen.
Ik heb veel katten gehad, maar Simba was toch zonder twijfel de meest vriendelijke en altijd goed gehumeurde kat die ik ooit heb gehad of gekend.
Spinnen kon Simba het allerbeste, voor Simba was het al voldoende als één van zijn mensen naar hem keek om de motor te starten. Onze kamer was 5 meter diep en als Simba in de vensterbak lag, kon je hem aan de andere kant van de kamer nog duidelijk horen spinnen.
Simba was bijzonder dapper. Wij hebben ook twee honden, een Duitse herder (Kimmy) en een Deense dog (Charlie). Af en toe krijgen die twee ruzie. Zoals ongeveer een half jaar geleden.. Charlie en Kimmy begonnen te vechten in de keuken. Simba twijfelde geen seconde, sprong op het aanrecht, en deelde al blazend harde meppen uit aan Charlie. Charlie deinste achteruit en de ruzie was prompt voorbij. Ik stond met open mond toe te kijken. Simba verandere direct weer in zijn altijd goed gehumeurde zelf en knipperde vriendelijk naar mij met het commentaar; ''mm-aa''.
Simba miauwde nooit zoals je andere katten hoort doen. Hij babbelde meer. Hij kon een vragende toon in een zin herkennen en reageerde daar altijd op met ''mm-aa'' of met ''auw''.
Wij vroegen hem dan ook vaak; ''waar heb je auw dan, Simba?'' En daar reageerde hij dan natuurlijk op door nog meer te 'auwen'.
Simba had geen jachtinstinct, heeft nooit een diertje gevangen. Hij leek te veel liefde te voelen voor alles en iedereen om hem heen om zoiets te doen. Hij lag erg graag op de flonders naast de vijver in de tuin. In de zon liggen vond Simba naast geknuffeld worden het fijnste, daar knapte hij van op, het betekende voor hem troost en warmte.
De afgelopen maanden heb ik veel moeten studeren thuis. Simba kwam dan bijna elke keer op een van mijn boeken zitten in zo'n hurk-houding met zijn koppie vlak bij mijn gezicht.
Hij begon dan zachtjes tegen me te babbelen en naar me te kijken. Natuurlijk was het dan ook direct klaar met leren.
Waar Simba het liefste mee speelde was folie. Als iemand in de keuken een stuk zilveren folie pakte, kwam Simba direct aanlopen met zijn neusje in de lucht. Dan vormden we een balletje van de folie en daar kon hij dan de hele tijd achteraan rennen. Als het balletje in een hoekje terecht kwam waar hij het niet goed uit kon krijgen met zijn pootje, dan pakte Simba het balletje op met zijn bekkie en bracht het naar een open plek op de vloer zodat hij weer verder kon spelen.
5 Maanden geleden ontdekte ik iets nieuws aan Simba. Hij zat in de gang tegen me te 'auwen' en ik dacht dat hij naar buiten wilde, dus ik deed de deur open. Eenmaal buiten bleef hij naar me achterom kijken, dus ik volgde hem. Ik liep een stukje voor hem uit en hij liep achter me aan. En nog een stukje en nog een stukje, hij bleef me volgen tot we samen in het parkje waren bij ons in de buurt. Dat werd al snel een ommetje door de buurt. Ik liep in een rustig tempo en hij liep met me mee. Daarna heeft hij me nog meerdere keren uitgenodigd voor een wandeling. Soms ging mijn zusje ook mee. De buren gaven commentaar; ''haha gezellig de kat aan het uitlaten?'' Maar het was geen uitlaten. Wij waren vrienden die samen graag een stukje wandelden.
Als ik ruzie had met mijn vriend of erg boos of verdrietig was, ging Simba bij me zitten om me af te leiden. Een keer tijdens een ruzie niet lang geleden, lag ik op bed en Simba lag bij me op mijn kussen. Omdat ik harder begon te praten had hij door dat er iets mis was. Dus ging hij op zijn ruggetje liggen en ronddraaien en babbelen tegen mij om me af te leiden.
Hij gaf mij zoveel liefde en zorg. Het is moeilijk om met woorden te beschrijven hoeveel ik van hem houd. Hoe ongelooflijk bijzonder hij is.

Ik zie dat het een flinke tekst is geworden. Ik hoop dat iemand het leest.

Angela, ik wil jou in het bijzonder bedanken voor de troostende woorden die je voor mij over hebt terwijl je zelf ook veel verdriet hebt.
Ik wil je uitnodigen om hieronder jouw verhaal te schrijven over Pino. Ik zou graag over hem willen lezen.