Hallo allemaal,
Dit is mijn eerste berichtje op het forum maar ik heb de afgelopen tijd veel meegelezen hier. Ik wil jullie bedanken voor de vele informatie die ik hier mocht terugvinden.
Ik ben onlangs heel onverwacht mijn 17,5 jarig kindje Gimli verloren door complicaties van nierfalen. De vorige dierenartsen durfden hem amper aanraken dus voor zijn jaarlijkse controle was ik uitgekomen bij een dierenarts waarvoor ik een stuk verder moest rijden, maar iemand met alleen maar goede reviews. Midden oktober plande ik een afspraak voor een controle en een bloedonderzoek voor de zekerheid. Het was me wel al opgevallen dat Gimli een geur had in zn bekje, ik dacht aan tandproblemen. Uiterlijk zag hij er nog heel goed uit, glanzende vacht, goed qua dikte en hij speelde nog. De week van de afspraak begon hij opeens minder te eten en door hem op te pakken merkte ik dat hij toch was afgevallen.
Bij de dierenarts werden er ontstekingen/zweertjes opgemerkt in de bek. Omdat hij voor een gebitsreiniging onder de gasnarcose moest werd ineens alles gedaan: reiniging, bloedonderzoek, vaccinatie. Een paar uur later was het resultaat binnen, toen kwam het verdict van chronisch nierfalen. Creatinine: 820 - ureum: 144, rode bloedcellen beetje aan lage kant, lever oké, voldoende vocht. Heel slechte waarden maar hij zag er nog zo goed uit dat de dierenarts hem wel nog 2-3 jaar gaf als medicatie / nierdieet goed zou verlopen. Thuis at hij heel goed van zijn nieuwe voeding, medicatie (Semintra en supplement voor nieren) lukte ook dus wij heel blij!
De dierenarts had Tolfedine gegeven en Convenia (antibiotica met werking van 14d.). De volgende dag moesten we Meloxidyl geven voor de ontsteking in zijn bek, max 10 dagen omdat het slecht is voor de nieren. Gimli werd heel slap een uur na toediening en moest overgeven. Eten ging opeens weer minder. De dag erna maar een halve dosis Meloxidyl gegeven want ik vertrouwde het niet, ik had ondertussen al wat verhalen erover gelezen op dit forum. In de avond had hij gelukkig wel weer goed gegeten en lag hij zoals altijd mee op bed 's nachts. Tot we plots om 5u 's morgens wakker werden en alle voeding er onverteerd was uitgekomen, hij lag neer bij het overgeefsel Daarna ging hij onder ons bed liggen, ik heb nog een hele tijd bij hem op de grond gelegen en uiteindelijk kwam hij terug mee op bed. Die dag at hij enkel een beetje vocht van zijn oude natvoer en stapte hij telkens een paar meter verder en plofte weer neer op de grond, duidelijk geen kracht meer De dierenarts raadde aan om naar de dierenkliniek te gaan. Toen we wilden vertrekken lag hij mooi in het zonnetje, het had zo'n vredig plaatsje geweest om te sterven maar wij dachten op dat moment dat er nog veel hoop was.
Hij moest in de kliniek een paar dagen aan het infuus voor een nierspoeling. Ondertussen werd er veel onderzoek gedaan omdat ze iets acuuts vermoedde bovenop het chronisch nierfalen. Eerst werd er niets gevonden, daarna obstructie aan de ureter en spraken ze van een operatie. De volgende dag bleek die obstructie toch niet zo erg te zijn maar ze wilden het blijven onderzoeken. Creatine was op 2 dagen gezakt naar 562, het zag er terug heel hoopvol uit! Tot we een paar uur later telefoon kregen dat hij in de zuurstofkooi moest en een bloedtransfusie moest krijgen, heel kritieke toestand. Rode bloedcellen waren gedaald en ze wisten niet waardoor. We mochten hem na aandringen nog heel even zien. Wij benadrukt dat hij al 24u nuchter was door de onderzoeken die dag en gevraagd of hij eten kon krijgen. Toen we de volgende ochtend werden opgebeld leek het alsof hij nog geen voeding had gekregen en spraken ze van bloedarmoede door leververvetting... Iets later nogmaals telefoon, hij had een hartstilstand. Terwijl eerder die dag zijn hart er perfect uitzag! Hij was erdoor gekomen en toen we toekwamen lieten ze ons even alleen. Telefonisch ging de communicatie in gebrekkig Engels dus we wisten niet goed hoe het toen zat. Voor we't wisten waren ze hem aan het inslapen Blijkbaar hersendood en er was niets meer te doen.
Direct van de kliniek door naar een taxidermiste, we hadden er ooit al wel over nagedacht wat we wilden doen maar nu moest het opeens snel gaan. Wachttijd van een jaar voor we hem terugkrijgen, helemaal niet op voorbereid
Het is allemaal ongelooflijk snel gegaan. Diagnose en nog geen week later overleden (3 dagen in de kliniek verbleven), echt een rollercoaster. Van heel verdrietig omdat hij nog 'maar' 2-3 jaar te leven had, naar hopen dat we hem gewoon terug thuis zouden krijgen om nog samen er het beste van te maken. Tranen die over mijn gezicht rolden van geluk toen de waardes gedaald waren moesten opeens ruimte maken voor tranen van verlies
Ik nam de kliniek heel veel kwalijk omdat ze nooit duidelijk waren over hoeveel voeding hij binnen had. Na heel wat aandringen toch een afspraak kunnen krijgen voor meer info. Het is nog steeds niet duidelijk of hij voeding via een sonde kreeg op de avond van de complicaties of pas die ochtend vlakvoor zijn hartstilstand, of beide... Maar we weten nu wel dat het niet gelijktijdig met de transfusie mag. Een samenloop van omstandigheden en weken slechter eten was de doodsoorzaak volgens hun.
Ondertussen vernam ik van een vriend dat zijn kat met nierfalen ook gestorven is binnen de week na de vaccinatie. Ik las hier artikels over, het zorgt voor extra afvalstoffen die niet kunnen afgevoerd worden. Dan ook nog die afvalstoffen van de medicatie... Al die onderzoeken die hem zo verzwakten en eigenlijk weten we nu zelfs nog niet of er echt iets acuut aan de hand was. De artsen denken van wel en moesten daarom zo snel mogelijk weten wat want snel handelen kon mogelijks zijn leven redden. Daarom dachten we dat we er goed aan deden om met elk onderzoek in te stemmen.
En toch voel ik me heel schuldig omdat hij zonder onze aanwezigheid hersendood is geworden, al die onderzoeken heeft moeten ondergaan, echt een miserabel einde Maar volgens de kliniek had hij thuis nooit genoeg vocht gekregen en als de rode bloedcellen waren gedaald had hij in ademnood gezeten en waren we niet op tijd voor een zuurstofkooi. Die gedachte neemt mijn schuldgevoel een beetje weg maar toch zal ik me altijd afvragen of de vele onderzoeken hem niet teveel zijn geworden. Hij heeft amper de kans gekregen om te vechten tegen deze verschrikkelijke ziekte, we waren er helemaal klaar voor en hadden alles in huis gehaald. In zo'n stadium had ik echt een beeld van een graatmagere kat die zich niet meer wast en er doodziek uitziet. Als ik naar foto's/ filmpjes kijk van de laatste dagen zag Gimli er nog steeds als een super gezonde kat uit, zelfs de dag voor de kritieke toestand.
Mensen zeggen dat het toch een mooie leeftijd is, 17,5 jaar. Maar we gingen nooit op reis, ik werk zowat fulltime thuis dus kon hem heel goed observeren, hadden geen andere huisdieren omdat hij dat niet zou willen, ons huis is zo ontworpen dat hij overal kon komen en gaan waar hij wou zodat hij geen stress zou hebben, hij kreeg kwaliteitsvoeding, we zorgden ervoor dat hij voldoende dronk... Heel mijn leven draaide rond hem het beste te geven, daarom dacht ik altijd dat hij minstens 20 jaar zou worden en doet dit enorm veel pijn
Dit moest ik even van mij afschrijven. Ik kan alleen maar aanraden om zoveel mogelijk te genieten van de tijd samen met jullie katten en toch de overweging te maken bij twijfel om eerst een bloedonderzoek te laten doen en daarna eventueel vaccinatie/andere zaken.
We gingen trouwens naar de dierenkliniek in Merelbeke, we dachten dat dit de beste was. De specialiste waar we het laatst mee spraken leek me wel bekwaam. Maar je komt in aanraking met zoveel verschillende artsen, soms Engelstalig, ze lijken elkaar niet echt goed op de hoogte te brengen. In het verslag leek het zelfs eerst alsof we euthanasie vroegen toen er nog hoop was Een vergissing maar ik kreeg bijna zelf een hartstilstand toen ik dat las, denkende dat mijn kindje dood was door miscommunicatie. We kregen achteraf wel excuses voor de slechte communicatie en de bevestiging dat hij wel direct hersendood was na het hartstilstand en er niets meer kon gedaan worden. Ik zou er in ieder geval niet meer teruggaan maar geen idee welke kliniek ik wel zou vertrouwen...
Plots overlijden nierfalen na gebitsreiniging en vaccinatie
Re: Plots overlijden nierfalen na gebitsreiniging en vaccinatie
Wat een enorm heftig en verdrietig verhaal
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen met het verlies van Gimli. Het zal nu leeg en stil zijn in jullie huis zonder hem, maar Gimli zit in je hart en blijft daar voor altijd zitten.
Jullie liefde en toewijding naar Gimli spat van het scherm af en jullie hebben alles wat in jullie mogelijkheden lag, voor hem gedaan. Aan jullie inzet heeft het in ieder geval niet gelegen dat het toch nog mis ging! Het is heel akelig dat er slecht gecommuniceerd werd en er geen/onvoldoende overleg met jullie was. Heel logisch dat je daar gefrustreerd, boos, teleurgesteld en verdrietig om bent.
Volgend jaar krijgen jullie Gimli weer terug, dan is hij weer thuis - bij jullie ❤. (Wat duurt dat ontzettend lang )
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen met het verlies van Gimli. Het zal nu leeg en stil zijn in jullie huis zonder hem, maar Gimli zit in je hart en blijft daar voor altijd zitten.
Jullie liefde en toewijding naar Gimli spat van het scherm af en jullie hebben alles wat in jullie mogelijkheden lag, voor hem gedaan. Aan jullie inzet heeft het in ieder geval niet gelegen dat het toch nog mis ging! Het is heel akelig dat er slecht gecommuniceerd werd en er geen/onvoldoende overleg met jullie was. Heel logisch dat je daar gefrustreerd, boos, teleurgesteld en verdrietig om bent.
Volgend jaar krijgen jullie Gimli weer terug, dan is hij weer thuis - bij jullie ❤. (Wat duurt dat ontzettend lang )
Groetjes van Marina, Bellow ♂ (2010), Pucc ♀ (2022)
en † Clea ♀ (2013-2024)
en † Clea ♀ (2013-2024)
Re: Plots overlijden nierfalen na gebitsreiniging en vaccinatie
Dankjewel Asse-Poes. Ik hoop maar dat Gimli het ook besefte dat we hem nog naar de kliniek hebben gebracht uit goedheid. Hij moest niets weten van andere mensen/dieren dus moet heel stresserend voor hem geweest zijn Had het hem zo gegund om op een mooiere manier aan zijn einde te komen, in de zon in mijn armen.
Het is inderdaad een verschrikkelijke leegte zonder Gimli Hij sliep elke nacht op ons bed, wachtte ons op als we thuiskwamen, als ik me slecht voelde en in de zetel ging liggen kwam hij erbij ❤ Onze kennismaking was ook heel speciaal. Hij kwam ons huis binnengewandeld alsof het meant to be was en hij mij had uitgekozen als zijn mama ❤
Doordat we geen motivatie meer hadden om op te staan en ik super eenzaam ben tijdens mijn thuiswerk hebben we vrij snel een zwerfkatje geadopteerd. Wij kunnen haar een mooie thuis bieden en ik hoopte dat ze me wat kon troosten. Ze heeft haar heel lieve kanten en slaapt sinds dag 1 bij ons. Maar ze heeft een obsessie voor eten, springt overal op, heb Gimli zijn rouwhoekje al een stuk soberder moeten maken en het zal geen kerstboom meer worden Ook medisch al wat problemen, wormen en blaasontsteking. In het begin gebruikte ze onze gootsteen als kattenbak en kon ik niet slapen doordat ze 's nachts lawaai maakte. Afleiding genoeg op die manier, maar wel al veel tranen gevloeid omdat ik daardoor mijn oh zo lieve Gimli eens zo hard mis Het is een serieuze aanpassing. Gimli had enkel interesse in zijn eigen eten/drinken, hij sprong nooit over de omheining in de tuin, liet ons slapen, was wel speels maar altijd op een heel lieve manier. We wisten al wel dat we nooit meer zo'n unieke kat zouden vinden. Maar op dit kattengedrag was ik niet voorbereid Continu nadenken dat ik geen drinken/eten onbewaakt laat staan, alle planten weggegooid, zelfs selectief zijn in speeltjes want ze heeft er al opgegeten, met een half oog open slapen, opeens deuren sluiten die anders gewoon open konden blijven, nadenken over een oplossing hoe we ooit terug in onze tuin kunnen zonder dat ze wegloopt... Het voelt soms aan alsof ze elke gelegenheid zou nemen om weg te lopen, wij enkel goed zijn om haar eten te geven of om samen te spelen. De eerste week lag ze nog wel op de zetel maar nu niet meer. Gelukkig hebben we 's nachts wel ons leuk momentje om samen te slapen en ze heeft ook zeker haar andere lieve momenten. Maar ik mis die wederzijdse liefde die ik had met Gimli echt zo hard Mijn vriend zegt dat ik gewoon meer geduld moet hebben en teveel verwacht van haar. Zal waarschijnlijk wel zo zijn maar het maakt het niet eenvoudiger, zou gewoon een klein beetje troost willen in ruil voor mijn goede zorgen voor haar
Ik kijk al uit naar het moment dat we Gimli een beetje terug in huis hebben ❤ Al hoop ik dat ons nieuw katje er dan wel van afblijft.
Het is inderdaad een verschrikkelijke leegte zonder Gimli Hij sliep elke nacht op ons bed, wachtte ons op als we thuiskwamen, als ik me slecht voelde en in de zetel ging liggen kwam hij erbij ❤ Onze kennismaking was ook heel speciaal. Hij kwam ons huis binnengewandeld alsof het meant to be was en hij mij had uitgekozen als zijn mama ❤
Doordat we geen motivatie meer hadden om op te staan en ik super eenzaam ben tijdens mijn thuiswerk hebben we vrij snel een zwerfkatje geadopteerd. Wij kunnen haar een mooie thuis bieden en ik hoopte dat ze me wat kon troosten. Ze heeft haar heel lieve kanten en slaapt sinds dag 1 bij ons. Maar ze heeft een obsessie voor eten, springt overal op, heb Gimli zijn rouwhoekje al een stuk soberder moeten maken en het zal geen kerstboom meer worden Ook medisch al wat problemen, wormen en blaasontsteking. In het begin gebruikte ze onze gootsteen als kattenbak en kon ik niet slapen doordat ze 's nachts lawaai maakte. Afleiding genoeg op die manier, maar wel al veel tranen gevloeid omdat ik daardoor mijn oh zo lieve Gimli eens zo hard mis Het is een serieuze aanpassing. Gimli had enkel interesse in zijn eigen eten/drinken, hij sprong nooit over de omheining in de tuin, liet ons slapen, was wel speels maar altijd op een heel lieve manier. We wisten al wel dat we nooit meer zo'n unieke kat zouden vinden. Maar op dit kattengedrag was ik niet voorbereid Continu nadenken dat ik geen drinken/eten onbewaakt laat staan, alle planten weggegooid, zelfs selectief zijn in speeltjes want ze heeft er al opgegeten, met een half oog open slapen, opeens deuren sluiten die anders gewoon open konden blijven, nadenken over een oplossing hoe we ooit terug in onze tuin kunnen zonder dat ze wegloopt... Het voelt soms aan alsof ze elke gelegenheid zou nemen om weg te lopen, wij enkel goed zijn om haar eten te geven of om samen te spelen. De eerste week lag ze nog wel op de zetel maar nu niet meer. Gelukkig hebben we 's nachts wel ons leuk momentje om samen te slapen en ze heeft ook zeker haar andere lieve momenten. Maar ik mis die wederzijdse liefde die ik had met Gimli echt zo hard Mijn vriend zegt dat ik gewoon meer geduld moet hebben en teveel verwacht van haar. Zal waarschijnlijk wel zo zijn maar het maakt het niet eenvoudiger, zou gewoon een klein beetje troost willen in ruil voor mijn goede zorgen voor haar
Ik kijk al uit naar het moment dat we Gimli een beetje terug in huis hebben ❤ Al hoop ik dat ons nieuw katje er dan wel van afblijft.
Re: Plots overlijden nierfalen na gebitsreiniging en vaccinatie
Ik snap je helemaal.
Nadat mijn Okki totaal onverwacht overleed ten gevolge van een hersenbloeding, dacht ik dat mijn wereld instortte. Okki was mijn tweede ik. Waar zij was, was ik en vice versa.
Asse-Poes was haar vriendin, maar had duidelijk een ander plekje bij mij. Totdat Okki dus overleed. Asse-Poes veranderde. Of was het anders en zag ik haar toen pas echt?
Asse-Poes nam langzaam maar zeker de plek van Okki in en vond een nog groter plekje in mijn hart. Mijn band met haar werd zelfs nog steviger dan met Okki...(En daar voelde ik me zelfs schuldig over)
Er moest wel een katje bij komen, want een Siamees kan slecht zonder een soortgenootje.
Bellow is toen als kitten bij ons gekomen.
Tot mijn grote verdriet overleed Asse-Poes 8 jaar later.
Wederom stortte mijn wereld in.
Bellow miste zijn vriendin ook enorm en ik ben gaan zoeken naar een nieuw vriendinnetje voor hem. Na 2 maanden adopteerden wij Clea. Een half Siamees, een zwerfster uit Egypte.
Clea is een superlieve en supermakkelijk kat. Maar ze heeft dat speciale wat Okki en Asse-Poes hadden niet.
Bellow is het speciale vriendje van mijn man, dus ik hang er gevoelsmatig maar een beetje bij.
Ik houd van Bellow en van Clea en zal alles voor ze doen + nog meer + nog wat extra
Jij hebt nu ook een zwervertje geadopteerd (naam?). Zij is, eigenlijk net als mijn Clea, om de 'verkeerde' redenen bij jullie gekomen.
Je vergelijkt haar met Gimli en daar kan de kleine (nog lang) niet aan voldoen.
Maar dat geeft niet. Jij bent nu nog volop in de rouw. Je ziet haar nu nog niet echt.
Je vriend heeft gelijk, dit heeft tijd nodig.
Jij hebt tijd nodig en dit nieuwe katje gaat je hierbij helpen. Dat doet ze ook nu al, want door haar aanwezigheid moet jij weer zorgen, opletten en nadenken over haar veiligheid en geluk.
Je zult merken dat -over een poosje-, je de speciale eigenaardigheden van dit katje gaat waarderen. Aan haar gaat wennen en haar zelfs gaat missen als ze even weg is. Dat is het begin. En misschien gaat er dan langzaam iets moois groeien tussen jullie.
Misschien komt die hele diepe wederzijdse liefde, zoals je dat met Gimli had, niet. Maar ontstaat er een ander soort liefde. Een vriendschap die even waardevol is en waar jij en het nieuwe katje gelukkig en tevreden mee zijn.
Probeer de verwachtingen wat te temperen en geef dit katje een kans. En vooral: geef en gun jezelf tijd. Het duurt misschien lang, maar je bouwt een huis ook niet in een jaar.
Gimli blijft bij je. En je zult nog iedere dag aan hem denken.
Nu, na 5 jaar, denk ik ook nog dagelijks aan Asse-Poes en ik mis haar nog enorm. Maar de scherpe kantjes zijn er af.
Dat gun ik jou ook.
Nadat mijn Okki totaal onverwacht overleed ten gevolge van een hersenbloeding, dacht ik dat mijn wereld instortte. Okki was mijn tweede ik. Waar zij was, was ik en vice versa.
Asse-Poes was haar vriendin, maar had duidelijk een ander plekje bij mij. Totdat Okki dus overleed. Asse-Poes veranderde. Of was het anders en zag ik haar toen pas echt?
Asse-Poes nam langzaam maar zeker de plek van Okki in en vond een nog groter plekje in mijn hart. Mijn band met haar werd zelfs nog steviger dan met Okki...(En daar voelde ik me zelfs schuldig over)
Er moest wel een katje bij komen, want een Siamees kan slecht zonder een soortgenootje.
Bellow is toen als kitten bij ons gekomen.
Tot mijn grote verdriet overleed Asse-Poes 8 jaar later.
Wederom stortte mijn wereld in.
Bellow miste zijn vriendin ook enorm en ik ben gaan zoeken naar een nieuw vriendinnetje voor hem. Na 2 maanden adopteerden wij Clea. Een half Siamees, een zwerfster uit Egypte.
Clea is een superlieve en supermakkelijk kat. Maar ze heeft dat speciale wat Okki en Asse-Poes hadden niet.
Bellow is het speciale vriendje van mijn man, dus ik hang er gevoelsmatig maar een beetje bij.
Ik houd van Bellow en van Clea en zal alles voor ze doen + nog meer + nog wat extra
Jij hebt nu ook een zwervertje geadopteerd (naam?). Zij is, eigenlijk net als mijn Clea, om de 'verkeerde' redenen bij jullie gekomen.
Je vergelijkt haar met Gimli en daar kan de kleine (nog lang) niet aan voldoen.
Maar dat geeft niet. Jij bent nu nog volop in de rouw. Je ziet haar nu nog niet echt.
Je vriend heeft gelijk, dit heeft tijd nodig.
Jij hebt tijd nodig en dit nieuwe katje gaat je hierbij helpen. Dat doet ze ook nu al, want door haar aanwezigheid moet jij weer zorgen, opletten en nadenken over haar veiligheid en geluk.
Je zult merken dat -over een poosje-, je de speciale eigenaardigheden van dit katje gaat waarderen. Aan haar gaat wennen en haar zelfs gaat missen als ze even weg is. Dat is het begin. En misschien gaat er dan langzaam iets moois groeien tussen jullie.
Misschien komt die hele diepe wederzijdse liefde, zoals je dat met Gimli had, niet. Maar ontstaat er een ander soort liefde. Een vriendschap die even waardevol is en waar jij en het nieuwe katje gelukkig en tevreden mee zijn.
Probeer de verwachtingen wat te temperen en geef dit katje een kans. En vooral: geef en gun jezelf tijd. Het duurt misschien lang, maar je bouwt een huis ook niet in een jaar.
Gimli blijft bij je. En je zult nog iedere dag aan hem denken.
Nu, na 5 jaar, denk ik ook nog dagelijks aan Asse-Poes en ik mis haar nog enorm. Maar de scherpe kantjes zijn er af.
Dat gun ik jou ook.
Groetjes van Marina, Bellow ♂ (2010), Pucc ♀ (2022)
en † Clea ♀ (2013-2024)
en † Clea ♀ (2013-2024)
Re: Plots overlijden nierfalen na gebitsreiniging en vaccinatie
Oh, dat moet ook verschrikkelijk geweest zijn om je Okki zo onverwacht te verliezen Waarschijnlijk doordat je jouw verdriet kon delen met Asse-Poes dat het de band extra versterkte. Dat heb ik nu ook met mijn vriend, gedeeld verdriet doet veel.
Zo erg dat Asse-Poes ondertussen ook overleden is
Bellow en Clea zullen zeker wel de leegte een beetje vullen, ook al voelt het misschien niet altijd zo aan. De standaarden liggen waarschijnlijk wat hoog, doordat hun voorgangers zo speciaal waren.
Ik heb altijd al geweten dat het extra moeilijk zou zijn doordat we enkel Gimli hadden en geen andere kat om ons te troosten als hij zou gaan. Maar ik zag hem te graag en wist dat hij het rijk hier voor hem alleen wou dus kon het hem niet aandoen om er een tweede kat bij te nemen. Nu doen we uiteindelijk weer hetzelfde met ons nieuw katje, Kali noemt ze In principe kan er nog een andere kat bij hadden ze gezegd, maar ze vecht nu al om haar eten. Ook al ga ik dat als vegetariër echt niet gaan stelen van haar maar dat begrijpt ze natuurlijk niet
Ik voel me al wat schuldig tegenover haar omdat ik veel meer liefde zou voelen mocht Gimli niet haar voorganger geweest zijn. Maar er is zeker al wel liefde en ik doe wel mijn uiterste best om haar te verzorgen, dit helpt inderdaad al wel. Na verloop van tijd zal het wel uitgroeien naar nog grotere liefde.
Het extra speciale dat ik met Gimli had zal misschien niet komen. Kali is wel enorm schattig en lief maar ze heeft hier ondertussen al op meer plekken gezeten in huis dan Gimli in al die jaren tijd Dus het is een beetje vanzelfsprekend als ik haar ineens zie op een nieuw plekje. Terwijl bij Gimli, die altijd zijn vaste, normale plekjes had we een hele fotosessie deden als hij toch ineens verrassend uit de hoek kwam en op een ander plekje schattig zat te wezen Zo'n kleine dingen waren voor ons al enorm speciaal en maakten ons gelukkig.
Zal wel goed komen met Kali en ik doe mijn best om mijn verwachtingen wat te temperen. Hoop alleen dat ze de zetel snel terug ontdekt zodat we ook overdag wat kunnen knuffelen. Overal springt ze op en de eerste week was de zetel ook oké dus echt raar dat ze er nu volledig van wegblijft, behalve om als krabpaal te gebruiken natuurlijk
Hopelijk krijg jij uiteindelijk ook nog een betere band met Bellow en Clea ❤
Zo erg dat Asse-Poes ondertussen ook overleden is
Bellow en Clea zullen zeker wel de leegte een beetje vullen, ook al voelt het misschien niet altijd zo aan. De standaarden liggen waarschijnlijk wat hoog, doordat hun voorgangers zo speciaal waren.
Ik heb altijd al geweten dat het extra moeilijk zou zijn doordat we enkel Gimli hadden en geen andere kat om ons te troosten als hij zou gaan. Maar ik zag hem te graag en wist dat hij het rijk hier voor hem alleen wou dus kon het hem niet aandoen om er een tweede kat bij te nemen. Nu doen we uiteindelijk weer hetzelfde met ons nieuw katje, Kali noemt ze In principe kan er nog een andere kat bij hadden ze gezegd, maar ze vecht nu al om haar eten. Ook al ga ik dat als vegetariër echt niet gaan stelen van haar maar dat begrijpt ze natuurlijk niet
Ik voel me al wat schuldig tegenover haar omdat ik veel meer liefde zou voelen mocht Gimli niet haar voorganger geweest zijn. Maar er is zeker al wel liefde en ik doe wel mijn uiterste best om haar te verzorgen, dit helpt inderdaad al wel. Na verloop van tijd zal het wel uitgroeien naar nog grotere liefde.
Het extra speciale dat ik met Gimli had zal misschien niet komen. Kali is wel enorm schattig en lief maar ze heeft hier ondertussen al op meer plekken gezeten in huis dan Gimli in al die jaren tijd Dus het is een beetje vanzelfsprekend als ik haar ineens zie op een nieuw plekje. Terwijl bij Gimli, die altijd zijn vaste, normale plekjes had we een hele fotosessie deden als hij toch ineens verrassend uit de hoek kwam en op een ander plekje schattig zat te wezen Zo'n kleine dingen waren voor ons al enorm speciaal en maakten ons gelukkig.
Zal wel goed komen met Kali en ik doe mijn best om mijn verwachtingen wat te temperen. Hoop alleen dat ze de zetel snel terug ontdekt zodat we ook overdag wat kunnen knuffelen. Overal springt ze op en de eerste week was de zetel ook oké dus echt raar dat ze er nu volledig van wegblijft, behalve om als krabpaal te gebruiken natuurlijk
Hopelijk krijg jij uiteindelijk ook nog een betere band met Bellow en Clea ❤