Dit is mijn eerste berichtje op het forum maar ik heb de afgelopen tijd veel meegelezen hier. Ik wil jullie bedanken voor de vele informatie die ik hier mocht terugvinden.
Ik ben onlangs heel onverwacht mijn 17,5 jarig kindje Gimli verloren door complicaties van nierfalen. De vorige dierenartsen durfden hem amper aanraken dus voor zijn jaarlijkse controle was ik uitgekomen bij een dierenarts waarvoor ik een stuk verder moest rijden, maar iemand met alleen maar goede reviews. Midden oktober plande ik een afspraak voor een controle en een bloedonderzoek voor de zekerheid. Het was me wel al opgevallen dat Gimli een geur had in zn bekje, ik dacht aan tandproblemen. Uiterlijk zag hij er nog heel goed uit, glanzende vacht, goed qua dikte en hij speelde nog. De week van de afspraak begon hij opeens minder te eten en door hem op te pakken merkte ik dat hij toch was afgevallen.
Bij de dierenarts werden er ontstekingen/zweertjes opgemerkt in de bek. Omdat hij voor een gebitsreiniging onder de gasnarcose moest werd ineens alles gedaan: reiniging, bloedonderzoek, vaccinatie. Een paar uur later was het resultaat binnen, toen kwam het verdict van chronisch nierfalen. Creatinine: 820 - ureum: 144, rode bloedcellen beetje aan lage kant, lever oké, voldoende vocht. Heel slechte waarden maar hij zag er nog zo goed uit dat de dierenarts hem wel nog 2-3 jaar gaf als medicatie / nierdieet goed zou verlopen. Thuis at hij heel goed van zijn nieuwe voeding, medicatie (Semintra en supplement voor nieren) lukte ook dus wij heel blij!
De dierenarts had Tolfedine gegeven en Convenia (antibiotica met werking van 14d.). De volgende dag moesten we Meloxidyl geven voor de ontsteking in zijn bek, max 10 dagen omdat het slecht is voor de nieren. Gimli werd heel slap een uur na toediening en moest overgeven. Eten ging opeens weer minder. De dag erna maar een halve dosis Meloxidyl gegeven want ik vertrouwde het niet, ik had ondertussen al wat verhalen erover gelezen op dit forum. In de avond had hij gelukkig wel weer goed gegeten en lag hij zoals altijd mee op bed 's nachts. Tot we plots om 5u 's morgens wakker werden en alle voeding er onverteerd was uitgekomen, hij lag neer bij het overgeefsel
Daarna ging hij onder ons bed liggen, ik heb nog een hele tijd bij hem op de grond gelegen en uiteindelijk kwam hij terug mee op bed. Die dag at hij enkel een beetje vocht van zijn oude natvoer en stapte hij telkens een paar meter verder en plofte weer neer op de grond, duidelijk geen kracht meer De dierenarts raadde aan om naar de dierenkliniek te gaan. Toen we wilden vertrekken lag hij mooi in het zonnetje, het had zo'n vredig plaatsje geweest om te sterven maar wij dachten op dat moment dat er nog veel hoop was.Hij moest in de kliniek een paar dagen aan het infuus voor een nierspoeling. Ondertussen werd er veel onderzoek gedaan omdat ze iets acuuts vermoedde bovenop het chronisch nierfalen. Eerst werd er niets gevonden, daarna obstructie aan de ureter en spraken ze van een operatie. De volgende dag bleek die obstructie toch niet zo erg te zijn maar ze wilden het blijven onderzoeken. Creatine was op 2 dagen gezakt naar 562, het zag er terug heel hoopvol uit! Tot we een paar uur later telefoon kregen dat hij in de zuurstofkooi moest en een bloedtransfusie moest krijgen, heel kritieke toestand. Rode bloedcellen waren gedaald en ze wisten niet waardoor. We mochten hem na aandringen nog heel even zien. Wij benadrukt dat hij al 24u nuchter was door de onderzoeken die dag en gevraagd of hij eten kon krijgen. Toen we de volgende ochtend werden opgebeld leek het alsof hij nog geen voeding had gekregen en spraken ze van bloedarmoede door leververvetting... Iets later nogmaals telefoon, hij had een hartstilstand. Terwijl eerder die dag zijn hart er perfect uitzag! Hij was erdoor gekomen en toen we toekwamen lieten ze ons even alleen. Telefonisch ging de communicatie in gebrekkig Engels dus we wisten niet goed hoe het toen zat. Voor we't wisten waren ze hem aan het inslapen
Blijkbaar hersendood en er was niets meer te doen.Direct van de kliniek door naar een taxidermiste, we hadden er ooit al wel over nagedacht wat we wilden doen maar nu moest het opeens snel gaan. Wachttijd van een jaar voor we hem terugkrijgen, helemaal niet op voorbereid
Het is allemaal ongelooflijk snel gegaan. Diagnose en nog geen week later overleden (3 dagen in de kliniek verbleven), echt een rollercoaster. Van heel verdrietig omdat hij nog 'maar' 2-3 jaar te leven had, naar hopen dat we hem gewoon terug thuis zouden krijgen om nog samen er het beste van te maken. Tranen die over mijn gezicht rolden van geluk toen de waardes gedaald waren moesten opeens ruimte maken voor tranen van verlies
Ik nam de kliniek heel veel kwalijk omdat ze nooit duidelijk waren over hoeveel voeding hij binnen had. Na heel wat aandringen toch een afspraak kunnen krijgen voor meer info. Het is nog steeds niet duidelijk of hij voeding via een sonde kreeg op de avond van de complicaties of pas die ochtend vlakvoor zijn hartstilstand, of beide... Maar we weten nu wel dat het niet gelijktijdig met de transfusie mag. Een samenloop van omstandigheden en weken slechter eten was de doodsoorzaak volgens hun.
Ondertussen vernam ik van een vriend dat zijn kat met nierfalen ook gestorven is binnen de week na de vaccinatie. Ik las hier artikels over, het zorgt voor extra afvalstoffen die niet kunnen afgevoerd worden. Dan ook nog die afvalstoffen van de medicatie... Al die onderzoeken die hem zo verzwakten en eigenlijk weten we nu zelfs nog niet of er echt iets acuut aan de hand was. De artsen denken van wel en moesten daarom zo snel mogelijk weten wat want snel handelen kon mogelijks zijn leven redden. Daarom dachten we dat we er goed aan deden om met elk onderzoek in te stemmen.
En toch voel ik me heel schuldig omdat hij zonder onze aanwezigheid hersendood is geworden, al die onderzoeken heeft moeten ondergaan, echt een miserabel einde
Maar volgens de kliniek had hij thuis nooit genoeg vocht gekregen en als de rode bloedcellen waren gedaald had hij in ademnood gezeten en waren we niet op tijd voor een zuurstofkooi. Die gedachte neemt mijn schuldgevoel een beetje weg maar toch zal ik me altijd afvragen of de vele onderzoeken hem niet teveel zijn geworden. Hij heeft amper de kans gekregen om te vechten tegen deze verschrikkelijke ziekte, we waren er helemaal klaar voor en hadden alles in huis gehaald. In zo'n stadium had ik echt een beeld van een graatmagere kat die zich niet meer wast en er doodziek uitziet. Als ik naar foto's/ filmpjes kijk van de laatste dagen zag Gimli er nog steeds als een super gezonde kat uit, zelfs de dag voor de kritieke toestand.Mensen zeggen dat het toch een mooie leeftijd is, 17,5 jaar. Maar we gingen nooit op reis, ik werk zowat fulltime thuis dus kon hem heel goed observeren, hadden geen andere huisdieren omdat hij dat niet zou willen, ons huis is zo ontworpen dat hij overal kon komen en gaan waar hij wou zodat hij geen stress zou hebben, hij kreeg kwaliteitsvoeding, we zorgden ervoor dat hij voldoende dronk... Heel mijn leven draaide rond hem het beste te geven, daarom dacht ik altijd dat hij minstens 20 jaar zou worden en doet dit enorm veel pijn
Dit moest ik even van mij afschrijven. Ik kan alleen maar aanraden om zoveel mogelijk te genieten van de tijd samen met jullie katten en toch de overweging te maken bij twijfel om eerst een bloedonderzoek te laten doen en daarna eventueel vaccinatie/andere zaken.
We gingen trouwens naar de dierenkliniek in Merelbeke, we dachten dat dit de beste was. De specialiste waar we het laatst mee spraken leek me wel bekwaam. Maar je komt in aanraking met zoveel verschillende artsen, soms Engelstalig, ze lijken elkaar niet echt goed op de hoogte te brengen. In het verslag leek het zelfs eerst alsof we euthanasie vroegen toen er nog hoop was
Een vergissing maar ik kreeg bijna zelf een hartstilstand toen ik dat las, denkende dat mijn kindje dood was door miscommunicatie. We kregen achteraf wel excuses voor de slechte communicatie en de bevestiging dat hij wel direct hersendood was na het hartstilstand en er niets meer kon gedaan worden. Ik zou er in ieder geval niet meer teruggaan maar geen idee welke kliniek ik wel zou vertrouwen...
)
Continu nadenken dat ik geen drinken/eten onbewaakt laat staan, alle planten weggegooid, zelfs selectief zijn in speeltjes want ze heeft er al opgegeten, met een half oog open slapen, opeens deuren sluiten die anders gewoon open konden blijven, nadenken over een oplossing hoe we ooit terug in onze tuin kunnen zonder dat ze wegloopt... Het voelt soms aan alsof ze elke gelegenheid zou nemen om weg te lopen, wij enkel goed zijn om haar eten te geven of om samen te spelen. De eerste week lag ze nog wel op de zetel maar nu niet meer. Gelukkig hebben we 's nachts wel ons leuk momentje om samen te slapen en ze heeft ook zeker haar andere lieve momenten. Maar ik mis die wederzijdse liefde die ik had met Gimli echt zo hard 
Mijn vriend zegt dat ik gewoon meer geduld moet hebben en teveel verwacht van haar. Zal waarschijnlijk wel zo zijn maar het maakt het niet eenvoudiger, zou gewoon een klein beetje troost willen in ruil voor mijn goede zorgen voor haar 
In principe kan er nog een andere kat bij hadden ze gezegd, maar ze vecht nu al om haar eten. Ook al ga ik dat als vegetariër echt niet gaan stelen van haar maar dat begrijpt ze natuurlijk niet 
Dus het is een beetje vanzelfsprekend als ik haar ineens zie op een nieuw plekje. Terwijl bij Gimli, die altijd zijn vaste, normale plekjes had we een hele fotosessie deden als hij toch ineens verrassend uit de hoek kwam en op een ander plekje schattig zat te wezen 
Zo'n kleine dingen waren voor ons al enorm speciaal en maakten ons gelukkig.