Veel verdriet om Dikkie

[Dikkie]

Ik ben kapot van verdriet .... 17 jaar lang had ik mijn Dikkie... ik doe niks anders dan huilen.... Hij had al paar jaren suikerziekte , was actief en special en o zo lief !!! Een kat uit de duizend ... 1 maand geleden kwamen we terug van een loopwedstrijd op 7 mei 2011 en lag Dikkie in de mand futloos... belde vlug de dierenarts en mocht gaan. Hij had een hypo gehad... moest suiker bijkrijgen en bleef overnachten. De volgende ochtend (zondag) terug thuis.... de maandagavond deed hij terug een hypo... bloed laten trekken: resultaat: nieren ok , alles ok behalve 1 ding : Dikkie had bloedarmoede... is niet goed vertelde de dierenarts mij... heb nog vanalles gedaan maar tevergeefs... Hij lag al een maand bij ons in de zetel nu... iedere nacht stond ik op , iedere middag vlug naar huis met fiets om te zien of hij ok is... de laatste dag 3juni 2011 kon hij niet meer op zijn achterpootjes staan... ik moest hem dragen om te gaan plassen , niks is mij teveel. Dierenarts heeft nog gekomen om 22uur en zei : Dikkie is zo zwak en zal het leven laten... ik geef een keuze laten inslapen of niet. Maar als je het niet doet zou ik niet meer langer wachten dan morgen... Want dit is geen leven meer voor de kat. Ik vroeg heeft hij pijn? Hij zei nee... bloedarmoed doet geen pijn . Ik zei dan wacht ik tot morgen nog. Ik wilde hem nog niet kwijt .... Om 2u07 is mijn o zo wonderbaarlijke Dikkie overleden... dat beeld vergeet ik nooit... de laatste 2 minuten schokte zijn lichaam en rekte hem uit , plaste op mij en snakte achter adem... zijn oogjes waren zo star.... Ik vraag me af heeft hij afgezien of niet???? De dierenarts zei totaal niet , ze gaan in een coma van bloedarmoede en dit is een reactie van de hersenen in zuurstoftekort... Ik heb zo'n schuldgevoelens... Had ik hem toch beter niet laten inslapen? Heb ik een fout gemaakt? Ik wilde de tijd nog rekken , ik was zo bang om hem te verliezen.... Doet godv... zo pijn... Heb nog 2 honden en 2 katten maar mijn Dikkie was mijn allereerste liefde en allereerste huisdier als ik ging alleen wonen... We hebben zoveel meegemaakt.... Help mij aub.... ik ga eraan kapot... kan niet meer eten of slapen ....
Niemand kan mijn pijn verzachten , mijn hart is voorgoed gebroken... zoveel mensen die mij willen helpen maar ik leef nu op een andere planeet....
Gwen....

[Adriana]

welkom op het Forum!
je hebt veel verdriet en dat is begrijpelijk want het verliezen van een erg geliefd huisdier geeft veel pijn.
maar kom even terug op aarde asjeblieft, je bent niet de eerste, niet de enige en zeker ook niet de laatste...
verdriet hoort bij het leven, net als blijdschap. soms krijg je van het een, soms van het ander.
nee, niemand kan je helpen om een verlies te accepteren en verwerken, dat moet je zelf doen, kost tijd en inspanning en gaat van 'au!'.

uit het beeld dat je van je suikerzieke Dikkie schetst, maak ik op dat je zelf geen bloedsuiker hebt getest en blind insuline (caninsuline?) spoot. dat verklaart die hypo's en ook de zwakheid in de achterpoten. zijn bloedsuiker was al tijden niet rustig en stabiel. hij had niet alleen hypo's (te laag) maar doorgaans ook veel te hoog en dat veroorzaakt neuropathie en dat verklaart die zwakte in zijn pootjes.
nee, dat doet geen pijn maar sloopt een dier intussen wel.
Dikkie heeft zelf een tijdstip uitgekozen om in te slapen en jou daarmee een moeilijke beslissing bespaard en dat is lief van hem.
heeft hij een mooi grafje of heb je een urn met zijn as?

je hebt het over zoveel mensen, die je willen helpen en accepteer dat. probeer er zo veel mogelijk over te praten en accepteer van jezelf dat je verdriet mag hebben. kom van die andere planeet en meng je weer in het dagelijkse leven.
je wereld is misschien een beetje vergaan maar hiermee help je jezelf echt niet.
rustig, diep doorademen, af en toe huilen, diep verdrietig en doodmoe zijn, het hoort er allemaal bij. 17 jaar is een erg mooie leeftijd en probeer ook een beetje dankbaar te zijn voor wat Dikkie je allemaal in die 17 jaar heeft gegeven..

[castratenkoor]

waar je denk ik het meest mee worstelt is schuldgevoel. Dat kun je echt loslaten, dat is nergens voor nodig.
Je hebt een keuze gemaakt hem nog wat uurtjes bij je te houden en zelf heen te laten gaan.
Het beeld van een stervende kat is vreselijk, wat je omschrijft van het schokken en zo.
Maar de kat zelf merkt daar niks meer van, dan is hij al in coma.
Het zijn slechts stuiptrekkingen.

Laat je schuldgevoel los en probeer mooie herinneringen te koesteren.
Maar een in memoriam voor Dikkie, foto's, verhalen, gedichten.
Schrijf het van je af en wees trots op jezelf, voor alles wat je voor Dikkie gedaan hebt.

Schuldgevoel echt loslaten - het was jouw keuze op dat moment - en daar heb je recht op.
Daar is NIKS fout aan.

[Anne]

Heel veel sterkte met het verlies van je mooie bijzondere speciale Dikkie. Zo te zien heeft hij het erg naar zijn zin gehad en een mooi leven bij je gehad. Uit je verhaal spreekt zoveel liefde voor hem. Wat bijzonder lief dat hij zelf is heengegaan, zodat jij dat niet voor hem hoefde te beslissen.
Hij heeft kennelijk heel goed aangevoeld dat jij daar schuldgevoelens aan zou overhouden.
Ik kan niks anders doen dan je alleen heel veel stekte toewensen.
Wij allemaal hier weten hoe het is, heel veel van ons hebben afscheid moeten nemen en dat doet pijn en daar horen al die gevoelens bij die jij nu hebt.
Verdriet hoort bij het leven, net als bliijdschap en geboorte en doodgaan. We ontkomen er niet aan.
Het enige wat telt is het nu. En nu ben jij verdrietig en dat is heel normaal.
Probeer je schuldgevoelens aan de kant te zetten, ik weet zeker dat Jouw Dikkie jou zo dankbaar is voor zoveel liefde en zorgen.
Heel veel sterkte

rust zacht lieve Dikkie

[Dikkie]

Ik zit hier te janken gelijk een klein kind.... Doet deugd te horen dat hij geen pijn heeft geleden , dat hij al in een coma was... inderdaad niet mooi om te zien , maar het beeld blijft in mijn hoofd.... Ik begrijp dat ik verder moet... maar de tijd staat even stil... Mijn vriend heeft gezorgd voor een zerkje waar hij vroeger steeds lag achter het tuinhuis... daar was het koel tijdens de zomerse warme dagen... Jammer genoeg staan we machteloos en soms radeloos bij de dood...
Bedankt om mij steun te geven , om mij gerust te stellen... Dikkie was en blijft mij eeuwig dierbaar geluk geven...
Ik moet loslaten maar 't is godv... moeilijk...
xxx
Gwen.

[castratenkoor]

Huilen mag, verdriet inslikken is ongezond. Gun jezelf de tijd te rouwen.
Vergeten hoef je Dikkie niet uiteraard, mag je zelfs niet.
Koester de mooie herinneringen en blij geloven in je eigen besluit.
Geloof me, die was uit liefde genomen.
En daar gaat het ook in een kattenleven om, niet alleen goed zorg in de vorm van eten.
Ik ben ervan overtuigd dat er van Dikkie gehouden is.
En dat maakt dat Dikkie een mooi, waardevol, en nu helaas voltooid, leven heeft gehad.

[Gootje87]

Ook namens mij heel veel sterkte met het verlies van jullie allerliefste dierbare Dikkie...
We leven met je mee.
Knuf, Margot, Puma en Storm

[Dikkie]

Fijn te horen dat er zoveel dierenvrienden zijn... ze liggen ons zo nauw aan het hart....
Bedankt voor jullie steun echt waar !!!
Gwen.

[Adriana]

dank je voor je berichtjes, je bent hier onder kattenvrienden en we delen blijheid en soms ook veel verdriet met elkaar. en de meesten van ons weten zo ongeveer wat je moet voelen.
wat lief van je vriend dat hij meedenkt en een mooi plaatsje heeft uitgezocht..

[Ilone]

Dat moet flink schrikken zijn geweest, en nu vooral heel erg moeilijk.
Ik wens je dan ook heel veel sterkte.
Inderdaad, huilen mag, en je kunt hier gelukkig je ei kwijt.
Hier kan je er tenminste over praten zonder datmensen denken, komt ze weer...of zeggen, het was maar een kat.

Mooi van je vriend, van dat zerkje.

Sterkte!

[Dafpoetser]

Dikkie heeft veel liefde in zijn leven ontvangen, dat is zeker!
Vertrouw erop dat hij dat heeft geweten, dat maakt het loslaten wellicht wat makkelijker. Sterkte!

Rob.

[lieke81]

Heel veel sterkte met je verlies,
Bedenk je maar dat hij een prachtig leven heeft gehad bij jullie...
We denken aan je.

Lieke, Harry, Miep en Venco.

[nellebel]

die lieve dikkie is in je armen gestorven. thuis op zijn veilige plekkie, dat heb je hem nog kunnen geven.
heel veel sterkte

[Aziraphale]

Heel veel sterkte met jullie verdriet. Jullie lieve Dikkie is nu denk ik achter de regenboog, heerlijk aan het spelen!

Liefs Corine

[Dikkie]

Mijn Dikkie was een groot deel van mijn leven... doet erg pijn... ik kan begrijpen dat je moet leren loslaten... maar het blijft zo'n pijn doen... mijn hart schreeuwt om zijn aanwezigheid...
Hebben jullie soms ook nog dat gevoel had dat je nergens nog goed en op je gemak bent??? Je leeft in een soort waas... je bent op een andere wereld... Niks kan je nog schelen....
Gwen.