Zeer bezorgd bij weggaan normaal?

[Sannie_xx]

Hoi allemaal weer!

Ik weet dat ik wat veel vragen stel op het forum de laatste tijd, maar het is allemaal nog zo nieuw, als nieuwe poezenmama..... maar ik heb er toch nog eentje en vond zo snel geen topic waarachter ik het kon aansluiten.

Namelijk - gisteren moest ik voor het eerst mijn katjes een aantal uren alleen laten omdat ik een introductiedag had van mijn masteropleiding. Verder ben ik de hele week bij ze geweest. Ik was zo bang! Alles gechecked en veilig proberen te maken - alles nagekeken op gleuven waar ze misschien klem tussen zouden kunnen komen, stekkers eruit getrokken (ze knagen niet op snoeren, maar je weet maar nooit), genoeg voer, water, speeltjes. Huisgenoten ingelicht of ze eens wilden kijken...... maar ik vond het afschuwelijk eng om weg te gaan. En eenmaal naar huis kon ik niet hard genoeg fietsen.

Ik ben vooral bang dat ze klem komen achter de verwarming? Die zit onder de vensterbank en daar springen ze via de bank op. Ik kan de bank niet ver genoeg wegschuiven dat ze dat niet meer doen, en zou ik ook zielig vinden want ze zitten er zo graag. Kunnen ze makkelijk klem komen achter een verwarming? Mijn vriend en huisgenoten vonden echt dat ik me teveel zorgen maakte.....
Maar ik zou het mezelf niet vergeven als er iets met ze zou gebeuren doordat ik nalatig ben geweest.

Vanaf volgende week moet ik naar college.... dan zullen ze vaker een paar uur per dag met zijn tweetjes zijn. Is het normaal om zo bezorgd/bang te zijn in het begin?
En wie weet er nog evt gevaren waar ik op kan letten zodat ze echt veilig zijn?

[rieneke]

vraag maar raak hoor, geeft niks.
ik denk dat we allemaal op z'n tijd wel overbezorgd zijn om onze katten.
ik heb nog nooit gehoord van een kitten wat klem zat achter de verwarming gelukkig.
wat ik heb gedaan toen de kleintjes in huis kwamen is lange planten weghalen waar ze in zouden kunnen klimmen om vervolgens de pot op hun koppie te krijgen.
ook laat ik geen touwtjes/hengeltjes slingeren.
verder heb ik geen speciale actie ondernomen.
veel plezier met je kleintjes, het weggaan wordt vanzelf minder moeilijk als je merkt dat het goed gaat.

[Sannie_xx]

Dat hoop ik

Planten heb ik momenteel ook niet staan, behalve 1 orchidee die bovenop de kleding kast staat, waar ze (nog) niet kunnen komen. Verder heb ik meestal vergaanbare planten en sinds ik wist dat Mouse over enkele weken zou komen had ik geen nieuwe meer gehaald. Ook anti-opeten e.d. Er staan wel de potten, maar daar doen ze erg voorzichtig mee. Volgens mij weten ze allebei al dat die naar beneden kunnen vallen, zo voorzichtig

[Shaz]

Ik vond het de eerste keer ook eng, je weet van te voren immers ook niet wat je kat allemaal verzint en of het dus echt katveilig is of niet. Maar op den duur weet je waar je op moet letten omdat je dan ziet wat ze allemaal uitproberen als je thuis bent (of je ziet de schade van een plant die bijvoorbeeld omgetrokken is ) en dan wordt die angst wel minder.

[Kattenbella]

Ik ben ook vreselijk! Naar mijn werk gaan en overdag iets doen is ok, maar 's nachts weg Wil niet lukken.

[Sannie_xx]

Ohh nee, 's nachts weg durf ik al helemaal nog niet aan. Doodeng! Ook omdat het zo gezellig is met ze 's nachts hoor Mouse besluit vaak midden in de nacht dat ie even wil komen knuffelen. Heel schattig Zooey slaapt eigenlijk altijd aan het voeteneind.

Maar ik ben overdag al erg genoeg nu. Eventjes boodschappen doen of terrasje pakken ofzo vind ik niet zo erg. Maar echt een paar uur weg zijn vind ik nog heel eng. Terwijl ik de laatste dagen bijna constant bij ze ben en ze nog nooit in de buurt heb zien komen van bijv. achter de verwarming komen. Het zal wel nieuwelingetjes-angst zijn ofzo. Hopelijk stopt dat snel. Concentreren is niet makkelijk als je je telkens af zit te vragen of alles wel goed gaat met die kleintjes Het worden echt je kindjes, he?

[Uumie]

Het worden inderdaad echt je kindjes!
Normaal gesproken ben ik veel thuis, maar de afgelopen week hebben we bijna non-stop moeten verven en klussen in ons nieuwe appartement om op tijd klaar te zijn voor de verhuizing. Bah, wat vond ik dat ***! Ik miste mijn poezels vreselijk, zeker de zieke Charlie!
Maar ik denk maar zo: Het is voor een goed doel, straks hebben ze een mooier, groter en schoner huisje. Maar toch... ik word gek van de zorgen als ik langer dan een paar uur weg ben. Vanaf morgen moet ik weer naar school, en ik zie er vreselijk tegenop.
Dus ja, zeer herkenbaar!

[loek]

Oh herkenbaar hoor. Maar kan wel al zeggen het wordt inderdaad minder (kittens zijn nu 2,5 maand bij me) Al ben ik er ook nog helemaal niet vanaf. In het begin heb ik steeds een vriendin gevraagd om een paar uurtjes langs te gaan. Ook echt even spelen enzo, niet alleen kijken of ze nog leven
Nu ga ik gewoon met alle gemak iedere dag naar mijn werk hoor.

De eerste keer een nachtje weg was helemaal eng. Ik had afgesproken om naar een vriendin te gaan meteen na mijn werk.....Nou dat lukte me alvast niet. Ik moest echt even bij ze kijken. Dus vriendin gebeld dat ik later kwam. Sta ik uiteindelijk bij de bushalte, net bus gemist, komt uiteindelijk de volgende bus, heb ik die voor bij laten gaan omdat ik er ineenkeer van overtuigd was dat ik de balkondeur open had laten staan. Terug naar huis gelopen: Balkondeur zat natuurlijk gewoon dicht! Weer naar bushalte etc. Kwam uiteindelijk rond 23.00 bij die vriendin. 's avonds maar gewoon veel alcohol gedronken om er niet aan te denken haha.

Ik ben nu wat vaker 1 nachtje weg geweest. En ik vind het nog steeds niet echt leuk. Eenmaal weg kan ik het wel loslaten. Maar als ik dan eenmaal bijna thuis ben, dan ga ik vaak rennen haha.
Ik vind wel dat het gewoon moet kunnen, dus blijf mezelf 'dwingen' om wel gewoon weg te gaan. En nu maar hopen dat dit ook minder wordt. Vast wel!

Maar ik snap het dus heel goed! Ik had van te voren ook niet bedacht wat voor 'moedergevoelens' dit bij me naar boven zou brengen Sta er echt van te kijken maar inderdaad het worden echt een beetje je kindjes.

succes en veel plezier van 'je kindjes'

[Sannie_xx]

Fijn dat ik niet de enige ben, en ook fijn om te horen dat het minder wordt! Van het weekend lekker veel bij ze geweest en vandaag eerste schooldag weer. Maar gelukkig was vandaag de pauze lang genoeg (zieke docenten) dat ik ondertussen een uurtje naar huis kon (woon redelijk dicht bij school) en nu weer lekker even bij ze zit en ze allebei met mijn benen zitten te spelen. Dan zijn ze maar 2x3 uurtjes alleen, dat vind ik minder erg dan meteen van 9u tot 5u. Ze komen wel meteen naar me toe als ik er ben maar spelen verder vooral met elkaar, dus wat dat betreft hoef ik me niet schuldig te voelen. Ze vermaken zich prima met elkaar! Er wordt heel wat afgespeeld, zie ik aan kussentjes die van de bank af liggen, sloffen die drie meter uit elkaar liggen, laken dat half van de bank is gerend

Uumie; Ja het is dubbel, dat weer naar school gaan. Ik begin met een mastertraject wat eigenlijk een nieuwe opleiding is, dus dat is allemaal best spannend en nieuw. Maar vanwege de kittens kijk ik er toch ook tegenop, ja. Kan me voorstellen dat je dat helemaal hebt als je een ziek katje hebt

Je hebt wel gelijk, Loek, dat je af en toe gewoon eens weg moet kunnen. Het duurt nog enkele maanden voor ik in mijn nieuwe appartement woon..... tot die tijd kan ik niet van mijn vriend vragen dat hij altijd hier slaapt. Hij heeft immers ook katten (moeder en broertje van Mouse). Daarna wordt het makkelijker; dan woont hij drie appartementen onder mij en ben ik altijd in de buurt als ik bij hem blijf slapen. Vind ik fijner....

[marjolijn87]

Ik heb ook twee katten, zijn nu 9 maanden, maar vond het verschrikkelijk als ik ze alleen moest laten. Maar het is ook wel weer goed, want dan kunnen ze ook alleen zijn. Als ze dat vanaf jongs af aan leren weet je later dat ze goed alleen kunnen zijn. Gelukkig zijn die van mij ook met zn tweeen dus vervelen doen ze zich niet

De eerste nacht dat ik weg ging was verschrikkelijk, ik wist niet hoe snel ik naar huis moest gaan om met ze te kroelen. Ik vraag altijd aan mijn moeder of zus of ze dan even langs willen gaan.
We zijn ook twee weken op vakantie geweest, toen miste ik ze pas echt!!!! Ik was super blij dat ik weer naar huis kon, voelde me zo schuldig dat ik ze alleen had gelaten. Maar ja ik vind op vakantie gaan ook wel heel lekker.... Gelukkig had ik een goede oppas die elke dag een uurtje met ze kwam spelen. Ze kwamen niks te kort.

Nu is het mannetje voor het eerst naar buiten, ben nog nooit zo bezorgd geweest! Ik bleef maar naar buiten kijken of hij al terug kwam. Gelukkig kwam hij gewoon terug en was er niks aan de hand. Ik zou wel een gps-chip willen zodat ik hem overal kan volgen...

Het wordt echt minder met de zorgen, maar het blijven je kindjes!

[Sannie_xx]

Nou, ging het net allemaal lekker; minder bezorgd, ze redden het allemaal wel...... gebeurd mij weer wat

Ik was gelukkig thuis.
Ik zat rustig op bed een beetje nutteloos achter de laptop, mijn kittens fijn aan het spelen. Dan hoor je ze eigenlijk constant wel rennen/spelen/klieren dus ik was daar even niet zo op aan het letten. Ik sta op om iets van mijn bureau te pakken en ik zie dat Mouse bezig is mijn laken dat ik anti-krasjes over de bank heb gelegd eraf te trekken.
Maar dan kijk ik nog iets beter en zie ik dat hij bezig is zichzelf te wurgen!! Hij had blijkbaar een gat in het laken weten te maken (wanneer?hoe?) en daar zijn kop doorheen gestoken en is daarna in een poging daaruit te komen waarschijnlijk gaan draaien en was zo een soort van strop voor zichzelf aan het maken
Ik denk/hoop niet dat het al lang bezig was, want hij had ook helemaal niets laten horen - dat vond ik zo raar. Zo'n beestje gaat toch piepen oid als er iets mis is?
Hoe dan ook, ik heb hem meteen gepakt en als eerste het stuk laken om zijn hals losser getrokken - dat ging gelukkig wel makkelijk. Hij zat héél stil terwijl ik dat deed - ik vond het zo eng Toen kon ik het eraf halen en heb ik hem helemaal geschrokken tegen me aan gehouden. Voor Mouse was het avontuur echter al voorbij en die begon alweer te wurmen; laat me los, ik wil spelen.
Heeft nergens last van..... maar ik wel. Ik voel me mega schuldig. Ik let er zó goed op, ook touwtjes e.d. wegleggen en speeltjes die ze om hun nek zouden kunnen draaien. Ik dek de verwarming zelfs af omdat ik bang ben dat ze erachter komen en dan gebeurd mij dit.... en ik ben al zo onzeker dat ik het allemaal niet goed doe.

Is dit nou gewoon een gevalletje 'zoiets kan iedereen gebeuren' of ben ik toch nalatig geweest?
Het laken heb ik van de bank gehaald - dat komt er niet meer op. Dan maar krassen.

[rieneke]

iets dergelijks overkomt ons allemaal wel eens.
ik heb hier een kat gehad die in paniek door de tent rende, met het hengsel van een plastic zak om z'n nek.
ook heb ik wel eens een kat gehad die in paniek achteruit liep, met z'n kop in een leeg blikje.
je kan nou eenmaal niet alles voorzien, hoe alert je ook bent.

[Sannie_xx]

Nee dat is ook zo... als je ook alles zou bedenken wat allemaal fout zou kunnen gaan, dan kunnen ze helemaal niks leuks meer doen. Het maakt het er echter niet makkelijker op om de deur uit te gaan....
Je schrikt je te pletter als je je beestje zo ziet. En dat schuldig voelen achteraf Jeetje wat een verantwoordelijkheid voel je dan ineens. Ik kon wel huilen, terwijl Mouse allang weer vrolijk aan het spelen was.

Dankjewel voor het lieve antwoord, Rieneke

[loek]

Hoi Sannie
He bah, wat kunnen die beestjes toch enge dingen doen he. Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen (zegt degene die haar kat uit het raam heeft 'laten' vallen namelijk) Moet daar nu ook weer aan terugdenken als ik jou verhaal hoor. Wat voelde ik me schuldig en bang zeg....de 'wat als gedachtes' zijn dan ook niet te houden.

Zelfs dat is nu bij mij gezakt hoor. Het is allemaal goed afgelopen! Je beestje is er gewoon nog! Heeft er zelf niets aan overgehouden. En jij (en wij) weer wat geleerd: laken dus ook gee goed plan blijkbaar.

Weet je wat ook geen goed plan is, dat is me gebeurd 1 van de eerste paar dagen dat ze er waren. Met een wasknijper laten spelen.
Ja duh zou je denken. Tja er lag per ongeluk een wasknijper, en leuk dat ze deze vonden. Dus ik dacht nou prima ze verzinnen hun eigen speelgoed. Totdat die wasknijper dus op een pootje zat vastgeknepen. Zo da's ook stressen. Muis piepen en wegkruipen (!) wat erg handig is als je ze wil bevrijden (dat ze dat dan niet snappen he ) Ik heb haar wel vrij snel te pakken gekregen hoor, en niets meer aan de hand. Maar wasknijpers laten slingeren, dat doe ik dus nooit meer.

Zo'n laken, dat had ik ook echt niet bedacht hoor. Wat dat betreft win ik met de wasknijper...want dat was achteraf toch eigenlijk WEL te verwachten.

Niet twijfelen aan jezelf ook Sannie!

[Poezebal]

Haha dat is echt heel normaal hoor

Ik heb dat nog steeds. En ik heb al heel wat jaren katten
Voordat ik de deur uit ga, check ik altijd 2 keer de katjes of ze wel lekker op hun plekjes liggen te slapen, en of de hond wel gemakkelijk ligt op de bank

En vaak kijk ik nog ff door t raam om gedag te zeggen
Als ik niet al mn katjes ff gedag heb gezegd voordat ik wegga voelt het niet goed en kan ik daar gewoon echt de hele dag mee zitten

Sinds 2 week woont Nero hier, en die moest dus eerst apart omdat hij een erg dikke buik had waarvan ik twijfelde tussen gewoon wormen, of een ernstige aandoening.

Boven was het vrij warm, en ik heb dus van die klapramen, die je naar binnen klapt.
Hij was uberhaupt te klein nog om er op te springen, maar zekere voor onzekere, en heb dus handdoeken over de breedste rand gelegd zodat hij nergens er tussen kom komen.
Als wij weg gaan van huis en er blijft een van de keukenramen open, dan zijn de horren gesloten en doe ik de lamellen ook omlaag en dicht.
Ook zoiets

En als ik een weekend weg ben dan bel ik s'avonds altijd ff de oppas of alles wel goed is met de poezels