Rafelige kattenoortjes oud dametje

[Vinny]

Onze Vinny, een blauwe Britse Korthaar, van 17 jaar alweer ziet er ondertussen behoorlijk bejaard uit. Af en toe kan ze het kattenluikje niet meer vinden waardoor er ongelukjes binnen plaats vinden. Ook kun je wel zien dat ze last heeft van stijve botjes. Aan de andere kant hobbelt ze nog steeds een paar keer per dag voor een hapje of een drankje. Regelmatig komt ze toch even een knuffie halen. Nu heeft ze echter in een keer weer een stukje uit haar oor. Allebei de oortjes zien er nu een beetje geraffeld uit. Krijg niet de indruk dat ze er last/pijn van heeft. Weet iemand wat dit is of wat ik er aan kan doen? Eerlijk gezegd durf ik niet naar de dierenarts. Ik ben bang voor de spuit die er onvermijdelijk aan gaat komen op termijn.

Groetjes,
Bazinnetje van Vinny

[rieneke]

komt ze los buiten dan, zodat ze kan vechten met andere katten?
want daardoor ontstaan die rafeloortjes meestal.
wat betreft de stijve botjes; ik geef hier glucosamine en visolie, en de katten hebben er duidelijk baat bij.
wat betreft de dierenarts, zou ik eens een ouderdoms check up laten doen.
het is eng, dat weet ik (ben vorige week met miep van 16 geweest), maar dan weet je wel hoe haar gezondheid is, en of ze mss gebaat zou zijn met dieetvoer.
ik hoop dat je meisje nog lang mee mag gaan!

[Vinny]

Hoi Rieneke,

Vinny kan in principe in en uit lopen wanneer ze wilt, maar wat ze heeft aan haar oortjes is echt niet van het knokken. Ik weet wel wat je bedoelt, heb al vele stoere katers met vechtersoortjes gezien. Maar dit is echt anders. Het ziet er een beetje opgerold uit aan de randjes, wat brokkelig.

Goede tip van je tegen de stijve botjes. Haal je dat bij de reform of specifiek bij de dierenspeciaalzaak?

Misschien moet ik er inderdaad eens aan geloven om Vinny eens bij de dierenarts te laten zien. Qua voer krijgt ze al top knabbels. Die eet ze ook graag. Dus daar ligt het denk ik niet aan.

[rieneke]

laat vinny toch eens bekijken door de dierenarts.
het zou kanker aan de oortjes kunnen zijn?
is op zich niet schrikbarend, en goed iets aan te doen.
je zegt dat ze goede knabbels krijgt, maar wat ik meer bedoel is dit:
veel oudere katjes hebben slechte nieren.
als je dat laat onderzoeken, kan je haar dieet daar op aanpassen, en haar zo langer bij je houden.
de glucosamine geef ik in poedervorm door het natvoer.
ik haal het bij een goede drogist.
de visolie koop ik in capsules bij het kruitvat, dagelijks prik ik een capsule leeg over het eten.

[Vinny]

Bedankt voor je tips! Ik ga er zeker wat mee doen. Als het nog hoeft tenminste......... Toen Vinny laatst weer een presentje voor ons had gedeponeerd ergens in de hoek van de kamer reageerde mijn man met: "nog 1 keer en ze krijgt een spuit in haar kont, ik blijf aan het poepruimen....."

Vanmorgen kwam ik dus als eerste beneden, en het was echt niet leuk meer. Op 5 plaatsen lagen er allerlei variaties die een kat kan produceren. "Bewijsmateriaal" maar meteen zonder sporen opgeruimd en schoongeboend. Ik denk dat ik het maar niet vertel aan mijn man. Als oudere mensen incontinent worden krijgen ze toch ook niet meteen een spuit? Ik vind het wel moeilijk allemaal. Heb ook te dealen met ons 9-jarige gevoelige zoontje.

We zien wel.

[rieneke]

ik schrik eerlijk gezegd wel van je bericht.
als je poes echt incontinent is, dan moet je met haar naar de dierenarts, klaar.
als ze wat aan het dementeren is geslagen, en ongelukjes heeft omdat ze het kattenluikje niet weet te vinden, dan zet je binnen toch 1 of 2 bakken neer?
een simpel teiltje is al voldoende.
ikzelf laat een kat pas inslapen als het leven voor de kat uitzichtloos is geworden, niet omdat ik last heb van het beestje.
ik heb zelf een kat gehad die het hele huis onderplaste, dus ik begrijp de frustratie wel hoor.
maar in dit laatste bericht proef ik zo weinig liefde voor je beestje.

[Kattenbella]

Vinnie, ik begrijp je wel hoor en ik proef juist heel veel liefde voor je kat. Je kent haar goed en bent bang voor de diagnose.

Ik zou zeker een kattenbak in huis neerzetten en een check up bij de dierenarts laten doen.
Onthoud 1 ding, niemand kan een euntenasie verplichten. Meestal valt het mee.
Je kent je kat het beste!

Sterkte en laat ons weten hoe het is gegaan

Bella en de katten

[Vinny]

Het klopt wat je schrijft Bella. Ik ben gewoon doodsbang voor de diagnose. Ik kan dit grijze dametje nog niet loslaten. Zie het nog voor me toen we haar kregen en ze continu in mijn nek wilde liggen. Een donzig bolletje leek het wel. Elke ochtend als ik beneden kom ga ik meteen kijken hoe ze er bij ligt in haar mandje. Soms hoop ik gewoon dat ze ingeslapen is. Gewoon omdat ik voor haar en onszelf die gang naar de dierenarts wil besparen. Maar ze oogt echt niet dat ze pijn heeft. Ze knort nog, loopt naar haar voerbakje. Sloft af en toe nog naar een ander plekje om in het zonnetje te genieten. En als ze dan even buiten is (dan moet ik haar wel een handje helpen) zie je haar gewoon genieten met haar wipneusje met kromme snorhaartjes de frisse lucht opsnuivend. Maandag gaan we naar de dierenarts. Maar voor mij is het eigenlijk wel duidelijk wat we te horen gaan krijgen, vrees ik. Zo'n dierenarts kan toch niet ter plekke beslissen voor "de spuit"? Want dat wil ik echt niet hoor. Nou ja, laat ik nu maar eerst even afwachten hoe het loopt.

Ik laat jullie het zeker weten als ik meer weet.

Bazinnetje van Vinny

[Sandra W]

Meestal laat de dierenarts je rustig wennen aan het idee en je mag soms zelfs op een ander moment terugkomen of het thuis laten doen, maar als de medische noodzaak heel dringend is zullen ze er wel op aandringen om het gelijk te doen. Denk in dat geval dan aan het belang van je poes en gun haar dan een snel pijnloos en waardig einde. Laten we echter positief blijven en wie weet kan ze nog een poosje mee! Heel veel sterkte maandag en laat je ons weten hoe dit verder afloopt?

groeten,
Sandra

[Hilda]

Hoe is het gegaan met Vinny gisteren bij de dierenarts?
Groetjes Hilda

[Vinny]

Hallo allemaal,

Het is voorbij met Vinny. Toen de dierenarts hoorde wat er aan de hand was en Vinny onderzocht vertelde ze dat het geen zin meer had om te behandelen. Ze was gewoon op. Met daarop de vraag of ze "het" maar meteen zou doen. Vreselijk. Wat er dan door je heen gaat. Onbewust of misschien wel bewust had ik de hele week al afscheid van haar genomen. De nacht voor het bezoek aan de dierenarts kon ik helemaal niet slapen. Extra veel geknuffeld, geaaid, lekkere hapjes en zo. Ik had geen oppas kunnen krijgen, mijn zoontje van 9 was er dus bij. Maar wie zou er bij gebaat zijn als ik voor een andere keer afsprak. Het bleef vreselijk natuurlijk. Komt bij dat Vinny in de stress schiet als ze in of uit een kattenmandje moet. Dat wilde ik haar ook besparen. En of het nu zou gebeuren, of de week erop....... De dierenarts was erg lief voor Vinny en ons. Had me goed willen houden, ook voor mijn zoontje, maar we hebben bij elkaar liggen uit te huilen terwijl we de steeds langzamer adem halende Vinny aaiden. Zo verdrietig.

Thuisgekomen heeft mijn man haar in de tuin begraven. Hij was zichtbaar aangedaan. Logisch natuurlijk, maar dat had ik eigenlijk helemaal niet zo ingeschat. Maar je beseft nu ook zo goed dat in de bijna 18 jaar dat ze bij ons is geweest we met haar zo veel hebben meegemaakt. We hebben wat afgesjouwd naar de dierenarts. En ze had een zwak om te vrijen met mijn man's voeten. Als ze vroeger hoorde dat Eric wakker was en op de overloop liep holde ze snel naar boven om haar kans waar te nemen. Maar ja, buiten de kamer kwam ze eigenlijk al maanden niet meer. Laat staan boven. En zij heeft ook veel meegemaakt met ons. Een andere kat erbij. Een kindje. Een andere woning. Van de ren naar lekker buiten kunnen lopen in de tuin.

Nu ligt ze hier in deze tuin dus met een lampionnetje er boven, met kiezelsteentjes. En een afscheidsbordje van mijn zoon met als tekst: "doei Vinny, bedankt dat je me zo goed hielp.....". (Tim maakte wel eens mee dat als hij verdrietig op de bank zat dat Vin kopjes kwam geven, heel bijzonder omdat ze dat eigenlijk alleen maar deed bij mij en mijn man). Zag net wel dat Whoopy onze andere kat daar had gegraven. Ben benieuwd of die nog een reactie gaat geven. Ik wel in ieder geval. Blijf tranen voelen in mijn ogen. Zie de hele tijd die lege plek. En zo vreemd, Vinny produceerde eigenlijk heel erg weinig geluid, af en toe een beetje snurken, maar nu ze er niet meer is en ik de radio uit heb staan word ik maf. Zo stil. Zo'n gemis. Dag Vinny...... Dag meissie........ Dikke knuf van mij........

[rieneke]

pfff de tranen schieten in m'n ogen bij je verhaal.
wat is het toch verdrietig als je afscheid moet nemen na zoveel jaar lief en leed.
heel veel sterkte!

[rissie]

Heel veel sterkte het met verlies van je kanjer.

[Kattenbella]

Heel veel sterkte!
Jullie hebben het zo mooi gedaan, het blijft verdrietig!

Misschien is het fijn voor jullie een stukje op de topic afscheid te schrijven met eventueel foto's.

Knuffels van ons hier!

[Hilda]

Heel veel sterkte met het verlies van Vinny...