Hoi forum,
Ik wou dat ik me in wat leukere omstandigheden aan jullie kon voorstellen, maar helaas.
Wij hebben onze Pluis afgelopen zaterdag opgehaald bij de kattenopvang, waar ze een maand geleden binnen was gebracht als zwervertje. Ze is nu ongeveer 10-11 maanden oud.
Zaterdag ging alles goed, ze heeft het huis geinspecteerd, een bakje eten gehad (rond 9 uur 's avonds) en kwam spontaan bij ons op schoot springen om knuffeltjes te halen. Het is dan ook een echte knuffelkont.
Zondagochtend heeft ze nog een beetje kattenmelk gedronken, maar in eten (blik of brok) had ze geen zin. De hele dag heeft ze niks gegeten. Nouja, vanwege de verhuizing dacht ik, we kijken morgen wel verder. Totdat ze rond een uur of 7 flink moest overgeven. Ik kon de brokjes en vlees van de vorige avond nog duidelijk herkennen!
Op advies van de kattenopvang zijn we toen naar de (weekend)dierenarts gegaan, die heeft haar een middeltje tegen braken gegeven en wat tabletjes voor thuis. Eigenlijk voelden we ons een beetje als 'onnozele eerste ouders' behandeld door hem.
Het anti-braakmiddel heeft niks geholpen, ze heeft die avond nog steeds niks gegeten. Ook drinken heeft ze de hele dag niet gedaan. De volgende ochtend troffen wij dan ook een ziekig katje aan beneden, en ze had in de nacht weer twee keer overgegeven. Ik heb haar toen meegenomen naar een andere dierenarts, de vaste arts van de kattenopvang, en hij heeft haar als eerste een flinke lading vocht bijgegeven. Daarbij een antibioticaspuit en nog steeds het antibraakmiddel.
Van het vocht leefde ze wel een beetje op, maar eten zat er nog steeds niet in. Ik heb bij een vriendin van mij gezien wat leververvetting bij een katje kan aanrichten, dus 's middags heb ik toch weer contact opgenomen met de dierenarts. We hebben besloten te beginnen met dwangvoeding, dat is ook een aantal uurtjes goed gegaan. Om een uur of 8 heeft ze alle zorgvuldige voedingen (iedere 2 uur 5 ml. convalescensce support, de andere uren wat vocht) in een grote gulp er weer uit gespuugd.
Omdat ze nog steeds zienderogen achteruit ging dus toch maar weer de dierenarts gebeld. We mochten meteen langskomen. Daar heeft hij haar nog een keer nagekeken en wat bloed getest. Grote schrik: een hele lage leukocytentelling, wat vrijwel zeker op kattenziekte wijst. Het rare is alleen dat ze de 'standaard' kenmerken totaal niet vertoont: ze heeft geen koorts (zondag ook al niet), geen diaree en ook geen overmatige dorst. Ze zit alleen maar heel teruggetrokken in een hoekje (onder het aanrecht) en oogt heel ziek.
De dierenarts heeft ons 10% kans gegeven dat ze nog beter kan worden. Ik kan het echter niet over mijn hart verkrijgen dit gezond ogende, oh-zo-lieve katje zomaar op te geven. We gaan er dan ook vol voor! Ze heeft nu een pijnstillend spuitje gekregen en ik ben weer aan het voederen geweest. Tot nu toe blijft het binnen, maar ik wil vooral niet te vroeg juichen. Wel lijkt ze ietsjes opgeknapt: ze ligt nu op de krabpaal of op de bank in plaats van verstopt achter een plant of onder het aanrecht. Daarstraks zat ze zelfs even de deken op de bank te kneden, wat ik maar opvat als een bemoedigend teken. Ik wil er alles voor doen om dit liefie er doorheen te slepen. De komende nacht krijgt ze iedere anderhalf uur een kleine portie dwangvoeding, morgenochtend kijken we dan of ze nog extra vocht nodig heeft.
Ik houd me een beetje vast aan het feit dat haar symptomen zo on-kattenziekte-achtig zijn. Wat het dan wel kan zijn zou ik ook niet weten, zeker omdat de leukocytentelling zo laag was. Aan de ander kant knapt ze wel zichtbaar op nu.
Jullie weten waarschijnlijk ook niet wat er aan de hand is, maar ik vind het sowiezo al fijn om even mijn hart te kunnen luchten. Maar mocht iemand enig idee hebben hoe ik mijn Pluis hier doorheen kan slepen dan hoor ik het heel graag!
niet eten en overgeven
Het ging de goede kant op met haar. Helaas heeft ze er een longontsteking bovenop gekregen, en dat was te veel van het goede. In de nacht van donderdag op vrijdag is ze overleden.
Ondanks het feit dat we haar nog maar net hadden missen we haar heel erg. Ze was een echt bikkeltje en een doorzettertje, en zelfs toen ze zich heel ziek voelde en zwabberend op haar pootjes stond kwam ze nog naar ons toe om kopjes te geven. Een katje uit duizenden!
Ondanks het feit dat we haar nog maar net hadden missen we haar heel erg. Ze was een echt bikkeltje en een doorzettertje, en zelfs toen ze zich heel ziek voelde en zwabberend op haar pootjes stond kwam ze nog naar ons toe om kopjes te geven. Een katje uit duizenden!
. 
