Spijt of rouw

[niso]

Hoi,
Nieuw hier maar veel gelezen wat mij de afgelopen periode goed heeft helpen begrijpen.
2 weken geleden begon de narighed bij een kat van mij, brits korthaar 11 jaar. Hij verstopte zich en wilde niet eten dus direct naar de da. Bij aankomst symptoombestrijding in de vorm van pijnstilling. Gehamerd op een echo en bloedonderzoek, bleek het nierbekken verwijd en een niersteen in de linker ureter.
Direct op laten nemen in het dierenziekenhuis waarna spoeling icm antibiotica was gestart. Wij moesten na gaan denken over het pkaatsen van een sub ivm de blokkade. Dag daarna beter nieuws, de ureter leek toch niet gelokkeerd door de steen maar door de ontsteking die al direct aan het afnemen was na start van antibiotica. De kat heeft uiteindelijk een korte week in opname gelegen met iedere dag bloedcontrole en echo’s.
Alles ging de goede kant op, zo ook de nierwaarden van 370crea terug naar naar 260 zonder infuus. Wel verhoogd. En het steentje in de ureter verplaatste zich niet maar veroorzaakte ook geen blokkade.
De uitkomst van urineonderzoek bleek een ecoli bacterie.
Helaas kon mijn kat Sem ineens ook niet meer zelfstandig plassen en dus werd hij geleegd met katheter. Na bovenstaande besloten om het thuis te gaan proberen maar ook daar niet kunnen plassen, wel persdrang. Sem heeft uiteindelijk een week met katheter gelopen waarmee ik zelf de blaas heb geleegd in de hoop dat de plasbuisontspanner medicatie zou aanslaan. Uiteindelijk bleek dit niet het geal.
Er werd gedacht aan spasme, en een penisamputatie zou een optie zijn. Maar in combinatie met de nierwaarden en het steentje in de ureter hebben we Sem na 2 weken toch laten gaan om verdere leef te besparen.
Het moment was intens verdrietig en nu thuis heb ik enorme spijt van de keuze. Wellicht dat we nog een tijd van hem hadden kunnen genieten.

Ik ben enorm in twijfel of ik voor Sem wel het juiste heb gedaan. We zijn 2 intensieve weken kwijt en Sem werd met de dag beter in zijn herstel van de urineweginfectie. Op moment van inslapen had ik mijn maatje terug, met volle blaas, en wetende dat er een steentje in zijn ureter zit wat vroeg of laat wel of niet voor problemen kan gaan zorgen. Daarnaast verhoogde nierwaarden. Maar niet heel gek hoog.

Inmiddels zijn we 6k aan behandeling verder, onze Sem kwijt, en zit ik met een schuldgevoel over de keuze. Is dit herkenbaar voor velen en hebben we echt de juiste keuze gemaakt of hadden we toch het andere traject moeten starten.

[nellebel]

dat schuldgevoel kennen we allemaal. ik denk dat dart vooral iets zegt over hoeveel we houden van onze kattenvriendjes. op dat moment moet je kiezen. ik ken je kat niet, jij wel. houden van is ook loslaten. ik heb 2 katten. met de een zou ik verder kunnen gaan als de ander. wat doe je je kat aan, wat kan hij/zij hebben. je hebt de keuze gemaakt op dat moment omdat je dacht dat het voor hem goed was. je wilde niet dat hij nog zou lijden. Achteraf is makkelijk praten. hadden we toch........ dat komt ook omdat je hem mist en je het beste voor hem wilde. probeer te kijken naar wat je hem bespaart hebt. je hebt die keuze niet voor niets gemaakt. je hebt hem ook behoed voor verder lijden. door die keuze te maken heb je hem geholpen, hem lijden bespaart, en daardoor moet jij hem nu missen. dat is juist heel lief dat je de keuze voor hem hebt gemaakt en niet heel egoïstisch voor jezelf hebt gekozen zonder naar hem te kijken. en je mag hem enorm missen. en daar hoort dit ook bij. er komt een tijd dat je ruimte gaat krijgen voor de mooie herinneringen. sterkte

[Anne_Milo]

Wat een verdrietig en heftig verhaal. Wat moet het moeilijk zijn geweest om zo’n intens traject met Sem door te maken en uiteindelijk dat moeilijke besluit te moeten nemen. Het is heel begrijpelijk dat je nu met twijfel en schuldgevoel zit. Die gevoelens horen bijna onvermijdelijk bij zulke situaties, juist omdat je zoveel van hem hield.

Als ik lees wat jullie allemaal hebben gedaan, dan klinkt het alsof Sem enorm geliefd was en dat jullie alles hebben geprobeerd om hem een kans te geven. Twee weken lang onderzoeken, infusen, katheteriseren, medicijnen… dat is een zware weg, voor hem én voor jullie. Maar soms laat het lichaam gewoon niet meer toe wat het hart zo graag wil.

Het klinkt voor mij alsof jullie hem hebben laten gaan op het moment dat het nog waardigheid had, vóórdat hij weer in pijn of benauwdheid zou belanden. Dat is geen opgeven, dat is liefde in haar moeilijkste vorm.

Ik wens jullie veel sterkte met het gemis van jullie lieve Sem. Elf jaar samen is lang, en toch altijd te kort.

[niso]

Bedankt voor de reacties. Dit stelt een beetje gerust. Het gemis is intens en ergens had ik misschien meer vrede met de keuze gehad wanneer er geen opties meer waren. Maar alles is achteraf kijken.

[nellebel]

er zijn altijd opties denk ik als je zo gaat denken. ben eerlijk......voor je lieve schat was er geen optie. of was een lange lijdensweg met veel pijn een optie voor jou? nee toch en daarom heb je hiervoor gekozen. zoals anne beschrijft een waardig einde. omdat je van Sem hield en houd

[Anne_Milo]

Ik zou jou, topicstarter, maar ook iedereen die dit topic vindt en met deze gevoelens loopt, ook graag attent maken op het boekje Zijn we niet te vroeg van Hugo Duijn, dierenarts. Dit boekje gaat precies over de twijfel en het schuldgevoel bij inslapen van een huisdier.
Een directe link naar wat informatie hierover is https://www.afscheidvaneenhuisdier.nl/l ... ierenarts/.
En hierbij een link naar een pdf-versie van het boekje zelf: https://oncowaf.be/public/files/Zijn_we ... _vroeg.pdf.
Ik hoop dat dat iedereen die met deze gevoelens worstelt steun en rust kan brengen. Ik weet dat mijn ouders er heel veel aan gehad hebben bij het laten inslapen van onze golden retriever op 11-jarige leeftijd, toen zij ziek was en acute (en agressieve) leukemie bleek te hebben. Als we haar niet lieten gaan, zou ze enkele weken later met heel veel pijn en ellende overleden zijn, en toch denk je "maar die paar minuten even in het park vindt ze nog zo fijn". De lat ligt steeds lager, in mijn ervaring, van wat 'een goede dag' of 'een goed moment' is. Je wil zo graag zoveel goede dagen hebben, maar dat is soms zo lastig.