Kat overleden, ik gebroken

[Asse-Poes]

Tja, Wat is snel? Alleen jij kan dat beantwoorden.

Ik weet nog goed dat mijn allerliefste Asse-Poes 5 jaar geleden overleed. En het enige wat mij hielp om uit het diepe dal te kruipen, was kijken op internet naar een andere kat. Dat gaf mij afleiding en mijn hoofd kon ik zo vast rijp maken voor een nieuwe kattenliefde.
Dat heeft mij geholpen om over het alles overheersende verdriet heen te komen.
En er kwam 2 maanden later een nieuwe kat en dat bleek een topkat te zijn. Zó heel anders dan Asse-Poes, zo ongelooflijk lief en zachtaardig, zó speciaal. Clea werd mijn soulmate. En Clea overleed afgelopen juni.
En weer stortte mijn wereld in.

Sinds 1 maand is Pucc nu bij ons. Een hele leuke kat met grappige trekjes en een heel ander karakter.
Ze lijkt in niets op Asse-Poes of op Clea.
Maar af en toe roep ik haar met de verkeerde naam... het is nog wennen..
Pucc en ik hebben nog een lange weg te gaan. Ik moet in haar gaan investeren, haar leren kennen, haar begrijpen.
Dat gaat nog heel veel tijd kosten. En die tijd heb ik.

Het moeilijke in jouw situatie is dat je een kindje krijgt. En dat kindje zal heel veel tijd en aandacht nodig hebben.
Daar past een nieuwe kattenliefde dan (nog) niet zo heel goed bij.
Daarnaast heb je nu nog een senior poes in huis en of zij wel op een kitten zit te wachten, is ook nog maar de vraag.


Over een look-a-like:
Ik had/heb voor mezelf 1 voorwaarde: Het moest sowieso weer een Siamees worden, maar in een andere kleur.
Onwillekeurig ga je tóch vergelijken en de nieuwe kat zal de vergelijking nooit kunnen doorstaan. Bij een look-a-like maak je het jezelf onnodig extra moeilijk.
Dat is triest voor de kat en ook voor jou, want jouw verdriet en het gemis van jouw kater Dirk wordt daardoor alleen maar erger.

Ik kan je eigenlijk geen advies geven.

[castratenkoor]

Het is heel persoonlijk hoe snel je aan een nieuwe kat in je leven toe bent. Daar kan eigenlijk niemand je advies in geven.
Ik zou zeggen - luister naar je gevoel en laat je niks aanpraten.

De nog aanwezige poes is altijd gewend aan leven met een andere kat. Garanties dat het gaat klikken met een nieuwe kat heb je natuurlijk nooit. hangt helemaal van de karakters af. Maar een pluspunt is al wel dat ze geen jarenlange solokat was.

[HDDBB90]

Klopt inderdaad wat jullie zeggen, onbewust zou ik toch gaan vergelijken en de nieuwe kat zou die vergelijking niet kunnen doorstaan. Wat dan ook niet eerlijk is naar zo'n beestje toe. En er komt inderdaad een baby, en of de senior het allemaal een leuk idee vind (ondanks ze het gewend is om samen te leven) betwijfel ik ook. Dus ik heb besloten het nu niet te doen. Inderdaad dit verdriet eerst maar verwerken.. het doet nog steeds enorm veel pijn. Het huilen is wel gestopt, tenzij ik hem denk te horen dan komen de tranen wel weer even. De dagelijkse mis momenten kan ik nu traanloos doorkomen, maar het steekt nog steeds enorm. Vooral het besef dat iets wat zo'n rode draad in je leven is geweest van de een op de andere dag compleet weg is. Het is zo ongelooflijk snel gegaan dat ik niet aan het idee heb kunnen wennen, en dat merk ik nu echt. Ik vraag me ook af nu of ik het niet nog een klein weekje had kunnen rekken, maar natuurlijk kon dat niet. Hij bloedde leeg van binnen..
We zijn de pijn en serieus heftige klachten echt voor geweest, en dat maakt het ook extra lastig. Hij oogde thuis nog wel oke met momenten, dus waren we dan niet te vroeg? Maar de serieuze klachten zouden hoe dan ook komen, en het ging enorm snel dus ik weet dat dat echt geen optie was, maar al die wat als vragen blijven door mijn hoofd spoken..

Asse-poes; jouw verdriet is ook nog best vers dan.. hoe gaat het daar nu mee?

[Asse-Poes]

Bij de ene kat, vooral als het een zorgenkat was, duurt de rouwperiode langer dan bij een andere kat.
Met de ene kat is de band net iets specialer dan met de andere.
Het heeft tijd nodig.

Ik mis Asse-Poes ook nog steeds, maar als ik aan haar denk doet het geen pijn meer. Sterker nog, er komt een warm gevoel en vaak ook met een glimlach erbij.

Bij Clea is het nog te vers. Ik mis haar nog elke dag en ook al zijn de tranen opgedroogd, de pijn is er nog steeds.
Ik vermoed dat dat pas overgaat als Pucc en ik een diepere relatie met elkaar hebben opgebouwd.
Zo ging het ook met Clea na het overlijden van Asse-Poes.

Ik heb Bellow nog, een raskat Siamees. Hij kan niet alleen zijn, dan wordt hij depri en blèrt zijn keeltje schor.
Het was ook heel verdrietig dat hij al 2x dit moest meemaken.
De dag nadat Pucc kwam was dat geblèr over
In ons geval was het dus ook pure noodzaak om snel een nieuwe vriendin voor Bellow te vinden. Zijn welzijn is belangrijker dan mijn verdriet.

En zo is elke situatie anders.
Mijn verdriet is nog niet minder, maar Pucc vraagt nu veel tijd en aandacht en die afleiding werkt goed voor mij.



Je schuldig voelen, en de vragen: 'maar als ik...' en 'had ik niet...' kennen we hier allemaal.
Niemand weet wanneer het te vroeg of te laat is. Je neemt die beslissing omdat je op dát moment en in díe situatie een beslissing moet nemen. Je nam die beslissing omdat Dirk geen katwaardig leven meer had. En dat is dapper!

[Mirabelfaucon]

Wat fijn om deze berichten te lezen, ook specifiek met het zwanger zijn. Ik kan daar bijna niets over vinden op internet dus dankjewel. Wij zitten nu in een soortgelijke situatie. Ik ben 8 weken geleden bevallen van een prachtige zoon. We hadden 3 katten, waarvan de oudste een siamees. Die is 4 dagen geleden plotseling overleden. Ze lag ineens dood op de stoep, 11 jaar. Hoewel ze echt mijn zorgenkindje was (een beetje B-rang siamees denk ik; veelste lange nagels, al vanaf heel jong werd ze erg dik en onze andere katten zijn dat helemaal niet, haar tandjes rotten weg, ze had vaak last van ontstekingen en kwaaltjes). Maar ze was zo lief, ze was altijd bij ons, praatte tegen ons en groette ons als we thuiskwamen. En met de baby: onze andere 2 huis tuin en keuken katten kijken er niet naar om en zijn een beetje schuw, zitten daarom nu veel buiten maar de siamees, zij zat op mijn schoot terwijl ik borstvoeding gaf, beschermde de baby als een waakhond en in mijn kraamweek heb ik haar zo gemist toen ik boven in bed lag. En zij mij ook, dus ze mocht toen even op bed bij me en dan begroef ze zich echt in mijn nek. En toen troffen we haar ineens levenloos aan, en het besef kwam pas toen we haar hebben begraven binnen. Het deed zoveel pijn, ik was zo kotsmisselijk van verdriet en heb 3 dagen niet kunnen eten, maarja ik moest wel wát eten want ik geef borstvoeding. Dus met moeite nipte ik dan aan een smoothie. Dat heb ik echt nog nooit meegemaakt, ook niet bij rouwen om mensen. Deze kat noemde ik altijd mijn ‘first-born’ mijn oogappeltje. Mijn man en ik hebben allemaal mantra’s om haar heen bedacht, het klinkt overdreven misschien maar we aanbaden haar echt. Het voelt alsof we een kind zijn verloren en het is zo verdrietig dat we ons 7 weken zo compleet hebben gevoeld als gezin en nu bam, grond onder onze voeten weg. Ik vind dus echt niet dat je overdrijft als je 4 dagen rouwt! Ik denk wel dat weinig mensen dit kunnen begrijpen als je een mildere band met dieren hebt. Wij zitten ook te denken aan een kitten over een paar maanden (of zelfs 2) maar dan wel van een echte cattery, want dit arme beestje leek wel een beetje doorgefokt achteraf. Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat. En over zwangerschap/ net bevallen zijn: de hormonen werken natuurlijk ook niet mee!