Noa, waar dit topic over gaat, is een schildpad poes van september 2013, een bijna 15 jarige poes. Altijd gezond geweest, nooit iets gemankeerd tot een maand geleden. Een stukje voorgeschiedenis is belangrijk, dat gaat over onze andere poes Ylva die ons helaas 22 september 2023 hebben moeten laten gaan op 8 jarige leeftijd. Zij had acute pancreatitis. Heeft 1,5 week opgenomen gelegen in Evidensia Nieuwegein maar het ondanks alle inspanningen van iedereen niet gehaald.
Noa is sinds begin april aan het kwakkelen. Ik dacht er eerst niet zo veel van. Ze was luidruchtig en leek wat afgevallen. At verder bijzonder goed en was kroelerig als anders. Toen ze eind april een beetje had geplast op de bank begonnen mijn zorgen. Ik ben met haar naar mijn dierenarts gegaan. Vanwege haar leeftijd gelijk een uitgebreide bloedafname gedaan. En ook op de alvleesklier geprikt. Uit de bloedwaarden kwam een schildklier waarde van 118. Veel te hoog. De alvleesklier hing op het randje met 35. Begonnen met Thiamacare 2 x daags 2,5mg en na 4 weken prikken. De 4 weken hebben we niet gehaald. Ze leek eerst goed aan te slaan op de Thiamacare, was rustiger. Ongeveer 4/5 dagen geleden begon ze obsessief poten te likken en te krabben. Veel en vaak, ik las dat het een bijwerking betrof dus was sowieso van plan vandaag de dierenarts te bellen. Gisteren avond begon ze echter slechter te worden; ze kwam niet op het normale tijdstip om eten vragen en kwam niet zoals normaal bij me liggen. Toen ze uiteindelijk gisteren avond laat wel wat at, besloten vandaag verder te kijken. Vannacht om 03:00uur sprong ze echter ineens bovenop me in bed. Daarna ging ze apathisch op de kopse kant van het bed boven mijn hoofd liggen. Ze reageerde amper en wilde eigenlijk niet geaaid worden. Na 2 uren ‘waken’ besloten even te gaan slapen, ze lag rustig in de vensterbank te tutten en daar lag ze 2 uren later om 07:00uur nog. Oncomfortabel en niet blij dat was heel duidelijk.
Om 09:00uur meteen mijn dierenarts gebeld en ik kon gelijk terecht. Uitgebreid nagekeken. 40 gram aangekomen en het hart klonk rustiger dan vorige keer. Ook weer bloed geprikt, waar ik bang voor was werd werkelijkheid; de alvleesklier waarde was nu 65. Ik ben in alle staten en zo verdrietig. De dierenarts heeft aangegeven dat dit niet hetzelfde is als met Ylva, daar dit de chronische variant is en daarmee beter te behandelen. Ze heeft bij de dierenarts een onderhuids infuus gehad, een injectie (Prevomax) en ik heb Cerenia mee gekregen om morgen ochtend mee te starten. Daarnaast Buprenorfine voor als ze weer zo slecht gaat als vannacht. En als voer de Sanimed Cat Skin Sensitive en natvoer RC Sensitivity Control chicken+rice.
Ze ligt nu met een enorme dikke vocht bult onder het bed van de dochter op een favoriet handdoekje. Ik zit met een doos tissues op de bank. Ik ben enorm bang waar we gaan eindigen. Ik wil niet hetzelfde traject als Ylva volgen, daar hebben we veel te lang mee door gemodderd. Maar waar trek je dan wel die grens. Het is zo lastig. Ik merk dat het ook een enorme wissel op mij trekt, veel verdriet en stress.
Hebben jullie ervaringen? Meningen? Hoe zouden jullie het aanpakken?
De knappe dame in kwestie, vanmorgen bij de dierenarts.
foto's online delen
