Goed of slecht? Intro kitten aan poes

[Toyuvi]

Hoi allemaal,

Na veel berichtjes te hebben gelezen hier over dit onderwerp heb ik besloten om toch ook maar een berichtje te plaatsen. Dit omdat elke situatie echt weer anders lijkt. Mogelijk dat een aantal katten kenners mij kunnen helpen zou ik heel erg waarderen!

Mijn verhaal (zo uitgebreid mogelijk omdat dit mogelijk kan helpen):
Ik woon samen met mijn vriend in een eengezinswoning met een afgesloten tuin voor de katten. Wij hebben in april 2016 2 kittens geadopteerd, broertje (Toby) en zusje (Ivy). Dit waren dikke maatjes. Nu is 1,5 maand geleden Toby plots overleden aan de ziekte HCM. Wij waren er echt kapot van (en nogsteeds). Ivy heeft afscheid kunnen nemen en leek erna wel gewoon haar ritueeltjes te doen(eten, drinken, slapen) op haar vaste tijden. Ze leek alleen wel minder te spelen en heeft dus altijd een maatje gehad als wij weg zijn. Dus besloten we een kitten erbij te nemen. Een week geleden hebben wij Yuki opgehaald. Hij is nu 16 weken oud en goed gesocialiseerd in de Cattery waar hij vandaan kwam.

Wij hebben yuki bij aankomst, zonder dat ze elkaar gezien hebben, een eigen kamer gegeven op zolder. Dit is een logeerkamer en heeft al z’n spulletjes daar staan. Hij was al vrij snel op zijn gemak. Het is sowieso een hele makkelijk lieve kitten die alles al vrij snel goed vindt en niet bang is aangelegd. Vanaf dag 1 tot nu zijn we geuren aan het uitwisselen. Spulletje van Yuki bij Ivy, doekjes waarmee over de wangen zijn gewreven en vice versa. Ivy reageert nauwelijks op de geuren, snuffelt even en doet waar ze mee bezig was of loopt weg met staart omhoog. Yuki loopt inmiddels door heel het huis en als ivy in de tuin is ook in de woonkamer. De woonkamer is waar ivy het liefst zit. Ook als hij in de woonkamer is geweest trekt ze zich er niet veel van aan.
Inmiddels weet ze wel dat hij er is en vindt ze het spannend om naar boven te gaan. Ze komt eigenlijk alleen boven als we gaan slapen en dan slaapt ze heel de nacht bij ons. Verder reageert ze nogal angstig boven en als ze hem hoort rent ze ook naar beneden.

Natvoer geven we ( sinds 3 dagen) bij elkaar in de buurt met een hekje van horgaas ertussen en half open met een doek. Gaat goed. We hebben een glazen deur tussen de woonkamer en gang en ze heeft hem al gezien. Dan gaat ze vanaf een afstand kijken en is ze eigenlijk best wel bang. We proberen haar dan te lokken maar dat lukt vaak niet. Ivy is geen kat die dol is op eten ( ze is ook suuuper kieskeurig) en doet vooral verder waar ze zelf zin in heeft. 1x yuki de woonkamer in gelaten waar ze bij was maar ze dook gelijk onder de bank en ik vond het te eng om yuki daar op af te zien lopen, dus uit elkaar gehaald. Gisteravond glazen deur afgeschermd en de deur op een kier gehouden. Met ivy spelen en yuki zat rustig te wachten. Eerste contact ging goed tweede contact blazen en grommen. Yuki duikt dan ineen van ‘sorry ik blijf al weg’

Enfin, lang verhaal! Mijn vraag is doe ik het goed? Wat is mijn volgende stap? Ik heb geen idee of ivy agressief kan reageren, ze is wel heel angstig aangelegd... moet ik me al wagen aan een stap verder door onbeperkt de glazen deur onafgedekt te laten? (Dus visual contact alleen)? Ik ben zelf bang voor vechten en dat het daarna niet meer goed komt..

Heel erg bedankt alvast voor de reacties!

[Rik]

Welkom op het forum.

Ja... het gaat goed. Je hebt zelfs een traditionele introductie gedaan terwijl dit voor een kitten meestal niet nodig is. Maar de stappen die je hebt gedaan kunnen ook absoluut geen kwaad hoor.

Nu lijkt het mij wel tijd om eens te kijken hoe ze op elkaar fysiek reageren. Tot gevechten zal het niet komen denk ik. Dan zou je dat met het hek al gezien moeten hebben. En dan zou je aan Ivy moeten zien dat ze aan wil vallen. Dat is allemaal niet.

Wat wel kan is dat Yuki enthousiast naar Ivy wil gaan. Daar zal Ivy op reageren met brommen, blazen en waarschijnlijk zelfs een flinke mep uitdelen als Yuki te dichtbij komt. Maar dat hoort er allemaal bij (is onzekerheid aan de kant van Ivy). Maar Yuki zal zo sociaal genoeg zijn om dat te zien en zal zich dan terugtrekken. Zolang Ivy er dan niet als een wilde achteraan gaat, zal dat dus niet leiden tot gevechten. En daarna is het gewoon een kwestie van aftasten tussen die twee. Wat hebben ze aan elkaar, etc. Je kunt de spanning op bepaalde momenten weghalen door snoepjes of spel. Dan kan de ander rustig toekijken en 'herkennen' dat die andere ook een kat is.

In principe is het dus hooguit Ivy die de 'gevechten' zou kunnen beginnen. Maar omdat zij onzeker (en wat bang) is, zal dat niet gebeuren. Hooguit dus een paar flinke meppen als Yuki te dichtbij komt. En een sociaal kitten weet dat ook en zal dat niet 'vreemd' vinden en afstand nemen.

[Toyuvi]

Bedankt voor je reactie Rik. Het is fijn om advies te kunnen vragen. Hoe denk jij over de adviezen van de gedragstherapeuten? Die doen het extreem langzaam, ooo voor een kitten.
Ik ben nogsteeds bang om de fysieke confrontatie aan te gaan omdat ik nog veel stress zie bij Ivy. Als ik naar de sites van kattengedragtherapeuten ga zeggen ze ook dat dit niet mag. Zo lastig als er overal verschillende verhalen staan. Je wilt het beste voor je beestjes

De een zegt niet voeren bij elkaar de ander zegt wel voeren bij elkaar. Sinds vandaag wilt Ivy dus niet meer eten als Yuki bij de deur ook aan t eten is. Ze wilt eigenlijk helemaal niks als hij in de buurt is...

Dat maakt de introductie een stuk lastiger als ze niet af te leiden is met eten of spelen. Iemand tips?

Of inderdaad maar gewoon de confrontatie aangaan?

Ik ben misschien een beetje een schijterd, maar dit komt voort uit liefde voor mn katten

[Rik]

Ik weet niet welke gedragstherapeuten dat zeggen. Maar hier op het forum worden kittens meestal gewoon bij de volwassene gezet. Introductie met twee volwassenen is natuurlijk een ander vehaal. Normaal heeft de volwassen kat toch de bovenhand en hangt het van die af hoe de verdere intro loopt. Valt ze aan of kijkt ze af en heeft alleen meppen als de kleine de grens overgaat.

Mijn gevoel zegt ook hoe langzamer je dat doet, hoe meer je de stress uitrekt (wat ook niet goed is).

Bij een volwassenen introductie is het ook niet direct voeren bij elkaar. Want dat levert stress op en dat mag met voeren niet voorkomen. Wat wel kan is de grens van stress opzoeken en daar nét onder blijven zitten. Want je moet wel over het 'gemakkelijke' heen gaan. Want anders boek je nooit vooruitgang.

Sinds vandaag wilt Ivy dus niet meer eten als Yuki bij de deur ook aan t eten is.

Dat is dan dus nét een stapje tever. Dan weer een paar meter terug met dat bakje en opnieuw beginnen. Verder wel binnen oefenen met spel bij elkaar met jou ertussen en snoepjes geven.

Ik hoop dat er nog iemand kan reageren met een grote groep katten waar een kleine bijgezet is.

[Suuzjex]

Wat een zielig verhaal.. ik ken herken dit verhaal heel erg. Toevallig had ik 2 savannah broertjes geadopteerd, helaas die toevallig ook Toby heette is ook ineens overleden. Met symptomen van hcm maar het was al te laat om een onderzoek te starten. Hij heeft paar uurtjes op de ic gelegen voordat wij de aller moeilijkste beslissing ooit moesten maken. Toby was een kitten van net 5.5 maand oud. Helaas aangeboren hartafwijking en de narcose hem fataal heeft gemaakt . Binnen 48 uur liep hij vol met vocht en kon hij amper ademen.

Wij hebben toen ook een kleine erbij gezet , onze ervaring was om te katten gewoon gelijk bij elkaar te zetten zodat ze gelijk aan elkaar konden wennen. Maar nu was de oudste ook nog een kitten dus dat kan misschien anders zijn dan bij volwassen katten. Maar bij ons waren ze binnen 3 dagen dikke maatjes.

Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van Toby , ik herken je gevoel en ik weet hoe verschrikkelijk het is. Het doet ons ook nog elke dag pijn

[Toyuvi]

Jeetje dat is ook een heftig verhaal. En inderdaad denk ik dat we elkaars gevoel goed begrijpen.. het is gewoon niet eerlijk dat zo’n jong beestje dood moet gaan. HCM is een verschrikkelijke ziekte en hoop dat ook nooit meer mee te maken. We hebben nu dan ook naar een kitten gezocht met stamboom waarvan de ouders helemaal getest zijn. Niet helemaal waterdicht maar verkleind de kans wellicht...

Gelijk erbij zetten willen we voor Ivy niet doen omdat het teveel stress oplevert. We merken wel dat ze zich nu al minder aantrekt van de aanwezigheid van Yuki. We gaan proberen eind deze week de deur open te zetten. Spannend!

jij ook heel veel sterkte. We zullen onze Toby’s nooit vergeten en altijd in ons hart houden.

[Suuzjex]

Hcm is ook echt een verschrikkelijk ziekte.. vaak merk je het pas na 2 jaar alleen dit was al na 5.5 maand.. de katten hebben wel een stamboom en ouders getest maar zoals je t zegt de kans is er wel.

Ik ben sinds de dood van toby ook veel angstiger en soms angst aanvallen.. dit moet slijten nu hebben we een savannah f5 die is vorige week gecastreerd maar jeetje wat een angst die dagen daarna.

Geniet van Yuki , het is moeilijk maar toch een extra troost en afleiding. En de ene kat is de andere niet je voelt zelf aan hoe de kennismaking het beste kan gaan. Ik ben heel benieuwd hoe dat straks gaat voor jullie.

En inderdaad onze toby's zitten altijd in ons hart ♡

[Toyuvi]

Kleine update:
Ik kan ze nu beide in de woonkamer laten en dan zijn ze allebei aan t spelen of snacken. Als de kitten dan te dichtbij komt (echt neus tegen neus) dan blaast ze wel en soms gromt ze en dan loopt ze weg. Maar vervolgens gaat ze wel verder met spelen. Is het totaal niet toegestaan dat ze blaast/gromt? Wat kan ik accepteren en wanneer gaat het te ver?

Ik heb contact met een gedragstherapeut en zij zegt dat blazen en grommen een teken is dat het te snel gaat.

Het eten en spelen in een ruimte gaat dus goed. Maar net weer een reactie gehad dat ze neus aan neus met een deur ertussen en toen ging ze ook blazen...

Ik weet niet meer wat mag en niet mag. Ik ben nogsteeds bang voor een agressieve reactie vanuit haar kant. Ik heb veel geduld maar ik weet niet meer wat nu goed of slecht is..

Iemand ervaring/tips?

Alvast bedankt!

[Rik]

Is het totaal niet toegestaan dat ze blaast/gromt?

Uh. Totaal niet toegestaan??? Nee, het is gewoon wel toegestaan.
Dat is juist goed. Ze geeft zelf haar grenzen aan.

Het zou juist niet goed zijn als ze zich terugtrekt en ergens angstig onder gaat liggen. Blazen en grommen is dan juist communiceren en dat ze haar grenzen aangeeft.

Ik heb contact met een gedragstherapeut en zij zegt dat blazen en grommen een teken is dat het te snel gaat.

Ik weet niet bij welke gedragstherapeuten jij allemaal zit... maar dit is gewoon communicatie.
Het is natuurlijk wel zo dat die kleine dat ook moet 'lezen' en niet continu doordrukt.
Het moet dus niet zo zijn dat zij bijna continu moet blazen en grommen om aan die kleine duidelijk te maken dat die te ver gaat. Want dan ga je inderdaad te snel voor haar.

Het eten en spelen in een ruimte gaat dus goed. Maar net weer een reactie gehad dat ze neus aan neus met een deur ertussen en toen ging ze ook blazen...

Op zich niet erg. Als het elke keer is zou je weer wat stapjes terug kunnen nemen.
Maar het is juist van belang dat je ook bekijkt wat er gebeurd als ze blaast en gromt.

Ik weet niet meer wat mag en niet mag. Ik ben nogsteeds bang voor een agressieve reactie vanuit haar kant. Ik heb veel geduld maar ik weet niet meer wat nu goed of slecht is..

Heb je al een agressieve reactie vanuit haar gezien?
Zelfs een flinke mep naar die kleine zou incidenteel niet erg zijn.
Dat behoort allemaal tot de communicatie die zij doet.
Als ze er echt op duikt of ze moet heel veel meppen blijven geven... ja... dan gaat het niet goed.

Hoe meer je ze zelf onderling laat communiceren (dus blazen, grommen, mep), maar dan wel tot in den redelijke (dus niet continu maar af en toe, en op zo'n manier dat die kleine de signalen ook oppikt en zich terugtrekt), hoe eerder ze samen door één deur kunnen.

Je kunt ook het advies van de gedragstherapeut opvolgen. Maar dan denk ik dat je nog wel een paar maanden bezig bent.

Verder is het advies... heel veel samen met ze spelen.

[Toyuvi]

@Rik; bedankt voor je reactie, uiteindelijk op gevoel gehandeld en de introductie is naar mijn idee goed gegaan als in dat alle stappen zonder agressie zijn verlopen. Maaarrrrr:

Het lijkt erop dat Ivy Yuki eindelijk accepteert. Ze lopen nu als wij thuis zijn bij elkaar in de woonkamer en zolang Yuki niet op haar duikt vind ze het wel prima. Nu loop ik dan ook gelijk tegen het volgende probleem aan, Yuki zit nu bijna constant (behalve als hij slaapt) achter Ivy aan. Het is alleen speel gedrag vanuit hem maar dit zorgt er wel voor dat Ivy blaast en gromt en soms ook weg loopt waardoor hij het alleen maar leuker vind. Hij lijkt haar echt op te jagen en daar wordt zij weer bang van. Ik heb al gelezen dat een tweede kitten erbij een oplossing zou kunnen zijn. Maar wat voor problemen haal ik dan weer in huis? Gaan ze dan samen achter haar aan?

Yuki is gecastreerd en Ivy gesteriliseerd.

Iemand nog tips/ervaring?

[Rik]

Maar wat voor problemen haal ik dan weer in huis? Gaan ze dan samen achter haar aan?

Het is niet zo dat katten samen spannen en samen op jacht gaan op een andere kat. Maar het kan natuurlijk wel zo zijn dat ze beide individueel achter haar aangaan.

De introductie was dus uiteindelijk eigenlijk geen probleem (zoals wel verwacht) maar nu heb je dus een 5 jarige Ivy en een 19 weken oude Yuki. Dat is een wereld van verschil wat betreft (speel)energie.

Is Ivy qua gewicht veel zwaarder? Je zou verwachten dat zij die kleine er wel onder kan krijgen. Flinke mep of even terug op hem duiken. Dat ze nu angstig is, is ook grotendeels haar eigen onzekerheid. Maar daar moet ze wel overheen komen wil dat goedkomen.

Samen blijven spelen, Yuki afleiden en uitputten etc. lijkt me het enige wat je kunt doen. Uiteindelijk zal Ivy toch zelf aan Yuki aan moeten geven dat ze niet zo gediend is van het drukke gespeel. Als daarmee Yuki weer tekort komt dan zou je inderdaad voor hem weer een speelmaatje kunnen zoeken. Je krijgt dan wel een wat 'grotere' groep waar ook de onderliggende verhoudingen weer mee gaan spelen.

[Toyuvi]

Is Ivy qua gewicht veel zwaarder? Je zou verwachten dat zij die kleine er wel onder kan krijgen. Flinke mep of even terug op hem duiken. Dat ze nu angstig is, is ook grotendeels haar eigen onzekerheid. Maar daar moet ze wel overheen komen wil dat goedkomen.

Ivy weegt 4,5 kilo en Yuki op dit moment 1,7. Dus opzich zou ze hem wel aan moeten kunnen. Alleen zij is best zachtaardig en loopt eerder weg dan dat ze een goeie mep verkoopt. Ik hoop inderdaad dat ze zich zelfverzekerder gaat voelen en hem laat weten dat hij niet de hele tijd haar op moet jagen. De tijd zal het leren hoop ik...
We kijken het nog even een paar weken aan hoe het loopt. Ondertussen willen we een luikje plaatsen op chip zodat Ivy ook echt een ruimte voor haarzelf heeft en zich terug kan trekken. Hier kan ze rustig eten en naar de kattenbak. Mocht er geen verbetering in zitten dan komt er waarschijnlijk een tweede kitten bij.

Bedankt Rik ik waardeer je advies erg!

[Toyuvi]

Je krijgt dan wel een wat 'grotere' groep waar ook de onderliggende verhoudingen weer mee gaan spelen.

Zou je dit iets meer kunnen toelichten? Ik heb geen ervaring met meer dan 2 katten.

[Rik]

Zou je dit iets meer kunnen toelichten? Ik heb geen ervaring met meer dan 2 katten.

Ik ook niet Na 20 jaar een solo poes gehad te hebben, heb ik nu twee katten van 4,5 jaar.

Maar met mijn kattenkennis (want die heb ik wel) weet ik dat hoe groter de groep, hoe complexer de onderliggende verhoudingen kunnen zijn. Zo kan b.v. een kat een tik van de een krijgen, en dat die dan op zijn beurt weer een tik aan de ander geven. Of dat je b.v. een kitten erbij neemt, die een perfecte match is voor Ivy, waardoor Yuki nog steeds zijn energie niet kwijt kan (hoewel kitten+kitten meestal wel tot elkaar aan zou trekken). Waarschijnlijk kunnen de mensen hier met wat grotere groepen wel meer voorbeelden noemen.

Maar drie valt waarschijnlijk nog wel te overzien wat betreft die verhoudingen. Voor een derde zou je dus een actief dapper sociale kitten erbij kunnen zetten.

Maar hopelijk trekt Ivy nog wat bij en kan ze af en toe Yuki op zijn plaats wijzen. Een hopelijk kan ze op een gegeven moment ook weer speels met hem meedoen (want dat is natuurlijk het doel). Daar kan samen met ze spelen soms wel bij helpen (dat je dus de speelse zijde van Ivy weer een beetje boven kunt halen en dat ze ziet dat het toch wel leuk is).

[ErikPhilippus]

Ik heb het hele verhaal gelezen, en ik vind dat Rik heel goed reageert, en prima adviezen geeft. Als je het mij vraagt, een stuk beter en realistischer dan jouw gedragstherapeut - want zoals Rik ook zegt: blazen, grommen, dikke staart, schijnaanvallen, luchtgevechten, etc. zijn allemaal dingen waar een kat iets mee duidelijk maakt. Overigens: blazen is veel meer een uiting van angst en onzekerheid dan van agressie.

Een half jaar geleden hebben wij een kitten, Bengaal Mikki, bij onze groep van 3 volwassen katten gezet, en achteraf gezien zijn we veel te snel gegaan met de introductie. Inderdaad wordt er vaak gezegd: ach, zo'n kitten kan je er gewoon direct bijzetten, zoiets zei de fokker van Mikki ook. We hebben één goed gesocialiseerde goedzak, Oscar, die meteen vriendschap sloot met de kleine nieuwkomer, vanaf de eerste minuut. Maar met de twee dames, allebei met een 'rugzakje', was het een heel ander verhaal. Amber lijkt misschien wel het meest op jouw Ivy, onzeker, angstig - en dan kan zo'n energiek kitten overweldigend en bedreigend overkomen. De uitnodigingen van zo'n kleine springveer om te spelen worden verkeerd begrepen, met inderdaad blazen, grommen, slaan en in het begin ook wel (heftige) schermutselingen. Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar met een stapsgewijze introductie was dat wellicht minder heftig verlopen. Of in ieder geval sneller, want pas nu, een half jaar na de komst van Mikki, is de rust bij ons weer enigszins teruggekeerd...

Wat overigens niet bepaald heeft geholpen, is het feit dat kleine Mikkie een uiterst besmettelijke darmparasiet Giardia bleek meegenomen te hebben uit de cattery . Naast dat alle katten werden besmet, heeft het mij drie maanden gekost om ze daar allemaal definitief vanaf te helpen - met natuurlijk behoorlijke stress voor alle betrokkenen....

We hebben ook een gedragstherapeut erbij gehaald, maar daar kwam eigenlijk niet zoveel bruikbaars uit, in ieder geval niet iets wat ik zelf ook al wist of had bedacht. Ik kwam erachter dat Feliway Optimum verdamper op de twee meiden een omgekeerd effect had: Amber werd er agressief van, en Lumi begon zichzelf overmatig te likken..... Ik heb Lumi en Amber ook lange tijd Zylkène, een natuurlijke rustgever, gegeven - daar ben ik een week of twee geleden mee gestopt, en of het toeval is of niet: ze werden allebei opeens een stuk relaxter: Amber ging Mikki niet meer besluipen, en Lumi kreeg weer haar op haar likplekken. Het is idioot, maar al die hulpmiddelen hebben hier dus een contra-productief effect.....

Mikki loopt over van energie, en als hij zich verveelt gaat hij zitten klieren - volkomen normaal voor een levenslustig kitten. Dus wat Rik ook al zegt (en ik neem aan iedere gedragstherapeut): spelen! Minstens 2 x 15 minuten per dag. Ik heb een paar van die kleine, lopende insecten met een batterijtje, en als ik die onder de speeltunnel leg, dan maken ze een zoemend geluid, waar alle katten op af komen. En dan spelen ze allemaal met elkaar, soms zijn zie ik Amber en Mikki dan even naar elkaar kijken: 'hé, we zijn heel dicht bij elkaar', maar dan eist het zoemende insect weer alle aandacht. Ook het laser-lampje is een groot succes: ik schijn dan wel eens op een voetje van Amber, waar Mikki dan opduikt - en dat veroorzaakt geen geblaas of gegrom. En wel 30 x dag gooien we Mikki's veertje een eind weg, en dat komt hij dan braaf apporteren. Gisterenavond tijdens het eten gooide hij z'n veertje op m'n bord, en keek me verwachtingsvol aan .

Kortom: ik denk dat je het gewoon heel goed doet, stapsgewijs - maar op een gegeven moment zal je ze toch bij elkaar moeten laten en ze de gelegenheid moeten geven om zelf wat dingen uit te zoeken. Als je in de buurt bent, kan je ze altijd uit elkaar halen en weer even laten afkoelen. Wij hebben hier ook een 'afkoelkamer' ingericht - waar nu alleen de dames nog hun eten krijgen geserveerd, omdat snelle Mikki anders gaat snaaien. Gevoelsmatig ben ik het wel met Rik eens dat het juist weer stress-verhogend kan werken als ze van elkaars aanwezigheid op de hoogte zijn, maar het niet nader kunnen onderzoeken en ervaren. Dus ik zou het er toch op wagen, je kan altijd weer een stapje terug doen.

Succes!
Erik