Jerry is onderhand wel weer wat doorgekomen, lijkt temp goed te behouden, is alweer goed speels.
De cortisone werkt voor hem blijkbaar (maar goed, ik mag nog steeds niet te vroeg juichen he, kan nog steeds opflakkeringen krijgen).
Tom ligt er maar wat futloos bij en komt niet onder de 39°C, maar ik heb hem wel onder de 40.5°C kunnen houden.
Er zijn momenten dat hij dan uit zichzelf gaat drinken, op de kattenbak en dat hij tamelijk goed eet.
En er zijn momenten dat hij er maar wat bij ligt.
Blijven duimen dat het toch goed komt en dat ik gewoon afscheid van ze mag nemen, als zijnde vertrekken naar een gouden mandje.
Dat is waar we voor werken he
Ik blijf hoop koesteren natuurlijk! Toch anders dan als ze ziek binnen komen, dan weet je dat het riskant is. Maar tot dusver altijd vrolijk, speels en gezond geweest en dan op korte tijd zo ziek, eigenlijk in de week dat ze ter adoptie zijn gekomen. Poeh zeg!!
Maar het komt nog voor he, ze komen van een schuwe buitenkat, waren ondervoed aan het raken, zaten nog aan de mama melk (en die had niet genoeg) en hadden niet eens vaste voeding en dat op een goede 7 tot 8 weken leeftijd. Ze moesten geen 2 weken gewacht hebben of ze waren sowieso gestorven.
Dus ja, daarin heeft begeleider wel gelijk, moest het toch grandioos fout aflopen ,moet ik me eraan optrekken dat ze een mooi leventje hebben gekend, dat vele kittens die buiten leven helemaal nooit zullen kennen en die een tragische dood sterven en niemand dat hen uit hun lijden verlost.
Hier hebben ze uiteraard geen honger moeten lijden, geen kou gehad of pijn moeten hebben, ze hebben hier een veilig onderkomen gehad en zijn met veel liefde verzorgd.
Ben wel blij dat ik opvanggezin ben en niet zoals mijn begeleider dagelijks de baan op moet. Hij ziet wel heel schrijnende gevallen hoor!
Denk dat ik niet meer zou slapen 's nachts.
Chapeau voor de mensen die dagelijks zulk veldwerk doen!
Yes Yes