Ik heb zelf een eigen poesje, kattinnetje, steriel en net een jaartje oud, met de papfles grootgebracht en altijd binnen gehouden, tenzij met een tuigje kort ff buiten.
Zij komt van een zwerfnestje en is dus een hele held in huis, overal op, zou maar wat graag buiten willen, heel veel en vaak willen spelen, dus ik moet vaak 'vervangpoes' zijn en samen tikkertje spelen, worstelen, kiekeboe, noem maar op, mekaar najagen edm.
Nu, ik ben invalide en heb via dit forum ook wel wat begrepen dat het gedrag van mijn kattin (Ragnar overigens) valt onder 'problemen van alleen-katten', hoewel ik het nu niet als 'probleem' ervaar. Het is intens spelen met de kat en hoognodig.
Dit kan ik echter niet altijd blijven doen, ooit word ik volledig bedlederig;
Ik heb mij opgegeven als opvanggezin en er kwam een poos geleden een volwassen kattin bij.
Dat klikte vanaf dag 1 tussen beide dames.
Super geweldig, samen slapen, eten en spelen en Ragnar heeft mij héél wat minder nodig!
Mij lijkt dus dat het ideaal zou zijn om beide katten samen te houden.
Nu zit ik in discussie met de opvang.
Want.. .Er is geen achtergrond geweten van de kat die bij mij in opvang is gekomen en het zou mogelijks een buitenkat geweest kunnen zijn en mogelijks zou ze over een jaar diep triest voor het raam zitten staren (dat is natuurlijk niet mijn intentie!!).
Wat ik me nu afvraag, is, wanneer weet je nu wanneer deze kat écht naar buiten zou willen en dat écht nodig heeft en daar écht triest van wordt als ze dat niet krijgt?
Ik krijg immers niet de indruk dat ze graag buiten wil.
Ze haalt haar neus haast letterlijk op als het raam open gaat (met vliegenhor, anders zou mijn Ragnar gaan lopen hoor haha), ze komt alleen met haar poten aan het hor als er andere katten op de oprit zitten, dan zitten beide dames paraat om aan te vallen. Denk, moesten ze dan buiten kunnen, dat zou ruzie zijn.
Anders als dat, doet ze niks moeite.
Ook als ik weg ga en beide dames gaan effe op mijn slaapkamer, de opvangdame draait letterlijk weg van de deur, daar waar ik een oogje in het zeil moet houden dat mijn Ragnar niet snel zou mee schieten (gelukkig dubbele deuren, dus altijd een 'sluis' of Ragnar had al lang ribbedebie geweest, zo graag wil die naar buiten!).
De kat lijkt me binnen ook gelukkig en is eigenlijk een beetje een aandachtsfreak. Nuja, oké, beetje heel hard.
Zo hard dat ik dacht dat er iets fysiek mis met ze was, maar de DA moest stiekem wat lachen, deze kat heeft mij om haar duimen gedraaid, die komt miauwen om knuffels en aandacht.
Ze wil ook absoluut niet alleen slapen!
Ik liet haar es een nachtje alleen in de living, want ze lag daar zo leuk en lief te slapen in haar mandje bovenop de kast, dacht, laat ik die schat maar liggen.
Werd ik 's morgens vroeg wakker van een boel kabaal, miaauwen, jeetje, bleek dat ze heel wat afgebroken had in een poging de deur open te krijgen naar de slaapkamer.
Die gaat vanaf nu dus altijd mee slapen! Tss haha.
De poes krijgt ook geregeld de happies. Rond huppelen als een dartel veulen, bv als ik de krabpalen heb verzet, een nieuw muisje geef, we net een leuk spelletje gaan doen, noem maar op.
Die krijgt niet gewoon het vliegend zot in gelijk ons Ragnar (die vliegt enkele keren per dag door de kamer, die heeft dat racen en springen en klauteren écht nodig), deze krijgt de happies... Dan huppelt en springt ze en rolt ze over de grond en naja, kei tof om te zien gewoon
Ik denk dan bij mezelf, als deze kat écht graag buiten zou willen en dat zou missen, had ik dat niet al ergens aan gemerkt?
Ze is lief, rustig, bedeesd, wil duidelijk héél veel menselijke aandacht, zit niks in met andere katten in huis (momenteel 2 volwassen en 2 kittens), is lief naar bezoek, schrikt van niks, komt aandacht afdwingen... Is dol op spelen, met katten én mensen én op zichzelf kan ze zich ook best bezig houden (op en af de krabpaal, met muisjes rondlopen, door de tunnels heen, ...).
Wat is jullie gedachte hierover?
Zit ik enorm mis met mijn idee en gevoel hierover?
Zou ik de kat écht kwaad doen als ik zou opperen om haar toch hier bij mij te houden?
Mis ik ergens iets in haar gedrag dat zou duidelijk kunnen maken dat ze op een dag het hier helemaal niet meer tof zal vinden en ongelukkig zou gaan worden?
Het is niet mijn bedoeling een kat te adopteren met risico dat ze ongelukkig wordt. Ik vind, als dat risico bestaat, moet ik er niet mee doorgaan, belang van de kat voorop.
Maar hier weet ik echt niet of de kat er wel mee gebaat is naar een gezin te vertrekken waar de volwassenen van werken en ze maar lekker buiten kan...
Ik denk, persoonlijk, dat deze kat dan nog liever bij een oud dametje zou zitten dat haar een hele dag vertroetelt, tegenover een thuisje waar ze buiten kan, maar goed, dat is mijn persoonlijk idee en gevoel bij deze kat en ik ben bevooroordeeld omdat het zo goed klikt met onze kat en tussen ons en deze kat ook natuurlijk... Het zit gewoon op alle vlakken goed, dus misschien zie ik het niet helder.
Ik ga proberen alles als opbouwende kritiek te aanzien, maar wil me op voorhand al even verontschuldigen, het kwam hard aan toen bleek dat ze wellicht nooit zou mogen blijven, omdat katten buiten 'moeten' kunnen en dat bij mij geen optie is (woon aan een heel drukke baan met jaarlijkse de nodige kattenslachtoffertjes, het is geen optie, echt niet).
Toen ze haar hier afzette, werd immers meegedeeld als ze overeen kwamen en de kat niet naar buiten leek te willen, ze gerust mocht blijven en toen het gelijk goed ging, zijn we haar ook als nieuw gezinslid gaan aanzien en dat is anders dan wanneer je weet dat een kat alleen in opvang is en je klaar maakt op haar vertrek naar een voor-altijd-thuisje.
Het verdriet is nog wat vers, maar ik tracht me hier effe moedig te houden en alles te overwegen, in het belang van de kat natuurlijk!
Groetjes,
Liesbeth
