lymfeklierkanker

[DeTut]

dank voor reacties
nu nog dealen met de opkomende twijfel (ook zo'n bekend fenomeen in zo'n situatie; dierenarts afgesproken, maar ja elke afspraak kan nog geannuleerd), want madammeke doet het vandaag erg goed met eten, ontspannen, knuffelen. op het oog ziet ze er echt niet verzwakt en afgepeigerd uit..
pred doet nou eenmaal best veel; sommigen schijnen het jaren te slikken?

[Adriana]

zij weet niet hoe lang ze nog te leven heeft.. ze merkt alleen malaise/beroerd voelen en pijn en bij uitzichtloos lijden moet je je altijd afvragen hoeveel kwaliteit en meerwaarde heeft iedere dag/week erbij voor het betreffende dier?
je bent zo dapper en wijs geweest om een afspraak met je dierenarts te maken.
je kunt ook bedenken dat ze voor goed inslaapt nu ze zich nog redelijk goed voelt. ik bedoel voor haar en voor jou is geen crisis nodig want zo'n einde is echt akelig en zal als herinnering altijd blijven hangen.
pred kan heel vervelende bijwerkingen hebben en geeft inderdaad een tijdelijke opleving.
maar staar je er niet blind op, ze geneest nooit meer en wordt alleen maar zieker en zieker..

je hebt veel warmte en liefde van haar gehad
en nu moet jij er voor haar zijn en haar behoeden voor veel narigheid en pijn...
wens je veel wijsheid en sterkte bij het afscheid..

[Dinky]

Veel sterkte vandaag!

[DeTut]

Dank voor de reacties!! ik drentel hier vandaag maar af en toe langs, voor support.
Adriana wat een ware woorden spreek jij, ze komen precies overeen met mijn ratio-bestandje... en ik zie ook nog eens dat je niet heel ver van me af woont (ik woon in Westland).
En ja, een crisis als jij bedoelt heb ik 1x meegemaakt (kat die vanzelf en dan akelig, sterft) en dat hoop ik nooit meer!
en hoe goed ze zich nu voelt weten we natuurlijk nooit echt; een mens kan het allemaal vertellen en aanwijzen en artsen kunnen dan veel inschatten, maar bij onze lieverds moeten we afgaan op wat we zien.
en wat ik zie is een katje dat steeds minder haar eigen gedrag vertoont en steeds meer ander gedrag en dat 'in de lucht wordt gehouden' door medicijnen. maar laat ik hier het forum niet laten vollopen met mijn verhaal en me nederig voelen omdat ik weet dat velen met mij dit ook hebben moeten meemaken en vaak nog veel ernstiger, bv. als het verlies acuut en onverwacht is, of als de kat nog jong is of als je geen oorzaak weet. en mijn andere 3 katten lijken te zeggen 'je hebt ons toch nog?' ze snappen niet dat dat niks uitmaakt. als had je er nog 10 andere; ZIJ is er straks niet meer en dat gaat snijden, heel diep snijden...

[Dinky]

hihi ja natuurlijk heb je die andere 3 dan nog die ook alle liefde en zorg verdienen
Toch is die ene altijd onvervangbaar omdat die zijn eigen plekje heeft in je hart.
Zo had bij onze poes loulou zelfs de medewerkster van de dierenambulance er moeite mee dat zo'n jonge en bijzondere poes ingeslapen moest worden. Die was 3 jaar en niet meer te redden na aanrijding en hadden wij pas 5 maanden in huis. Toch wordt die dan toch gemist.
Denk ook niet dat je kan spreken van wat makkelijker is qua afscheid want ieder verlies is moeilijk. Wel is het zo dat als ik jou berichten zo lees je de juiste keuze maakt om vreselijk lijden voor te zijn

[Adriana]

tja, de ratio.. maar vandaag zijn het de emoties en lekker knuffelen en nog van haar genieten en er zelf vrede mee proberen te hebben.. op de tijdbalk maken die dagen en eventueel weken niet uit en als ze nu gaat dan hoef jij ook niet meer bang te zijn dat ze vreselijk gaat lijden. katzels zijn zo goed om dat te verbergen.. en dan zou je achteraf kunnen denken.. had ik maar.. of had ik maar beter gekeken..
velen van ons weten waar je door heen moet en voelen met je mee.. ik vind het zelf verschrikkelijk iedere keer weer. de laatste keer met Mo heb ik veel vantevoren geregeld en doorgesproken en mijn vriend heeft die dingen gedaan, die ik op dat moment niet kon..
ik hoop dat je je niet alleen voelt en ik zal vandaag voor je duimen..
je neemt die beslissing samen met je dierenarts en het is een verstandige beslissing en in feite het grootste offer dat je voor haar kunt brengen.. en dat omdat je verschrikkelijk veel van haar houdt..

[DeTut]

het is gebeurd. dank voor de steun.
en gelukkig ja ben ik er niet alleen in, alleen heb je dan ook nog verdriet om het (even grote) verdriet van je partner.
zoek nu naar een pijnstiller; wist niet meer van de vorige ( 3 jaar geleden) dat het zó pijn doet....

[lidewij020]

Wat een heftige tijd heb je achter de rug. Ik herken veel in je verhaal van toen het bij mijn vorige kat zo ver was. Je hebt een hele dappere, moeilijke, maar goede beslissing genomen. Ik wens je heel veel sterkte. Denk aan hoe ze was voor haar ziekte en hoe leuk jullie het samen gehad hebben. Dat heb jij haar gegeven. Neem de tijd om te rouwen.
Katten rouwen ook vaak ook om overleden vriendjes. Het zou goed kunnen dat je daar wat van te zien krijgt de komende tijd.

Hier nog wat info:
http://dier-en-natuur.infonu.nl/huisdie ... rking.html
http://www.dierenkliniekdenotter.nl/kat ... anasie.php
http://www.kattengedragcentrum.nl/17-Ve ... -rouw.html
http://www.licg.nl/127/praktisch/kat/ge ... atten.html
http://www.katadvies.nl/index.php?optio ... &Itemid=62

[DeTut]

https://picasaweb.google.com/1058175812 ... pI-vjcTGEw

dankje lidewij
wat attent die links!

[DeTut]

de 1e morgen van geen pilletjes, geen dwangvoer, geen zorg en ik vind het vreselijk.
alle attributen gisteren meteen weggehaald: bak, mandjes, voerbakjes. denk steeds haar de trap af te horen komen, zoals ze regelmatig deed. afgelopen nacht verbijsterd en wanhopig rondgelopen: hoe ga ik dit verwerken zonder door te draaien. schuldgevoelens: had ik het eerder moeten doen of had ik juist meer onderzoek moeten laten doen... het inslapen is rustig gegaan; dierenarts thuis ( als kosten geen bezwaar zijn; altijd aan te raden). heb haar vóór het opstijven in oprolhouding in mandje gelegd en oogjes toegedrukt (dat lukte wonderwel). nu ligt ze zo in de huiskamer en op het oog ligt ze gewoon te slapen. Andere katten lopen er eerbiedig omheen, lijken ook te denken dat ze slaapt en elk moment een pets uitdelen (ze was de majesteit en liet geen andere kat binnen haar aura...). hoewel ik elke keer in tranen uitbarst als ik haar zie, weet ik dat het helpt om zo nog even haar te zien en aan te raken. vandaag gaat ze dan naar de schuur en zal ik nog een paar dagen haar bezoeken, om dan definitief te scheiden door te begraven.
voel me uitgeput en niets is meer belangrijk. pijn en nog eens pijn

[paasnini]

Ik herken zoveel in jouw emoties, schuldgevoel, onzekerheid, etc. Het moeilijkste is dat wij de beslissing moeten nemen. Ook al heb ik haar niet meegemaakt ik denk dat ze heel trots naar je kijkt. Bevrijd van zwak zijn en pijn hebben.

Ik heb met dezelfde emotie te maken gehad na het afscheid van onze Bamboe, suikerziekte, pancreatitis en cholangitis. Ik herinner me nog dat ik de eerste zaterdag wakker schrok met het idee dat ik insuline moest spuiten. Toen realiseerde ik mij dat dat niet meer nodig was en er was best een gevoel van opluchting, geen zorgen meer, eet hij wel of eet hij niet, niet meer vroeg mijn bed uit in het weekend. Ben toen weer gaan huilen zonder dat er een eind aan keam want ik had nog met alle liefde jaren vroeg willen opstaan in het weekend.
Vaak kun je al veel "aflezen" aan het heengaan, was ze rustig? Ging het vlot? Zonder tegenstribbelen? Ik las daar voor mijzelf een kleine bevestiging in dat het goed was.

Ik ben er van overtuigd dat je goed gehandeld hebt. De twijfel, het schuldgevoel is allemaal niet zomaar weg en moet slijten. Geef toe aan je verdriet, die is er terecht. En het is een bewijs van jullie band en de liefde die jij voor haar voeld. Ze heeft geluk gehad met haar gouden mandje bij jou, niemand had haar meer zorg en liefde gegeven. Dikke knuf.

[Adriana]

en toch.. en toch..
missch kun je bedenken dat jouw lieverd niet meer in stilte hoeft te lijden, thuis is ingeslapen en weggegleden zonder stress en dat dit gezien de situatie het allerbeste was wat je voor haar kon doen..
wij zijn goed in schuldgevoelens maar als je alles op een rijtje zet dan heb je toch in alle fases zo goed mogelijk voor haar gezorgd? nog een laatste opleving met wat pred en dan omringd door lieve omgeving rustig inslapen.. vanuit jouw lieverd gezien en gevoeld kan ze jou niet anders dan heel erg dankbaar zijn..

waar je nu mee zit zijn jouw eigen gevoelens van missen en kwijtraken en niet meer kunnen aaien en straks aanraken.. de schok denk ik dat het nu echt voorbij is.. en het wennen aan de gedachte dat ze er niet meer is. die gapende leegte, het missen van dat vertrouwde.
gelukkig heb je haar oogjes dicht kunnen doen en haar in haar oprolhouding gelegd als laatste lieve zorg.. de komende weken zul je er wat meer aan toe zijn om af te sluiten, dat lukt nu en met het begraven nog niet denk ik..
probeer het te zien in de tijd.. je hebt er naar toe geleefd en haar de meest liefdevolle verzorging gegeven die je maar kon en nu heb je de chaos van de leegte waar de gedachten nog niet aan gewend zijn. maar miss toch iets van dankbaarheid dat je dat voor haar hebt kunnen doen..

straks moet je verder met de andere katzels die haar ook zullen missen.. en ze zal voorlopig niet uit je gedachten zijn, tot dat er mooie herinneringen boven komen..
maar daar is het nu nog te vroeg voor en hier moeten we allemaal doorheen als we afscheid van een geliefd huisdier hebben genomen.. hardstikke verdrietig en het kost tijd omdat wat te laten slijten en dat kun je niet verhaasten.. je draait niet door hoor en moet straks een mooie plek bedenken voor haar grafje.
en na verloop van tijd lukt het hoop ik om dankbaar te zijn dat ze een deel van jouw leven heeft opgewarmd - opgevrolijkt en met je opgeleefd heeft..
troosten is zo moeilijk en dit maakt ook mij weer een beetje verdrietig om mijn lieverds in het muizenparadijs, maar ik troost me met de gedachte dat ze het daar goed hebben en dat ik ze hier goed heb verzorgd. en dat ik ze dankbaar ben voor hun streken en warmte en aanwezigheid..

[DeTut]

dank voor jullie lieve woorden en echt het helpt... paasnini;jij weet dus ook wel wat dagelijks zorgen is... ook ik had 6 jaar geleden een kat met pancreatitis, toen haar achterhand verlamd raakte door neuropathie wist ik zeker dat een snel einde absoluut het beste was (21 jaar geworden..). en ik voel nu (gelukkig) niet meer de pijn die ik bij haar afscheid voelde. maar dit mijn schatje had nog goede momenten (met dank aan de pred) en was ook uiterlijk nog helemaal niet afgetakeld ( ja ik weet het; daar hoef je natuurlijk ook niet op te wachten of naar te verlangen).... bijna 17 jaar een band gehad; dan is het een deel van jezelf geworden.
adriana ook dank dat je voor mij het zo goed hebt verwoord en zo mooi gezegd: 'dat ze een deel van jouw leven heeft opgewarmd...' Ik heb mezelf ook opgedragen om (nog) meer intens van de andere katten te genieten, van de tijd dat het nog goed met ze gaat (maar ja we kennen allemaal het principe van 'je weet pas wat je hebt als je het moet missen'), al lijk ik ze nu soms kwalijk te nemen dat zij wel leven...(erg he). het spijt me dat jouw verdriet hierdoor weer boven komt; ik waardeer het zeer dat jullie op mijn hartekreten reageren. het helpt echt om een uitlaatklep te hebben; verder kan ik het alleen bij mijn man maar die moet ik ook wat sparen omdat hij zelf ook probeert ermee te leren leven (en zonder waarde-oordeel ik denk toch dat man wat dat betreft anders in elkaar steekt; eerder nuchter, berustend?). dank voor dit forum; zou alleen nog graag een chat vinden waar je ook s nachts om 2 uur contact kan krijgen....
k stop jullie knuffels nu in mijn rugzakje en ga proberen daardoor wat rechterop te lopen

[Adriana]

ach, daar heeft denk ik iedereen wel last van bij de 'in memoriam' topics.. je gaat toch weer door het overlijden en verdriet om je eigen katzels heen en dat is ook wel goed. want dan besef je nog beter wat je nog hebt.. en wat je hebt gehad..
maar ik weet van tal van forumleden dat ze de in memoriam topics mijden omdat hun eigen verdriet dan veel te heftig weer naar boven komt.
mannen kunnen heel anders met verdriet omgaan maar daarom hoeft het niet minder heftig te zijn.. ik denk toch wel dat het heel persoonlijk is hoe je jezelf daar (soms) doorheen moet worstelen.. ik heb maanden niet op het forum over het inslapen van Mo kunnen schrijven..

tja, om 02.00 uur s nachts... zijn je andere katzels dan niet wakker? als ik hier nachtbraak dan zijn ze gelijk alert en vrolijk en in de buurt om eens even gezellig bij te praten..
missch helpt het om over een tijdje een mooi 'in memoriam' topic te maken met foto's en lieve herinneringsverhalen..

[DeTut]

is nu 3 dagen en ben inderdaad niet doorgedraaid... hoewel; hoor en zie haar overal, maar kan niet aanraken. betrap me erop dat ik nog steeds internet afzoek naar lymfklierkanker, zou graag ervaringen van anderen lezen. ja waarom eigenlijk? omdat ik nog (zinloos) twijfel? ging zo raar snel: begin november braken en slecht eten, december diagnose, januari afscheid. achteraf had ze vorige zomer veranderd gedrag.
en nu het dilemma van een nieuwe kat; enerzijds natuurlijk belachelijk veel te snel, kon dit van anderen nooit begrijpen. denk dat ik gewoon dat gat in mijn hart wil vullen. anderzijds zou positieve energie toch moeten helpen tegen stress? k zou in een asiel vrijblijvend willen gaan rondlopen, om uit te testen hoe het voelt. maar bijna geen enkel asiel biedt die mogelijkheid; je wordt meteen aangeklampt en ondervraagd en krijgt alleen hun selecties te zien en geen privétijd met een kat. alsof er een jurk aangepast moet worden....
weet iemand opvang waar je wel die ruimte zou krijgen? (ik moet overigens wellicht niet meer hier plaatsen, mijn verhaal gaat niet echt meer over lymfklierkanker?