Ik woon in Herentals (BE). Er is een wel een dierenarts dat ik vertrouw, daar ga ik ook heen.
Mijn moeder gaat mee dus
.
We hebben ze gekocht heel erg jong 4 weken en woog 350gram. Op een gegeven moment begon ze kaal te worden op haar achterlijf, precies geschoren. We naar de dierenarts daar zeiden ze dat het hormonaal was, dus alles weg laten nemen, speciaal voer en medicijnen. Ze bleef kaal, dus een ander onderzoek daar bleek dat ze allergisch was aan een bepaalde stof in het voer, weer speciaal voer weer andere medicijnen. Ze bleef dus nog steeds kaal.
Andere dierenarts die zei dat het aan haar schildklier lag, dus weer ander voer en andere medicijnen. 5 jaar lang hebben we gesukkeld. Op een gegeven was mijn moeder het zo beu dat ze naar de dierenkliniek ging. Onderzoek gedaan. Wat bleek? Er was allemaal niets mis met haar schildklier en was niet eens allergisch. Die dierenarts zei dat ze angstpsychose heeft. Vandaar dat ze soms zo agressief kan zijn naar vreemden toe.
We geven GEEN medicijnen meer en GEWOON voer, na 2 weken al haar pels terug. Ze is nu bijna 10 jaar maar ik vreesde al dat er iets was, heel de tijd miauwen ook als je ze pakte, maar dit had ik niet verwacht.
Ze is te dik door de cortisone die ze kreeg.
Nu is ze ziek, ze verstopt zich in de kattenbak. Ze ligt nu bij mij op een handdoek ondergedekt en heeft het koud
Mijn arme kat, zoveel meegemaakt en nu dit nog
Dit is ze.
