Jeetje, kreeg toch even weer een beetje hoop na je berichtjes.....
Dat is de ellende met aandoeningen aan de nieren.
Het ene moment gedragen ze zich alsof er (bijna) niets aan de hand is en het andere moment zijn ze zwaar ziek!
Het Creatinine gehalte is giga hoog. Dan moet ze zich ook wel heel beroerd voelen.
De DA waarschuwde destijds dat als onze Wednesday water ging spugen het einde verhaal zou betekenen.
Toen het zover was, wilden we graag dat de DA bij ons thuis zou komen, maar ze had weer een smoes!
Moesten we haar laten inslapen in de kliniek....
De avond ervoor had ze trouwens nog een infuus gehad, waardoor ze een "tijdelijke opleving" had. We hebben haar toen flink geknuffeld , maar min of meer al wel afscheid van d'r genomen.... Ze is heel rustig gegaan, bij ons op schoot. Vreselijk verdrietig, maar blij dat ze toen geen pijn meer had!
Achteraf vraag ik me nog wel eens af of ik niet te lang heb gewacht met de beslissing nemen, maar het is goed zo.
Heel dapper van jullie om de knoop door te hakken....Ik weet hoe gigantisch moeilijk zoiets is, onrealistisch.....
Nu kun je je er geestelijk op voorbereiden, maar klaar ben je er nooit voor.
Jullie hebben er toch alles aan gedaan wat je kon? Dan moet je geen schuldgevoelens krijgen/ creëren, want daar heb je niets aan.
Ongelooflijk veel sterkte gewenst.