Nou, beide dierenartsen zeggen dat James blaasproblemen heeft door stress. Aangezien hij vaak bij de deur zat te miauwen, dachten we dat het weleens zo kon zijn dat hij naar buiten wilde. Uit een gesprek met het asiel daarnet kwam dat ook naar voren, James is een tuin gewend en kan er maar niet aan wennen om dat te missen. Volgens de dierenarts gaat die stress niet over, tenzij wij verhuizen naar een huis met tuin, of hem herplaatsen bij een huis met een tuin. Dat eerste zit er duidelijk voorlopig niet in, maar dat huis met tuin krijgt hij, en wel morgen al.
Mijn moeder heeft net gebeld, en zij en mijn vader willen hem met alle liefde overnemen en de zorg en de ruimte bieden die hij nodig heeft. Dan kunnen we elk weekend als we willen naar hem toe, een ideale oplossing dus voor zowel James als ons. Daar kan hij lekker kat zijn, lekker naar buiten en mijn ouders zijn erg goed voor hun dieren. Morgen komen ze hem halen, met toestemming van het asiel uiteraard, en dan mag onze kerel genieten van zijn nieuwe vrijheid.
Het is sneu... maar diep vanbinnen weten we dat dit beter is voor James. Hij gaat het zo goed krijgen, hij weet niet wat hem overkomt.

Het lijkt nu misschien alsof we overhaast en onnadenkend te werk gaan, maar we willen alleen het beste voor James. Hem binnen houden bij ons is gewoon zielig voor hem. Dat mijn ouders hem willen opnemen is echt geweldig, ze hebben zoveel ruimte en zo'n mooie, spannende tuin. We doen echt niet zomaar onze kat weg. Wat ik eerder zei meen ik - een kat heb je voor het leven. Daarom is het zo geweldig dat mijn ouders hem nemen, dan is hij nog steeds ook een beetje van ons.
