Mijn poesje van 12 jaar, Poeske, is erg nerveus van aard en heeft ze na de komst van de kater Tiwaz een week niet gegeten van de stress. Ik ben toen naar de dierenarts geweest en die heeft haar er door heen getrokken en alles leek weer rustig te zijn geworden. De katten hadden wederzijdse vrede gesloten en Poeske at weer.
Deze week viel me echter op dat Poeske niet lekker in haar vel zat en ook steeds magerder werd, dus ging ik gisterenmiddag weer naar de dierenarts. Daar vond de dierenarts dat ze er slecht uit zag en moest ze direct tot de volgende dag blijven voor nadere observatie en bloedonderzoek en ook kreeg ze weer sondevoedsel toegediend. Vanmorgen natuurlijk direct gebeld hoe ze de nacht door was gekomen en de dierenartsassistente vertelde me dat ze erg bang was geweest, maar dat het nu wel weer ging. Ze had na de sondevoedsel echter nog niet zelf gegeten.
Vanmiddag kon ik de dierenarts bellen en die heeft me uitgelegd wat er aan de hand was. Het was een heel ingewikkeld verhaal, maar wat ik eruit begreep was dat ze een ongelofelijk hoog eiwitgehalte in haar bloed en urine had en dat ze dachten dat één van haar organen aan het lekken was. Ze konden echter niet zeggen welk orgaan. Om dit te achterhalen moet Poeske een onderzoekstraject in, terwijl de “lekkage” zeer waarschijnlijk niet te verhelpen is.
Mijn poes is echter als de dood voor vreemden en eigenlijk voor alle vormen van stress en ik zie de gedachte van zo’n onderzoekstraject alleen maar om zekerheid te krijgen totaal niet zitten. Ik ben bang dat er van Poeske na het traject psychisch niets meer over is gebleven. Ik vroeg dan ook of er nog andere oplossingen waren en uiteindelijk is besloten om haar een Prednison-injectie te geven die 3 weken werkt en als die aanslaat moet ze die iedere 3 weken van de dierenarts krijgen. De Prednison is bedoeld als een soort van “boost” om haar op de been te houden, met de hoop dat het lichaam het daarna weer zelf kan. Dit geeft natuurlijk ook veel stress, maar dat is wellicht nog wel te overzien. Het toedienen van medicijnen of injecties thuis is helaas niet mogelijk omdat ze dan in een furie verandert die mij aanvalt en al haar urine laat lopen.
Ze is nu weer thuis en heeft dus haar eerste injectie achter de rug. Ze is nu zo suf als een vaatdoek, maar ik hoop dat dit weer wegtrekt. Als de Prednison nu zijn werk gaat doen (dit moet ik binnen een paar daagjes merken) dan zie ik nog wel hoop, maar als het niet aanslaat zie ik eigenlijk niet veel andere mogelijkheden meer.
Ik hoor graag wat jullie hier van denken. Moet ik haar kost wat kost op de been houden of niet?
groetjes,
Sandra
PS: hopelijk doe ik niet aan "dubbel-posting", maar ik wil heel graag advies over dit moeilijke dilemma.
graag advies over behandeltraject van poes
Wat verdrietig Sandra! En wat een dilemma. 
Ik zou zelf goed kijken naar mijn kat en of ze nog wel kwaliteit van leven heeft. Als je denkt dat ze nog wel gelukkig is of kan zijn, dan zou ik haar die Prednison zeker geven. Maar als het echt alleen is om het nog te rekken, dan zou ik het -persoonlijk- niet doen en haar laten gaan... hoe triest ook.
Sterkte!
Ik zou zelf goed kijken naar mijn kat en of ze nog wel kwaliteit van leven heeft. Als je denkt dat ze nog wel gelukkig is of kan zijn, dan zou ik haar die Prednison zeker geven. Maar als het echt alleen is om het nog te rekken, dan zou ik het -persoonlijk- niet doen en haar laten gaan... hoe triest ook.
Sterkte!
Jeetje Sandra, wat naar.
Ik zou zelf denk ik eerst kijken hoe Poeske een paar dagen na de prednison is, als alle stress van het DA bezoek weer een beetje weggezakt is.
Als je het idee hebt dat ze dan weer tevreden is en zich redelijk voelt, dan kan je zeker nog meer prednison geven.
Maar wat Marije al zegt: als het alleen nog rekken is, moet je misschien toch die moeilijke keuze maken.
Heel veel sterkte!
Ik zou zelf denk ik eerst kijken hoe Poeske een paar dagen na de prednison is, als alle stress van het DA bezoek weer een beetje weggezakt is.
Als je het idee hebt dat ze dan weer tevreden is en zich redelijk voelt, dan kan je zeker nog meer prednison geven.
Maar wat Marije al zegt: als het alleen nog rekken is, moet je misschien toch die moeilijke keuze maken.
Heel veel sterkte!
Live your dreams (except that one about being eaten by a giant spider) 
Als er iemand is die in kan schatten of het leven van een kat leefbaar is of niet, ben jij het wel! Het is natuurlijk veel emotioneler en moeilijker dan normaal omdat het je eigen Poeske betreft. Als je merkt dat ze weer in haar gewone doen raakt en weer de Poeske wordt die je kent, zou ik er zeker mee doorgaan.
Mocht ze zo lusteloos blijven of zich duidelijk ongelukig voelen, dan zal je toch in een andere richting moeten gaan denken, vrees ik. Maar zoals je zelf al zei: kijk het een paar dagen aan totdat de Prednison aanslaat.
Ik duim in ieder geval voor jou en Poeske en hoop dat het weer helemaal goed komt. Heel veel sterkte voor jou en beterschap voor Poeske!
Groetjes van Laura.
Mocht ze zo lusteloos blijven of zich duidelijk ongelukig voelen, dan zal je toch in een andere richting moeten gaan denken, vrees ik. Maar zoals je zelf al zei: kijk het een paar dagen aan totdat de Prednison aanslaat.
Ik duim in ieder geval voor jou en Poeske en hoop dat het weer helemaal goed komt. Heel veel sterkte voor jou en beterschap voor Poeske!
Groetjes van Laura.
-
Poezebal
- Panter
- Berichten: 456
- Lid geworden op: 04 jan 2003 17:43
- Locatie: ergens in drenthe
- Contacteer:
Je schreef dat Poeske en je kater inmiddels het goed kunnen worden, dus vanuit die richting kan het ongelukkig zijn/voelen van haar niet komen denk ik.
Je hebt onderzoeken laten doen, en de Da heeft zijn/haar vermoedens gegeven.
Ikzelf zou alleen er voor gaan als het zin heeft..
Stel dat je kat een aandoening is waarmee je het alleen maar kan rekken, maar je kat word er geestelijk en lichamelijk niet gelukkiger van en beter op, dan kun je misschien het beste de keuze maken om haar te laten gaan.
Mocht je het idee hebben dat je haar erop kan krijgen, en daarom is het belangrijk goed op haar te letten en te zien hoe ze reageert op alles, dan zou ik er compleet voor gaan als ik jou was..
Heel moeilijk dit allemaal..
Veel sterkte, en hou ons op de hoogte!
Je hebt onderzoeken laten doen, en de Da heeft zijn/haar vermoedens gegeven.
Ikzelf zou alleen er voor gaan als het zin heeft..
Stel dat je kat een aandoening is waarmee je het alleen maar kan rekken, maar je kat word er geestelijk en lichamelijk niet gelukkiger van en beter op, dan kun je misschien het beste de keuze maken om haar te laten gaan.
Mocht je het idee hebben dat je haar erop kan krijgen, en daarom is het belangrijk goed op haar te letten en te zien hoe ze reageert op alles, dan zou ik er compleet voor gaan als ik jou was..
Heel moeilijk dit allemaal..
Veel sterkte, en hou ons op de hoogte!
Ik ben in vorm 
. Rond is toch ook een vorm?
Achter elke traan van verdriet, zit een glimlach van herinnering..
. Rond is toch ook een vorm? Achter elke traan van verdriet, zit een glimlach van herinnering..
Ik ben voorzichtig positief, want de Prednison lijkt zijn werk te doen. Ze is weer op de been, eet en drink weer wat en laat zich ook weer aaien.
Hopelijk gaat dit herstel door en komt ze er weer helemaal bovenop. Ik heb besloten dat als haar bloedwaarden over 3 weken beter zijn om dan door de gaan met de Prednison, maar als haar eiwitgehalte zo extreem hoog blijft om dan te stoppen, om haar zo verder leed te besparen. Duimen dus maar......
Verder wil ik iedereen van harte bedanken voor jullie warmte en steun, dat doet me echt goed!
groetjes,
Sandra
Hopelijk gaat dit herstel door en komt ze er weer helemaal bovenop. Ik heb besloten dat als haar bloedwaarden over 3 weken beter zijn om dan door de gaan met de Prednison, maar als haar eiwitgehalte zo extreem hoog blijft om dan te stoppen, om haar zo verder leed te besparen. Duimen dus maar......
Verder wil ik iedereen van harte bedanken voor jullie warmte en steun, dat doet me echt goed!
groetjes,
Sandra
-
Kattenbella
- Tijger
- Berichten: 3006
- Lid geworden op: 13 jan 2003 18:32
- Locatie: Groningen
