Ongeveer anderhalf geleden hebben we Bently, links, overgenomen van mensen omdat ie bij hun in huis plaste en sproeide. En niet een beetje: de bank, de gordijnen, het bed, álles piste ie onder! Hij is als fokkater uit de V.S. gehaald en daarom laat gecastreerd. Bovendien zat ie bij die mensen thuis met meerde katers en poezen. Álles hadden ze al geprobeerd: feliway, hormooninjecties, echt álles. Ten einde raad hebben ze toen besloten dat ie weg moest. Naar een nieuw huis zonder andere katten. Zo kwam ie dus bij ons terecht. Bently is als kitten nooit gesocialiseerd (zo gaat dat in Amerika) en is dus een geval apart. Gewoon een stressbeest dus. Toen ie bij ons kwam heb ik met mijn vriend afgesproken dat we het met hem zouden
proberen. Als ie bij ons óók zou plassen, zou ie wegmoeten. Maanden ging het goed, hij plaste nóóit!

Tot ie opeens ook bij ons begon met plassen en sproeien.

Natuurlijk hebben we 'm meteen gecontroleerd op blaasonsteking en -gruis. Deze testen waren allemaal negatief. Een Feliwaystekker hing al in huis, we hebben z'n bak verplaatst, ander grit, kortom, alle bekende tips opgevolgd. Ondertussen waren er al maanden verstreken. M'n vriend begon het behoorlijk beu te raken en herinnerde mij keer op keer aan onze afspraak. Het geplas was dan ook echt niet meer om uit te houden. Ik wilde Bently voor geen goud meer kwijt, maar mijn relatie wilde ik er ook niet voor op het spel zetten.

Ten einde raad heb ik de eigenaresse van de cattery gebeld die Bently overgebracht had. Zij vertelde me dat er natuurlijk niemand was die Bently in huis wilde hebben en stelde voor om hem dan maar bij mensen in een buitenren te doen. Vreselijk vond ik dat, daar is ie helemáál geen kat voor. Toen wij hem kregen was ie namelijk vreselijk bang, maar ondertussen was ie voor 80% bijgetrokken en wilde niets anders meer dan kroelen, praten en aandacht. Het is zo'n scheet! Toch was het hier binnen echt niet meer uit houden, en de relatie tussen mij en m'n vriend werd er ook niet beter op. Ik kon er écht niet meer omheen, hij móest weg...

Dágen heb ik lopen huilen, tot we besloten dat ie dan tóch mocht blijven, mits ie alléén, maar dan alléén nog maar in de keuken bleef (met kattenluikje naar buiten). Dit vond ie zó erg! De hele dag zat ie voor het keukenraampje te miauwen naar ons. Het was om depressief van te worden.

In die tijd hoorde ik het één en ander van 'de dierentolk'. Nou ben ik behoorlijk 'down to earth' en geloofde hier dus geen snars van! Tóch wilde ik, voor mijn eigen gemoedsrust, het gevoel hebben dat ik álles had gebrobeerd om hem van het plassen af te helpen en Bently (en ons!) daarmee een leuker leven te geven. Stiekem heb ik toen tóch maar zo'n dierentolk ingeschakeld. Hilleke Keereweer. Zij werkt met diverse bloesemremedies. Op afstand heeft ze met ently 'gesproken' en op basis daarvan een remedie samengesteld. Heel voorzichtig hebben we Bently toen steeds vaker weer in de huiskamer gelaten. Én, geloof het of niet, hij heeft sindsdien, ongeveer 2 1/2 maand, nog maar één keer in huis geplast..!

Ook is ie veel rustiger en minder gestresst. Zoals ik al zei, geloofde ik nóóit in dit soort dingen, maar eerlijk is eerlijk, ik kan er nou toch echt niet meer omheen. Het belangrijkste is in ieder geval dat ie niet meer plast en lekker bij ons mag blijven!
