Hoe neem ik afscheid?

[connyf]

Vanmiddag gehoord dat mijn allerliefste poes Poekie van 17 jaar binnenkort doodgaat. Al hoor ik rationeel de diagnose aan (gezwellen, kanker en daardoor nu veel vocht in zijn buik), ik weet niet hoe ik hiermee moet dealen. Het is mijn kindje, mijn schatje, mijn allergrootste liefde waar ik al 17 jaar alles mee heb gedeeld en een intense band mee heb, meer dan met wie of wat ook. Afwegingen voor chemotherapie komen voorbij... heeft het zin? wat doe ik haar aan? is het niet alleen uitstel? en is het uberhaupt met alle spelregels die daarbij horen wel uitvoerbaar? Prednison is toegediend.. Ze zal eventjes flink opknappen vermoedelijk, waardoor de diagnose nog onvoorstelbaarder zal lijken. Plastabletten om r buikje weer in de plooi te krijgen. En dan gehoopt hebben dat t 'alleen maar' een fikse obstipatie was... Waar ik al jaren het meest voor vrees is waar geworden en ik kan t maar niet geloven. Mijn altijd aanwezige en o zo vanzelfsprekende maatje gaat een onbeschrijfelijke leegte achterlaten waar ik me nu nog even geen voorstelling van kán en wíl maken.
Waar zijn de spelregels voor afscheid moeten nemen van je allerbeste maatje waar je zielsveel van houdt, je kindje??? Elke strohalm vastgrijpend en jezelf voortdurend confronterend dat het écht is en je niet straks wakker wordt uit een boze droom. En de tijd zien tikken. Hoeveel is er nog? Welk kopje of knuffel zal de laatste zijn? Kan ik nog iets doen? Kan er nog een wonder gebeuren en worden we samen ouder? Is er geen weg terug? Wanneer komt t besef echt binnen? Poekie, mn liefste vriendje: ik hou van je, voor altijd....

[Dafpoetser]

Conny, ik zit hier met tranen, ik kom snel terug met antwoord.
liefs en sterkte,

Rob.

[Ilone]

Wat moeilijk...ik wil je eerst even heel veel sterkte toewensen. Het zal niet makkelijk zijn komende tijd.
Ik denk dat je moet kijken naar je kat.
Daarnaast heeft de leeftijd ook een grote rol, vind ik.
Ze is al 17, is ze nog fit genoeg om alle ellende van chemo en operatie te doorstaan?
En hoedanig help je haar ermee?
Het is en blijft een moeilijke beslissing..., maar dat vind ik 2 van de belangrijkste aspecten.
Daarnaast typte ik dat je moet kijken naar je kat. Ik bedoel dus, hoe voelt ze zich nu? Heeft ze pijn? Voelt ze zich erg ziek? Of lijkt er nog helemaal niks aan de hand?
Nog meer aspecten om mee te nemen in je beslissing.

Hoe dan ook, maak je beslissing altijd vanuit de kat, niet vanuit jezelf. Tuurlijk wil je haar zo lang mogelijk bij je houden, wil je haar niet kwijt. Maar kwaliteit van leven staat voorop.
Mócht je beslissen haar te laten gaan, voel je dan niet schuldig. Een veel gebruikt regeltje hier is, 'houden van is ook laten gaan'.

Nogmaals heel veel sterkte...

[Dafpoetser]

Ilone verwoordt wat ik even niet kon typen.

[lieke81]

Heel veel sterkte Conny de komende tijd.
Ilone heeft eigenlijk alles al gezegd wat ik ook had getypt dus ik kan me er alleen maar bij aan sluiten.
Voel je niet schuldig meid, en laat je verdriet maar gewoon komen, dat is alleen maar goed.
Nogmaals sterkte, en geniet de tijd die er nog is van lieve Poekie

[Ilone]

Het belangrijkste vergeet ik nog,
Geniet van haar zolang je haar nog bij je hebt, zoals Lieke al zegd.
Verwen d'r, met lekker eten/snoepjes of een extra lange kroelpartij.
Hoe neem je afscheid..? Poeh, daar zijn geen regeltjes voor.
Daarnaast neem je alleen afscheid in 'de echte wereld'...ze zal verder altijd in je hart zitten.

Moeilijk zal het de komende periode heus zijn. En tranen zullen vloeien. Maar dat mag!

[lieke81]

inderdaad Ilone "echt weg" zal ze nooit zijn.
Ze leeft door in je hart, en zo zal je haar altijd bij je dragen.

[connyf]

Ik zie mijn vorige reacties niet verschijnen, maar vind het wel belangrijk jullie te laten weten hoezeer ik jullie steun waardeer. Met de tranen rollend over mn wangen en Poekie vlakbij me nog besef ik zo goed dat ik dit over korte tijd terug zal lezen zonder mijn meisje nog te kunnen knuffelen. Dat doet intens pijn.... Ik hoop dat ik de kracht vind om de goede keuzes te maken en het verdriet een plek te geven.
Dank jullie wel.

Liefs, Conny

[Adriana]

welkom op het Forum en ik wens je veel sterkte en wijsheid in deze moeilijke tijd.

k denk dat je missch nog voor een second opinion zou kunnen gaan bij een veterinair oncoloog.
http://www.kankerbijdieren.nl/
heb je daar de moed nog voor?

[castratenkoor]

Hoe je afscheid zult nemen is een kwestie van gevoel denk ik, op jouw manier en op Poekies manier.
neem het per dag en geniet nog van de mooie momenten. En als je aanvoelt dat leven geen vreugde meer voor haar biedt, dan is het tijd voor een liefdevolle beslissing haar te laten gaan.
Zoals al eerder gezegd, houden van is ook los kunnen laten.

Sterkte met de hele stuatie.

[connyf]

Ja Adriana, daar heb ik inderdaad naar gekeken. Wel fijn dat je het noemt, want dat voelt alsof er even een vleugje hoop voorbij komt. Ik heb dan ook contact met zo'n kliniek daarover opgenomen en n gesprek ingepland, maar er ook bijgezegd dat ik mogelijk die afspraak nog cancel als t morgen bezinkt. Ik weet dat ik naar strohalmen grijp, maar eigenlijk probeer ik misschien de stappen naar de grotere beslissingen te verkleinen door er nog wat keuzemomenten in te bouwen. Het advies dat ik het meeste krijg en waar ik ook niet onderuit lijk te kunnen is het 1 dag tegelijk te nemen. Dat is wel heel moeilijk als de klok voor Poekie en mij doortikt. De eerste uitdaging is de nacht doorkomen, hopen dat ie nog naast me ligt als ik wakker word (al niet meer in mn armen zoals de afgelopen paar jaar, dat afscheid nemen is al begonnen...), en morgen met de grootst denkbare tegenzin naar mijn werk moeten waar de verwachtingen dan toch anders zijn dan wanneer iemand een menselijk gezinslid verliest. Voor mij is Poekie alleen t dichtste bij dat het komen kan en is mn wereld dus vandaag ingestort als ware het mijn eigen vlees en bloed. Ik vermoed dat op dit forum mensen voorbijkomen die dat als geen ander begrijpen.

[puksji]

Ik weet wat je voelt. Ik ben 4 maanden bezig geweest met afscheid nemen zie hier: Onderwerp: Pluisje, verhoogde nierwaardes, en het was nog te kort. Ik heb mijn uiterste best gedaan om het voor Simba zo fijn mogelijk te maken, en zoveel mogelijk van haar te genieten. Je bent wel bezig met afscheid nemen, maar het echte afscheid nemen is toch op het moment dat ...
Hoe je ook er op voorbereid denkt te zijn, je bent het niet.
En nu snap ik ook de gezegde "niet het afsnijden doet pijn, maar het afgesneden zijn".
Nu 2 weken verder kan ik nog steeds niet echt beseffen dat ze er niet meer is en ook nooit meer terug komt. Dat moet slijten zeggen ze dan, en dat is nog moeilijker dan het afscheid nemen.

[patiani-guusje]

Hoi Conny, wat een ontzettend verdrietig nieuws... helaas herken ik samen met velen op dit forum "het zwaard van Damocles"dat boven je hoofd hangt: mijn kat van 12 heeft nierfalen, en niemand weet hoe lang hij nog heeft. Het is verschrikkelijk als je dit nieuws hoort, en vooral de onzekerheid van "hoe lang nog" werkt zenuwslopend. Ik denk dat je toch ondanks alles moet proberen zoveel mogelijk te genieten van de tijd die jullie nog samen hebben, en knuffel en verwen Poekie vooral veel. Maak foto's, zeg dat je van haar houdt, kortom geniet van alle kleine momenten. En bedenk vooral dat Poek weet dat jij heel goed voor haar gezorgd en gehouden hebt, en dat ze een heel mooi leven bij je gehad heeft.

Ik wens je heel veel sterkte!!

[connyf]

O dat is toch zo fijn om dit met jullie te kunnen delen. Ik snuif jullie reacties helemaal in me op. De herkenning, de band die jullie ook met je kleintje hebben, de angst, twijfel, paniek soms zelfs, de onmacht, het onmetelijke verdriet en het zenuwachtige gevoel dat je ineens haast moet maken om je beestje te laten voelen hoe ontzettend geliefd ze is. Ik zou het willen uitschreeuwen dat ik van haar hou en dat ze bij me moet blijven, maar niets helpt. En vorige week haar nog rond hebben zien sprinten en in haar oude doen te zien is nu heel vreemd. Ik heb een paar blikken op het verhaal van Pluisje geworpen en zie inderdaad dat ik niet alleen sta in hoe ik me nu voel. Dankjewel daarvoor. Het doet zo'n pijn.

[connyf]

Dat bizarre idee ook dat de foto's die ik van haar bekijk straks de enige manier nog zijn om haar oogjes te zien..... :"(