Mijn 19 jarige poes

[Iemand20]

Op 2 Maart heb ik mijn poes van 19 jaar, met wie ik meer dan 15 jaar samen was, vanaf ik nog een klein kind was, ben ik met haar opgegroeid. We hebben een hoop dingen samem meegemaakt. Ze was de enige die ik had, met wie ik kon knuffelen, en kussen. Ik heb jaren niet gehuild, tot 2 Maart. Rond half 11. Toen heb ik haar moeten laten inslapen.

Ze begon op die dag heel raar te doen, elke keer als ze liep, liet ze zich vallen, en kon ze niet lopen. Dat deed ze de hele tijd. Ze kon moeilijk eten. En dan keek ze heel zielig uit haar ogen, heel langzaam haar ogen open en dicht, en normaal als ze op de grond lig en ik aai haar, dan geeft ze een lieve miauw, maar deze keer was het een miauw alsof ze pijn had. Ik probeer haar anti-haarbal brokjes te geven, die ze lekker vind, ze probeerde te eten. Maar ze kon niet opstaan. Ze deed haar mond open, maar lukte niet. Ik was ijs aan het eten, dus ik pakte wat ijs, en ik gaf het aan haar, ze likte het van me vingers af. Maar het smolt in me hand. Dus het lag gedeeltelijk op de grond. Toen probeerde ze op te staan om dat ijs te likken, maar toen liet ze zichzelf vallen op dat ijs. Dus ik belde me vader op, of die haar naar de dierenarts kon brengen. Dus toen gingen we naar de dierenarts. En die nam har temperatuur op, en dat was 34, veelste laag zei die. En ze was ook heel mager, je kan haar botten voelen als je haar aait. Ze was ook een klein vrouwtje. En ze had een nierprobleem zei hij, ze dronk ook veel water. Hij zei dat het enige was wat hij kon doen, was om haar vocht te geven. Maar dat ik dan alleen haar dood uitstel. Dus ik moest huilen, en zei dat die maar vocht moest geven dan. Toen zei die dat mijn kat zo oud is, dat ze dat niet zal redden, dat ze niet beter wordt. Dus het was beter om haar dan een spuitje te geven. Ik wist niet dat dat haar laatste dag zou zijn. Ik dacht dat het nog wel goed zou komen, ik zei nog thuis tegen haar, toen ze op de grond lag, en ik haar kusjes gaf. Toen zei ik nog "je bent een sterke meid, jij red het wel".

Maar blijkbaar was ze niet sterk genoeg. Ik had haar nog een kusje gegeven en een aai over haar hoofd toen ze op die tafel lag. Ik kon moeilijk praten, ik heb niet eens kunnen zeggen hoeveel ze voor me betekende, en haar bedanken dat ze er voor me is geweest al die jaren, meer dan 15 jaar. Ik heb haar daar zien sterven op tafel, met haar ogen open. Nu heb ik niemand meer. Me beste vriendin is dood nu. Ik had dat ijs nog in haar etensbakje gedaan, zodat ze het kon oplikken als ze terugkwam. Maar ze kwam niet meer terug.

Nu staat er een etensbakje, en een bakje water. Zonder mijn mooie katje om het op te eten. Nu ligt er geen kat meer naast me kussen, die bij me kon slapen. Geen kat meer om te knuffelen. Of om in de handoekenla te liggen kijken naar mij als ik douche. Geen kat die constant bij me wilt zijn, die mij nodig heeft. Mijn broer boeid het niet, en mijn moeder is met vakantie, die boeid het ook niet. De enige die er kapot van is ben ik, ik huil nu al 2 dagen. Geen zin meer om te eten, nergens zin meer in. Heb alleen nog maar herrineringen. Ik mis haar, nu ben ik alleen. Ik wist niet dat ze jaarlijks een onderzoek moest krijgen, mijn moeder had 4 katten gehad, Kitty was de 5de. Zij zegt 2 jaar lang al dat ze dood zou gaan, en ze is nogal een hypergonder, dus ik vertrouwde er niet meer in. Maar ze werd wel steeds dunner, en dronk veel, en velede week begon ze opeens constant in de huiskamer te plassen. Dus me moeder zei dat ze wat aan haar nieren heeft. Maar ze wilde haar nooit naar de dierenarts, en zij wist dat ze jaarlijks onderzocht moest worden, maar dat deed ze ook nooit.

Ik las op deze site: http://www.dekattensite.nl/html/ziekten ... alen2.html

En las dat ik ook een second opinion kon vragen, en dat andere katten het ook redden. Ik vroeg 2x of hij die vocht behandeling dan kon doen, ze is sterk zei ik. Maar hij wilde het niet doen, omdat ze dat niet zou redden. Ze was 19 jaar, 1 jaar jonger dan mij. Ik dacht dat ze makkelijk de 20 zou halen. Zou ze het nog gered kunnen hebben? Misschien heb ik haar laten sterven, ik had haar niet naar de dierenarts moeten brengen, misschien kwam het weer goed met haar poot. Nu kan ik haar nooit meer zien. Ik voel me schuldig, ik wil dood. Ik slaap slecht, ik heb geen zin om te eten, misselijk duizelig. Vooral als ik probeer te slapen moet ik huilen, geen kat meer die bij me wilt slapen. Geen kat om tegen aan te liggen.

Ik ben helemaal verward. Voel me ellendig.

[castratenkoor]

Sterkte "iemand 20" - kan me je verwarring voorstellen.
Heb vertrouwen in het einde van de poes.
Dat je haar niks meer kon zeggen.....dat geeft niet.
Ik ben ervan overtuigd dat ze dat wel wist.
Sterkte met de leegte die achterblijft.
De poes heeft een fijn lang leven gehad en er werd veel van haar gehouden.

Heb er vertrouwen in - het is goed zo.

Sterkte!

[Iemand20]

Maar misschien had ze het wel gered, andere katten worden 25, waarom de mijne dan niet.
Misschien had ze het wel overleeft de behandeling. Misschien had ik gewoon die bakjes eten die ze zo lekker vond kunnen geven, en die brokjes, dan kwam ze wel weer op gewicht. En gewoon lekker bij de verwarming houden om haar lichaamstemperatuur goed te houden. Maar hij had in 5 minuten tijd beslist dat ze niet gered kon worden. Terwijl ik meer dan 15 jaar met haar was. Heb geen zin meer om te leven.

[Catfish]

Weet je, veel mensen hier, waaronder ik, hebben meerdere keren meegemaakt wat jij net mee hebt gemaakt. En het is vreselijk, dat zal niemand ontkennen. Ja, het is de goede keuze, en ja, je kan niet anderes. Maar het voelt vreselijk.
Maar je hebt echt het goede gedaan, en ook ik ben ervan overtuigd dat ze dat weet.
Wees trots op alle gelukkige jaren die je haar gegeven hebt!
Voel je je morgen nog zo ellendig dat je dood wilt, moet je echt hulp gaan zoeken. Maar op dit forum ga ik daar verder niet op in.
Sterkte!

[Iemand20]

Ik ben een man, geen meisje.
Ik heb jaren niet gehuild, alleen nu sinds dat moment. Ik blijf nog steeds haar naam roepen.

Maar het is anders, ze was niet gewoon iemand die ik water gaf, eten, en een knuffel.
Ik ben met haar opgegroeid, we hebben elkaar zien opgroeien. Mijn jeugd was een hel, en zij was er altijd voor mij, iemand die altijd blij was mij te zien. Die altijd bij me wilde zijn. En nu is ze er niet meer. Misschien had ze langer geleefd, als ze gewoon behandeld werd voor haar nieren, dan zou het wel goedgekomen zijn. Nu heeft ze me alleen achtergelaten.

We hadden alleen elkaar. Heb alleen nog maar foto's van haar, en 3 korte filmpjes. En herrineringen. Doet alleen zo pijn. Ik heb mijn beste vriendin vermoord. Ik had gewoon nee moeten zeggen, en naar een andere dierenarts moeten brengen. Misschien zou ze ook nog wel 25 kunnen worden.

[Catfish]

Geloof me, een kat met zulk ernstig nierfalen is niet te redden. Ik weet er alles van. Ook hoe erg het is.
De kat die hiernaast op de foto stond was mijn grote liefde. Hij is maar 14 geworden, ook door nierfalen overleden.
Zo'n kat het leven rekken (voor zover mogelijk) is, vind ik en velen met mij, dierenmishandeling. Dus hoe snel het ook ging, het was de goede beslissing. Omdat het zo snel ging het je er niet aan kunnen wennen.
20 Jaar is lang, en jij hebt haar 15 geweldige jaren gegeven! Meer was gewoon niet mogelijk, echt niet.
Lieve Iemand, steun heb je. Verder ben ik bang dat je het alleen moet doen. Laat het verdriet komen, huil. Het lijkt nu niet zo, maar ooit gaat het beter en kun je, net als ik aan Snoetje hiernaast, vol liefde aan haar terugdenken.

[Kattenbella]

Lieve Iemand,

Je hebt inderdaad allles gegeven en het is zo'n tijd in je leven. Ik kan je ook alleen maar sterkte wensen. Je katje heft een geweldig leven bij jou gehad!

[Cerna]

Wat een hartverscheurend verhaal!

Ja, het is vreselijk om een kat te verliezen, iedere keer weer, het went nooit maar het slijt, geloof me en dan blijven de mooie herinneringen. En 19 is echt heel erg oud (omgerekend toch bijna 100) en de poes heeft een fijn leven met je gehad.
Maar eens is het over en helaas is dat bij dieren altijd te vroeg.

Maar je moet jezelf geen schuldgevoel aanpraten, daar word je alleen maar verdrietiger van.
Nierfalen is een afschuwelijke ziekte en veel oude katten krijgen er mee te maken en je kunt het rekken, maar beter worden ze niet meer.
Rekken kun je het echter alleen wanneer je het in een heel vroeg stadium ontdekt en dan nog heb je geen garantie want het kan zo opeens omslaan.

In 2007 overleed onze Tabitha, ook bijna 19 en ook aan nierfalen. We wisten het al jaren, ze had medicijnen en nierdieet en toch werden de nieren steeds slechter en op het laatst konden we niets meer voor haar doen. We konden haar alleen maar een waardig einde geven net zoals jij nu gedaan hebt.

Huilen helpt, huilen lucht op en over een tijdje wordt het verdriet wat minder en blijft ze voor altijd in je hart en wanneer je zo oud bent als ik (55) dan is je hart zo groot geworden met al die katten die niet meer bij je zijn, maar die je nog steeds in je hart bij je draagt.

Veel sterkte.

[patiani-guusje]

Wat een verdrietig verhaal en wat heb je het mooi geschreven zit hier met tranen in mijn ogen..
Ik kan me goed voorstellen dat je erg verdrietig bent nu, is toch heel snel gegaan allemaal..

Een schrale troost: als ik het zo lees hoe haar laatste momenten waren denk ik dat dit het enige is dat je nog kon doen hoe moeilijk het ook is... Je hebt haar verder lijden bespaard en dat betekent dat je heel veel van haar gehouden hebt, want niets is moeilijker dan loslaten maar in deze situatie kon je niet anders...

Ik wens je heel veel strekte toe met je verlies!

[Iemand20]

Ze was zo'n klein vrouwtje, een lapjeskat. Heel zacht vacht, als ik met me laptop op de bank zat, kwam ze altijd bij me liggen, naast me, op de leuning, op me voeten of op me laptop. Of als ik iets aan het lezen was, ging ze erop liggen. Dus ging ik haar aaien, dat vind ze leuk die aandacht. Nu kan dat niet meer, elke keer als ik langs de verwarming loop, de hoek van de bank, of haar onder te tafel waar haar etensbakje en waterbekertje stond. Of in de hal, waar ze zat op de stofzuger, tassen of in haar mand, die ze pas een paar dagen had, maar wel van heeft genoten. En vooral in de avond als ik ga slapen, een lege plek naast me kussen. Geen kat meer die blij miauwt als ik de kamer uitkom van de slaapkamer, nu is het huis stil. Laatste keer dat ze me aan het lachen maakte was op die dag, 2 Maart in de ochtend, toen ik opstond en haar eten gaf. Toen deed ze haar hele hoofd in dat bekertje, toen zat haar hoofd vast in die beker, toen begon ze in paniek te raken. Dus had ik snel die beker van haar hoofd gehaalt. Even vers water erin gedaan voor haar. Ze was kieskeurig met eten, ze vond bakjes Shiba en Whiskas het lekkerst. Als ik eten had, wilde ze altijd meeeten. Dan probeerde ze het uit me hand te slaan, of snel stelen als ik me even omdraaide, ging zij er opeens vandoor met een stuk kip.
Mijn cake moest ik ook altijd verstoppen, want anders lag er opeens overal cake op de grond als ik wakker werd. Heel nieuwsgierig vrouwtje. Ik had die cake in een kist gedaan, zij stopte allebei haar pootjes in dat handvat om die cake te kunnen pakken. En nu kan ik nooit meer dat soort dingen met haar meemaken.

Ik mis haar, ze was altijd zo lief en wild. Zag er altijd goed uit.
Maar laatste tijd zag ze er slecht uit. Normaal was haar neusje nat, maar nu was haar neusje vies, leek op opgedroogd bloed ofzoiets. En ze liep raar, ze kwam binnen lopen, en toen liep ze alsof ze dronken was, en liet ze zichzelf vallen, en ging ze zielig kijken. En als ze dan ging drinken, kwam er een beetje water uit haar mond, net alsof ze aan het kwijlen was, en haar haartjes bij haar kin zaten ook onder het water. Normaal als ze ligt, en ik probeer haar te aaien, dan geeft ze een lieve miauw en gaat ze rollen en spinnen. Nu gaf ze alleen een zielige miauw, en ging ze heel moe met haar ogen knipperen, heel langzaam. Ik wil haar nog brokjes geven, die ze zo lekker vond. En ze probeerde te eten, maar kon niet opstaan. Ik was ijs aan het eten, dus gaf ik haar een beetje ijs, dat likte ze van me vinger. Maar het smolt in me hand, dus ging ze een stukje opstaan om te likken, en ging ze erin liggen. Toen had ik me vader gebeld, om Kitty naar de dierenarts te brengen. Ik dacht het komt wel goed, geen probleem. Ik wist niet dat ik haar nooit meer zou zien.

Toen waren we daar aangekomen, Kitty uit dat ding gehaalt. Ging de dokter temperatuur opnemen, 34 graden, te laag. En ze woog niks, kan haar botten voelen als je haar aait, en ze drinkt veel omdat ze wat aan haar nieren heeft. Dat bepaalde die in 5 minuten. Ik ken haar 15 jaar, en hij zegt in 5 minuten tijd dat ze het niet gaat redden. Enige wat die kon doen zei die was haar vocht geven, maar dan stel je alleen haar lijden en dood uit zei die. Dus ik zei twee keer dat die die vocht moest geven, maar dat wilde die niet doen, omdat ze al zo oud is. Dus ging hij het spuitje pakken, daar lag ze dan, op haar zei op die tafel, met haar ogen open. Ik gaf haar nog een kusje, en een aai over haar hoofdje. En toen gaf die haar die spuit, en na een minuut ofzo was ze weg. Met haar ogen nog open. Ik heb haar nooit kunnen vertellen hoeveel ze voor me betekende, en haar te bedanken dat ze er voor me was. Ik kon niet praten, ik kon alleen huilen.

Ik had haar thuis moeten laten, dan zou ze er nog zijn. Ik weet niet of ik de juiste keuze gemaakt had, als ze thuis zou zijn, dan zou ze nog bij me zijn. Maar nu heeft ze een spuitje, en is ze weg. Hoeft ze geen pijn meer te lijden. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik had alleen haar. Ik heb nooit iemand in me leven gehad, alleen zij was er elke dag. Laatste tijd begon ze ook binnen in de huiskamer te plassen, 2 x in een doos, 1x in een hoekje, 1 keer onder de tafel, en 1x in een ander hoekje. Ik dacht misschien kon ze het niet ophouden, dus deed ik haar gewoon in de hal, zodat ze dicht bij de wc is, en elke keer als ze dus ging lopen om te plassen in het hoekje, pakte ik haar op en zette ik haar gewoon neer in de hal, zodat ze kon plassen. Die dokter zei als ik eerder gekomen was dat die nog wat had kunnen doen, maar me moeder wilde nooit, omdat die haar dan een spuitje zou geven volgens haar. En nu heeft ze alsnog een spuitje gekregen.

Ik aaide haar nog thuis, toen ze op de grond was. Ik gaf haar knuffels, en aaide haar, en kuste haar. Ik zei nog tegen haar, je bent een sterke meid, je red het wel, komt wel goed. Maar dat was dus niet zo. Nu ben ik alleen. Niemand om mee te praten of te knuffelen. Waarom worden de katten van andere mensen 25, en de mijne niet. Ik heb haar zoveel liefde gegeven, we hebben zoveel meegemaakt.

[castratenkoor]

Je pijnigt jezelf met de mening dat je haar zou hebben vermoord.
Ik zie dat anders. Met 34 graden was ze al aan het sterven.
Dat proces had dagen kunnen duren.

In dit geval is houden van ook los kunnen laten.
Poes was op, poes had pijn en poes was stervend.
Met dat spuitje is ze letetrlijk uit haar lijden verlost.

Hou op met jezelf te pijnigen, het was het enige wat je op dat moment nog voor haar doen.
Haar loslaten en haar naar de hemel laten gaan.

Mijn advies is, laat een mooie foto van haar op canvas afdrukken en geef die een ere-plekje in huis.
Maak een rouwplekje op een kast of zo, brand een kaars voor haar.
Schrijf een afscheidsbrief aan haar of een gedicht.

Nogmaals veel sterkte!

[Iemand20]

Ik had haar toch ook gewoon op kunnen warmen, als ze gewoon bij de verwarming ligt, en als ik haar dan tegen me aan hou, voor extra warmte. Dan zou het misschien wel goed komen.

Hier zit ze in de pan, de restjes ei eruit te eten,likken:

[jennli]

Ze was erg mooi.

Tegen je aan houden bij de verwarming was niet voldoende geweest. Je hebt je best gedaan. Meer was niet mogelijk.

Ik begrijp heel goed dat je je ellendig voelt. Jullie zijn samen opgegroeid en ze heeft je door een hele moeilijke periode van je leven heen geholpen. Nu moet je haar missen en kun je je verdriet in je thuisomgeving moeilijk delen. Dat is ook moeilijk. Je gaat nu door een periode van rouw. Dat is heel zwaar, maar hoort er ook bij. Het geeft aan dat je heel veel van Kitty houdt. Uit de dingen die je benoemt hebt bij de dierenarts blijkt dat ze al heel erg verzwakt was. Als je haar thuis gehouden had, had je haar tekort gedaan. Want zo'n lieverd hoort ook niet te lijden. Dat wil je ook niet. Een goede baas zorgt er ook aan het einde van de levensweg voor dat zijn dier, in dit geval jouw lapjespoes Kitty, aan het einde op een zo zacht mogelijke manier dood mag gaan. Je hebt wel de juiste keuze gemaakt. Hoe frustrerend het ook is dat ze er niet meer is. Je hebt gehandelt vanuit je hart. Je hebt haar aan het einde gerustgesteld en er voor gezorgd dat ze geen pijn meer heeft.

Heel veel sterkte!

[Iemand20]

[jennli]

Ze was erg mooi!