gebroken ruggengraat bij kitten

[sokje]

da's eigenlijk ook wel een goeie vraag die mij ineens te binnen viel. wij hebben een keer een nestje gehad hier en de poes was beneden bevallen. na een paar weken (de kittens konden al zelfstandig eten) wilde de poes haar kittens boven leggen en ze nam het dikste kitten in haar bek en liep er mee naar boven maar ze kon die niet houden en liet de kitten vallen. die kwam op haar rug terecht en nu komt eigenlijk mijn vraag en ik wil niet veroordeelt worden ofzo! want ik was toen amper 15 jaar, de kitten bleef rollen op haar rug en miauwen, de moeder ging er één keer naar toe en liep er dan van weg. ik wist absoluut niet wat ik moest doen en panikeerde. ik heb de kitten voorzichtig opgeraapt en op mijn schoot gelegd. die bleef zo spartelen op haar rug, dus ik veronderstelde dat haar ruggengraat over was. een kwartier later bewoog ze niet meer. ik wist absoluut niet wat ik moest doen, ik wou haar pijn doen stoppen. ik had ook direct het gevoel dat het niet veel zin had om de dierenarts te bellen. anyway, ik heb tranen met tuiten gehuild met dat katje op mijn armen. wat zouden jullie gedaan hebben? de moeder was wel grof, ze ging er eens aan snuffelen en was meteen weg.

<titel aangepast door moderator>

[Emma Boom]

Dat is inderdaad iets anders dan een hartstilstand, Sokje. Wij hebben dat ooit ook een keer met een netje gehad, waarvan een poesje ergens afviel en ontzettend krijste. Zij bleek naar nekje gebroken te hebben, maar leefde, net als jouw poesje, gewoon nog een tijdje door. Wij hebben haar in laten slapen.

[Kattenbella]

Sokje, wat zal je je naar gevoeld hebben.
Ik denk niet dat je veel had kunnen doen en het katje is bij jou doodgegaan Met jou liefde.
Ik heb het idee dat je je nog heel erg schuldig voelt. Zet dat opzij. Deze dingen kunnen gebeuren en de moederpoes heeft het waarschijnlijk ook gevoeld dat het een verloren zaak was voor die kleine.
Dieren reageren zo dan. het komt voor ons hard over, maar voor hen is dit de realiteit.

Bella.

[Gast]

Wij hebben ook eens een kitten gehad met een gebroken rug. Het poesje was toen 11 weken oud, we hadden haar net 2 weken in huis.
Ze viel niet, maar is gebeten door een hond. De hond van onze buren was ontsnapt, en rende bij ons naar binnen. Hij greep gelijk het poesje bij de rug en begon te schudden (deze hond heeft al meerdere katten doodgebeten). Hij brak gelijk de rug.... Dit kitten lag ook te krijsen en te kronkelen. We hebben haar toen naar de dierenarts gebracht, die haar weinig kans gaf, maar haar wel weer mee naar huis gaf.
Ze was volledig verlamd vanaf net achter haar schouders, en sleepte haar achterlijfje achter haar aan. Ze is wekenlang gemasseerd om de ontlasting eruit te krijgen, plas liet ze lopen. Ze bleef echter eten, drinken en spelen.
Ze is na verloop van tijd opgeknapt, ze is zelfs weer gaan lopen. Eén pootje is altijd blijven slepen, die heeft ze nooit meer kunnen gebruiken. Ze kon wel bijna alles wat een andere kat ook kon. Alleen krabben achter haar oor kon ze niet, en dat kwam ze dan ook altijd luid miauwend (krijsend) aan iemand anders vragen.
Op een gegeven moment ging het steeds verder bergafwaarts met haar, ze kreeg constant blaasontstekingen, zat volop onder de medicijnen, o.a. anabolen. Ook lag ze vaak krijsend en blazend van de pijn op de grond te kronkelen, dan had ze vreselijke kramp. Ze kreeg steeds meer pijn, uiteindelijk hebben we haar na 4 jaar in laten slapen, ze liet alles lopen, en had iedere dag krampaanvallen.
Achteraf weet ik niet of we er wel zo goed aan gedaan hebben om haar toen te laten leven, ik denk persoonlijk niet dat ze ooit nog helemaal pijn-vrij is geweest....

Voel je dus niet schuldig, zeker als de moederpoes er al niet meer naar omkijkt, lijkt mij een teken dat het echt goed mis is.