Schuldgevoelens laten me niet los. Had ik hem nog kunnen redden? Of had ik eerder moeten stoppen?

[Nencke]

Ik wil even mijn verhaal kwijt omdat ik gewoon op ben van het denken, schuldgevoelens, en de "had ik maars".
Afgelopen donderdag heb ik onze Vino, van 15,5 laten inslapen. Hij was mijn makkertje, mijn maatje, m'n vriendje. Jaren terug woonde hij bij de buren, maar hij heeft mij gekozen als baasje. Voor 14,5 jaar waren we onafscheidelijk.
Drie jaar geleden zijn we verhuis, kwam er de kat van mijn man bij, en een kindje. Hij heeft het allemaal over zich heen laten gaan. Ik ben nog steeds zo trots op hem. Maar omdat ik hem niet nog meer stress wou bezorgen heb ik de jaarlijkse afspraakjes aan de dierenarts even laten zijn. De laatste tijd begon op te vallen dat hij magerder en magerder werd, terwijl hij op de metabolic C/D zat voor struviet, omdat hij altijd te zwaar was. Maar ik dacht eerst, het komt omdat hij nu veel meer beweging heeft, hij rende constant de trap op en af. Achteraf gezien had ik ook de gewone C/D kunnen nemen, ipv de Metabolic. Maar hij vond dit echt lekker.
Stoelgang ging al vele jaren niet goed, dus hij kreeg iedere dag laxanorm.
Vanaf december ging hij wel erg veel afvallen, nu was het echt opvallen, terwijl hij overal ging schooien voor eten bij ons.
Vanaf januari begon hij ook vaker en vaker te braken. Tot hij midden januari echt niet goed meer uitzag. Maar hij was nog actief, en speelde heel veel. Toch een bezoekje aan de dierenarts gedaan. Die heeft hem onder narcose gebracht voor een bloedonderzoek. De waardes waren allemaal goed, nergens een afwijking. De tanden waren nog prima. Alleen voelde ze iets in de buik, waardoor ze cortisonen hebben opgestart. Er is hier geen foto of echo gemaakt Hij reageerde hier niet goed op, meer braken, minder eten. Alle soorten eten geprobeerd. Hij zat op een urine dieet, maar ze zeiden dat het beter is dat hij iets at dan niets. En af en toe probeerde hij het wel maar niet veel. Zelfs naar een homeopatische dierenarts gegaan die het leven van mijn vorige kat 2 jaar heeft kunnen verlengen toen de dierenarts deze opgaf. Ze heeft wat dingen meegegeven, en geopperd om 1/4 cortisonen te geven ipv 1/2. Maar ook hier ging hij niet goed op. Het ging altijd eventjes beter. Maar dan begon hij weer te braken. Weer een dierenarts aan huis laten komen. Hij gaf iets tegen misselijkheid en braken, en cortisonen zouden we stoppen. Dan ging het weer 1 dag goed. En weer niet willen eten, braken etc. Tot het heel erg werd in het weekend. Naar spoeddierenarts, die nogmaals zijn waardes heeft getest, en nu bleek hij nierfalen en een verlaagde temperatuur te hebben. De waardes waren niet extreem hoog, daarom toch nog 2 dagen aan het infuus. Ondertussen is er ook een foto gemaakt, maar hier was niets op te zien. Na twee dagen mocht hij weer naar huis, met best weer goede nierwaardes. Wel moesten we aan de niermedicatie en nierdieet. Maar eerst zorgen dat hij at, welk voer was even niet zo belangrijk. Hij woog ondertussen nog maar 2.6 kilo. En het was best een grote kat.
De eerste dag ging weer prima, hij at zelfs het nierdieet, zag er goed uit. Om de volgende dag weer in te storten, maar nu nog erger. Absoluut niets willen eten, braken, en hij ging zich meer en meer terugtrekken. Terwijl hij altijd en overal bij mij wou zijn. Ik ben dan nog 1x naar dierenarts geweest die hem weer iets tegen misselijkheid en braken heeft gegeven, iets wat 24u zou werken. Thuisgekomen is hij niet meer uit zijn krabpaal gekomen. Heel af en toe maar het ging hem duidelijk niet goed. Toen hij 's morgens zat te wiebelen boven zijn drinkbak en braakneigingen had, met zijn ogen dik in zijn kassen was het voor mij genoeg. Het leek alsof hij zelf aan het sterven was ofzo, zo had ik hem nog nooit gezien. Mijn hart doet nog altijd pijn.
Ik kon het niet langer aanzien, wou hem niet nog eens naar de dierenarts sleuren, zonder resultaat.
Wat mij het meeste pijn doet is dat ik niet weet wat er nu echt aan de hand was. Had ik hem kunnen redden met eerder naar de dierenarts te gaan? Waren er nog andere opties dan inslapen? Heb ik alles geprobeerd. Ik overloop alles 100x en had in mijn opzicht veel anders kunnen doen. Zoals zijn jaarlijkse check bij de dierenarts. Maar het is goed misgegaan sinds ik bij dierenarts ben geweest. Of ben ik toch te lang doorgegaan met proberen, en had ik beter de laatste weken met hem moeten knuffelen ipv nog dat infuus te laten aanleggen. Al ben ik alle momenten verder bij hem geweest, zelfs 's nachts om te waken. Zoveel vragen die door mijn hoofd spoken. Ik weet niet hoe ik hier rust in kan krijgen. Ik lees zoveel katten die 18 tot 20 worden. Dan vind ik 15 te vroeg

[nellebel]

ik herken wel wat in je verhaal. onze nellie braakte ook enorm veel, op een gegeven moment zelfs dagelijks. onze toenmalige DA deed het eerst af met verwende kat, dus gedrag. hij kon niets vinden in het bloed. later werd dit nierfalen volgens hem. ze kreeg allerlei med waardoor het allemaal alleen maar ergens werd. wij zijn uiteindelijk naar een neuroloog geweest, toen was het al te laat. zij bleek een tumor te hebben bij overgang maag en darmen. ze had geen nierfalen maar haar slechte nierfunctie kwam door het braken.
ik heb ook heel lang rondgelopen met schuldgevoel. ik denk dat we dat allemaal herkennen hier. komt ook omdat we zoveel houden van onze katten en veel voor ze over hebben.
hou jezelf voor dat je op dat moment gedaan hebt wat je dacht dat het beste was. achteraf praten is makkelijk. je leert hier ook weer van voor een volgende keer misschien. sterkte met het verlies van je maatje. hij was waarschijnlijk ernstig ziek en heeft nu geen pijn meer.

[Nencke]

En hoe oud was Nellie? En hoe hebben ze dan uiteindelijk gevonden dat het een tumor was?
Op de foto was bij Vino niets te zien, maar denk ook dat het nierfalen ergens anders vandaan komt.
Ik hoop inderdaad zo dat ik het een plaats kan gaan geven.

[cerna]

Ik denk dat je je niet zo moet focussen op de leeftijd van Vino. Er zijn inderdaad katten die hoogbejaard worden net zoals dat bij mensen kan, maar de meeste katten worden toch echt niet zo oud. En meestal is het een gelukstreffer en heeft het niets, maar dan ook niets met de verzorging te maken. Praat je dat alsjeblieft niet aan want je hebt alles voor hem gedaan wat mogelijk was en 15,5 is een prachtleeftijd voor een kat (de meeste halen dat niet).

Zou je met meer kennis anders hebben gehandeld?
Misschien. Maar ook dan is het geen garantie.
Had je ieder jaar wel het bloed moeten laten controleren (geriatrisch profiel) ondanks zijn stress?
Ik lees dat hij eerst onder narcose moet voordat er überhaupt bloed geprikt kan worden en een oude(re) kat ieder jaar onder narcose is niet geweldig voor de nieren. Dus of je daar goed aan zou hebben gedaan?
En uiteindelijk bleken de waardes toch allemaal goed?

Dat spugen en afvallen kan wijzen op een tumor, maar stel dat het dat geweest is, wat had je dan kunnen doen? Chemo?

Nee, ik denk dat je goed gehandeld hebt en dat je dat zelf over een tijdje ook zult inzien.
Maar nu is er vooral verdriet en leegte want je bent je vriendje kwijt en dat mag. Geef het de tijd (ik rouw nog steeds om de twee katten die vorig jaar gestorven zijn: Amber van bijna 18 en Laila van bijna 10. Meestal gaat het nu wel goed, maar soms opeens - wanneer bepaalde herinneringen opeens naar boven komen - huil ik weer een potje want het went nooit en ieder afscheid is weer net zo aangrijpend) en praat over de goede herinneringen aan Vino. Kan dat niet in je eigen omgeving dan vind je hier een luisterend oor van mensen die het al vaak hebben meegemaakt (ik al 15 keer) en die het begrijpen.

Heel veel sterkte!
Lieve Vino: rust zacht.

[Nencke]

[/quote]
Dank je wel voor deze inzichten. Vino moest inderdaad onder narcose, aangezien hij bij de dierenarts compleet gevaarlijk en onhandelbaar werd. Terwijl het de grootste knuffelkat is die ik ooit heb gehad. Dat was dan de eerste keer. De tweede keer konden ze het gewoon met een zak doen, maar toen was hij al enorm verzwakt. En het was een andere dierenarts. Ik ben eigenlijk ook boos dat ze hem onder narcose hebben gebracht, en dat ze niet verder onderzocht hebben als hij nog onder narcose was.
Ik weet inderdaad oprecht niet wat er aan de hand was, en of het nog te redden zou zijn geweest. Maar het niet weten maakt het zo lastig. En het is zoals je zegt, misschien zoek ik antwoorden die er niet zijn. Probeer ik de schuld bij mij te leggen, terwijl er niemand schuld aan heeft. Wellicht zijn het fases in het rouwproces waar ik door moet. Ik merk inderdaad van de omgeving dat ze niet begrijpen hoeveel pijn en verdriet dit kan doen. Alles loopt door, maar jezelf zwelgt in verdriet en tranen.
Vino zou me ook niet zo willen zien, want hij was de eerste om me te troosten als ik verdrietig was.

[WelcomeToTheDCC]

Ik herken veel in je verhaal, vooral het overdenken, de "had ik maars" en de enorme schuldgevoelens (vorige week mijn kat laten inslapen). Ook het niet zeker weten wat er nog meer precies aan de hand was, valt zwaar weet ik. Maar wat ik vooral lees uit jouw verhaal is dat jij een enorm liefdevol baasje bent geweest, dat alles heeft gedaan vanuit liefde voor je kat. Die laatste keuze heb je juist uit liefde gemaakt. Wat ik zelf ervaar is dat het rationele niet synchroon loopt met het gevoel. Ik denk/hoop dat je rationeel gezien weet dat je de juiste keuze hebt gemaakt, alleen is je gevoel daar nog niet. Dat zit nog in rouw, verdriet en schuldgevoel. Ik hoop en geloof dat mettertijd het rationele en emotionele meer in balans zullen komen. Ik wens je heel veel liefs en sterkte.