Kat plotseling overleden aan nierfalen

[Lappie]

Hoi allemaal,

Ik ben nieuw op dit forum, maar hopelijk mag ik even mijn verhaal delen en jullie om input vragen. Alvast excuus voor het lange verhaal.

Tot afgelopen zondag hadden wij twee katten, waarvan één met een geschatte leeftijd van 12-15 (asielkat, 10 jaar bij ons). Ze heeft een lange weg afgelegd en is altijd een beetje een teruggetrokken kat geweest, maar kerngezond en uiteindelijk ook echt een schootkat. Afgelopen vrijdagavond zag ik ineens dat ze gek liep, alsof ze 10 jaar ouder was geworden, en ook wankel alsof ze moeite had met haar evenwicht bewaren. Ze oogde ook onrustig en niet als zichzelf. Ik dacht dat ze zich misschien bezeerd had oid. Ik gaf haar wat natvoer dat ze grotendeels opat en daarna kwam ze, wankel en wel, op de bank naast me liggen. Het viel me toen ook op dat ze nogal uit haar bekje stonk, iets dat me de dag ervoor, toen ze ook op schoot lag, totaal niet opgevallen was. Genoeg reden om de volgende dag de DA te bellen, natuurlijk. We konden aan het einde van de ochtend terecht en in de tussentijd verslechterde ze: ze lag als een zielig hoopje op bed en voelde zich overduidelijk heel beroerd. Bij de DA bleek ook waarom: ze was ernstig uitgedroogd, haar bekje zat vol zweren en ze was 600gr afgevallen tov een jaar geleden. Ik schrok me kapot....ze is meteen aan het infuus gehangen en later zijn de bloedwaarden gemeten. Die rezen de pan uit: ernstig nierfalen dus. Ze heeft ruim 30 uur aan het infuus gehangen en enorm veel vocht toegediend gekregen, maar ze knapte niet op. Ook at ze niet meer. De DA gaf als optie om haar nog langer aan het infuus te laten liggen, maar dan nog was de prognose heel slecht want haar nieren waren helemaal kapot. Toen we haar weer zagen in de kliniek was dat ook voor ons duidelijk: een hoopje ellende. In goed overleg met de DA hebben we besloten om haar niet nog dagen aan het infuus te laten hangen met een minieme kans op verbetering (en sowieso niet op herstel) en daarna uitzicht op nog meer gedoe. We hebben haar aan het einde van de dag laten inslapen. Daar sta ik ook achter, zeker omdat het een bange kat was ben ik blij dat haar verder lijden en gedoe bij de DA bespaard is gebleven.

Naast het grote verdriet voel ik me ook ontzettend schuldig dat ik niet heb opgemerkt dat ze ziek was. Aangezien ze veel was afgevallen en er geen sprake was van vergiftiging, kan het bijna niet anders dan dat er al langer wat speelde. Ik ben alles wel 100x nagegaan in mijn hoofd: wat heb ik gemist? Achteraf gezien had ik moeten signaleren dat er wat vaker grotere klonten in de kattenbak zaten, maar ik dacht dat dit kwam doordat het winter was en beide katten dus minder buiten kwamen. Ik heb haar niet vaker zien drinken, merkte niks geks aan de waterbakjes, geen gedragsverandering, geen slechte vacht, geen diarree...ze heeft een keer wat overgegeven, maar ook dat leek me niet direct reden voor alarm. Ze at ook gewoon, hoewel dit dus minder moet zijn geweest (maar dat is lastig te zien met twee katten).

Mijn vraag hier is dus vooral: hoe hebben jullie gemerkt dat een kat aan nierfalen leed? Kunnen de signalen zo subtiel zijn, en kan het dan ineens zo snel gaan? Ik ben altijd vrij alert met mijn katten, maar dit heeft me totaal overvallen...

[cerna]

Allereerst: heel veel sterkte!

En dan je vraag.
Nierfalen in een beginstadium is niet te zien en op het moment dat je wat gaat merken ben je meestal te laat. Je hoeft jezelf dus niets kwalijk te nemen.
Wel zou ik je bij een volgende, oudere kat het volgende advies willen geven: zodra de kat ouder is dan 10 jaar, laat dan ieder jaar een groot bloedonderzoek doen (geriatrisch profiel). Dan kun je al in een heel vroeg stadium anticiperen op evt. achteruitgang van de nieren (of andere organen).

[Lappie]

Dankjewel voor je reactie! Ja, dat ga ik zeker doen bij onze andere kat van bijna 10. De DA heeft dit nooit genoemd, maar ik kan dat natuurlijk ook op eigen initiatief laten doen.

[Anne]

Allereerst heel erg gecondoleerd met het overlijden van jullie kat

In sommige gevallen lijkt nierfalen helaas een sluipmoordenaar

Jouw verhaal doet mij erg denken aan onze Hummel*

Wij waren een weekje weg en onze 18+ kinderen pasten op de katten

Toen we terug kwamen merkte ik dat Hummel bijna niks meer at
Bij de da bleken haar nierwaardes erg hoog
Zij is opgenomen en minstens 3 dagen aan het infuus geweest maar haar nierwaardes zakten amper
Zij heeft toen nog 3 weken geleefd met hulp van vochtinfuus, dwangvoeding en supplementen maar dar hielp niet genoeg
Achteraf had ik haar, net zoals jullie, beter gelijk kunnen laten inslapen

Heel veel sterkte nogmaals en sla jezelf niet voor het hoofd, ik had het ook pas in de gaten en toen was het al te laat

Maar bij onze Bella* was ik er op tijd bij want Bella viel ineens af
Toen hebben we gelijk bloed laten prikken
Zij overleed in september 2022 en heeft toch nog een paar jaar geleefd met haar nierfalen

[Lappie]

Fijn dat je je verhaal wilde delen. Blijkbaar kan het soms toch onopgemerkt gaan...helaas kunnen ze niet praten!

[Rik]

Blijkbaar kan het soms toch onopgemerkt gaan...helaas kunnen ze niet praten!

Bowy kwam, toen ik een keer thuis kwam, wankelend van de trap gewaggeld. Ze had een attack (tia) gehad. Bloeddruk niet te meten hoog (>300) en ook nierfalen. Dierenarts zei tot mijn verbazing ook "ze is blind". Nu was ze nog niet echt helemaal blind maar schijnbaar zag ze alleen nog wat schaduwen.

Ze was toen 18 jaar en tot die dag dacht ik altijd dat ze ver in de 20 zou worden. Achteraf waren er misschien de tekenen van die 'blindheid' want ze was bang geworden van het laserlampje en kon bij het uitsteken van mijn vinger haar neus ertegen stoten. Maar ja, wie herkend nu dat soort signalen. Dat is ook een kwestie van een keer meegemaakt hebben. En zelfs dan nog... Ik ben ook niets gemerkt van meer drinken of grotere klonten in de bak.

We hebben haar er gelukkig dat weekend nog doorheen kunnen slepen en ik heb nog 2 jaar van haar kunnen genieten (ze is 20 jaar en een paar dagen geworden).

Heel veel sterkte.

[Gimli]

Eerst en vooral heel veel sterkte toegewenst met je verlies. Ik weet helaas hoe erg het is om zo onverwacht en snel een kat te verliezen aan nierfalen
Bijna 4 maanden geleden verloren wij onze Gimli, ons kindje op 17,5 jarige leeftijd. Ik werk bijna fulltime thuis, hij was de enige kat in huis, we gingen speciaal niet op reis omdat we Gimli niet alleen wilden laten en hem eigenlijk ook niet zouden kunnen missen, dus ik dacht ook dat ik het zeker wel zou merken als er iets aan de hand was. Bij zijn controle het jaar ervoor vroeg ik naar een bloedonderzoek gezien zijn leeftijd, de dierenarts heeft dit toen uit mijn hoofd gepraat want ze wou hem niet nog meer stress bezorgen. Vorig jaar zijn we naar een nieuwe dierenarts gegaan die betere controles uitvoert. Vlakvoor onze afspraak merkten we ook een ruikende adem, hij werd niet graag opgepakt dus was al even geleden maar ik schrok enorm toen ik dit terug deed. Pas toen merkte ik het gewichtsverschil, maar zelfs als ik nu foto's vergelijk merk ik echt niets verschil daarin. Hij was nog zo enthousiast bij het krijgen van snoepjes en natvoer, zo viel het ons niet op dat hij de laatste tijd veel minder droogvoer at. De dierenarts merkte ook zweertjes in zijn bekje en ontstoken tandvlees, ergens een opluchting. We dachten oef, als het dat maar is. Volgens de dierenarts zag hij er verder heel goed uit dus meteen alles gelijk gedaan: een gebitsreiniging, jaarlijkse vaccinatie, bloedonderzoek. Helaas kwamen er hoge nierwaardes uit het onderzoek En de medicatie die hij had gekregen bij de gebitsreiniging + de vaccinatie hebben in mijn ogen gezorgd voor een nog snellere achteruitgang. Nog meer afvalstoffen die niet afgevoerd kunnen worden... Na een aantal dagen zakte hij ineen, kon amper nog stappen. We hadden geen andere keuze dan hem te laten opnemen in de dierenkliniek waar hij aan het infuus ging. Ze vermoedde daar wel acuut nierfalen bovenop het chronische, omdat het zo snel ging. Dit is niet alleen bij vergiftiging maar kan ook door een bacterie komen, of wat ze bij hem vermoedde een verstopping van de ureter. Ze hebben heel wat onderzoeken gedaan omdat het zo onduidelijk was. Hierdoor moest hij telkens nuchter blijven. Zijn nierwaardes verbeterden wel en na eerst slecht nieuws te ontvangen dat hij mogelijks moest geopereerd worden aan zijn ureter bleek het uiteindelijk best mee te vallen en was er toch nog hoop. Ook zijn hartje zag er goed uit. Een aantal uren later toch kritieke toestand, zijn rode bloedcellen waren te laag en hij moest in de zuurstofkooi en een bloedtransfusie krijgen. Weer heel wat onderzoeken naar de oorzaak: leververvetting door te weinig voeding, gevolgd door een hartstilstand. Hij had de reanimatie overleefd maar er was helaas geen hersenfunctie meer dus we kregen geen keuze, ze hebben hem toen ingeslapen. Ik heb nadien heel hard aangedrongen voor een gesprek met de dierenkliniek want zat met zoveel vragen. Vooral of ze misschien te gefocust waren op de onderzoeken en hem te weinig voeding gaven. Het gesprek gaf veel antwoorden maar het blijft dubbel. Achteraf gezien is er niet echt iets uit de onderzoeken gekomen dus heeft het hem uitgeput voor niets. Maar dat weet je natuurlijk niet vantevoren. Verstopping van ureter = meteen ingrijpen of hij sterft. Acuut nierfalen door bacterie idem en soms simpel op te lossen met medicatie. Op een hoge leeftijd is het wel zo goed als zeker dat het om chronisch nierfalen gaat, dus dat zal bij jouw kat wel hetzelfde geweest zijn. Maar blijkbaar kunnen ze daar bovenop dus ook acuut nierfalen krijgen waardoor het nog sneller gaat.

Ik ga in de toekomst toch beter nadenken over het vaccineren van de kat op oudere leeftijd. Of vooral eerst bloedonderzoek afwachten, daarna eventueel vaccinatie.
Het blijft me verbazen dat dierenartsen ons er niet attenter op maken, want 1 op de 3 katten overlijdt aan nierfalen... Onze nieuwe dierenarts is gelukkig beter op dat vlak, maar hij had bij de zweertjes in het bekje wel een vermoeden dat er mss meer aan de hand was. Dus in zijn plaats had ik aangeraden om het bloedonderzoek af te wachten, daarna eventueel de rest. Ik vergeef het hem wel omdat hij net als ons dacht dat het resultaat wel zou meevallen, want hij zag er nog zo gezond en vele jaren jonger uit. Hij zei dat het goed kon zijn dat er niets was uitgekomen bij de dierenarts ervoor (die geen bloedonderzoek wou doen), dat het echt wel zo snel kan gaan. Het is pas zichtbaar in het bloed na 75% verlies van de nierfunctie. Wel soms al eerder bij een urineonderzoek maar niet altijd...

Volgens mij heb je wel het beste gedaan. Goed dat je het nog even een kans gaf met een infuus, bij sommigen werkt het maar helaas doet het soms ook niets In dat geval denk ik dat de hoop inderdaad klein is.
Ik begrijp ook nog steeds niet hoe het zo snel is kunnen gaan bij Gimli terwijl anderen hun kat nog jaren de kans kunnen geven met speciale voeding. Dat doet mij het meeste pijn, dat hij de kans niet kreeg terwijl wij er volledig klaar voor waren. In de plaats is hij zonder ons, tussen vreemde mensen gestorven na 3 dagen in de dierenkliniek te verblijven Vlakvoor we hem naar daar brachten lag hij op een mooi zonnig plekje, had hem er liever laten liggen. Maar de dierenkliniek denkt dat hij thuis mogelijks ook in zuurstofnood was geraakt en dat was ook echt niet aangenaam geweest.
Je moet het vrees ik een keer meegemaakt hebben om het de volgende keer beter op te merken. En dan nog kan je het over het hoofd zien... We kunnen niet meer doen dan regelmatig op de weegschaal gaan met de kat, eet/drinkgewoontes in de gaten houden en bloedonderzoek vanaf bepaalde leeftijd.