Kat ingeslapen, schuldig voelen

[Lau]

Goedenavond,

Ik heb gisterenavond mijn kat, Minoes, moeten laten inslapen na bijna 20 mooie jaren. Het is de eerste keer dat ik deze keuze moet maken en ik voel me nu heel schuldig en zit met heel wat vragen. Ik hoop hier dus wat ervaringen te horen in de hoop dat ik me beter voel over mijn beslissing.

Ik zal even kort haar verhaal vertellen. Het was een echte buitenkat en vroeger was ze heel angstig, waardoor ze helaas in haar eerste levensjaren niet goed gevaccineerd werd en niesziekte had opgelopen. Dit is chronisch geworden en hier heeft ze haar hele leven mee gesukkeld. Ze had vaak opstoten hiervan en at dan een paar dagen wat minder, omdat haar neusje verstopt zat. Maar ze kwam er altijd wel weer bovenop met wat extra zorgen.

3 jaar geleden bleek uit een bloedonderzoek dat haar fosforwaarde te hoog was en dit wees volgens de dierenarts op nierinsufficiëntie. Sinds toen gaven we haar dagelijks Pronefra/Ipakitike om haar nieren te stimuleren.

Tot vorige week was er niets aan de hand. Aangezien haar ouderdom deed ze niet veel meer dan slapen, eten, drinken en eens buiten gaan. Maar ze had altijd goede eetlust. Vorige week kreeg ze opeens weer last van haar niesziekte en at ze weer wat minder. Omdat ze dit in het verleden dus al vaak gehad heeft, was ik niet direct ongerust. Met wat aanmoediging at ze nog wel een beetje. Begin deze week begon ze opeens ook heel verward gedrag te vertonen (opeens binnen willen, miauwen terwijl ze dit nooit gedaan heeft, binnen plassen). Op woensdag is het dan opeens heel snel gegaan. Ze heeft de hele dag in haar mandje gelegen bij onze andere kat, maar is eigenlijk niet echt meer opgestaan. Ze dronk niet meer, wou niets meer eten, liet haar plas lopen in het mandje, kon tegen de avond niet meer recht wandelen, ze viel om en uiteindelijk begon ze stuiptrekkingen te krijgen. Op dat moment heb ik beslist om de dierenarts te bellen om haar uit haar lijden te verlossen. Toen we bij de dierenarts aan kwamen was ze eigenlijk al zo goed als dood. Ze ademde nog, maar voor de rest zat er geen leven meer in. Ze is heel rustig ingeslapen en ik denk niet dat ze er nog veel van beseft heeft. De dierenarts zei ook dat ze uitgedroogd was en dat ze de typische geur van een nierpatiënt had.

Als ik er nu over terug denk voel ik me zo schuldig dat ik niet eerder naar de dierenarts ben gegaan. Waren het haar nieren die het opgegeven hebben of zou er toch iets anders gescheeld hebben waar misschien wel iets aan gedaan kon worden als ik eerder had ingegrepen? Omdat het de eerste keer is dat ik een dier laat inslapen voel ik me ook schuldig om het feit dat ik haar het leven ontnomen heb, ook al weet ik dat dit de beste keuze was.

Ik wou gewoon mijn verhaal even kwijt en hoop wat ervaringen te horen van anderen die zoiets meegemaakt hebben.

[nellebel]

Je lieverd is 20 jaar geworden. Je hebt haar ook behoed voor een helende heisa en gesleur naar de dierenarts. En met haar voorgeschiedenis had dat waarschijnlijk niet veel opgeleverd. Dit zou anders zijn als het een jong katje was. Je hebt haar lijden bespaard en een waardig afscheid gegeven wat ze verdiend heeft. Schuldgevoel kennen we allemaal. Dat geeft alleen maar aan hoeveel ze voor je heeft betekend. Je hebt het goed gedaan. Ze heeft 20 mooie jaren bij je gehad en ze was op. Veel sterkte en een knuffel bij het verlies van je lieve meisje


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk