gisteren is onze kater van twee jaar oud overleden aan een epilepsie aanval. We zijn er kapot van en ik zit nog met heel veel vragen, vandaar dit onderwerp, misschien herkent iemand van jullie wat wij hebben gezien en heeft wat extra info.
Vorige week vrijdag stond ik op en zag ik dat onze kat zichzelf niet was, heel loom, voor zich uit staren, geen knuffels willen terwijl het een echte knuffelkat was. Bij de dierenarts had hij 42 graden koorts, en werd er vanuit gegaan dat hij, omdat hij sinds kitten de niesziekte had, waarschijnlijk een virus had opgelopen en hier tegen aan het vechten was. Hij kreeg een spuit en wij kregen antibiotica en koortsremmers mee. Het leek wat beter te gaan maar vanaf dinsdag ging het weer slechter en woensdagavond heb ik een andere dierenarts gebeld, omdat ik er niet gerust in was en die van ons het bleef afschrijven op de niesziekte. We mochten donderdagochtend langsgaan, hij werd gecontroleerd en had nog steeds 39 dus wel nog koorts, we kregen hem ook niet aan he eten. Weer een spuit, het zou tegen de avond beter moeten gaan. Toen ik thuis kwam, zat hij weer voor zich uit te staren alsof hij niet wist waar hij was, hij leek zo instabiel op zijn pootjes. We moesten zijn temperatuur zelf nog eens meten, wat enorm stresserend was voor hem en terwijl wij dit deden, deed hij pipi en dit was echt donker oranje, dit is een beeld dat ik niet van mijn netvlies krijg. Onmiddellijk dierenarts gebeld dat ik er niet gerust in was, we mochten hem gaan brengen en ze zou hem aan het infuus leggen en een nachtje op controle houden. Ik bleef zeggen, dat ik voelde dat het echt niet goed was en hij leek het zelf ook aan te voelen want bij de dierenarts zelf was hij redelijk rustig. Een uur later kregen we telefoon, dat hij een epilepsie aanval gekregen had en er niet meer was uitgeraakt. Verdere testen werden er niet meer gedaan.
Nu blijf ik zitten met het gevoel van, hebben we hem te veel stress aan gedaan, hadden we iets anders kunnen doen, waarom hebben we hier nooit iets van gemerkt want plots ging het zo snel allemaal. Ik heb het gevoel dat hij donderdagnacht al een aanval had, en daarom zo sloom en ongecoördineerd was, maar dat gaan we nooit weten natuurlijk. Ook leek hij moeilijk te ademen, hij moest vaak hoesten en had gruis maar bij de DA zeiden ze steeds, longen zijn OK dus geen zorgen.
Gelukkig heb ik donderdagavond nog een goede knuffelsessie met hem gehad, zonder te weten dat het onze laatste zou zijn
De antibiotica die we eerst hadden gekregen sloeg dus niet aan, wat mij doet vermoeden dat hij een andere ziekte had die we nooit hebben opgemerkt. Ik weet dat ik waarschijnlijk nooit écht zal weten wat er gebeurd is, maar misschien herkent iemand dit verhaal. Ik blijf me zo schuldig voelen, dat we zijn laatste momenten van dierenarts naar dierenarts hebben gesleurd en lastige dingen moesten doen zoals die temperatuur meten. Hadden we het maar geweten.
Bedankt
Ik kan me goed voorstellen dat je hier kapot van bent.