Kat laten inslapen..verkeerde keuze of niet?

[nellebel]

heel veel sterkte met het verlies van je maatje Bobby.
doordat hij zo belangrijk voor je was ga je twijfelen. dat herkennen we allemaal wel. de vraag heb ik wel genoeg gedaan ,was dit wel het moment. dit heeft tijd nodig. wat ik je wil meegeven zijn de dingen die je eigenlijk in je hoofd wel weet, maar je gevoel nog niet klaar mee is. Katten geven pijn bijna niet aan, dus Bobby zag er misschien wel goed uit en liet weinig merken, hij was heel erg ziek. je hebt heel veel/ alles geprobeerd. een dierenarts laat niet zomaar een dier inslapen. doorgaan met behandelen, tot hoever? wat had je hem dan aangedaan? hou jezelf voor....loslaten is ook houden van. Je maatje Bobby is nu vrij van pijn. je kon hem niet redden al wilde je nog zo graag. hij wist dat en wilde zich graag goed houden voor jou. in je hart zal hij altijd bij je blijven. ik kan je niet zeggen dat het gemis minder wordt. ik mis mijn engeltjes nog steeds. al heb ik er minder verdriet van nu en heb ik nu meer ruimte om ze vooral te herinneren. de mooie herinneringen komen boven en die deel ik met mijn huidige katjes. ik sta regelmatig voor hun foto's en ik zal ze nooit vergeten. ik had ze voor geen goud willen missen. er komt een tijd dat ook de mooie herinneringen meer ruimte gaan krijgen aan Bobby en de pijn wat naar de achtergrond gaat. maar voor nu mag die er ook zijn. het doet enorm veel pijn om iemand te verliezen die belangrijk voor je was. knuffel!!!!

[Tibor1984]

heel veel sterkte met het verlies van je maatje Bobby.
doordat hij zo belangrijk voor je was ga je twijfelen. dat herkennen we allemaal wel. de vraag heb ik wel genoeg gedaan ,was dit wel het moment. dit heeft tijd nodig. wat ik je wil meegeven zijn de dingen die je eigenlijk in je hoofd wel weet, maar je gevoel nog niet klaar mee is. Katten geven pijn bijna niet aan, dus Bobby zag er misschien wel goed uit en liet weinig merken, hij was heel erg ziek. je hebt heel veel/ alles geprobeerd. een dierenarts laat niet zomaar een dier inslapen. doorgaan met behandelen, tot hoever? wat had je hem dan aangedaan? hou jezelf voor....loslaten is ook houden van. Je maatje Bobby is nu vrij van pijn. je kon hem niet redden al wilde je nog zo graag. hij wist dat en wilde zich graag goed houden voor jou. in je hart zal hij altijd bij je blijven. ik kan je niet zeggen dat het gemis minder wordt. ik mis mijn engeltjes nog steeds. al heb ik er minder verdriet van nu en heb ik nu meer ruimte om ze vooral te herinneren. de mooie herinneringen komen boven en die deel ik met mijn huidige katjes. ik sta regelmatig voor hun foto's en ik zal ze nooit vergeten. ik had ze voor geen goud willen missen. er komt een tijd dat ook de mooie herinneringen meer ruimte gaan krijgen aan Bobby en de pijn wat naar de achtergrond gaat. maar voor nu mag die er ook zijn. het doet enorm veel pijn om iemand te verliezen die belangrijk voor je was. knuffel!!!!

Dankjewel voor je reactie!

Het gemis is het zwaarste maar daarboven op nog al die vragen maken het nog moeilijker. Was aan het denken om vandaag even met de dierenarts proberen te bellen die hem heeft laten inslapen...maar of dat werkt?

Ik mis mijn Bobbie heel erg. Ik stortte net in op zolder, waar hij ook soms bij me kwam liggen. Thuis lag Bobbie altijd tussen mijn benen als ik ging slapen. Of vaker. Zo fijn was dat.

Zodra ik weer op huis aan ga (ben logeren bij mijn moeder, omdat ik het zo moeilijk had, mijn Bobbie was ook mee) zal het ook super zwaar zijn. Daar zitten meer herrineringen dan hier. Maar op zolder stortte ik dus al neer. Voelde van alles / voel vanalles. Verdriet, boosheid, twijfel...het doet vooral pijn.

[nellebel]

goed idee om te bellen met de DA, maar misschien volgende week als het wat rustiger is. dan heb je zaken ook meer op een rijtje en kun je misschien je vragen even duidelijke opschrijven voor jezelf. nu is het nog grote chaos en teveel verdriet en heftigheid. en laat je tranen vooral lopen. dat mag. probeer Bobby misschien eens te voelen. ik voelde mijn katjes nog bij me vaak.

[Tibor1984]

goed idee om te bellen met de DA, maar misschien volgende week als het wat rustiger is. dan heb je zaken ook meer op een rijtje en kun je misschien je vragen even duidelijke opschrijven voor jezelf. nu is het nog grote chaos en teveel verdriet en heftigheid. en laat je tranen vooral lopen. dat mag. probeer Bobby misschien eens te voelen. ik voelde mijn katjes nog bij me vaak.

Ik had vanmorgen al gebeld met de DA. Ze gaf ook nu aan dat ze Bobbie ook slecht vond uitzien. En dat geen enkele medicatie hielp. Als het haar dier was had ze hem laten inslapen.

Ja ik ben zelf een heel nuchter persoon normaal. Maar ik wil weer zo graag bij Bobbie zijn. Knuffelen, aaien, dat hij me weer bijt als ik hem te lang aai of waarom die dat ook maar deed.

Pffff sorry dit is zo heavy.

[nellebel]

kun je dat stukje dan ook loslaten ,dat je DA er helemaal achterstaat? dat het voor bobby het beste was ook al mis je hem enorm?

[Tibor1984]

kun je dat stukje dan ook loslaten ,dat je DA er helemaal achterstaat? dat het voor bobby het beste was ook al mis je hem enorm?

Dat lukt me nog niet. Ik geef mezelf nog de schuld dat ik mijn lieve Bobbie heb laten gaan.

Alles herrinert me aan hem. Waar ik ook maar loop. Als ik eet.

Mijn hart is kapot. Echt.

[Ani]

Het schuldgevoel dat je ervaart heeft er waarschijnlijk ook mee te maken dat je een onvoorbereide en plotselinge beslissing hebt moeten nemen. Dit maakt het overlijden van je lieve Bobbie nog heftiger voor jou. Naast het schrijnende gemis, je verdriet en dan daar bovenop de keuze die je van het een op andere moment hebt moeten maken.

Je schrijft ook, had ik hem nog kunnen laten behandelen, hij had nog goede momenten, dat zijn allemaal zaken die je zal moeten gaan los laten.. Met zo lange tijd hoge koorts, medicatie en de oorzaak een tumor daarmee had Bobbie een lijdensweg ingegaan, die hem bespaard is gebleven. Het klinkt zo cliché, ik weet het, maar vraag je ook af welke pijn en verdriet je had gehad als je Bobbie had zien aftakelen en nog meer lijden..

De beslissing voelt denk ik (wat ik heb meegemaakt in mijn omgeving) vrijwel altijd als verraad en leidt tot schuldgevoel. Het is gewoon zo’n heftige en onrechtvaardige keuze: jij moest de keuze maken voor je allerliefste maatje. Dat is oneerlijk, maar dat maakt jou niet schuldig..

Kracht en sterkte gewenst.

[Tibor1984]

Het schuldgevoel dat je ervaart heeft er waarschijnlijk ook mee te maken dat je een onvoorbereide en plotselinge beslissing hebt moeten nemen. Dit maakt het overlijden van je lieve Bobbie nog heftiger voor jou. Naast het schrijnende gemis, je verdriet en dan daar bovenop de keuze die je van het een op andere moment hebt moeten maken.

Je schrijft ook, had ik hem nog kunnen laten behandelen, hij had nog goede momenten, dat zijn allemaal zaken die je zal moeten gaan los laten.. Met zo lange tijd hoge koorts, medicatie en de oorzaak een tumor daarmee had Bobbie een lijdensweg ingegaan, die hem bespaard is gebleven. Het klinkt zo cliché, ik weet het, maar vraag je ook af welke pijn en verdriet je had gehad als je Bobbie had zien aftakelen en nog meer lijden..

De beslissing voelt denk ik (wat ik heb meegemaakt in mijn omgeving) vrijwel altijd als verraad en leidt tot schuldgevoel. Het is gewoon zo’n heftige en onrechtvaardige keuze: jij moest de keuze maken voor je allerliefste maatje. Dat is oneerlijk, maar dat maakt jou niet schuldig..

Kracht en sterkte gewenst.

Heel erg bedankt voor je reactie.

Ja achteraf dacht ik ook misschien had ik hem nog een dagje mee naar huis (naar me mams) moeten meenemen voor langer afscheid te kunnen nemen. Nu heb ik het bij de dierenarts moeten doen. Ik ben wel bij hem gebleven tot het laatste moment. Tot dat er geen leven meer in hem was. Heel pijnlijk was dat ook.

Ja dat van die tumor zei de dierenarts pas achteraf. Ik hoop oprecht dat ik hem een lijdensweg heb bespaard en niet van nog een mooi leven heb beroofd. Dat is een kwelling die gedachte. Daarnaast nog het verlies. Hij loopt hier niet meer rond. Niet meer kunnen aaien. En zo kan ik maar doorgaan. Ik mis hem zo erg. Hij was toch op een of andere manier mijn kind en maatje.

En het is inderdaad een heftige keuze...hopelijk kan ik het ooit een plek geven.

Bedankt!
Ik mis hem.

[Ani]

Ik begreep dat Bobbie al in juni bijna niet meer wilde/kon eten en ook dat hij flinke pijnstilling kreeg. Je hebt hem (met alle zorgen die je had) alles gegeven en verzorgd. Met vallen en opstaan, maar alles gedaan wat je kon.. Met de ‘wat als’ vraag pijndig je jezelf en dat verdien je echt niet!

Het gemis lijkt me vreselijk, maar weet (met je verstand) dat het heftige gemis met de tijd milder zal worden. En nu is het nog zo pril allemaal. Hij is nog gister pas heengegaan… De enige ‘remedie’ is afleiding zoeken en jezelf er toe zetten bezig te zijn, een wandeling maken, boek lezen, koken, wat je maar kunt bedenken om deze zware dagen te doorbreken.
Misschien kun je later een boekje over hem maken, met foto’s en herinneringen mocht dat helpend zijn.

[Tibor1984]

Ik begreep dat Bobbie al in juni bijna niet meer wilde/kon eten en ook dat hij flinke pijnstilling kreeg. Je hebt hem (met alle zorgen die je had) alles gegeven en verzorgd. Met vallen en opstaan, maar alles gedaan wat je kon.. Met de ‘wat als’ vraag pijndig je jezelf en dat verdien je echt niet!

Het gemis lijkt me vreselijk, maar weet (met je verstand) dat het heftige gemis met de tijd milder zal worden. En nu is het nog zo pril allemaal. Hij is nog gister pas heengegaan… De enige ‘remedie’ is afleiding zoeken en jezelf er toe zetten bezig te zijn, een wandeling maken, boek lezen, koken, wat je maar kunt bedenken om deze zware dagen te doorbreken.

Wederom bedankt voor je reactie.

De eerste keer hebben ze verhoging gemeten toen ik hem ging inenten. Dat was in de tweede week van juni. Toen ben ik naar Pinkpop 2 dagen geweest. De zondag erop was hij echt constant heen en weer naar zijn bak gegaan. Hij had al verleden met lastig poepen. En toen begon alle ellende. 6 keer in ander halve week bij DA geweest. En ja medicaties geven lukte niet altijd. De laatste week ging dat goed dus ik had hoop dat Bobbie beter werd.

En je hebt gelijk die vraag spookt er wel.

Normaal game ik graag. Maar hij kwam hier bij me mams op de bank liggen toen ik gamen deed. En nu kijk ik er tegen op zeg maar.

Over dat gamen voel ik me ook schuldig zoals ik noem in een bericht hierna...dat hij wel geluiden maakten..miauwen en anderen gekke geluiden en toch door ging met gamen. De laatste maanden deed ik dit wel anders gelukkig. Nam meer pauzes voor hem. Maar jaren heb ik dit gedaan waardoor ik me schuldig voel.

Ben wel blij dat hij altijd bij me heeft kunnen liggen toen ik naar bedje ging.

Missyou Bobbie

[Dinky]

Er zijn ook mensen waarbij het maken van een foto album helpt. Anderen kunnen dat juist niet omdat het te pijnlijk is.
Het verdriet mag er zijn en moet je dan ook toelaten.

[Tibor1984]

Er zijn ook mensen waarbij het maken van een foto album helpt. Anderen kunnen dat juist niet omdat het te pijnlijk is.
Het verdriet mag er zijn en moet je dan ook toelaten.

Ja we hebben vandaag de opdracht gegeven om 2 foto's te printen.

Pfff voel me ook schuldig dat ik veel gegamed heb toen Bobbie nog leefde. Hij klaagde daar ook over, miauwen en andere geluiden. En toch ging ik door met gamen. Had ik hem maar meer aandacht gegeven. De laatste gezonde maanden had ik daar wel een verandering in gebracht en nam ik meer pauzes voor Bobbie aandacht te geven. Maar jaren deed ik dit anders. Vaak probeerde ik wel met hem te spelen voordat ik ging gamen maar dan wilde hij niet en gaf ik ook al sneller op.

Ik heb hem wel altijd lekker bij me laten slapen. Dat was ook zoo heerlijk. Dat ga ik hard missen.

[Tibor1984]

Ik begreep dat Bobbie al in juni bijna niet meer wilde/kon eten en ook dat hij flinke pijnstilling kreeg. Je hebt hem (met alle zorgen die je had) alles gegeven en verzorgd. Met vallen en opstaan, maar alles gedaan wat je kon.. Met de ‘wat als’ vraag pijndig je jezelf en dat verdien je echt niet!

Het gemis lijkt me vreselijk, maar weet (met je verstand) dat het heftige gemis met de tijd milder zal worden. En nu is het nog zo pril allemaal. Hij is nog gister pas heengegaan… De enige ‘remedie’ is afleiding zoeken en jezelf er toe zetten bezig te zijn, een wandeling maken, boek lezen, koken, wat je maar kunt bedenken om deze zware dagen te doorbreken.
Misschien kun je later een boekje over hem maken, met foto’s en herinneringen mocht dat helpend zijn.

Volgens mij at hij toen nog wel...en hij at op het laatste ook. Laatste dagen niet veel maar misschien was de bjjwerking van de Prednison aan het uit werken. Nu denk ik zelfs hij at wel op eigen houtje, misschien had ik het nog een week moeten aanzien. Mja dat kan niet. Hij is er niet meer.

[Cerna]

Ik wil je ook heel veel sterkte wensen met dit onverwachte en plotselinge verlies.
Rust zacht, lieve Bobbie!

En zoals anderen ook al zeiden: na het inslapen komt altijd de twijfel want had ik misschien niet dit moeten doen? Of kon misschien nog dat? Ben ik niet te snel tot mijn besluit gekomen?
Daarom heb ik er ook zo'n hekel aan om een kat in te laten slapen en hoop ik altijd dat ze zelf zullen overlijden. Maar je wilt je kat ook niet laten lijden en daarom is dit meestal de beste beslissing. Ik heb het al zo vaak moeten doen (11 keer) en steeds opnieuw is het de moeilijkste beslissing die je moet nemen en is het verdriet om het verlies enorm.
Maar na verloop van tijd krijgt het een plekje en denk je alleen nog aan de goeie momenten. Stof je het urntje af en praat je even met de overleden kat, kijk je naar de foto en weet je dat ze altijd bij je zullen zijn. In je hart.

Nogmaals: veel sterkte!

[Tibor1984]

Ik wil je ook heel veel sterkte wensen met dit onverwachte en plotselinge verlies.
Rust zacht, lieve Bobbie!

En zoals anderen ook al zeiden: na het inslapen komt altijd de twijfel want had ik misschien niet dit moeten doen? Of kon misschien nog dat? Ben ik niet te snel tot mijn besluit gekomen?
Daarom heb ik er ook zo'n hekel aan om een kat in te laten slapen en hoop ik altijd dat ze zelf zullen overlijden. Maar je wilt je kat ook niet laten lijden en daarom is dit meestal de beste beslissing. Ik heb het al zo vaak moeten doen (11 keer) en steeds opnieuw is het de moeilijkste beslissing die je moet nemen en is het verdriet om het verlies enorm.
Maar na verloop van tijd krijgt het een plekje en denk je alleen nog aan de goeie momenten. Stof je het urntje af en praat je even met de overleden kat, kijk je naar de foto en weet je dat ze altijd bij je zullen zijn. In je hart.

Nogmaals: veel sterkte!

Bedankt voor je reactie. Tis gewoon inderdaad een groot gemis. Ik voel een groot gat in me.

Nu wil ik niet zielig doen, maar ik had al niet veel in mijn leven. Althans zo voelt het nu. En dan gaat mijn maatje ook weg. Nu realiseer je je pas wat je had. Dan denk had ik het maar gekoesterd enzo.

Ik heb van hem gehouden en hou nog van hem. Maar nu merk ik pas hoeveel.

Bobbie zal voor altijd in mijn hart blijven.

Ik realiseer me ook dat hij me door moeilijke periodes heeft geholpen en dat is er ook niet meer.

Ik mis mijn Bobbie heel erg.

Bedankt voor de sterkte wensen.