Chronisch nierfalen, wat nu?

[DeTut]

wat waardeloos dat ze aan het grafje zaten!!!
even wel dit: heb je gezien dat het mensen waren...?
katten schijnen ook wel eens eraan te zitten; ruiken wat....

[Adriana]

http://www.dierenkliniekwilhelminapark. ... falen.html

dit is een overzicht over chronisch nierfalen,
van wat de tekenen zijn tot en met wat er allemaal nog aan gedaan kan worden, speciaal voer en medicijnen en behandeling in een kliniek, afhankelijk van de ernst.
het komt van de dierenartsen van Wilhelminapark en is erg overzichtelijk.
bij voedingsadviezen wordt alleen Hills k/d nierdieetvoer gedadviseerd, maar er zijn veel meer merken nierdieetvoer op de markt, zowel via de dierenarts als dierenspeciaalzaak.

en omdat het in de top drie staat van overlijdensoorzaken en typisch een kwaal is van oudere katten, zou je eigenlijk met een kat van > 10 jaar een keer urine en/of bloedonderzoek bij de dierenarts moeten laten doen,
want hoe eerder je erbij bent, des te groter de kans dat je de situatie nog een tijd met speciale middelen (voer/medicijnen e.d.) kunt stabiliseren.
want chronisch nierfalen is niet te genezen, dat merk je pas in een vrij laat stadium op en als je er vroeg bij bent kunt je vrij goed stabiliseren, dat wil zeggen het verval zo goed mogelijk stoppen zodat je katzel niet verder achteruit gaat en veel langer nog een prettig leven heeft.

[MartineB]

Ja, heel akelig.. Nee, het was zeker weten geen kat. Er lagen zware stenen op het grafje, er is geen kat of hond die deze eraf zou kunnen krijgen.
Het waren mensen. Ik heb helaas niet gezien wie het heeft gedaan.
Maar ik heb allemaal nieuwe plantjes gekocht (een aantal met stekels..) en alles weer netjes gemaakt. Tot nu toe zijn ze eraf gebleven. Ik hoop dat dat zo blijft.

Ik heb thuis twee zusjes van 13 jaar die ik allebei direct heb laten nakijken, nadat ik het nieuws van Simba had gekregen in februari. Ze zijn allebei gezond. Ik breng de meiden vanaf nu elk jaar naar de Da voor bloedcontrole. Dus ik houd het goed in de gaten.

Vita, ik zal nog een foto van Simba neerzetten. Ik ben zo'n kluns met die stomme computer, maar mijn vriend wilde me wel even helpen. Hoe gaat het nu met je?

[vita]

Ha Martine,

Het gaat wel, dank je. Het is wisselend, weet je. Het is natuurlijk ontzettend leeg zonder Pino in huis.
Sommige dagen kan ik er aardig mee omgaan en dan opeens heb ik het weer flink moeilijk. Ga ik 's morgens de deur uit en mis ik het zo dat ik Pino niet even dag kan zeggen. En als ik naar zijn foto kijk, dan mis ik het gevoel van Pino lekker bij me en even een knuffel geven. Nu kijkt hij me ook aan vanaf de foto en hij heeft van die lieve ogen!!
En ja, omdat mijn zus een foto heeft gemaakt van dat laatste ogenblik in de wachtkamer, weet ik ook hoe het eruit zag, dat kleine ventje in mijn armen en zijn koppie zo tegen me aan. Daar heb ik het af en toe nog flink moeilijk mee.
Mensen vragen altijd "je neemt toch wel weer een kat" en "wanneer neem je een nieuwe". Ik begrijp dat aan de ene kant wel, maar anderzijds hebben we het wel over een wezentje dat 19 jaar in mijn leven is geweest en aan wie ik enorm gehecht ben geraakt. Dat vervang je niet zomaar even, ook niet om jezelf op te vrolijken. Ik ben dol op katten en ik kijk met plezier naar de katten die ik tegenkom op straat of die een ommetje door mijn tuin maken. Maar ik denk niet dat ik me nu, op dit moment, echt prettig zou voelen met een andere kat op schoot. Het zou raar aanvoelen.... Het heeft gewoon tijd nodig.

Hoe gaat het met jou? Ik ben benieuwd naar Simba's foto. Ik zou er ook graag één van Pino plaatsen, maar heb net zo'n moeite als jij met het wat en hoe . Ik heb wel een poging gedaan met gegooglde tips, maar die is dus mislukt.
Hoop dat het jou lukt!

Groetjes, Angela.

[MartineB]

Hoi Angela,

Ja ik zal nog proberen een foto te plaatsen. Is mij ook niet in mijn eentje gelukt, ik zal even wat hulp vragen.
Met mij gaat het redelijk. Net als jou heb ik van die momenten dat ik weg zak en me erg akelig voel. Maar vreemd genoeg gaat het dagelijkse leven door, je kunt niet steeds stil blijven staan. Al zou je dat wel liever willen soms.. De laatste momenten van Simba's leven gaan soms door mijn hoofd en dan ben ik bang dat ik een foute beslissing heb gemaakt, dat ik het langer had moeten proberen. Maar aan de andere kant wilde ik hem ook gewoon verlossen van die rottige ziekte.
Ik houd zoveel van hem dat ik constant twijfel. En soms denk ik; als ik het een paar dagen had uitgesteld had hij nog even bij me kunnen zijn. Want dat wilde hij heel graag. En ik ook natuurlijk. Ik vind het zo raar.. alleen door zijn niertjes kon hij er niet meer zijn. Waarom is daar geen oplossing voor? De rest van zijn lichaam was zo sterk en vitaal. Hij overleed pas 5 minuten na de injectie. Ik hoop echt dat hij er niks van heeft gevoeld. Maar zelfs daar twijfel ik aan. Ik hoor van iedereen dat ik de goede keuze heb gemaakt en dat dit het enige was wat ik nog kon doen, maar het maakt niet uit. Om zo'n beslissing te moeten nemen over iemand waar je zo veel van houd is verschrikkelijk. Het is verre weg het ergste wat ik ooit heb moeten doen.

Je moet ook nog geen nieuwe kat nemen. Mensen die dat zeggen bedoelen het goed, maar snappen er niks van. Ik zit soms te zoeken op internet naar katten die me aan hem doen denken, in asiels, bij catteries. Puur en alleen omdat ik hem zo mis. Maar hem krijg ik niet terug. En dat heb ik nog niet kunnen accepteren.
Ik heb nog meer dieren thuis waar ik voor moet zorgen en zij zorgen wel voor de nodige afleiding. Maar soms zit ik thuis in de kamer en voel ik een groot gat in mijn borst en merk ik dat ik iemand heel erg mis, dat er iemand ontbreekt. En dan realiseer ik me altijd dat dat Simba is.
Het heeft echt tijd nodig voordat je de pijn kunt loslaten en een goed huisje kunt bieden aan een nieuwe kat. Zolang je rouwt is het nog geen tijd.
Ik wens je heel veel sterkte.

Ik zal echt proberen een foto te plaatsen, zo snel mogelijk!

[vita]

Hé Martine,
Je schrijft dat je soms bang bent, dat je een foute beslissing hebt gemaakt en dat je het misschien langer had moeten proberen.
Weet je, ik herken dat gepieker, dat ik ook in de laatste fase van Pino's leventje had. Ik hoorde mezelf vaak genoeg zeggen "ik wil het helemaal goed doen, op het juiste moment beslissen". Maar weet je wat, het lijkt wel of je het nooit goed kunt doen! Ik heb steeds gezegd, dat ik Pino niet wilde laten lijden, dus dat ik het heel goed in de gaten zou houden. Dat laatste deed ik ook, ik was met niets anders meer bezig!
Op vrijdagavond bekroop me dat nare gevoel van " doe ik er goed aan hem het weekend in mee te nemen?" Op zaterdag viel hij vaker en ging hij vaker liggen tussen een paar passen door. Toen bedacht ik dat het vast maandag tijd zou zijn. En op zondag was het opeens zo over!! Hij kon niet meer lopen zonder te vallen en wilde niet eten of drinken. Geloof me, het doet zo'n pijn als ik terugdenk aan hoe hij daar lag op de grond en steeds opnieuw viel bij het opstaan!! Ik kan nu niet zeggen dat hij niet leed. Dit moet erg geweest zijn voor hem. En toen ik zondag bij de dierenarts was omdat ik hem moest laten inslapen, hoorde ik ook nog dat hij blind was!! Dat moet wel diezelfde dag gebeurd zijn, naar mijn idee zelfs pas in de wachtkamer, toen Pino opeens tot twee keer toe een klein "huiltje " liet horen. M'n hart breekt weer als ik daaraan denk!! Er is natuurlijk het moment dat het netvlies loslaat door te hoge bloeddruk. Dat heeft hij vast gevoeld.

Wat ik hiermee maar zeggen wil, Martine. Zoiets had ook Simba kunnen gebeuren een dag later en dan had je waarschijnlijk dat nare gevoel gehad van "had ik het niet eerder moeten doen? ", wat ik nu heb, in plaats van later , zoals je nu denkt.
Snap je wat ik bedoel? Het lijkt alsof je het nooit goed kunt doen!
We hebben allebei echt alleen maar het allebeste willen doen voor onze lieve katten en die twijfel komt gewoon door het gemis! We hadden deze beslissing nog helemaal niet willen nemen, maar we hadden het hierin niet voor het zeggen!
Op een dag zullen we ons er rustiger onder voelen. Dat heeft gewoon tijd nodig!
Sterkte!!

[MartineB]

Als ik dat zo lees, realiseer ik me dat ik daar inderdaad niet op had willen wachten.
Ik snap alleen wel precies dat jij wel zo lang hebt gewacht. Je wilde gewoon al het mogelijke doen en dat begrijp ik heel goed. Je kunt het voor je gevoel inderdaad nooit goed doen, omdat als je zoveel om het diertje geeft, je altijd zult twijfelen aan zo'n beslissing. Ik ben er van overtuigd dat je gedaan hebt wat je kon en dat Pino alleen maar heel blij met je was. Bedankt voor je steun en lieve woorden.
Ik hoop dat het nu goed met je gaat?

Ik vind het moeilijk om over Simba te praten zonder een brok in mijn keel te krijgen en dus probeer ik een beetje in mijn eentje te rouwen. Erover praten maakt het realistischer en dat wil ik juist niet.

Ik hoop voor jou dat je op een gegeven moment weer een katje kunt adopteren (of twee), die Pino nooit zal vervangen, maar die wel troost biedt en veel plezier wanneer jij daar aan toe bent.

[vita]

Dank je Martine, voor je medeleven.
Ik begrijp wat je bedoelt met in je ééntje rouwen.
Ik had dat afgelopen wekend heel sterk. Ik was met en paar vrienden een weekend weg. Wanneer m'n gedachten naar Pino uitgingen, liet ik dat niet zo merken. Ook omdat je er niet altijd over kunt praten. hoe lief mensen ook zijn, niet voor iedereen is het te volgen dat het verdriet langer duurt. En daar een vriendin die mee was, net haar vader heeft verloren, wilde ik helemaal niet over het missen van Pino praten.
Dat maakte wel dat ik zondag een gedeelte van de dag met een immense brok in mijn keel rondliep!! Het was voor het eerst sinds Pino overlijden, dat ik een paar dagen van huis weg was. Normaal kijk ik dan best op de laatste dag uit naar het weerzien met Pino. Het was ook somber en regenachtig weer en dan stel je je zo voor, dat je laat thuis komt, maar dan nog lekker even opblijft, om met Pino op schoot nog even op de bank te zitten. Gewoon een beetje kroelen en merken dat hij ook blij is dat je er weer bent. Dat ik hem nu niet thuis zou vinden, deed zo'n pijn, dat ik enorm nerveus werd over het moment van naar huis gaan!!
Maar ja, je moet er toch doorheen en je doet het ook, maar wat een gemis!!!!

[cosette]

Hallo allemaal,
Hier mijn verhaal over hoe ik om ga met mijn kat die chronisch nierfalen heeft.
Mijn kat heet Cosette. Ze is ongeveer 11 jaar. Leeftijd is in het asiel geschat. Ik heb haar daar 2 jaar geleden op gelaagd.
Cosette was niet ziek en at goed. Toch was ze al meer dan een kilo afgevallen. Toen ik me bedacht dat dat 20% van haar lichaamsgewicht was ben ik naar de dierenarts gegaan. Bloed geprikt en Cosette had verhoogde ureum en creatine waarden in het bloed. Ik ben dialyse verpleegkundige maar mijn kat kan ik niet meenemen! Ik ben er vrij op tijd bij. Ze heeft nu medicijnen ( benacor) en een nierdieet. Probleem is dat ze moeizaam eet van het nieuwe voer. Tja, als je sheba gewend bent....
Ik heb van alle merken voer die bij de dierenarst te krijgen zijn een paar blikjes/zakjes in huis. De ene dag lust ze nl. iets wel en de andere dag niet. Ik kan volgens de dierenarts wisselen met de merken voer. Ik ben van 1 keer vlees geven per dag naar twee keer gegaan. Krijgt ze ook al meer binnen. Ze heeft de hele dag brokjes staan waar ze ene dag wel en de andere dag niet van eet. 1 keer per week mag Cosette SHEBA hebben. Ik wil haar toch ook een beetje verwennen. De grond word er dan bij afgeslikt. Wel sneu dat ze het niet meer altijd mag hebben. Drinken gaat gelukkig goed. Ze slaapt veel, maar dat deed ze al sinds ik haar heb. Ze snort de hele dag en is blij. Zolang het nog goed gaat zo gaan we rustig door. Ik hoop dat dat nog heel lang is.
Ik vertel mijn verhaal omdat ik het ook fijn vond jullie verhalen te lezen. Ik ben voor het eerst op deze site. Als jullie tips hebben hoor ik het graag.
Carla

[Adriana]

dag Carla en welkom op het Forum met je lieve Cosette,
dank je wel voor je bericht en je informatie en jeetje, dialyse-verpleegkundige..
wat zijn de urea en crea-waardes? en weet je de fosfor ip-waarde? en cosette's bloeddruk?
ja, het is belangrijk dat nierpatientjes vaak kleine hoeveelheden eten, dat belast de nieren veel minder. en inderdaad nierdieetvoer, daar houd je ze het langste goed mee.
weet je van ipakitine en MacSamuels?
we hebben veel ervaringen en tips en ook wel discussies in de diverse niertopics en missch handig om ze beetje door te lezen.

ja, ik kan me heel goed voorstellen dat als je er vroeg bij bent /fase 2? dat je dan in ieder geval een beetje opgelucht bent. hoe eerder je het weet, hoe eerder je maatregelen kunt nemen en zo'n katzel kun je dan nog erg lang stabiel houden!

een paar berichten terug staat een link met een ongelofelijk overzichtelijk verhaal over chronisch nierfalen, misschien ook wel handig om even door te snuffelen. mijn enige opmerking hierover is dat de betreffende da kennelijk alleen Hills verkoopt, want de andere merken nierdieetvoer bestaan kennelijk niet.... hihi..

enne, voor de voorgaande schrijfsters, dit is een niertopic en we hebben ook 'in memoriam' topics en het is heel overzichtelijk om die andere berichten voortaan onder een 'in memoriam'-topic te plaatsen of dat op naam van het betreffende poezenbeest te openen, asjeblieft..

[MartineB]

Hoi Angela, ik stuur je mijn mail in een privéberichtje. Dan kun je mij mailen, als je wilt.

[vita]

Begrepen hoor, Adriana, ik ben al weg!!

Valt me wel op dat je een heleboel zegt en dat je ongetwijfeld een heleboel weet over nierfalen, wat goed is voor dit forum, maar één klein zinnetje om je mede leven te betonen na het overlijden van de katten van "voorgaande schrijfsters", ben ik niet tegen gekomen........

Voor de anderen: bedankt ! en geef jullie katten een extra knuffel!

[MartineB]

Hoi Carla,

Ik zal maar eerlijk zeggen dat het een hele moeilijke situatie is. Ik zat lange tijd in een soort van ontkenningsfase, ik kon me niet voorstellen dat Simba echt zo ziek was, want hij spinde, speelde, at goed.. Ik hield mezelf voor dat hij nog wel een paar jaar mee zou gaan. (Want de dierenarts vertelde mij dat sommige katten hier nog een paar jaar mee door kunnen leven.) Ik hoop dat dit zo zal zijn voor jouw poes. Maar voor Simba was dit helaas niet het geval. Het stomme is dat ik daar wel vanuit ben gegaan. Ik wilde dat gewoon gloven, dus deed ik dat ook. Vanaf het moment dat Simba de diagnose chronisch nierfalen kreeg, heeft hij nog 6 maanden geleeft. Waarvan de grootste tijd met plezier.
Het nare aan deze ziekte is dat het zo'n langzame slopende ziekte is. Het dier gaat vrij gestaag achteruit (naar mijn ervaring).

Het beste wat ik je als tip kan meegeven is; verwen haar. Verwen haar met spelen, knuffelen, alles waar ze van geniet.. Als je twijfelt om thuis te blijven wanneer het niet zo goed met haar gaat, maar vrienden vragen je mee een avondje uit of iets dergelijks, blijf dan thuis bij haar. (Ik zeg dat omdat ik achteraf heb gedacht aan bepaalde momenten dat ik bij Simba had kunnen zijn, maar er niet was.)
En geniet gewoon van haar, van nu ze zich goed voelt en je weinig van de ziekte merkt.
Ook: Simba heeft in mei een week niet gegeten, ik dacht dat dat het einde was toen, maar hij heeft daarna nog drie maanden geleeft! Dus geef niet te snel op. Geef het nierdieet zo lang mogelijk, maar wat mensen ook zeggen, als ze het nierdieet niet meer aanraakt, en ze vermagert steeds meer, voer haar dan gewoon wat ze lust. Er zullen vast mensen zijn die hier anders over denken, maar als je poes helemaal niet meer eet, gaat het sowieso niet langer meer. Je kunt dan denken aan dwangvoeren van het nierdieet natuurlijk, maar persoonlijk ben ik hier sterk op tegen. Ik zal eerlijk zeggen dat ik dit zelfs overwogen heb bij Simba (ondanks dat ik er zo op tegen ben), maar na één keer proberen wist ik dat ik dit niet kon blijven doen en dat ik Simba er geen plezier mee deed.
KWALITEIT van leven gaat boven alles! Naar mijn idee ook boven levensduur... Als je twijfelt aan wat je moet doen, bedenk dan wat je voor jezelf had gewild. Ik zou bijvoorbeeld niet gedwongen willen worden om te eten. Simba spinde aan het einde niet meer, dit gaf mij te kennen dat hij er geen lol meer in had. Hierdoor kon ik de keuze maken.

Dat is de beste tip die ik je medisch kan meegeven: infuus! Als ze niet wil eten zijn haar creatinine en ureum waardes waarschijnlijk heel hoog, door regelmatig een infuus te geven, kunnen de afvalstoffen wegspoelen en voelt ze zich beter. Voor Simba heb ik de infusen zelfs mee naar huis genomen, en ze zelf toegediend. In het begin twee tot drie keer per week telkens 150 ml, en daar hield hij zich weken lang heel goed mee. Ik vond het heel fijn om dit thuis te kunnen doen, want Simba HAATTE de dierenarts na al dat gepest en ik wilde hem daar niet langer heen brengen. Dus als het nodig is en als je het durft, (wat vast geen probleem voor je is, als ik zie welk beroep je hebt) is dit iets wat je heel goed zelf voor je poes kunt doen, en het is voor haar heel fijn dat ze niet steeds naar de DA hoeft.
Ik zeg het liever niet, maar hoe moeilijk het ook is, als ze echt achteruit gaat en er is geen weg terug meer, zorg dan dat je de beslissing durft te maken haar in te laten slapen. Laat haar niet lijden tot het einde vanzelf komt.

Ik snap dat dit heel vervelend is om te lezen. Ik wens Cosette en jou heel veel sterkte.
Ik hoop dat je wat aan mijn tips hebt.

Groetjes, Martine.

[Dafpoetser]

Vita,

Ik begrijp de overlapping tussen chronisch nierfalen en overlijden van je lieve katzel!
Wat Adriana bedoelt, is dat praten over verwerking van het verlies van je lieverd, beter past in een ander topic. Daar is toch niks mis mee? Daar kun je een prachtig eerbetoon neerzetten, over het leven van je lieve, helaas overleden dier. Ik begrijp je emoties, want het zit je blijkbaar nog steeds erg hoog (begrijpelijk) maar het is absoluut niet aanvallend bedoeld. Liefs en sterkte,

Rob.

[MartineB]

Vita-Angela: Ik heb je een privéberichtje gestuurd, links bovenaan het forum staat je naam en daarnaast hoeveel berichten je hebt. Daar staat hij bij.

Adriana, eerlijk gezegd vind ik je laatste bericht ook nogal onvriendelijk. Het betuigt van weinig medeleven, wat ik eerlijk gezegd wel van je verwacht had na je berichtjes met advies over het omgaan met deze ziekte. Een vriendelijk berichtje met daarin een woord van medeleven na het overlijden was misschien wel op zijn plaats geweest en dan was dit bericht ook beter te slikken.