Lexie zeer plotseling overleden, FIP of Bronchitis?
Re: Lexie zeer plotseling overleden, FIP of Bronchitis?
Je kat is er duidelijk slecht aan toe. Als je je da niet vertrouwt, ga dan inderdaad zo snel mogelijk naar een ander. Foto's, bloedonderzoek, whatever, laat het onderzoeken. Fiv is overigens NIET overdraagbaar naar mensen.
-
amazone480
Re: Lexie zeer plotseling overleden, FIP of Bronchitis?
Wat ontzettend triest voor het beestje en voor jullie. Hoop dat jullie het een plekje hebben kunnen geven.
Ik weet hoe ongelofelijk verdrietig en hulpeloos je je gevoeld moet hebben.
Ik heb afgelopen vrijdag nacht (16 juli 2010) mijn lievelingskat moeten laten inslapen vanwege een astmatische bronchitis en hartproblemen. Ik heb dit pas 4 weken geleden gemerkt toen hij op een ochtend (toen ik toevallig thuis was) heel hard ging mauwen. Zo mauwt hij normaal als hij moet overgeven. Het is een pers dus vanwege het vele haar moet hij best regelmatig overgeven. Maar dit keer dus niet. Hij bleef mauwen en je zag dat hij niet goed was. Hij viel op een gegeven moment om en even later probeerde hij te lopen maar zwalkte en viel weer om. In angst om hem te verliezen gelijk de dierenarts gebeld en er direct naar toe gereden. Gelukkig zitten ze bij mij in de straat. Geconstateerd was dat zijn tandvlees wit was, temperatuur te laag en ze konden zijn hart niet horen vanwege bijgeluiden in zijn longen. Ik heb hem voor onderzoek achter moeten laten. Aan het eind van de middag mocht ik hem weer ophalen. Hij heeft astmatische bronchitis en zijn hart was veels te groot en de hart waarden ook. Ik moest hem met pufjes behandelen en dagelijks een hart tabletje. Ik was blij, mijn lievelingetje weer thuis maar wel veel werk, 2x per dag 2 verschillende pufjes maar goed als ik hem daarmee bij me kan houden prima. Hij had er ook geen hekel aan behalve de laatste dagen, toen wilde hij de pufjes bijna niet meer. Nu begin ik te begrijpen waarom. Na 2 weken moest ik terug op controle, de arts constateerde nog geen verbetering dus de pufjes slaan nog niet aan. Nog maar even afwachten dus. Ik merkte wel aan hem dat hij wat fitter was geworden en dat zijn vacht mooier was geworden. Vrijdag had ik nog gespeeld met hem. Hij nam nooit de moeite achter het pluimstokje aan te rennen maar ging altijd liggen en als die voorbij kwam dan haalde hij uit, dus dat deed hij nu ook weer. Hij was gewoon nooit zo actief. Later toen ik al op bed lag hoorde ik ze wat stommelen en ineens begon hij weer zo te mauwen als die eerste keer. Ik direct mijn bed uit en naar hem toe. Hij zat met zijn bekkie open naar adem te snakken en hoorde hem heel snel kort ademen. In paniek hem nog geprobeerd een pufje te geven maar dat helpt natuurlijk niet als hij al bijna niet kan ademen, dus ik direct weer de dieren arts gebeld (het was al 12 uur s nachts) maar ze zou er in 10 minuten zijn dus ik hem snel in zijn mandje gedaan en daar naar toe gereden. En toen kwam de mokerslag! Het baarde de dierenarts zorgen dat de medicatie na 4 weken nog niets had geholpen. Hij was er erger aan toe dan de eerste keer want toen zag ik hem niet zo naar adem snakken. Ze kon hem nog wel helpen maar niet beter maken. Alles wat ze zou kunnen betekenen voor mijn lieveling was maar van tijdelijke aard, misschien weken maar misschien maar dagen. Ze zou hem in een zuurstof cabine kunnen zetten en de pufjes in injectie vorm kunnen toedienen. Maar mijn Murphy is al een wat bangerige kat dus hem zou je er absoluut geen plezier mee doen. De dierenarts melde mij dan ook dat het voor murphy een goede keuze zou zijn om hem in te laten slapen. Nou dat hakt erin zeg!! Sta je daar in je eentje met een bange zieke kat en een snikkend baasje die op dat moment geen woord uit kan brengen. Ze heeft me ondanks dat het zo laat was de tijd gegeven voor mijn beslissing. Maar wat kun je anders dan voor je beestje te kiezen hoe moeilijk dat ook is. Tuurlijk had ik er alles voor over om hem te houden maar dat zou egoïstisch zijn want hij krijgt er geen leuker leven door en dat tijdelijke stond me niet aan. Hij zou dus ook gewoon kunnen stikken op momenten dat ik niet thuis ben. Want misschien had hij dit wel vaker gehad op momenten dat ik niet thuis was.
Ik heb dus voor hem gekozen, hoe moeilijk dat ook was, en de dierenarts heeft in mijn bijzijn de spuitjes gegeven. Het ging zo verschrikkelijk snel, wat al aangaf hoe verzwakt hij was. Ik ben er kapot van, voel me klote en schuldig omdat ik het misschien al veel eerder had moeten zien of nog meer pufjes had moeten geven. Hij kreeg er namelijk 2, 1 voor directe verlichting en 1 die dus na 2 weken zou moeten aanslaan. Maar het nadeel is dat een kat niet laat zien dat hij ziek is behalve pas als het echt ernstig is. Ik kan dus nooit kunnen weten wanneer hij het een beetje benauwd krijgt en daar voel ik me schuldig over. Hij was ook nog maar 10 jaar en voor dit alles had hij 2 maanden ervoor zijn jaarlijkse onderzoek gehad en toen was er nog niets aan de hand, alleen dan zijn hartruisje wat hij al sinds zijn geboorte heeft. Daisy is nu alleen over, en gek genoeg de oudste (12 jaar) en die mankeert tot op heden helemaal niets. Ze is nog nooit alleen geweest en nu ineens wel, wat moet dat ook voor haar moeilijk zijn. Gelukkig is zij ook enorm aanhankelijk en heb ik veel steun aan haar gehad en zij aan mij. Ik heb om het haar wat makkelijker te maken het hele huis van binnen en van buiten schoongemaakt en een nieuwe krabpaal en kussentjes gekocht zodat ze nergens meer zijn lucht ruikt en misschien daardoor minder gaat zoeken. Ik weet niet of dat helpt maar ik voelde me er wel ietsje prettiger bij, voor zover dat kan want ik voel me behoorlijk leeg en schuldig. Hopelijk slijt het en blijft Daisy nog lang bij me.
Tis een heel verhaal maar doet me een beetje goed om het zo te schrijven.
Groetjes van een verdrietige Simone
Ik weet hoe ongelofelijk verdrietig en hulpeloos je je gevoeld moet hebben.
Ik heb afgelopen vrijdag nacht (16 juli 2010) mijn lievelingskat moeten laten inslapen vanwege een astmatische bronchitis en hartproblemen. Ik heb dit pas 4 weken geleden gemerkt toen hij op een ochtend (toen ik toevallig thuis was) heel hard ging mauwen. Zo mauwt hij normaal als hij moet overgeven. Het is een pers dus vanwege het vele haar moet hij best regelmatig overgeven. Maar dit keer dus niet. Hij bleef mauwen en je zag dat hij niet goed was. Hij viel op een gegeven moment om en even later probeerde hij te lopen maar zwalkte en viel weer om. In angst om hem te verliezen gelijk de dierenarts gebeld en er direct naar toe gereden. Gelukkig zitten ze bij mij in de straat. Geconstateerd was dat zijn tandvlees wit was, temperatuur te laag en ze konden zijn hart niet horen vanwege bijgeluiden in zijn longen. Ik heb hem voor onderzoek achter moeten laten. Aan het eind van de middag mocht ik hem weer ophalen. Hij heeft astmatische bronchitis en zijn hart was veels te groot en de hart waarden ook. Ik moest hem met pufjes behandelen en dagelijks een hart tabletje. Ik was blij, mijn lievelingetje weer thuis maar wel veel werk, 2x per dag 2 verschillende pufjes maar goed als ik hem daarmee bij me kan houden prima. Hij had er ook geen hekel aan behalve de laatste dagen, toen wilde hij de pufjes bijna niet meer. Nu begin ik te begrijpen waarom. Na 2 weken moest ik terug op controle, de arts constateerde nog geen verbetering dus de pufjes slaan nog niet aan. Nog maar even afwachten dus. Ik merkte wel aan hem dat hij wat fitter was geworden en dat zijn vacht mooier was geworden. Vrijdag had ik nog gespeeld met hem. Hij nam nooit de moeite achter het pluimstokje aan te rennen maar ging altijd liggen en als die voorbij kwam dan haalde hij uit, dus dat deed hij nu ook weer. Hij was gewoon nooit zo actief. Later toen ik al op bed lag hoorde ik ze wat stommelen en ineens begon hij weer zo te mauwen als die eerste keer. Ik direct mijn bed uit en naar hem toe. Hij zat met zijn bekkie open naar adem te snakken en hoorde hem heel snel kort ademen. In paniek hem nog geprobeerd een pufje te geven maar dat helpt natuurlijk niet als hij al bijna niet kan ademen, dus ik direct weer de dieren arts gebeld (het was al 12 uur s nachts) maar ze zou er in 10 minuten zijn dus ik hem snel in zijn mandje gedaan en daar naar toe gereden. En toen kwam de mokerslag! Het baarde de dierenarts zorgen dat de medicatie na 4 weken nog niets had geholpen. Hij was er erger aan toe dan de eerste keer want toen zag ik hem niet zo naar adem snakken. Ze kon hem nog wel helpen maar niet beter maken. Alles wat ze zou kunnen betekenen voor mijn lieveling was maar van tijdelijke aard, misschien weken maar misschien maar dagen. Ze zou hem in een zuurstof cabine kunnen zetten en de pufjes in injectie vorm kunnen toedienen. Maar mijn Murphy is al een wat bangerige kat dus hem zou je er absoluut geen plezier mee doen. De dierenarts melde mij dan ook dat het voor murphy een goede keuze zou zijn om hem in te laten slapen. Nou dat hakt erin zeg!! Sta je daar in je eentje met een bange zieke kat en een snikkend baasje die op dat moment geen woord uit kan brengen. Ze heeft me ondanks dat het zo laat was de tijd gegeven voor mijn beslissing. Maar wat kun je anders dan voor je beestje te kiezen hoe moeilijk dat ook is. Tuurlijk had ik er alles voor over om hem te houden maar dat zou egoïstisch zijn want hij krijgt er geen leuker leven door en dat tijdelijke stond me niet aan. Hij zou dus ook gewoon kunnen stikken op momenten dat ik niet thuis ben. Want misschien had hij dit wel vaker gehad op momenten dat ik niet thuis was.
Ik heb dus voor hem gekozen, hoe moeilijk dat ook was, en de dierenarts heeft in mijn bijzijn de spuitjes gegeven. Het ging zo verschrikkelijk snel, wat al aangaf hoe verzwakt hij was. Ik ben er kapot van, voel me klote en schuldig omdat ik het misschien al veel eerder had moeten zien of nog meer pufjes had moeten geven. Hij kreeg er namelijk 2, 1 voor directe verlichting en 1 die dus na 2 weken zou moeten aanslaan. Maar het nadeel is dat een kat niet laat zien dat hij ziek is behalve pas als het echt ernstig is. Ik kan dus nooit kunnen weten wanneer hij het een beetje benauwd krijgt en daar voel ik me schuldig over. Hij was ook nog maar 10 jaar en voor dit alles had hij 2 maanden ervoor zijn jaarlijkse onderzoek gehad en toen was er nog niets aan de hand, alleen dan zijn hartruisje wat hij al sinds zijn geboorte heeft. Daisy is nu alleen over, en gek genoeg de oudste (12 jaar) en die mankeert tot op heden helemaal niets. Ze is nog nooit alleen geweest en nu ineens wel, wat moet dat ook voor haar moeilijk zijn. Gelukkig is zij ook enorm aanhankelijk en heb ik veel steun aan haar gehad en zij aan mij. Ik heb om het haar wat makkelijker te maken het hele huis van binnen en van buiten schoongemaakt en een nieuwe krabpaal en kussentjes gekocht zodat ze nergens meer zijn lucht ruikt en misschien daardoor minder gaat zoeken. Ik weet niet of dat helpt maar ik voelde me er wel ietsje prettiger bij, voor zover dat kan want ik voel me behoorlijk leeg en schuldig. Hopelijk slijt het en blijft Daisy nog lang bij me.
Tis een heel verhaal maar doet me een beetje goed om het zo te schrijven.
Groetjes van een verdrietige Simone
Re: Lexie zeer plotseling overleden, FIP of Bronchitis?
Wat een triest verhaal Simone, ik begrijp maar al te goed hoe je je voelt. Vooral omdat je zo machteloos bent en niks voor je beestje kan doen, dat is echt verschrikkelijk.
Je moet je echt niet schuldig voelen, je hebt gedaan wat je kon voor je lieve Murphy, maar dat mocht helaas niet baten... Ik wens je heel veel sterkte toe en leef met je mee!
Liefs,
Lotte
Je moet je echt niet schuldig voelen, je hebt gedaan wat je kon voor je lieve Murphy, maar dat mocht helaas niet baten... Ik wens je heel veel sterkte toe en leef met je mee!
Liefs,
Lotte