Pluisje, verhoogde nierwaardes

[pearlsofpassion]

Ik denk dat vocht inspuiten wel degelijk pijn doet. Of toch zeker gevoeld wordt.
De huid is erg gevoelig, en daar zomaar zoveel vocht inbrengen, gaat zeker niet zomaar onopgemerkt.
Als je zelf een inenting in de huid (of tandvlees) krijgt, doet het ook geen pijn, tot de vloeistof ingespoten wordt. In de ader niet natuurlijk want daar vloeit het direct door.

Maar goed, het is zowiezo maar even, en katten kunnen in het algemeen nogal met pijn om. Dus het is zowiezo beter dan niets doen, dus daar mag je je niet door laten tegenhouden.

[Cerna]

Vandaag heeft Noa haar tweede infuus gehad en ze reageert er weer prima op. Bij het druppelsysteem komt er ook een bult onderhuids en die trekt pas na een paar uur helemaal weg. Het spuitje in de huid steken is niet pijnlijk maar het vocht wel omdat de huid erg strak gaat zitten. Vergelijk het met dikke enkels in de zomer, dat is ook geen prettig gevoel (pijnlijk is teveel gezegd).

Noa onderging het weer lijdzaam terwijl het een idioot spreekuur was. De assistente was alleen en terwijl zij Noa hielp ging de telefoon en moest ze tot twee keer toe naar de balie terwijl ze de tweede telefoon naast Noa had laten liggen. Toen deze begon te rinkelen, reageerde Noa totaal niet. Ze leek wel een beetje in trance. In de tussentijd moest ik het infuus hoog houden, zorgen dat Noa stil bleef liggen en oppassen dat het spuitje op zijn plek bleef. Ik kon dus goed oefenen, maar ideaal was het niet.

Na een uurtje of twee ging Noa weer brokjes eten. Al die tijd heb ik geprobeerd om met chemische middelen Noa zelf aan het eten te krijgen en een simpel vochtinfuus krijgt het zo voor elkaar!
Morgen stuur ik mijn DA een mailtje en dan vraag (nee, smeek) ik hem of ik zelf infuus mag geven. Als ik zie hoe ze reageert (zowel tijdens als erna), dan kan ik me niet voorstellen dat hij mij dat zal weigeren.........

[Adriana]

mijn ervaring is dat als je met een nieuwe, dus goed scherpe naald in de juiste hoek door de huid prikt een kat geen reactie geeft. ik heb altijd de kat vast als er wordt geprikt, toen ik nog insuline spoot met mijn linkerhand en met bloed afnemen soms met beide handen.
je voelt de reactie van een dier als het pijn doet en dat heb ik eerlijk gezegd nog niet vaak meegemaakt. de laatste keer onhandig bloedafnemen met bleek later niet een nieuwe naald en de betr dierenarts heeft van mij te horen gekregen dat ik niet wil dat er op naalden wordt bezuinigd..
er zit heel erg veel ruimte bij de meeste katten rond de schouderbladen, daar kan makkelijk vocht bij zonder dat dit pijn doet. ik heb al heel wat onderhuidse vochtinjecties toegediend gezien en ken mijn dieren goed genoeg om te weten dat die waterbulten nauwelijks pijnlijk zijn. je kunt ze zelfs zachtjes wegmasseren en met 10 minuten zijn ze ook geslonken.
het vochtinfuussysteem druppelt naar binnen en dat is te zien aan de beelden voor een kat niet belastend. ik heb de laatste dagen een aantal (instructie)filmpjes gezien en die katten geven geen reactie en gaan er comfortabel bij liggen.

even teruglezend.. het zijn aannames en als zodanig misschien een beetje ongelukkig, vind ik..
mijn praktijkervaringen zijn heel anders en het zou jammer zijn als iemand zich op het verkeerde been laat zetten..

[Cerna]

Oh ja, dit verhaal stond op de Amerikaanse nierfaalsite:

Jaye and Morgan
Morgan’s case is an unusual one. First, she was diagnosed very young, and second, she’s a genuine UK success story! I’m writing this in the hope that other UK people will read this and take heart. CRF is not an automatic death sentence, no matter what your vet may tell you!
Morgan is a beautiful black part-Persian female with big amber eyes and an even bigger personality. When she first arrived in my life, she was a terrified little 8-week old feral who hissed at me from the back of the cat-carrier. But over the weeks and months that followed, she learnt to trust me and she became my little black shadow. She is the most gentle and loving cat I’ve ever met and we share a very special bond. I was absolutely devastated when, aged only 3 years old, she stopped eating, became very sick and depressed, and was diagnosed with so-called ‘end-stage’ CRF. Her BUN was 221 (international: 79) and creatinine 17.53 (international: 1550). Her vet gave her a week or so (at most) to live.
I wondered – was there anything I could have done to prevent it? Why didn’t I notice the symptoms earlier? I felt so incredibly guilty. But that frame of mind wasn’t going to help Morgan. I had to do something now. So Morgan went on IV for 4 days and nights, and by some miracle, her numbers dropped and she began eating by herself again. She was sent home with no ongoing treatments, just a dry prescription diet that she refused to eat. Normal ‘treatments’ in the UK are prescription diet, steroid injections, vit B injections and Fortekor. My vet was no different. Unsurprisingly, Morgan became dehydrated and when she ‘crashed’ again 5 weeks later, with numbers almost as high as on diagnosis, those were the only options he offered me, although even he wasn’t convinced of the benefits of Fortekor in Morgan’s case.
Eventually, after further IV treatment, Morgan’s numbers dropped again and she was sent home, but when I mentioned this site and the various options available, including Sub-Q’s to combat dehydration and Pepcid AC for stomach acid, he told me to "stop second guessing the treatments and let me do my job". If I had, Morgan would be dead. It’s that simple. I did eventually persuade him to try giving her Sub-Q’s at his practice, but he refused to let me do them at home. Unfortunately, that proved to be the worst of all possible worlds. The vet trips were stressful for Morgan, and twice a week was not sufficient to keep her hydrated. She crashed again 2 weeks later.
It was clear what the vet thought I should do, but I couldn’t give up on her until I was sure there was no chance of stabilising her and giving her quality of life. Besides, Morgan was still on her feet and interested in the world around her – and if she was not ready to give up, how could I?
With the help and encouragement of Helen (the owner of this site) and others, I tried to find another vet. I was given the details of a top UK feline renal specialist who had just moved to within driving distance of where I lived. I told my vet I wanted a referral, and I think he was glad to get rid of me!
The specialist saved Morgan’s life. I have no doubt about that. The delays in getting the proper treatment meant her problems had gone from very bad to even worse. When we went to see the specialist, Morgan’s creatinine had risen to 21 (international: 1850) and on top of these very high numbers Morgan had severe metabolic acidosis. It was amazing she was still alive.
But Morgan’s fighting spirit was very strong, and somehow, she pulled through. There were some ups and downs in the following weeks until we got the right balance of medications, but since January 2005, Morgan has been treated entirely at home, with just the occasional check up and adjustment in medication. She is on 100ml of subcutaneous fluids every day, plus one empty gel-cap a day filled with the following medications: sodium bicarb to treat metabolic acidosis, aluminium hydroxide as a
phosphorous binder, ranitidine (zantac) for excess stomach acid, odansetron (zofran) as an anti-sickness drug, periactin as an appetite enhancer, iron for mild anemia, and vit B complex, also for mild anemia. All of this is administered at home and takes less than 5 minutes a day.
Many UK vets either don’t understand the value of Sub-Q’s, or believe they compromise the quality of life of the cat. I ask you – how can less than 5 minutes a day compromise the other 23 hours and 55 minutes? I don’t understand why it is acceptable to treat diabetic cats at home (which also can involve needles), but not CRF. It makes no sense.
As I write this, Morgan is a bright, happy and playful 5 year-old, and you’d never know she has a life-threatening illness. I pray this continues for a very, very long time. At her last check-up, Morgan’s BUN was 60 (international: 21.5) and her creatinine was 4.2 (international: 373).
Morgan’s case has been reported in the Feline Advisory Bureau’s journal and in the February 2006 edition of ‘Your Cat’ magazine, in an attempt to educate people and their vets here in the UK that there are treatments available for CRF. If her story changes the viewpoint of just one vet, or saves the life of just one other cat, then at least it’s a start.

[maij]

Dank voor de uitleg Adriana ik ken alleen de manier van via een infuus druppelen/stromen en daarbij krijgt Kaya ook een bobbel. Aangezien ze ruim 6kg heeft gewogen heeft ze veel ruimte en op een bepaalde moment had ze dus een waterzak onder haar oksel
Vanwege die waterbult waar jij het over had was ik dus even de weg kwijt.

Ik zou gewoon op de DA manier (druppelinfuus) vocht willen toedienen.
Ik heb Kaya geen reactie zien geven bij de infusen en dat zijn er in het totaal afgelopen keer 5 geweest en daarvoor 2 keer 3 dus denk dat het wel mee zal vallen met de pijn.

Maar goed eerst kijken hoe dit gaat.

Cerna fijn dat ze eet

[puksji]

Adriana, kan het niet zijn dat door stress meer afvalstoffen vrijkomen? Het kan zijn dat ik het misschien verkeerd begrepen heb, maar in ieder geval zegt mijn DA dat ik bij Simba iedere vorm van stress moet zien te vermijden.

Edit: meteen even gegoogled op afvalstoffen en stress, maar daar is wel degelijk een relatie in.

[Adriana]

relatie stress + chronisch nierfalen
k heb zitten zoeken zowel nederlands als internationaal naar de rol die stress zou kunnen spelen bij chronisch nierfalen en dan bij het ontstaan en/of ontwikkelen.
en eigenlijk kom ik niks tegen, wèl bij urineweginfecties en blaasgruis, daar kan een duidelijke link zijn.
wat ik zou kunnen bedenken is dat stress de stofwisseling opjaagt en dus mogelijk de doorbloeding van de nieren verbetert, maar dan zouden de nierwaardes geflatteerd moeten worden, net zoals dat bij te hoge schildklier het geval kan zijn.
stress kan naast 'misselijk zijn' ook de oorzaak zijn van niet eten, vandaar dat spuitjevoeren in een aantal gevallen zo belangrijk is.
graag: als je nog eens zoiets tegenkomt.. dan even de link erbij zodat wij het ook kunnen nalezen..

het verhaal van Annet is duidelijk, een zeer jonge halfPers (oei/pkd denk ik dan tegenwoordig..) en een onwillige Engelse da. een dwars baasje en redding op het laatste moment door een internist, die wèl van wanten weet en het dier tot twee maal toe met doorspoelen van zijn giga hoge urea/crea-waardes heeft afgeholpen. baasje doet het nu dagelijks thuis met wat medicijnen en het dier heeft nog steeds goeie kwaliteit van leven.
meer dierenartsen zouden wat soepeler met adviseren en toepassen van het thuisinfuus-systeem om moeten gaan. (en we moeten inderdaad maar eens een lijst gaan aanleggen..)
en ik denk na twee maal vragen toch rapido veranderen van dierenarts! het gaat om de gezondheid en het leven van je geliefde huisdier en het staat als een paal boven water dat dit het enige is dat effectief helpt de waardes voor wat langere tijd rond de referentie te houden. (in het geval van pkd word je dan wel links ingehaald door ander falen, maar dat is onvoorspelbaar wanneer en hoe snel..)

[Adriana]

nog even over een lijst van thuis-infuus vriendelijke dierenartsen..
ik dacht ik zoek een lijst met 'specialisten interne geneeskunde kat', die zouden net zoals de radiologen verenigd kunnen/moeten zijn, maar kan niet vinden..
wel krijg ik dan dierenartsenpraktijken met specialisten interne geneeskunde en vervolgens kun je kijken of er eentje in de buurt zit. in Amst is dat MCD en verder in Oisterwijk enz.
kan me niet voorstellen dat specialisten interne geneeskunde moeilijk doen over thuisinfuus.

[patiani-guusje]

Annet, wat fijn dat het zo goed gaat met Noa

Waar ik steeds over nadenk is dat ik het toch wel vreemd vind dat de specialist van het MCD mij in december heeft gezegd geen onderhuidse infusen meer te geven. De reden die hij noemde was dat Patiaan niet uitgedroogd is, en dus voldoende vocht uit zijn voeding haalt. Nu denk ik als ik er wel mee was doorgegaan waren de waardes mis. niet zo snel gestegen.
Hier heb ik nog niet het idee dat Patiani al lekkerder in zijn vel zit. Er zijn wel momenten, maar teveel momenten dat ik die bepaalde blik in zijn oogjes zie
Eten gaat erg wisselend, vanmorgen om 7 uur wel, daarnet weer niet... Ik heb een proefzakje brokjes van Hills meegenomen, daar wordt hij wel wild van. Maar daar mag hij niet teveel van, geeft hij daarna van over, dus geef t nu als snoepje tussendoor.
Gisteravond braken hier de sluizen door, flink zitten huilen. Ben echt zo bang om hem kwijt te raken, maar als ik dan het verhaal van Annet lees, uit de UK, denk ik: positief blijven en doorgaan!!!

[Adriana]

De reden die hij noemde was dat Patiaan niet uitgedroogd is, en dus voldoende vocht uit zijn voeding haalt. Nu denk ik als ik er wel mee was doorgegaan waren de waardes mis. niet zo snel gestegen.

k denk dat je helemaal gelijk hebt, t ging niet over vocht, het ging over het uitspoelen van eiwitafvalstoffen urea/crea! en ga je nu een da zoeken, die mee wil werken?
als je Annet's verhaal goed leest dan functioneert het thuisspoelsysteem als dialyse voor katten, die daar veel baat bij kunnen hebben! nu de da's nog!

(maar hetzelfde hebben we met een veel katvriendelijker en beter toe te passen insulinesoort uit de humane hoek: lantus, daar ligt ook een ban op en je moet hemel en aarde bewegen voordat je een recept krijgt, terwijl overal in de landen om ons heen vooral lantus bij suikerkatten wordt gespoten en geen caninsulin!)

[maij]

Nadeel bij het verhaal wat Cerna post is dat de kat daar steeds uitgedroogd raakt en slecht eet.
Iets waar mijn Kaya in ieder geval op dit moment geen last van heeft. Dus zou ik met dit verhaal naar mijn DA gaan dan zegt hij ja maar Kaya is een ander soort kat ze doet het goed dus...

[yana]

Link naar website homeopathische DA (die óók gewoon DA zijn!!):
http://www.scwd.nl/index.php
Deze DA kunnen helpen bij de juiste middelen en dosis voor jullie poezels en hun specifieke klachten, waardes.
Dat werkt wellicht beter dan zélf dokteren met diverse homeopathische middelen, vb Mc Sam.
Ik heb contact met die in Yerseke. Dankzij hen kwam ik erachter dat ik met McSam éérst 3 dagen een boost moest geven (kwa dosis) vervolgens afbouwen tot normale dosis. Dan werkt het spul kennelijk optimaal. Misschien een tip voor jullie? Belletje kan nooit kwaad, toch?

Word het niet eens tijd voor Pluisje II trouwens? Elk topic met >20pag is erg onoverzichtelijk.
En dan wellicht in de 1e post van elk nieuw deel een korte samenvatting van alle gebruikte spullen en hun werking? Dus vb:
Fortekor: verbetering doorbloeding, verlaging bloeddruk
Ipakitine: haalt fosfor uit het eten
McSam: verlaagd ureum..
Dan kunnen nieuwkomers SNEL lezen wat ze moeten hebben voor hun lieve poezebeest. Soms is haast geboden nml.

[patiani-guusje]

Adriana: Mijn eigen DA pleit juist voor infuusjes, in december raadde de specialist dit af! Terwijl je juist van een specialist zou verwachten dat hij over die kennis beschikt, vandaar dat ik-stom genoeg- dit advies heb opgevolgd. Patiaan haalt inderdaad genoeg vocht uit zijn voer, is niet een keer uitgedroogd geweest, maar inderdaad, voor afvoeren afvalstoffen was het afgelopen maanden dus wel zinvol geweest, denk ik nu..

[Zuri]

@ patiaan. Wat raar dat de specialist spoelen juist afraad. Heeft hij/zij je ook uitgelegd waarom?

[patiani-guusje]

Zuri, omdat Patiani niet uitgedroogd was, zijn nierwaardes waren gedaald, en hij volgens hem voldoende vocht uit de voeding haalde. Terwijl mijn DA voor het bezoek aan de specialist heeft geadviseerd om 2x per week een infuus te blijven geven.
Ik ging af op het advies van de specialist... Nu betwijfel ik of ik daar juist aan heb gedaan...