Ooretter en infectie?

[BloemTetsu]

Zonder de kat te kennen en te zien, kunnen wij de keus niet maken.
Ik sluit me aan bij Mirjam. De DA in Merelbeke is gespecialiseerd en kan jullie het beste informeren.

Veel sterkte.

[nijltjetweety]

We hebben gisteren afscheid moeten nemen van de poes. Ze had zoals gezegd kanker. Geen knobbel maar een vreetkanker. Een continue ontsteking van het oor en kaak. Continu vocht en rottende huid.
Dat ze de laatste dagen steeds zocht naar een kussen of eender wat om haar kop tegen te drukken kwam door het feit dat het kraakbeen reeds was gaan blootliggen. De pijn word door de zenuwen doorgegeven naar de hersenen maar word veroorzaakt door contact met zuurstof. De poes had pijn en door de zuurstof af te sluiten en de warmte werd het draaglijker. Maar daarna zocht ze weer de koude vloer op. Het was niet operabel. De hele kaak was al hard geworden. Die kanker woekert eerst onderhuids. Kwestie van dagen en het barst ook open. Ze zou van de oorgang tot de neus en oogkas moeten opengegooid worden.
Ze is 17 jaar oud geworden. Nu nog experimenteren met huid transplantatie zou maanden en diverse operaties kosten als dat al zou kunnen bij katten en het geeft ook geen garantie. Dat heb je nu eenmaal met kanker. We vonden het beter om haar te laten gaan. Ik ga mijn vrouwtje vragen een paar foto's te posten in het afscheidsdeeltje van deze forum. Ik zal blij zijn als ik haar zie thuiskomen. Ze hield zich gisteravond terug sterk maar ze ziet er van af. Toen ze 14 jaar terug in Aalst kwam wonen had ze enkel haar zoon, en kort daarna de poes. Nu is ze beide kwijt. Ik kan me niet voorstellen wat ze nu doormaakt. Voor mij was het "slechts" mijn stiefzoon en haar poes. Nu ja, slechts?? Ik zit hier ook met een krop wanneer ik over deze dingen schrijf.
Bedankt aan allen die de moeite namen hier te posten. Zonder jullie waren we misschien niet snel genoeg in actie gekomen. Ik zal deze site niet meer vergeten.

[Ms Maaike]

Och wat sneu. Heel veel sterkte voor jullie allebei. Ik denk dat jullie er goed aan hebben gedaan haar in te laten slapen; soms is dat het beste. Ze heeft een heel mooie leeftijd bereikt, dus aan jullie zorgen heeft het echt niet gelegen. Heel veel sterkte nogmaals.

[Dinky]

Kan me goed voorstellen dat je een poes van 17 jaar zo'n grote ingreep niet meer laat ondergaan. Ik kan me ook niet voorstellen wat jou vrouw nu door moet maken, hoop alleen dat jij haar voldoende kan ondersteunen.

Het feit dat jij de poes minder lang hebt gekend maakt nog niet dat de poes zich niet ook in jou hart heeft genesteld Wij hadden onze vorige poes "slechts" 5 maanden toen die uit ons leven werd gerukt en ik en mijn vriend hebben daar ook meerdere dagen samen om zitten huilen.

Heel veel sterkte voor jullie samen in deze tijd van verwerking van twee grote verliezen en hoop dat jullie veel steun bij elkaar kunnen vinden en er voor elkaar kunnen zijn!

[nijltjetweety]

Ik ken beide reeds 13 jaar 5 maand en 2 weken. Sinds begin van dit millenium. Het is de meest aanhankelijke kat geweest van alle katten die hier passeren. Beide buren hebben ook een kat, een huis verderop ook. Steeds wanneer 1 van ons thuiskwam stond het ontvangstcomité al te wachten. Ze kenden het geluid van onze motorfietsen. Nu zal het misschien nog enkel onze kater zijn. Het was wel een stalker, ons lotte. Ik moest eergisteren nog een foto nemen van Griet en haar kat in de sofa. Ik hurk me lichtjes voor een beter perspectief, de kat veerde meteen op. Ze moest altijd op mijn schoot, zelfs als ik even hurkte was het van dat. Zelfs wanneer ik haar eetbakje opvulde, eerst op de knie, eten kan wachten. Meermaals aan het sleutelen geweest aan de motor of gewone fiets met die viervoeter op mijn benen. En opletten dat ze geen stamp krijgt van de sleutel of ratel. Al van in het begin deed ze dat. Zaten we 's avonds naar tv te kijken, ze kwam binnen en lag minstens 2 uur op mijn schoot te slapen. En als ze voor de voeten liep in de tuin (haar favoriete bezigheid nr2) was het uit den boze haar een zetje te geven, dan stopte ze volledig. Tot je langs haar wou natuurlijk, dan was ze snel om ook een stapje te zetten in dezelfde richting. Kon je weer niet verder. Zo was ze tot de laatste minuut. En kopjes geven volonte. Onvermoeibaar beestje met een straf karakter. Op het laatst dank zij de pijnstillers. Nu loop ik al sinds gisteravond laat tgen mezelf te zeggen dat ze niet meer op het matje zit of op het kussen in de hoek, en toch moest ik een paar x kijken. Dan gisteravond de keukenkast opengedaan. Geen lotte die komt kijken wat er te eten beneden komt. Deed ze ook altijd. je mag 5x de kastdeur opendoen, je bent niet gekeerd of ze komt neuzen.
Als er iets was dat haar niet aanstond gebruikte ze haar staart als wijzend vingertje zeggend "hier ben ik niet tevreden me". Dan moesten we ons vroeger eens afvragen wat er scheelde. Onze kater loopt ook verloren. Zelfs die van de buren. Gisteren, toen lotte er nog was zelfs kwam hij langs mijn benen wrijven. Zette zich naast me en bleef zitten. Zelfs toen ik terug in huis was bleef hij nog een minuutje zitten op dezelfde plaats. Non nooit meegemaakt. Iedereen loopt hier straks wat verloren lijkt het.