Schuldgevoel na dood kat

[Blackcat901]

Dag lieve mensen op dit forum,

Mijn allerliefste katje is gisteren overleden aan de gevolgen van nierfalen. Ik heb het er heel moeilijk mee deels omdat ik mij schuldig voel. Mijn kat Billie was 8 jaar oud en altijd in goeie gezondheid tot kort. Na een chek up bij de dierenarts veranderde alles compleet. Billie was de laatste tijd erg vermagerd maar we dachten dat dit kwam omdat hij tand problemen had. Hij werd ook daadwerkelijk geopereerd aan zijn tanden maar er werd ook bloed afgenomen om andere gezondheidsproblemen uit te sluiten. Een paar dagen later waren de resultaten binnen. Nierproblemen met bloedwaarden die niet veel goeds voorspelden.

De dierenarts schreef medicatie en speciale voeding voor. Speciale voeding toedienen was niet makkelijk, Billie luste het niet. Na verschillende merken te proberen vonden we toch iets dat hij lekker vond. Echt veel eten zoals vroeger deed hij niet meer. Ook merkten we op dat hij veel minder actief werd.

We dachten dat dit ging beteren aangezien de medicatie toedienen redelijk lukte. Het ging ook even beter, ik had weer wat hoop toen hij uit zichzelf naar buiten ging en actiever leek te zijn. Tot 3 dagen geleden. Alles was anders. Hij ging snel achteruit, hij wou niet meer eten, dronk alleen nog maar wat melk en lag constant te slapen. Ook begon hij in huis te plassen en verstopte hij zich. Toen gingen de alarmbellen af. We gingen zo snel mogelijk naar de dierenarts. Bij de dierenarts bleek dat hij was uitgedroogd en een verlaagde lichaamstemperatuur had, kortom het ging echt niet goed met hem.

De dierenarts gaf ons 2 keuzes: of Billie zou 2 dagen aan een infuus moeten liggen om een nier spoeling te krijgen of hij werd ingeslapen. Het was een vreselijke keuze om te maken. Het infuus had een laag slaag percentage en ook al zou het werken, het zou allemaal maar tijdelijk geweest zijn. Ook had Billie altijd zeer veel stress bij de dierenarts dus 2 dagen daar verblijven leek mij geen goed idee. Billie ging vroeg of laat sterven aan zijn nieraandoening.

Billie zijn comfort stond voor ons op de eerste plaats dus kozen we ervoor om hem in te laten slapen. Nogmaals een vreselijke keuze. Maar nu heb ik spijt dat we het niet meer geprobeerd hebben met het infuus. Rationeel weet ik dat ik de juiste beslissing heb gemaakt , Billie was er erg aan toe en een goed baasje laat zijn of haar huisdieren niet lijden. Ook was Billie een schim van wat hij ooit was, een levendige speelse kat.

Toch blijft de gedachte spelen dat hij misschien nog voor een tijdje bij mij kon zijn want ik mis hem zo ongelofelijk hard.

Wat denken jullie hier van?

Alvast heel erg bedankt voor jullie antwoorden.

[Asse-Poes]

Ach wat verdrietig, zo'n jonge kat nog
Ik wil je in ieder geval sterkte met het verlies van Billie wensen.
Verder kan ik dit -vanaf een afstand- niet beoordelen en er nu weinig zinnigs over zeggen.

[cerna]

Acht jaar is inderdaad erg jong voor een kat om al nierfalen te krijgen. Meestal is dan een externe factor de oorzaak.
Had Billie nog geleefd na 3 dagen spoelen? Misschien wel, maar het heeft geen zin om je daar schuldig over te voelen want Billie is er niet meer.
Schuldgevoel is echter heel normaal na het inslapen want je beslist op dat moment over het leven van een ander.

Ik heb 3 maanden geleden onze poes Laila moeten laten inslapen vanwege hartfalen. Dat was op advies van de dierenarts en ik moest snel beslissen want Laila was er erg slecht aan toe. Zij is bijna 10 jaar geworden.
Later las ik op internet wat er eventueel nog mogelijk zou zijn geweest bij hartfalen. Ik wist dat niet, had me er nooit in verdiept en voelde me verschrikkelijk schuldig. Was ik niet te snel geweest? Maar Laila was zo benauwd, de longen zaten vol vocht. Waarschijnlijk was het alleen maar uitstel van executie geweest.
Inmiddels weet ik met mijn verstand dat ik de juiste beslissing heb genomen, maar mijn gevoel is er nog niet uit. Dat moet slijten.

En zo zal het bij jou ook gaan.
Misschien had je Billie er weer bovenop kunnen trekken dankzij het infuus, daarna spuitjevoeren, maar het heeft geen zin om daarover te piekeren en je schuldig te voelen want je weet niet of dat zin had gehad.

Ik wens je heel veel sterkte en Billie rust zacht.

[crazycatladyP]

Sterkte met het verlies van Billie!
Wat Annet ook zegt: het hoort er helaas bij en moet slijten...
Hier ook een kat van 8 jaar met nierfalen, het komt helaas voor.
Gelukkig doet zij het nog goed, maar 4 maanden geleden hebben we ook ons poesje van 15 mnd moeten laten gaan ivm acuut nierfalen.
Zij heeft nog wel in het dierenziekenhuis en bij de DA aan het infuus gelegen, maar het mocht niet baten.
Haar aandoening (amyloïdose) was al te ver gevorderd om haar nog te kunnen redden.
Gek genoeg was dit vanaf het begin mijn gevoel en toch heb ik me vreselijk schulig gevoeld (en nog af en toe).
Aan de ene kant, dat ik het niet eerder gezien heb, maar ook dat we haar nog hebben laten opnemen, waardoor ze zich vreselijk alleen heeft gevoeld. En aan de andere kant heb ik ook nog steeds momenten dat ik denk: wat nou als we nog x,y,z hadden geprobeerd?
Terwijl onze DA heel duidelijk is geweest.
Het is een achtbaan en helaas onderdeel van het rouwproces.
Daar heb je weinig aan als je er middenin zit, maar het wordt uiteindelijk minder, echt...

[Nencke]

Mocht je er nog iets aan hebben. We hebben onze kater wel 2 dagen aan het infuus laten hangen. Eenzaam en alleen. Omdat ik nog alles wou proberen wat in mijn macht lag. Hij kwam thuis en het is 1 dag goed gegaan. Daarna weer bergaf en dan nog moeten laten inslapen. Dus ik heb spijt dat ik hem dat nog heb aangedaan. Maar ik voel me schuldig over een heel deel andere dingen. Ben ik te laat naar dierenarts gegaan, of te vroeg etc..