Mijn kat houdt mij wakker

[Nieuwopditforum]

Hallo!

Zoals mijn gebruik al aangeeft, ben ik nieuw op dit forum. Ik heb deze site gevonden omdat ik wanhopig opzoek ben naar een antwoord op mijn vraag. Wellicht dat er mensen zijn die mij kunnen helpen.

Mijn kat (vrouwtje, anderhalfjaar oud) houdt mij sinds vorige week wakker. We slapen altijd samen en waar ze mij eerst voorheen gewoon liet slapen, zij op mijn hoofd sliep of op mijn schouders, is het nu vanaf 4.30 uur 'feest'. Vanaf die tijd zit ze op mijn rug te scratchen, in mijn arm of gezicht te bijten en gebruikt ze mijn bed als een krabpaal, wat ook heel erg voelbaar is als je ligt. Die nageltjes zijn nogal scherp ondanks regelmatig knippen en na een week merk ik dat het mij echt begint op te breken. Haar bakje is nog aardig gevuld waneer ik kijk, haar water is altijd vers, er is genoeg om mee te spelen en de kattenbak is ook schoon. Het is alsof ze zegt: je hebt nu alweer genoeg geslapen, het is tijd voor mij.
Ik word er echt gek van. Wat ik ook doe, het helpt niet. Knuffelen, negeren, noem het maar op.

Het heeft wellicht een inlieidjg nodig. Ik heb mijn kat afgelopen zomer geadopteerd via een Nederlandse stichting die goed aangeschreven staat. Ze was toen 11 maanden oud. Ik ben vanaf het eerste moment dol op haar: ze heeft het niveau van een menselijke kleuter en is erg aanhankelijk.

Ze was een wees uit Bulgarije en uiteindelijk via de stichting naar Nederland gekomen. Toen ik haar officieel adopteerde was ze gezond, maar vlak voordat het echt zover was dat ik haar op kon halen, werd ze ziek. Ze leek een griep te hebben en kreeg van de stichting een antibiotica. Haar komst moest worden uitgesteld, maar omdat de stichting mij niet te lang wilde laten wachten stelden zij voor dat ik die antibiotica over zou nemen.

Toen ik haar op mocht halen kreeg ik de medicijnen mee in een plastic zakje, zonder dosering. Het werd mij face to face uitgelegd. Ook moest ik mijn kat de eerste week in quarantaine houden op mijn kamer, aangezien we op dat moment een oud-Duiste herder puppy hadden van toen 3 maanden oud. Omdat ze maar niet beter werd, hebben die twee slecht tot niet aan elkaar kunnen wennen. Het zijn allebei jonge dieren en vooral de hond vind het erg spannend, wat ook voor veel stress zorgde bij mijn kat. Ideaal was het niet. Sinds de derde week dat ik haar had, viel ze mij regelen aan uit het niets. Het rijmt totaal niet met haar karakter.

Omdat de klachten alleen maar erger werden, ben ik vrij snel naar de dierenarts gegaan. De stichting raadde mij bij adoptie aan om haar te verzekeren en dat is ook gebeurd, maar omdat ik binnen de wachttijd naar de dierenarts ben gegaan vergoeden zij niets. Dat is zuur. Veel keuze had ik niet, want ze was er echt slecht aan toe. Ze was continu aan het hoesten, kuchen en niezen en ze voelde ook erg warm aan. Soms keek ik haar aan en dan kon ik haar ogen niet eens meer zien, die zaten achter haar hoofd zeg maar. Al met al had ik geen andere keuze dan naar de dierenarts te gaan.

Bij de dierenarts werd duidelijk dat de pillen die ik van de stichting kreeg, illegaal waren. Ze had die nooit mogen krijgen en helemaal niet voor een langere periode dan een week. Wellicht heeft het haar zelfs zieker gemaakt.... Ik kreeg de juiste medicijnen mee en we zouden het aankijken, maar wederom zonder succes. Er volgden nog meer bezoeken en op een gegeven moment is in overleg met mij besloten om het verder te laten onderzoeken d.m.v. röntgenfoto's. Die zijn toen gemaakt. Mijn dierenartspraktijk zit verspreid over meerdere vestigingen en voor die foto's moest ik naar een andere vestiging omdat zij daar de apparatuur hadden.

Ik bracht mijn kat nuchter daarnaartoe maar mocht haar binnen een uur alweer ophalen. De foto's leverden geen duidelijk resultaat op. Er was wel iets te zien en ze dachten aan kanker. Ze adviseerden haar medische onderzoeken te laten ondergaan bij een specialist in Amsterdam. Zou ik dat niet doen, dan moest ik haar laten inslapen. Voor mij was dat absoluut geen optie. Ik werd gewezen op de kosten en die waren behoorlijk pittig, maar ik kon niet anders dan voor die onderzoeken te kiezen.

Helaas kon ze een maand later pas terecht. Ik heb ontzettend in angst en stress gezeten, het was verschrikkelijk. De verkoudheidsklachten namen in de wachttijd wel af en verdwenen uiteindelijk, maar het aanvallen was nog steeds dagelijkse kost. Ik noem het overigens kortsluiting. Ik heb toen naar de specialist gebeld en die zei dat het aanvallen ook een medische oorzaak kan hebben.

Een maand later zaten we bij de specialist en werd mij uitgelegd wat ze gingen doen. Een CT-scan, twee verschillende scopieën, een longspoeling, bloedafname en nog een aantal andere onderzoeken. Het hele pretpakket, dus. Ook werd mij gezegd dat het erg risicovol is en dat de kans bestond dat ze kon overlijden. Zou er niets uit de onderzoeken komen, dan was het advies mij door te verwijzen naar een gedragstherapeut.

Ook deze onderzoeken, met een prijskaartje van meer dan €3000, kwam niets. Sterker nog; ze was kerngezond, alles was keurig netjes. Er waren wat vergrotingen te zien bij bepaalde organen, maar dat kon heel goed een reactie zijn op de infectie van eerder. Geen reden om mij zorgen te maken, in ieder geval. Ik was erg blij maar ook ontzettend boos. Los van de kosten heeft het mij ontzettend veel verdriet gedaan en het was ook nog eens gevaarlijk. En dat advies om haar in te laten slapen als ik die onderzoeken niet zou laten doen, daar kan ik echt geen goed woord over zeggen. Het is echt walgelijk.


Een gedragtherapeut werd na de onderzoeken geadviseerd, maar kan ik niet betalen. Die onderzoeken heb ik kunnen betalen van al mijn spaargeld, maar andere circussen laat mijn (financiële) situatie niet meer toe. Omdat zij mij nog steeds aanviel, ben ik op haar profiel gaan kijken die op de website van de stichting staat. Na adoptie blijven ze gewoon op de site staan. Ik schrok ontzettend toen ik las dat zij een andere kat nodig heeft en heb het nagevraagd bij de stichting, want daar ben ik namelijk nooit van op de hoogte geweest. Sterker nog: bij de screening van 2 uur heb ik duidelijk aangegeven dat ik niet meer dan 1 kat kan adopteren, omdat ik nog thuis woon bij mijn ouders. Ik kreeg toen 3 opties voor een kat en heb toen heel instinctief voor de mijne gekozen.

Omdat ik haar geen tweede kat kan bieden, moest ik de moeilijkste beslissing maken. Ik heb eerst geprobeerd zelf een andere fijne plek voor haar te vinden, maar dat haalde niets uit. Ik kon niet anders dan haar terug te brengen naar de stichting zodat zij een nieuw huis voor haar konden vinden waarin zij het gelukkigst zou zijn. Alles in het belang van mijn kat, hoewel ik er zelf helemaal aan kapot ben gegaan. Ze is mijn baby. Ik heb alles maar dan ook echt alles voor haar gedaan en met de hond ging het inmiddels ook goed. Die leerden langzaam aan elkaar te wennen.

We hebben het nu over eind november, dus het is nog heel erg recent. Met pijn in mijn hart ben ik met haar en al haar spulletjes naar de afgesproken locatie gegaan en eenmaal daar aangekomen, zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Het klopte helemaal niet, van die tweede kat. Ze schrijven het wel zo op, maar het betekent niet dat het een vereiste is. Als er staat: 'Heeft een tweede kat nodig' en het woord 'ja' staat aangegeven, dan kan je toch niet verzinnen dat het niet klopt?!

Ik stond verstijfd, kon niets zinnigs meer bedenken en uitbrengen en kreeg een afstandsverklaring mee naar huis om te ondertekenen. Dat zou ter plekke al zijn gedaan, maar niemand had een pen. Wanneer ik dat had ondertekent was er geen weg meer terug en zou er naar een nieuw huis en baasje voor haar worden gezocht.

Ik ben er letterlijk ziek van geweest. Vier dagen heb ik niet kunnen eten, drinken en slapen en dan hebben we het over de dagen voordat ik haar terug moest brengen. Wat het erger maakte, was het feit dat het helemaal niet had gehoeven en dat kon ik niet verdragen. Ik heb toen een gesprek gehad met mijn ouders en zij zagen ook heel duidelijk het effect van haar vertrek op mij. Omdat ik de afstandsverklaring nog niet had ondertekent, heb ik haar in overleg met mijn ouders en natuurlijk de stichting, terug kunnen krijgen. De stichting heeft in de dagen daarna behoorlijk hun masker af laten vallen en ze zijn echt verschrikkelijk. Een hart voor dieren zolang het geld oplevert. Mijn kat kon 4 dagen later pas worden opgehaald. Het was of die dag, of helemaal niet. 'Ze zit nu alleen, dat is niet ideaal voor haar.' Met de stichting wil ik nooit meer iets te maken hebben.

Bij terugkomst zijn er afspraken gemaakt. Nu ze niet meer ziek is, hebben we een nieuwe kans om haar en de hond goed aan elkaar te laten wennen. Dat moest ook gelijk goed worden gedaan. Persoonlijk vind ik herders best heftig, maar onze hond heeft een erg lief karakter. Hij is alleen lomp. In de week dat mijn kat bij mij terug is gekomen, ben ik met mijn moeder en zussen een weekendje weggeweest dat al een jaar gepland stond. Mijn vader zou voor haar zorgen en dat heeft hij ook gedaan. Na haar vertrek in november heeft mijn moeder als opvrolijkertje een paar dagen Parijs geboekt, wat ontzettend lief was. Dit was vorige week. Als ik had geweten dat ze terug zou komen, dan hadden we dat niet gedaan maar het was niet te annuleren. Ik vond het rot dat mijn kat zoveel dagen in korte tijd zonder mij was. Sinds mijn terugkomst van Parijs speelt het huidige probleem met het wakkerhouden.

De reden dat ik dit allemaal vertel is omdat ik bang ben dat het voor haar teveel is geweest en ik niet zo goed weet wat ik moet doen. Iemand tips? Excuses voor het extreem lange verhaal.

[Rik]

Allereerst welkom op het forum

Het is inderdaad een heel verhaal. Al met al zie ik op dit moment niet echt hele grote problemen. Wat betreft het wakker houden... daar zijn een aantal oplossingen voor.

Ten eerste zou je haar van de slaapkamer kunnen houden. Als ze dan 's-nachts miauwt, dan moet je haar negeren. En dan bedoel ik ook echt negeren. En dat kun je niet 1 of 2 dagen doen maar dat moet je tot 14 dagen volhouden voordat je echt resultaat hebt.

Als je haar wel echt op de slaapkamer wilt houden... dan is het ook een kwestie van negeren wanneer ze jou wakker maakt. En ik kan niet genoeg benadrukken... dat je dat echt 1 of 2 weken volhouden voordat het effect gaat hebben. Zelf het wakker worden en omdraaien is voor haar al een 'beloning' en zal het hele circus weer overnieuw beginnen. Ook tegen haar schreeuwen dat ze stil moet zijn is een reactie die gezien wordt als beloning. Dus echt compleet negeren.

Verder zou je, voor het slapen gaan, 20 minuten intensief met haar kunnen spelen (verenstok, hengel etc). Daarna de laatste maaltijd (geef je al in maaltijden of heeft ze altijd eten staan?). En ook dan duurt het zeker 1 tot 2 weken voordat ze het ritme weer opgepakt heeft.

Het belangrijkste is dus consequent zijn en het gedrag 's-nachts niet belonen. En dat zul je dus even vol moeten houden.

[nellebel]

tips van Rik kan ik me zeker bij aansluiten. verder ben je ervan bewust dat je medelijden met haar hebt ,dat is op zich niet erg, alleen dat kan wel je gedrag naar haar verandert. je staat mogelijk meer toe, vind haar snel zielig, en daar help je haar niet mee. en wat betreft het aanvallen. vervelend dat het hele circus zo is gelopen. want het is inderdaad gedrag wat katten laten zien die een maatje missen. jammer dat je DA dat ook niet mee heeft uitgeplozen en daarop heeft bevraagd. moet hij ook weten als je de kat net hebt en ze al een aantal maanden oud is.
katten hebben vooral behoefte aan een vaste structuur, dus zoals rik ook schrijft, volhouden. bij ons slapen de katten op bed. guusje slaapt altijd door. gijs heeft soms moeite met doorslapen, tegen de ochtend probeert hij nog wel eens aandacht te krijgen. bespringt ons, neusje geven, duwen tegen ons gezicht om onder de dekens te komen om er meteen weer onderuit te komen. we negeren hem compleet, dan gaat hij meestal even spelen in de woonkamer en komt dan terug op bed slapen. vaak gebeurt dit enkele weken tijdens het verzetten van de klok.