Dit bericht plaats ik naar aanleiding van mijn vorige bericht, maar zal hem zo instapklaar mogelijk maken.
Een korte tijd geleden ben ik mijn geliefde kater Billie verloren aan een nare en ernstige ziekte (long en botkanker), hij was de liefde van mijn leven. Ik had mezelf voorgenomen eerst te wennen aan het leven zonder hem, voordat ik een nieuwe harige vriend zou adopteren. Maar dat was van verrassend korte duur, want ondertussen loopt er hier in huis iets heel klein en pluizigs.
Het begon toen ik en mijn vriend de leegte in huis niet goed meer aankonden. Om even onze gedachten van het verlies van Billie te zetten, bezochten we de dag voor kerst het asiel waar ik een tijdje vrijwilligerswerk heb gedaan.
Daar mochten we Billie’s overgebleven snoepjes aan de katten voeren,
Billie was 2 maanden ziek geweest, waarvan de laatste 1,5 week overduidelijk waren. Het was dan ook erg fijn om een groep gezonde, vrolijke katten te zien. We hadden het idee dat we wel klaar waren om rustig aan de stappen te nemen om ons hart open te stellen voor een kat of poes, na zo’n treurige tijd.
Ik had een duidelijke klik met een dametje van 7 maanden, maar deze bleek al gereserveerd te zijn. Ik was wat teleurgesteld, maar zoals mijn vriend mij vertelde, het was dan gewoon niet voorbestemd.
En dat klopte als een bus.
We kregen lucht van een nestje ragdolls, nog geen 20 km van ons vandaan. Ik heb het altijd leuke katten gevonden maar zelf nooit gedacht dat ik persé ooit een raskat zou willen.
Met de gedachte kijken kan geen kwaad deden we een belletje, en konden binnen het uur al terecht. Wat was ik nerveus, en geen idee waarom!
We werden begroet door een aardige man en werden aan al zijn katten voorgesteld. Dat was erg aandoenlijk. Tevens zagen ze er allemaal geweldig goed uit, en waren ze erg relaxed. Het voelde goed aan.
Bij de moederpoes waren 3 kittens aan het donderjagen. Er was nog één kitten over, een heel grappig, wat verlegen meisje. De man van de cattery drukte een speeltje in mijn hand wat leidde tot een 1 op 1 spel met de kitten van een uur lang.
Daarna kwam ze lekker onder mijn stoel uitrusten waarbij ze me het meest nieuwsgierige, geïntrigeerde en onder de indruk-kattenkopje gaf, dat het voor ons eigelijk wel duidelijk was.
Ze werd deze week 13 weken, dus konden we haar meenemen.
Benieuwd naar haar naam, omdat ik vind dat dieren niets voor niets een naam hebben gekregen, vertelde hij ons dat haar stamboomnaam Miss Dior Maggy was. Perfect, dachten we; onze Maggy.
Vanwege de korte tijd na het overlijden van Billie wilde ik nog even wachten, dus hadden we afgesproken dat we haar later zouden halen.
Op eerste kerstdag zat enkel zij nog in onze gedachten. Wat er toe leidde dat we haar gisteren hebben opgehaald. Haar grote neef had het reiskoffertje al bezet gehouden toen wij daar nog een kopje thee dronken.
Wat een enorm grappige kattenfamilie was dat, we hebben vreselijk gelachen.
Op de terugweg wilde Maggy flink wat klagen. Terecht ook, haar moeder was erg gek op haar. Wat kan een mens zich dan schuldig voelen zeg.
Eenmaal thuis was ze flink aangedaan van de hele ervaring. Ze verstopte zich voornamelijk, kwam af en toe even spelen, maar was als wij opstonden of bewogen was ze ook zo weer weg.
Diezelfde avond heb ik haar domweg opgepakt en op bed gezet. Ik sliep ook al die jaren samen met Billie, en vond dat altijd zo heerlijk.
Na een rondje nerveus te hebben rondgelopen in de slaapkamer begon ze al te spelen, en uiteindelijk kwam ze tegen mijn hoofd aan liggen. Ze heeft de hele nacht rustig doorgeslapen met een pootje tegen mijn arm aan.
Vanmorgen was de schrik weer terug, tot ik en mijn vriend voor een aanzienlijk bedrag kattenspeeltjes en snoepjes gekocht hadden. Ik gaf haar een snoepje en ze was verkocht. In een oogwenk! Binnen 5 seconden sloeg haar nervositeit om in affectie.
De chique naam zegt het al, een echte diva is pas blij als ze krijgt wat ze wil
Sinds dien heeft ze geen zenuwen meer, lekker met ons gespeeld, krijgen we volop kopjes tegen onze hoofden, komt ze ons opzoeken, vind ze ons lopen niet eng meer, we mogen haar buik kriebelen onder het genot van hard gespin. Ze is net lekker bij mij komen liggen, plofte zo tegen mij aan, en ze zoekt veel contact.
Het zit helemaal goed.
Wat is het nu al een knuffelkont en elke aanraking vind ze hemels, ik ben zo benieuwd hoe haar karakter zich gaat ontwikkelen.
Morgen mag ze de hal gaan ontdekken, en haar nieuwe plafondkrabpaal is onderweg. Ze begint het nu al enorm leuk te vinden om hier te zijn. Wat een heerlijk meisje.
Wanneer ze wat meer gewend is ga ik haar een tuigje aanleren, om in de zomer lekker te kunnen genieten van de tuin. Wellicht vind ze ommetjes maken wel leuk, dat deed ik ook wel eens met Billie. Hoe dan ook.. ik kijk er naar uit haar beter te leren kennen!
En uiteraard zullen haar streken ook met jullie gedeeld worden.
Welkom thuis Maggy!
Leuk hoe ze dan ook zo snel in één keer dat laatste stukje nervositeit kan verliezen.
